Morgunblaðið - 11.10.2003, Page 40

MINNINGAR
40 LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Óli Magnús Þor-steinsson fæddist
að Nöf á Hofsósi 2.
febrúar 1927. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítala í Foss-
vogi 29. september
síðastliðinn. For-
eldrar Óla voru Þor-
steinn Jónsson, f. 28.
október 1884, d. 30.
október 1952, og
Baldvina Sigríður
Sigurjónsdóttir, f. 1.
mars 1882, d. 10.
febrúar 1974. Systur
Óla eru 1) Guðrún
Thorarensen, f. 10. desember
1921, d. 31. janúar 1984, maður
Oddur Thorarensen, sonur
þeirra Hinrik, f. 12. febrúar
1948, d. 31. ágúst 1975. 2) Sig-
urjóna Þorsteinsdóttir, f. 17. maí
1924, maður Ólafur Magnússon,
sonur þeirra Magnús Ólafsson, f.
28. janúar 1955.
Óli Magnús kvæntist 30. des-
ember 1962 Guðrúnu Elínu
Kristjánsdóttur frá Hofsósi, d.
20. ágúst 2003. Börn Óla og Guð-
rúnar eru: 1) Sigríður Steinunn,
f. 31. desember 1949, maður
Gunnlaugur Steingrímsson, þau
eiga þrjú börn og þrjú barna-
börn, þau skildu. 2) Kristbjörg, f.
1. janúar 1951, maður Hilmar
Hilmarsson, þau eiga þrjú börn
og tvö barnabörn. 3)
Kristín Bryndís, f. 3.
maí 1952, maður
Sigurður Pálmi
Rögnvaldsson, þau
eiga fjögur börn og
fimm barnabörn,
dóttir þeirra Rakel
lést 6. nóvember
1988. 4) Þorsteinn,
f. 25. október 1953,
kona Guðrún Sig-
tryggsdóttir, þau
eiga tvö börn; 5)
Kristján, f. 9. febr-
úar 1956, kona
Kristín Jóhanns-
dóttir, þau eiga fjögur börn og
tvö barnabörn, þau skildu. 6)
Birgir, f. 4. maí 1957, kona Hall-
dóra Hákonardóttir, þau eiga
þrjú börn og tvö barnabörn, þau
skildu, sambýliskona Birgis er
Veronika S.K. Palamíandy. 7)
Ellert Jón, f. 12. október 1961,
kona Lára Guðmundsdóttir, þau
eiga einn son.
Óli ólst upp á Hofsósi. Guðrún
og Óli bjuggu allan sinn búskap
þar. Eftir hefðbundið barna-
skólanám fór hann í Gagnfræða-
skólann á Siglufirði. Hann starf-
aði allan sinn starfsaldur við
skrifstofu- og verslunarstörf.
Útför Óla fer fram frá Hofs-
óskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
Það er gottað eiga góða og
trausta vini sem alltaf eru tilbúnir
að veita manni aðstoð, þegar maður
þarf á því að halda. Ég var svo lán-
samur að eiga slíkan vin þar sem
Óli Þorsteinsson var. En nú er Óli
horfinn af sjónarsviðinu og ég
sakna sárt þessa góða vinar. Ég lít
nú til baka og rifja upp ljúfar minn-
ingar um þennan góða dreng sem
var hvers manns hugljúfi og vildi
öllum gott gera. Óli var fæddur hér
á Hofsósi og hér bjó hann alla sína
ævi. Hér var hans starfsvettvangur
og hann skilaði góðu dagsverki fyr-
ir samfélagið okkar hér á Hofsósi.
Hann vann við verslunar- og skrif-
stofustörf mestan hluta ævinnar,
bæði sem starfsmaður hjá Kaup-
félagi Austur-Skagfirðinga, síðan
rak hann eigin verslun og fór svo að
starfa hjá Kaupfélagi Skagfirðinga.
Verslunarstörfin áttu vel við Óla,
hann reyndi að leysa vanda hvers
og eins, og hann var lipur af-
greiðslumaður, traustur og heiðar-
legur. Ég vann í Kaupfélaginu hjá
Óla í nokkur ár og þá kynntist ég
því vel, hvað hann var mikill ná-
kvæmnismaður um alla hluti og
hvað allur hans frágangur varðandi
uppgjör og annað var til mikillar
fyrirmyndar, enda hafði hann fal-
lega rithönd. Hann gætti vel að öll-
um hlutum og hann hugsaði vel
bæði um hagsmuni verslunarinnar
og viðskiptavinanna. Óli stjórnaði
ekki með hávaða eða látum og hann
var ekki að byrsta sig þó að hann
þyrfti að leggja áherslu á hlutina.
Hann var einn þeirra manna sem
unnu verk sín af trúmennsku og
skyldurækni. Óli var mikill gæfu-
maður í sínu einkalífi og fjölskyldan
og heimilið voru honum kær. Eig-
inkona hans var Guðrún Elín Krist-
jánsdóttir og þau eignuðust 7 börn.
Og það hefur þurft að fara vel með
til að ná endum saman, þar sem Óli
var einn að vinna fyrir heimilinu,
því Rúna var bundin við heimilis-
störfin. En þau hjón voru samhent
og samstiga um alla hluti og þau
lögðu allan sinn metnað í að koma
upp barnahópnum sínum sem þau
og gerðu með miklum myndarbrag.
Vafalaust hafa þau oft orðið að
neita sér um ýmsa hluti, til þess að
geta betur sinnt börnunum. En þau
hafa ekki talið það eftir sér, því
börnin voru þeim allt. Þau voru
þeirra fjársjóður og þann fjársjóð
önnuðust þau af einstakri alúð.
Þessi stóri systkinahópur ólst upp
við ástúð ogumhyggju foreldranna
og ég er viss um að minningar frá
æskuheimilinu hafa orðið börnum
þeirra gott veganesti þegar út í lífið
var komið. Það var góður heim-
ilisbragur á Kárastígnum, þar voru
allir hlutir á sínum stað og þar var
snyrtimennskan allsráðandi. Já, Óli
og Rúna geta litið stolt yfir farinn
veg.
Óli átti sín áhugamál sem hann
hafði því miður fá tækifæri til að
sinna, fyrr en um fór að hægjast.
Hann hafði gaman af söng og söng
um tíma bæði í kirkjukórnum og
söngfélaginu Hörpunni. Þá starfaði
hann talsvert að félagsmálum og
var m.a. í sóknarnefnd Hofsós-
kirkju og var mjög annt um, að vel
væri hugsað um kirkjuna, og hann
var kirkjurækinn og trúaður. Hann
var mikill bókamaður og eignast
með árunum gott bókasafn og las
mikið. Óli var áhugamaður um
íþróttir og fór nú á síðustu árum að
leika golf sér til mikillar ánægju.
Þá eyddu þau hjónin ófáum stund-
um á lóðinni, enda var hún þeim
kær og bar þess glöggt vitni að vel
var um hana hugsað. Við það eins
og annað voru þau samhent Rúna
og Óli, enda var sambúð þeirra far-
sæl og traust og það varð ekki langt
á milli þeirra. Þeirra tími var kom-
inn, þau höfðu skilað sínu hlutverki
hér á þessari jörð og hvíldin var
þeim kær. Óli hafði um árabil átt
við veikindi að stríða, en hann
kvartaði aldrei, hann vildi ekki að
fólk væri að hafa áhyggjur af sér.
Já, hann var mikill öðlingur hann
Óli. Ég minnist þess þegar ég varð
tengdasonur hans aðeins 19 ára
gamall, þá var hann mér sem besti
faðir og ætíð ráðagóður þegar ég
leitaði til hans. Það er mikið lán
fyrir mig að hafa átt hann að öll
þessi ár og eins fyrir börnin okkar,
að eiga slíkan afa og hafa þá að-
stöðu að geta skroppið til afa og
ömmu og notið þeirrar umhyggju
og ástúðar, sem þau voru svo örlát
á. Nú munu þau eins og við öll
geyma minningarnar um þennan
góða dreng, sem með ljúfmennsku
sinni og hlýju, ávann sér traust og
virðingu allra sem hann þekktu.
Það er dýrmætt að hafa átt slíkan
vin. En nú er komið að kveðju-
stund, ég færi þér, Óli minn, hjart-
ans þakkir fyrir alla þína vináttu og
hjálpsemi í gegnum árin, og sendi
ástvinum þínum innilegar samúðar-
kveðjur.
Pálmi Rögnvaldsson.
Það var fyrir fimmtán árum, nán-
ast upp á dag, sem ég kynntist Óla
M Þorsteinssyni. Þá kom ég til
Hofsós, blautur á bakvið eyrun, til
að taka við verslunarstjórastarfi
hjá Kaupfélaginu, starfi sem Óli
hafði gegnt af trúmennsku í ára-
tugi. Óli fékk það hlutverk að taka
á móti stráknum og koma honum
inn í starfið. Til stóð að ég kæmi á
staðinn síðla dags en það dróst
langt fram eftir kvöldi að ég bank-
aði að dyrum í Reynihlíð. Þar tóku
þau Óli og Rúna á móti mér með
þeirri hlýju sem allir sem þau
þekktu fengu að kynnast. Kvöld-
verður var á borð borinn og mér
fannst eins og ekkert væri sjálf-
sagðara en að ég kæmi þarna
mörgum klukkutímum síðar en
rætt hafði verið um.
Heimsóknir mínar í Reynihlíð
áttu eftir að verða mun fleiri því
ekki löngu síðar tengdist ég fjöl-
skyldu Óla og alltaf voru móttök-
urnar jafn góðar hjá þeim heiðurs-
hjónum, Óla og Guðrúnu.
Við Óli störfuðum saman í Kaup-
félaginu um nokkurt skeið og á ég
margar góðar minningar frá þeim
tíma. Mér verður hugsað til þess nú
að oft hefur honum eflaust blöskrað
fljótfærnin í reynslulausum strákn-
um sem hélt að hann kynni allt eftir
að hafa lesið það á bók. Aldrei lét
hann það hins vegar í ljós, hvorki
við mig né aðra það ég veit en hins
vegar var hann ávallt boðinn og bú-
inn að aðstoða ef eftir því var leitað.
Óli var þekktur að samviskusemi,
nákvæmni og heiðarleika. Fyrst og
fremst var hann þó drengur góður.
Ekki veit ég til þess að nokkur
maður hafi kvartað yfir viðskiptum
sínum við Óla M. Þorsteinsson og
segir það allt sem segja þarf því
ekki er alltaf auðvelt að gera fólki
til hæfis.
Það varð enginn verri maður af
kynnum sínum af Óla M. Þorsteins-
syni.
Gísli Einarsson.
„Mér finnst ég varla heill né hálf-
ur maður“. Þessi ljóðlína lýsir vel
tómleikatilfinningunni í hjörtum
okkar núna. Hann afi Óli er dáinn
og hans er sárt saknað. Eftir hans
erfiðu veikindi fékk hann loks það
sem hann var farinn að bíða eftir,
hvíldina sem var honum fyrir bestu.
Hann þarf ekki lengur að þjást. Það
er skrítin tilhugsun hve stutt var á
milli fráfalls ömmu og afa, aðeins
fimm vikur.
Það var búið að undirbúa okkur
fyrir það að afi gæti átt stutt eftir
því hann væri svo veikur. En svo
var það amma Rúna sem fyrst
kvaddi, en hún var stödd í Reykja-
vík til að geta heimsótt afa á
sjúkrahúsið. Þetta er allt svo sárt,
þó innst inni viti ég að þetta var
þeim báðum fyrir bestu úr því sem
komið var. Afi er nú kominn til
ömmu og Rakelar frænku. Ég
minnist allra góðra stunda hjá afa
og ömmu í Reynihlíð. Þar var alltaf
tekið vel á móti manni, sama hvern-
ig á stóð hjá þeim. Það var oft eins
og maður væri að koma langt að en
ekki svona 2–3 götum frá, eldhús-
borðið var hlaðið kræsingum. Svo
spjölluðum við um daginn og veg-
inn og oft var ég spurð hvað ég ætl-
aði nú að gera þegar ég væri orðin
stór. Því gat ég ekki svarað, vissi
það ekki þá og veit það ekki enn í
dag.
Elsku afi minn, það er svo margt
sem mig langar að segja en get það
ekki. Þetta er allt svo skrítið. Að
þið amma séuð bæði farin og með
svona stuttu millibili er erfitt að
meðtaka. Minning þín er falleg,
elsku afi minn. Þakka þér fyrir allt.
Elsku mamma og aðrir aðstand-
endur, við vottum ykkur samúð
okkar.
Valdís og Kristján.
Ófáar minningarnar eigum við
frá heimsóknum okkar í Reynihlíð.
Þegar komið var inn úr dyrunum sá
maður glitta í ömmu í eldhúsinu en
þegar litið var til suðurs þá sá mað-
ur afa í stofunni með krossgátu eða
góða bók. Þegar hann heyrði að
gestir voru komnir í Reynihlíð leit
hann yfir gleraugun og lagði síðan
bókina til hliðar en aldrei öðru vísi
en svo að vel væri frá henni gengið
því afi bar mikla virðingu fyrir bók-
um og lagði ríka áherslu á það við
okkur að við færum vel með okkar
bækur.
Það var reyndar sama hvað hann
fékkst við, aldrei var flanað að
neinu og hann varð þekktur fyrir
samviskusemi sína og nákvæmni.
Aldrei skeikaði eyri í hans útreikn-
ingum og fáir gátu státað af jafn
fallegri rithönd og þessi stóri og
sterklegi maður og allt sem hann
fékkst við bar vitni natni hans og
snyrtimennsku.
Þótt oft hefði afi mikið að gera
gaf hann sér iðulega tíma til að
spila rommí við okkur krakkana og
þegar fjölskyldan kom saman var
iðulega spiluð vist. Þá brást það
ekki að afi var látinn sjá um bók-
haldið og er það sjálfsagt ekki víða
sem útreikningar í spilavist eru
skrautritaðir. Þá þótti okkur mikil
upphefð í því þegar við fengum að
prófa reiknivélina sem var hin
mesta gersemi.
Við minnumst afa okkar með
söknuði. Hann var traustur vinur
og hjálpsamur. Hann var mikill
fjölskyldumaður og þótti vænt um
sitt fólk.
Það er ekki nema mánuður síðan
amma Rúna kvaddi og kannski er
það engin tilviljun hversu stutt var
á milli þess að hún og afi færu héð-
an. Þau voru aldrei langt frá hvort
öðru og saman lifa þau í okkar
minningum.
Óli, Guðrún og Friðrik.
Jæja, afi minn.
Nú ertu farinn frá okkur og þín
ósk um að hitta ömmu aftur sem
fyrst er uppfyllt.
Það koma í hugann svo margar
minningar að þær dygðu í heila
bók. Ég man þegar ég kom til ykk-
ar ömmu og amma kom til dyra en
þú kallaðir á mig þar sem þú lást í
sófanum eða varst inni í litla bóka-
herberginu að lesa. Þá spiluðum við
lengi en þegar ég fór heim þá
komstu til mín og laumaðir pening í
vasann og sagðir mér að kaupa eitt-
hvað gott fyrir hann.
Elsku afi. Takk fyrir allt. Ég
mun sakna þín. Þín
Rakel.
Óli Magnús Þorsteinsson, Kára-
stíg 13, Hofsósi, verður borinn til
grafar á laugardaginn 11. október.
Ég sest niður við tölvuna og langar
að minnast hans með nokkrum orð-
um, en þau láta á sér standa. Hver
var Óli Þorsteins? Ósköp venjuleg-
ur maður.
Hann var burðarás og styrk stoð
í sínu samfélagi. Átti góða fjöl-
skyldu, orðinn afi og langafi og
barngóður sem hann var, hafði
hann yndi af barnabörnunum. Eins
og svo margir af þessari kynslóð
naut hann þeirra meira en sinna
eigin barna. Almættið sem kallaði
hann burt frá sínu fólki tók ekki til-
lit til þeirra sem eftir standa. Hann
sem lá fársjúkur á sjúkrahúsi þegar
eiginkona hans var borin til grafar
fyrir stuttu síðan, hefur nú einnig
lagt upp í sína hinstu för þessa
heims.
Ég minnist Óla sem samstarfs-
manns hjá Kaupfélagi Skagfirð-
inga, þótt við hefðum ekki mikið
saman að sælda, varð ég þess fljótt
áskynja að þar fór maður sem ekki
mátti vamm sitt vita, traustur og
ábyggilegur í alla staði. Hann var
einlægur þegn síns sveitarfélags og
lét ekki undan þótt erfiðleikar
steðjuðu að hreppnum.
Hann bognaði ekki einu sinni
þótt aðrir flyttu burtu til staða þar
sem hægt var að lifa hógværara lífi.
Ég kveð vin minn Óla Þorsteins
með söknuði og færi börnum hans
og fjölskyldum þeirra innilegustu
samúðarkveðjur og bið algóðan Guð
að blessa þeim minninguna og ást-
ríkan föður afa og langafa. Blessuð
sé minning Óla Þorsteins.
Magnús H. Sigurjónsson.
ÓLI MAGNÚS
ÞORSTEINSSON
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, vinur, afi
og langafi,
HALLBERG KRISTINSSON,
Iðufelli 2,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 2. október, verður jarðsunginn
frá Háteigskirkju mánudaginn 13. október
kl. 13.30.
Jóhanna Björk Hallbergsdóttir,
Ólöf Ingibjörg Hallbergsdóttir, Jóhann Garðarsson,
Hafþór Kristinn Hallbergsson, Viktoría Ottósdóttir,
Gunnar Þór Hallbergsson,
Margrét Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
Elskuleg amma mín og tengdamóðir,
SIGRÍÐUR L. SIGURÐARDÓTTIR,
Ránargötu 30A,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi miðvikudaginn 1. október sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Unnur Svava Sigurðardóttir,
Jóhanna Kristín Tómasdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vin-
arhug við andlát og útför eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÞÓRIS BENEDIKTS SIGURJÓNSSONAR
fyrrv. deildarstjóra.
Guð blessi ykkur öll.
Ásta S. Þorkelsdóttir,
Steinunn Þórisdóttir, Björn S. Jónsson,
Björgvin Þórisson, Helga Jónatansdóttir,
Unnur B. Morgan,
Björg H. Björgvinsdóttir, Valdimar Karlsson,
afabörn og langafabörn.