Morgunblaðið - 28.09.2003, Page 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 2003 41
janúar á þessu ári þegar ég réðst til
starfa sem framkvæmdastjóri Hér-
aðssambands Vestfirðinga, en þar
var Kristinn Jón formaður frá stofn-
un sambandsins árið 2000 og allt
fram í andlátið.
Samstarf okkar var afar ánægju-
legt svo ekki sé meira sagt. Ég smit-
aðist af kraftinum í Kristni Jóni og
fann sterklega fyrir þeim áhuga og
alúð sem hann setti í sín störf fyrir
íþróttahreyfinguna á svæðinu. Hann
var strangheiðarlegur, traustur og
þrátt fyrir ákveðið yfirbragð var
hann ákaflega sanngjarn og ljúfur
einstaklingur sem var gott að leita til
og það var venjulega stutt í gaman-
semina.
Kristinn Jón lá aldrei á skoðunum
sínum, var ákveðinn og jafnvel býsna
þrjóskur ef því var að skipta, en
ávallt trúr sinni sannfæringu og
heiðarlegur í öllum sínum samskipt-
um. Mikil reynsla hans úr félagsmál-
um skilaði sér inn í störf hans fyrir
íþróttahreyfinguna og hann var fljót-
ur að skilja kjarnann frá hisminu og
eyddi aldrei tímanum til einskis.
Ég þakka fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast Kristni Jóni.
Það eru svona menn sem skilja eftir
sig vandfyllt skörð og það er okkar
sem eftir erum að halda merki þeirra
á loft.
Karl Jónsson.
Það var eina dimma kvöldstund
um miðjan vetur. Ég, sextán ára,
bankaði á hurð í Brautarholti á Ísa-
firði. Til dyra kom Kristinn Jón
Jónsson, elskulegheitin uppmáluð.
Ég bar upp erindið og bauð hann
mér til stofu. Upp frá þeirri stundu
hóf ég að fylgjast með af áhuga störf-
um Kristins Jóns á mörgum sviðum.
Það var svo fjórtán árum seinna, er
Kristinn Jón varð formaður Héraðs-
sambands Vestfirðinga (HSV), að ég
kynntist honum enn betur. Reynsla
Kristins og sá kraftur sem hann tók
með sér inn í starf formanns HSV
var öllum ljós sem komu að starfi fé-
lagsins á fyrstu árum þess. Þau eru
mörg innileg samtölin við Kristin
Jón sem mér eru í huga á þessari
stundu en mjög er mér minnisstæð
ferð sem ég, Kristinn Jón og nafni
hans fórum til Stykkishólms í haust-
byrjun árið 2000. Við vorum á leið á
sambandsráðsfund UMFÍ og Krist-
inn Jón ók bifreiðinni suður um
Djúpveg. Kristinn Jón sagði okkur
sögur um nánast hvern vegabút á
leiðinni og lék á als oddi við að fræða
okkur um tilurð vegarins og stað-
hætti í tengslum við vegafram-
kvæmdirnar. Þetta er ferðalag sem
mér mun seint líða úr minni. Krist-
inn Jón geislaði þegar hann sagði
sögur frá þessum slóðum, þeim sem
hann þekkti betur en margur annar.
Nú í sumar unnum við náið að und-
irbúningi og framkvæmd unglinga-
landsmóts UMFÍ sem haldið var á
Ísafirði. Krafturinn sem fylgdi
Kristni ýtti okkur áfram í störfum og
mótið varð hið glæsilegasta í alla
staði.
Merkur maður er horfinn á braut.
Ég vil þakka fyrir þau kynni af hon-
um sem mér hlotnuðust. Fjölskyldu
Kristins sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingi Þór Ágústsson
bæjarfulltrúi.
Við viljum með nokkrum orðum
minnast okkar góða vinar Kristins
Jóns.
Leiðir okkar hjóna lágu saman
með tvennum hætti, annars vegar
með samstarfi í bæjarstjórn og hins
vegar að hagsmunamálum fatlaðra á
Vestfjörðum ásamt konu hans Ólafíu
Aradóttur.
Það hefur verið ómetanlegt öll
þessi ár að eiga þessa góðu vini og
samstarfsfólk og það er margs að
minnast. Lífshlaup Kristins Jóns var
ótrúlega fjölbreytt og hann var af-
kastamikill með afbrigðum og þokaði
málum fram af festu en með ljúf-
mennsku og greiðvikni. Það var allt-
af hægt að treysta því að ef Kristinn
Jón tók eitthvað að sér þá gekk það
eftir.
Það er hverjum manni mikill og
strangur skóli að starfa að bæjar-
málum á Ísafirði og í áranna rás hef-
ur verið tekist á af hörku um menn
og málefni á þeim vettvangi. Barátt-
an hefur oft verið mjög hörð og
óvægin og engum hlíft. Þrátt fyrir að
Kristinn Jón og undirritaður hafi
starfað í sitt hvorum flokknum þá
áttum við mjög náið samstarf á erf-
iðum tímum sem ber að þakka. Þá
var líka ljóst að Kristinn Jón vann af
heilindum og kom til dyranna eins og
hann var klæddur. Áttum við gott
samstarf um mörg hagsmunamál
Ísafjarðar og má þar til nefna Sorp-
eyðingarstöðina Funa, fullkomnustu
sorpeyðingarstöð á landinu sem
Kristinn Jón hafði mikinn áhuga á
sem umhverfissinni, að ógleymdum
áhuga hans á uppbyggingu íþrótta-
svæðisins á Torfnesi, skógrækt o.fl.
o.fl. Kristinn Jón kom að svo ótal
málum í þágu Ísafjarðar að erfitt
væri hér að gera þeim öllum skil. Við
þessar minningar verður þó staldrað
við málefni fatlaðra en í þeim mála-
flokki átti undirrituð mikið og gott
samstarf með þeim hjónum.
Kristinn Jón lá þar ekki á liði sín-
um frekar en í öðru því sem hann tók
að sér. Hann sat í byggingarnefnd
Bræðratungu, þjónustumiðstöðvar
fatlaðra á Vestfjörðum, sem byggð
var snemma á níunda áratugnum.
Það var stór áfangi í lífi fatlaðra og
fjölskyldna þeirra þegar Bræðra-
tunga var vígð 1984 og mikil gleði.
Að öðrum ólöstuðum má segja að
þau hjón hafi með áhuga sínum og
dugnaði verið dyggustu stuðnings-
menn þessa heimilis. Að sama skapi
voru það mikil vonbrigði okkur öllum
sem að þessum málum stóðu þegar
sú slysalega ákvörðun að selja heim-
ilið var tekin af félagsmálaráðherra.
Veit ég að Kristni Jóni féll það afar
þungt.
Það er hverju bæjarfélagi mikill
fengur að mönnum eins og Kristni
Jóni og hans verður víða minnst fyrir
störf sín og framgöngu.
Við hjónin viljum nú að lokum
þakka einstaklega gott og uppbyggj-
andi samstarf á undanförnum árum,
við eigum eftir að sakna góðra sam-
verustunda og spjalls.
Lóu, börnunum og öllum öðrum
aðstandendum sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Hildigunnur Lóa og Hans Georg.
Kristinn Jón Jónsson, góður vinur
okkar hjóna, er fallinn frá eftir
tveggja ára baráttu við erfiðan sjúk-
dóm. Í æsku gekk Kristinn Jón í
gegnum meiri erfiðleika en lagt er á
flesta en foreldrar hans sem voru fá-
tækt alþýðufólk féllu frá með stuttu
millibili þegar hann var innan við tíu
ára gamall. Eftir foreldramissinn og
uns hann hleypti heimdraganum var
hann í fóstri hjá móðurbróður sínum
og ráðskonu hans að Vonarlandi,
litlu nýbýli inni í Djúpi.
Það er hverjum manni þungbær
raun að missa móður eða föður en
erfitt er að gera sér í hugarlund
þann harm sem það er ungum dreng
að sjá á bak báðum foreldrum sínum
með fárra mánaða millibili, verða
vitni að því að heimilið er leyst upp
og sjá systkinin hverfa sitt í hverja
áttina. Kristinn Jón var ekki marg-
máll maður að eðlisfari né var hann
vanur að bera tilfinningar sínar á
torg. Á síðasta fundi okkar sagði
hann mér þó að þessi lífreynsla hafi
gert það að verkum að sem barn hafi
hann strax gert sér grein fyrir því að
hann yrði að standa á eigin fótum.
Slík meðvitund er þung að bera fyrir
ungan óharðnaðan dreng en skap-
gerðin var þannig að uppgjöf kom
aldrei til greina. Ekki er að efa að
þessi lífsreynsla hefur sett mark sitt
á skapgerð hans og átt þátt í að gera
Kristin Jón að þeim raunsæismanni
sem hann var. Hann átti auðvelt með
að taka ákvarðanir og fylgja þeim
eftir, var hægur og yfirvegaður í fasi,
fastur fyrir, rökvís og fylginn sér en
málalengjur voru honum ekki að
skapi. Hann var framkvæmdamaður
sem gekk óhindrað til verks og klár-
aði það sem hann tók að sér. Ekki efa
ég að æðri menntun hefði legið vel
við Kristni Jóni en aðstæður hans til
langskólanáms voru engar eins og
gefur að skilja. Engu að síður dreif
hann sig ungur að árum til Banda-
ríkjanna sem skiptinemi en dvölin
þar í landi var honum alla tíð hug-
leikin enda móttækilegur fyrir þeim
krafti og sókn til framfara sem ein-
kenndi bandarískt þjóðlíf á þeim ár-
um.
Kristinn Jón var menntaður
skrúðgarðyrkjumaður og starfaði
við þá grein um tíma en sneri sér
fljótlega að störfum við vegagerð
sem varð aðal starfsvettvangur hans
á lífsleiðinni. Hann var rekstrar-
stjóri hjá Vegagerðinni á Ísafirði um
árabil og manna fróðastur um vest-
firska vegi. Undir hans stjórn var
viðhald vega og snjómokstur á norð-
urhluta Vestfjarða og hélt hann á
þeim tíma nákvæma skrá yfir öll
snjóflóð sem fallið hafa á vegi á Vest-
fjörðum síðustu áratugi. Það er van-
þakklátt starf að bera ábyrgð á við-
haldi og snjómokstri vega þegar
fjármunir eru naumt skammtaðir.
Honum var tamast að taka ákvarð-
anir út frá hagsmunum heildarinnar
þó margir með minni yfirsýn yrðu til
að gagnrýna ákvarðanir hans af
þeim sökum.
Kristinn Jón tók virkan þátt í
stjórnmálum í heimabyggð sinni um
áratuga skeið. Hann sat lengi í bæj-
arstjórn Ísafjarðar, var bæjarstjóri
um hríð og starfaði í fjölmörgum
nefndum á vegum bæjarins auk setu
í stjórn Orkubús Vestfjarða. Eftir að
beinum afskiptum af bæjarstjórnar-
málum lauk annaðist hann rekstur
Djúpbátsins. Það vakti strax athygli
mína er við kynntumst á vettvangi
stjórnmála veturinn 1995 hversu
skýra yfirsýn hann hafði og hversu
óhikað hann gekk til allra verka. Á
þessum vettvangi voru þeir til sem
töldu Kristin Jón ráðríkan og lítið
gefinn fyrir málamiðlanir en reynsla
mín af samstarfinu við hann var allt
önnur. Þó hann væri fastur fyrir og
hefði ákveðnar skoðanir á mönnum
og málefnum var hann alltaf tilbúinn
að hlusta á rök.
Kristinn Jón átti elskulega eigin-
konu og myndarleg börn og barna-
börn sem spjarað hafa sig vel í lífinu.
Heimilið á Ísafirði er bæði fallegt og
smekklegt og snyrtimennskan í fyr-
irrúmi en bæði voru þau hjón höfð-
ingjar heim að sækja.
Við hjónin heimsóttum Lóu og
Kristin Jón á heimili þeirra nokkrum
dögum áður en hann féll frá. Þessi
sterki og duglegi maður var þá orð-
inn mjög máttfarinn en andinn og
hugsunin var enn sterk og er rætt
var um sjúkleika hans kom hann að
venju beint að efninu. „Mér er ljóst
hvert stefnir,“ sagði hann og fleiri
orð þurfti ekki að hafa um það.
Við hjónin sendum Lóu, börnum,
barnabörnum og öðrum ættingjum
og vinum hans okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Minningin um sterkan og stór-
brotinn mann lifir áfram.
Gunnlaugur M. Sigmundsson,
Sigríður G. Sigurbjörnsdóttir.
Menn deyja, málefni gleymast en
minning og orðspor góðra fyrnast
seint. Enda þótt ég hefði átt að hafa
allar forsendur til að vita að hverju
stefndi með Kristin Jón kom mér
andlátsfregn hans, er mér barst suð-
ur í Miðjarðarhaf, á óvart. Þannig
var það og verður æ, gildir einu hver
vitneskja okkar og undirbúningur
er, dauðinn kemur manni ætíð í opna
skjöldu. Og þó ekki, Kristinn Jón
vissi upp á hár að hverju stefndi, en
af tillitssemi við sína nánustu og við-
mælendur sína orðaði hann það á
mjög svo nærgætinn hátt er hann
sagði: „Það hef ég hugsað mér að
gera ef heilsan leyfir.“ Ekki hef ég
áður hitt nokkurn, sem af jafnmiklu
æðruleysi og skilningi hefur á opin-
skáan hátt rætt ástand sitt og leiðina
framundan og Kristinn Jón, ekki að-
eins hughreysti heldur stappaði
hann stálinu í þá er komu á fund
hans á síðustu mánuðunum. Styrkur
sá, ró og raunsæi er hann sýndi er
fáum gefinn. Kynni okkar má rekja
aftur til ársins 1991 er ég gekk í Rot-
aryklúbb Ísafjarðar þar sem Krist-
inn Jón var félagi. Það varð mér
strax ljóst að þótt Kristinn Jón flík-
aði ekki skoðunum sínum sí og æ
hafði hann þær engu að síður. Hann
hlustaði jafnan, ígrundaði það sem
sagt var og geymdi hugrenningar
sínar, en þá hann tjáði sig var tekið
eftir því. Frekari kynni tókust með
okkur í meirihlutasamstarfi í bæjar-
stjórn Ísafjarðar 1994 og í andstæð-
um bæjarstjórnarfylkingum Ísa-
fjarðarbæjar 1996. Hvort heldur
starf í bæjarstjórn eða listabókstaf-
ur greindi okkur að vorum við jafnan
sammála um markmið, aðeins leiðir
skildu að. Kristinn Jón var sannfær-
ingu sinni trúr, en hún var í bæj-
arstjórn umfram allt að vinna sam-
félagi sínu á Ísafirði og Vestfjörðum
allt til heilla.
Þriðji samskiptaflötur okkar var
seta í stjórn Orkubús Vestfjarða um
árabil. Þar sem fyrr naut ég góðs af
reynslu hans, hugmyndum og hugs-
unum. Hér verður ekki fjölyrt um
fórnfúst starf Kristins Jóns í bæj-
arstjórn og nefndum Ísafjarðar og
ekki heldur það þrekvirki er hann
vann á líðandi sumri, kominn að fót-
um fram sakir illvígs sjúkdóms, í
sambandi við landsmót Ungmenna-
félags Íslands á Ísafirði í byrjun
ágúst. Þar sem fyrr sýndi Kristinn
Jón hvers hann var megnugur og
sannaði jafnframt að með viljanum
er margt hægt þótt kraftur sé þverr-
andi.
Það var mér mikið lán að kynnast
Kristni Jóni og konu hans Lóu, sem
stóð eins og klettur við hlið hans í
erfiðum veikindum. Henni, börnum
þeirra, tengdabörnum, barnabörn-
um og öðrum ættingjum sendi ég og
fjölskylda mín innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þorsteinn Jóhannesson.
Sonur minn, bróðir, mágur og frændi,
PÉTUR JÓAKIMSSON,
lést á Sólvangi, miðvikudaginn 24. september.
Jóakim Pétursson,
Sigurður Jóakimsson
og fjölskylda.
Mig langar í fáeinum orðum að
minnast móður minnar Jónínu Jón-
asdóttir, eða Jonnu eins og hún var
oftast kölluð af venslafólki. Þú
varst alveg einstök móðir, vel gefin
og hjartahlý og hugsaðir alltaf
meira um vellíðan annarra, en
kannski minna um þínar eigin þarf-
ir. Ég man þig varla öðruvísi en sí-
vinnandi, á veturna í frystihúsinu
og í síldinni á sumrin eins og tíðk-
aðist hjá alþýðufólki á þessum ár-
um. Það er ótrúlegt hverju þú gast
komið í verk og öllu því sem þurfti
að gera á stóru heimili, en þér fórst
það vel úr hendi enda heimilið þín
paradís. Ég hef oft hugsað það í
seinni tíð hvernig þú fórst að þessu
öllu. Þú varst hershöfðinginn á
þínu heimili með sex manna herlið
sem þú stýrðir af einstakri snilld,
og gerðir að ég best veit góða þjóð-
félagsþegna úr þeim öllum.
Ég gæti fyllt heila bók með
minningum um þig, en ég held að
þú, eins hlédræg og þú varst, viljir
heldur að við eigum minninguna í
huga okkar en á prenti. En ég bið
algóðan guð að varðveita þig um
alla eilífð. Minningin um þig mun
JÓNÍNA MARGRÉT
JÓNASDÓTTIR
✝ Jónína MargrétJónasdóttir
fæddist í Sæborg á
Bæjarklettum, sem
stendur við sjó fram
nyrst í Bæjarlandi, 7.
júlí 1923. Hún lést á
Heilsustofnuninni í
Siglufirði 18. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Siglufjarð-
arkirkju 27. septem-
ber.
ávallt lifa meðal okkar
sem urðum þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá
að kynnast þér. Ég vil
þakka þér fyrir allt
það sem þú gerðir fyr-
ir mig í mínum
uppvexti. Það hefur
verið mér gott vega-
nesti, það sem af er
mínu lífshlaupi. Og ég
mun halda að mínum
börnum og barna-
börnum hversu góð
móðir þú varst. Ég
held að ég geti ekki
kvatt þig betur en
með þessu kvæði:
Ég sendi kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig.)
Elsku mamma, ég þakka þér allt
sem þú gafst mér.
Minningin um þig mun ætíð lifa í
hjarta mér.
Þinn sonur
Sævar.
Í örfáum orðum langar okkur
systkinin að minnast ömmu Jonnu
og þakka góðar stundir, sem því
miður voru allt of fáar hin síðari ár.
Amma var ótrúlega nægjusöm,
glaðlynd og traust sínum nánustu.
Hún var þó nokkuð hlédræg en
mjög vinnusöm, bæði utan heimilis
sem innan.
Fyrst á fætur á morgnana og oft-
ast síðust í háttinn á kvöldin. Okk-
ur er minnisstætt þegar hún kom
heim í hádeginu til að sjá um mat-
inn handa heimilisfólkinu og oft
gafst lítill tími til að borða og hvíl-
ast sjálf. Vinnudagarnir voru langir
og að þeim loknum héldu heim-
ilisstörfin áfram. Það fór enginn
með tóman maga eftir heimsókn að
Suðurgötu 51. Amma sá til þess.
Hún var ein af þessum konum af
gamla skólanum. Hugsaði fyrst um
aðra og síðast um sig. Svona var
þetta bara og enginn mátti mót-
mæla.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja ömmu Jonnu. Sögurnar
hennar, veislurnar, lúmska kímni-
gáfan og hlýleikinn skilur eftir sig
ljúfa minningu um yndislega konu.
Nú heldur hún á fund afa. Þau
geta stolt horft til baka því eftir
situr gott ævistarf, stór og mynd-
arleg fjölskylda sem heiðra mun
minningu þeirra.
Elsku amma, takk fyrir okkur og
þær góðu stundir sem við fengum
að njóta með þér.
Hugi og Rósa.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með.