Morgunblaðið - 11.10.2003, Qupperneq 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Haukur Gíslasonfæddist 27. sept-
ember 1925 á Breið-
dalsvík. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu í Neskaup-
stað 2. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f. 13.
júlí 1894, d. 4. júlí
1987, og Gísli
Guðnason, f. 16.
október 1903, d. 24.
desember 1982.
Systkini Hauks eru
Hrafnhildur, f. 23. febrúar 1922,
Margrét, f. 3. apríl 1924, Guð-
björg, f. 14. janúar 1927, og Heim-
ir Þór, f. 18. mars 1931.
Eiginkona Hauks var Ragn-
heiður Ragnarsdóttir, f. 9. mars
1929, d. 5. apríl 1981. Foreldrar
hennar voru Unnur Hjartardóttir,
f. 1. janúar 1909, d. 24. september
1931, og Ragnar Sigurðsson, f. 17.
júní 1902, d. 14. september 1964.
Börn Hauks og Ragnheiðar eru:
1) Kristín Ellen, f. 4. maí 1950,
eiginmaður Hrafnkell Gunnars-
son, f. 8. janúar 1950 og eiga þau
þrjú börn, 2) Ingibjörg, f. 15. júlí
1951, hún á þrjú börn, 3) Aðal-
heiður, f. 21. okt. 1952, hún á þrjú
börn, 4) Gísli Baldur, f. 13. okt.
1958, og 5) Haukur Heiðar, f. 9.
ágúst 1963, kona hans
er Sif Kjartansdóttir,
f. 13.8. 1965. Þau eiga
fimm börn. Fyrir átti
Ragnheiður dótturina
Unni Petersen, f. 26.
ágúst 1948, hennar
maður er Erik Brake
Petersen, f. 24. maí
1947. Þau eiga eina
dóttur. Langafabörn-
in eru ellefu.
Sambýliskona
Hauks frá 1984 er
Guðbjörg Steinsdótt-
ir, f. 18. ágúst 1937.
Foreldrar hennar eru
Steinn Björgvin Steinsson, f. 12.
september 1900, d. 5. júlí 1952, og
Vilborg Sigfúsdóttir, f. 2. janúar
1916. Maður Guðbjargar var Jón-
as Jónsson, f. 6. apríl 1926, d. 29.
nóvember 1980. Börn Guðbjargar
og Jónasar eru Steinn Björgvin,
Guðný, Jón og Vilberg Marinó.
Haukur ólst upp á Selnesi í
Breiðdal og var bóndi í Holti á
Breiðdalsvík. Á yngri árum stund-
aði hann sjómennsku og samhliða
bústörfum sá hann um póstferðir
milli Breiðdalsvíkur og Stöðvar-
fjarðar í mörg ár. Einnig var
hann kjötmatsmaður í sláturhús-
inu á Breiðdalsvík um árabil.
Útför Hauks fer fram frá Hey-
dalakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Engan leit ég eins og þann,
álma hreyti bjarta.
Einn guð veit, ég elskaði hann
af öllum reit míns hjarta.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Úr vísum Vatnsenda-Rósu.)
Elsku afi minn, nú þegar kveðju-
stundin er runnin upp leitar hugur-
inn til baka til allra þeirra ánægju-
stunda sem ég átti með þér. Þótt
sorgmædd ég sé get ég stundum
ekki annað en brosað út í annað þeg-
ar ég hugsa til þeirra stunda, svo
skemmtilegar voru þær. Þú ásamt
fleirum áttir stóran þátt í því hversu
góð barnæska mín var.
Við krakkarnir brölluðum margt
með þér og alltaf nenntir þú að hafa
okkur með.
Bústörfin voru líf þitt og viður-
væri og þakka ég fyrir að hafa mátt
taka þátt í sveitastörfunum þegar ég
var yngri hvort sem það var hey-
skapur, sauðburður, réttir eða að ná
í kýrnar allt er þetta eitt ævintýri í
minningunni. Þú hafðir alveg sér-
stakt lag á dýrum og þú þurftir ekki
annað en kalla þá komu þau hlaup-
andi. Alltaf áttir þú mikið af hestum
og þótti mér ákaflega gaman að fá að
fara á bak, og ég man eftir því einu
sinni hvernig þú plataðir mig. Það
var þannig að þú sagðir mér að ef ég
borðaði matinn minn sem í þessu til-
viki var siginn fiskur (sem mér
fannst mjög vondur) þá mætti ég
fara á hestbak og auðvitað virkaði
þetta svona vel ég borðaði allt og
fékk að fara á bak fyrir vikið.
Þú kenndir mér líka að spila kas-
ínu og rommy og man ég eftir því
einn veturinn að við spiluðum á
hverjum degi.
Strákarnir mínir voru allir sem
einn mjög hændir að þér frá fyrsta
degi og hlökkuðu alltaf mikið til að
fara í heimsókn til langafa í Holti og
ekki eru nema rúmir tveir mánuðir
síðan við vorum öll hjá þér og fórum
svo heim með aukafarþega nefnilega
litla kisu. Okkur Gauta þótti líka allt-
af jafngaman að hlusta á þig segja
frá lífinu og tilverunni, hvernig hún
var hér áður fyrr.
Elsku afi, þú varst réttsýnn og
traustur maður þótt oft gustaði af
þér og hafðir þú ákveðnar skoðanir á
öllu en einmitt þess vegna varstu
þessi sterki karakter.
Svo er um ævi
öldungmanna
sem um sumar-
sól fram runna.
Hníga þeir á haustkvöldi
hérvistardags
hóglega og blíðlega
fyrir hafsbrún dauða.
Vaka þá og skína
á vonarhimni
alskærar stjörnur,
anda leiðtogar:
Traust og trú
og tryggrar speki
augað ólygna
og andarnir lifa!
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi því hér enginn
höfðingja liðinn.
Fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
(Jónas Hallgrímsson.)
Ég þakka þér, afi, fyrir yndislega
samfylgd, ég sé fyrir mér mikla
fagnaðarfundi ykkar ömmu þegar
þú komst þarna hinum megin og ég
er þess fullviss að þú ert strax farinn
að hugsa um dýrin þarna efra. Guð
veri með þér.
Elsku Didda og Villi, mamma,
Stína og Imba, Gísli, Unnur og
Haukur Heiðar, ykkar missir er
mikill og vottum við Gauti ykkur
samúð okkar. Barnabörn og fjöl-
skyldur, okkar hlutverk er að halda
minningu hans á lofti fyrir komandi
kynslóðir.
Þín
Ragnheiður.
Elsku afi.
Það er skrítin tilfinning að skrifa
þér þessa kveðju. Ég er nefnilega
einn af þeim sem telja sér trú um að
ég og mitt fólk sé eina fólkið í heim-
inum sem lifir að eilífu, nú veit ég
betur og auðmýktin fann mig loks-
ins. Þegar ég fékk fréttirnar um
veikindi þín og að stutt væri eftir
vissi ég ekki alveg hvernig ætti að
bregðast við og veit það varla enn
því missir okkar er mikill, þú varst
alltaf óumdeilt höfuð fjölskyldunnar
og alltaf á þínum stað þar sem mað-
ur gat fundið þig. Eftir að ég hætti
að gráta langaði mig að koma austur
til að kveðja þig almennilega en þú
varst farinn áður en ég fékk séns á
því. Það er leitt að nú loksins skuli ég
átta mig á hversu mikið stórmenni
þú varst og hve mikið þú afrekaðir
um ævina, ætli mín kynslóð eigi
þinni ekki mikið að þakka? Þegar ég
HAUKUR
GÍSLASON
Fyrsta haustlægðin gekk yfir,
blöðin á trjánum tóku að falla, það er
merki þess að sumarið er að kveðja.
Eins var með Fríðu frænku mína,
hún kvaddi okkur að kvöldi föstudags
með sól í hjarta og kannski ekki ósátt
við farsælt æviskeið sitt 87 ára að
aldri. En þrátt fyrir háan aldur fannst
mér Fríða vera það ern að hún ætti
mörg ár eftir og ef til vill þess vegna
var ég ekki undir það búin að sjá á
eftir henni.
Fríða átti engin börn, því var hún
mér alla tíð sem móðir. Umhyggja
hennar fyrir mér þegar ég kom sem
lítil stelpa í sveit að Undralandi til
Fríðu og Þórðar var mér ómetanleg.
Ég man eitt sinn er ég sat undir hús-
vegg og grét af heimþrá var Fríða
komin með úbreiddan faðminn vafði
mig að sér og öll heimþrá hvarf. Í tíu
sumur átti ég kærleiksríkan,
áhyggjulausan og skemmtilegan tíma
í sveitinni hjá Fríðu. Dvölin þar gerði
mig að mörgu leyti þá manneskju
sem ég er í dag. Ég man þegar við
dönsuðum gömludansana eftir músík
frá gömlu gufunni 17. júní, þar lærði
ég líklega mín fyrstu dansspor.
Þegar Þórður lést æxlaðist það
þannig að Fríða flutti inn á mitt heim-
ili. Það þykir kannski sæta furðu að
öldruð frænka flytji inn á heimili fólks
en samveran með Fríðu var einstök,
börnunum mínum reyndist hún hin
besta amma enda sakna þau hennar
sárt. Hún var ósérhlífin, bar hag okk-
ar allra fyrir brjósti, hjúkraði okkur
og tók þátt í gleði og sorg og ekki síst
var skap hennar þannig að allir löð-
uðust að henni. Aldrei man ég eftir
Fríðu skipta skapi eða kvarta yfir eig-
in veikindum. Hún gekk í öll heim-
ilisstörf og var alltaf til staðar þegar á
þurfti að halda. Hún reyndist mér
sérstaklega vel á erfiðum stundum
stappaði í mig stálinu og gaf mér
styrk til að takast á við lífið. Þannig
var Fríða alltaf að hugsa um aðra.
Lífið verður ekki samt án þín,
Fríða mín, því þú skipaðir þar stóran
sess og alltaf var pláss fyrir mig í
hjarta þínu og það er ég þér ævinlega
þakklát fyrir.
Elsku Fríða mín, það er sárt til
þess að hugsa að fá ekki að heyra
rödd þína, geta ekki deilt með þér
gleði og sorg. Ég get ekki annað en
verið þakklát fyrir að hafa fengið að
vera þér svona náin eins og ég væri
dóttir þín. Góða skapið þitt og já-
kvæðni þín er eitthvað sem við ættum
öll að taka okkur til fyrirmyndar.
Minning þín er mér svo dýrmæt að
hún lifir með mér alla tíð. Elsku
Fríða, ég þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér, samverustundirnar, um-
hyggjuna og faðminn þar sem ég fann
styrk og hlýju. Hvíl í friði.
Þín frænka,
Guðbjörg.
Elsku Fríða mín.
Mig tekur það svo sárt að þú sért
farin frá mér. Það streyma um mig
svo margar ljúfar minningar um þig í
HALLFRÍÐUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Hallfríður Guð-björg Jónsdóttir
fæddist á Broddadalsá
í Strandasýslu 16.
mars 1916. Hún andað-
ist 3. okt síðastliðinn.
Foreldrar hennar voru
Guðbjörg Jónsdóttir
húsmóðir og maður
hennar Jón Brynjólfs-
son bóndi þar. Systkini
Hallfríðar, sem öll eru
látin, eru Ragnheiður
(1897–1994), Brynjólf-
ur (1899–1992), Ing-
unn Stefanía (1902–
1904), Hjörtur (1906–
1987), Elísabet (1909–1985), Gunn-
ar (1912–1933), Guðjón (1914–
1995), Valgerður (1917–1981),
Halldór (1913–2001).
Hallfríður giftist Þórði Sigurðs-
syni bónda, f. 24. júní 1906, d. 1989,
frá Stóra–Fjarðarhorni. Þau
bjuggu lengst af á Undralandi í
Strandasýslu.
Útför Hallfríðar fer fram frá
Kollafjarðarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
hjarta mínu og svo
erfitt að koma þeim
öllum á blað.
Dagurinn rann upp
sem ég kveið svo fyrir,
að þú myndir hverfa
burtu frá mér. Og hér
sit ég ein í myrkrinu
með tárin í augunum
og kökkinn í hálsinum.
Þú varst mér allt í
senn góð amma, frá-
bær vinkona og ein-
lægur sálufélagi og
svo miklu meira. Allt-
af var faðmur þinn op-
inn og þá sérstaklega
eftir rex og pex í foreldrum mínum.
Þá gat ég alltaf leitað til þín og þú
faðmað mig og þerrað tár mín. En nú
muntu ekki gera það lengur, einmitt
þegar ég þarf mest á því að halda. Ég
vildi óska þess að litla dóttir mín hefði
fengið að kynnast hlýju þinni og ör-
læti þínu á sama hátt og ég.
Elsku Fríða mín, nú ertu orðin að
fallegum engli sem gætir okkar. Í
hjarta mínu geymi ég góðar minning-
ar, minningar sem enginn getur tekið
frá mér. Mér er efst í huga þakklæti
til þín fyrir allar þær stundir sem við
áttum saman.
Þín
Lísa í Undralandi.
Elsku amma mín, nú ertu farin frá
mér og komin á þinn stað. Það er sárt
til þess að hugsa að þú ert ekki lengur
hjá mér og getur ekki deilt með mér
fleiri stundum. En með hlýju hjarta
er margs að minnast.
Ég hef komið á Undraland frá
blautu barnsbeini og ég varð strax
hrifin af sveitalífinu og lá leið mín til
þín og Þórðar á hverju sumri. Á þeim
tíma fór ég að kalla þig ömmu frænku
en það styttist í einfaldlega amma,
fyrir mér varstu það alltaf. Eftir að
Þórður andaðist komst þú til okkar
og varst hjá okkur í 12 ár. Það var
mér dýrmætur tími og gafstu mér svo
mikið. Ég gat alltaf leitað huggunar í
faðmi þínum eftir skammir eða annað
og vissi ég að þú myndir aldrei
skamma mig þrátt fyrir að ég ætti
það skilið. Oft skreið ég upp í til þín
og leitaði hlýju. Á hverju sumri fór ég
svo með þér til Undralands og var þar
með þér. Vinkona mín Anna byrjaði
svo að koma með mér og brölluðum
við margt saman og var þetta sann-
kallað undraland. Þau sumur verða
ávallt í mínum huga.
Þú gafst mér svo mikið en baðst
ekki um neitt í staðinn. Styrkleiki
þinn og jákvæðni voru mér fyrirmynd
og aldrei heyrðist þú kvarta. Ég hélt
að þú værir ódauðleg og myndir aldr-
ei fara frá mér en þú varst bara
manneskja, þó muntu ætíð lifa í
hjarta mínu.
Takk fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig og allar samverustundir okkar.
Ég mun sakna þín, vonandi verðurðu
alltaf hjá mér.
Þín
Fríða.
Elsku Fríða mín.
Það er erfitt að trúa því að þú sért
farin. Manneskja sem hefur alltaf
verið svo lífsglöð og hress. Ef ætti að
lýsa þér í fáum orðum þá eru orð eins
og elskuleg, umhyggjusöm, góðhjört-
uð og hlýleg orð sem lýsa þér best. Ég
gleymi aldrei hvað þú varst ánægð
þegar við byrjuðum að kalla þig
ömmu eða ömmu frænku því þar sem
þú áttir ekki börn vorum við ömmu-
börnin í þínum augum. Þú varst okk-
ur nú meira en það því þú tókstu mik-
inn þátt í uppeldi okkar, bjóst hjá
okkur alltaf á veturna og við svo mik-
ið hjá þér í sveitinni á sumrin og þess
vegna má segja að þú eigir mikið í
okkur.
Þú hefur verið okkur sem stoð og
stytta yfir ævina og alltaf tilbúin til að
taka upp hanskann fyrir hvern sem
er. Það má sko með sanni segja að
góðmennskan þín smitaði út frá sér
því undantekningarlaust varst þú
komin til að hugga mann ef maður
var eitthvað niðurlútur. Þú gast
nefnilega aldrei horft upp á annað
fólk sorgmætt og varst alltaf um leið
komin ef eitthvað af okkur systkinun-
um var í fýlu og var kærleikur þinn
slíkur að maður var farinn að brosa
um leið. Annað sem var alveg ein-
stakt við þig var gestrisnin þín. Þegar
maður var hjá þér á Undralandi var
sko stjanað við mann fram og aftur.
Þær eru alveg ógleymanlegar minn-
ingarnar sem maður á með þér úr
sveitinni og manni leið hvergi betur
en þar enda hugsaðir þú alltaf fyrst
um alla í kringum þig áður en þig
sjálfa.
Elsku amma frænka, þín verður
sárt saknað og þú skipar stóran sess í
mínu hjarta en ég er viss um að þú ert
á góðum stað núna því eins og oft er
sagt „sælir eru hjartahreinir því þeir
munu Guð sjá“.
Birgir Þór.
Svo viðkvæmt er lífið sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsherjardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Í huganum geymi ég mynd af eldri
konu, hún gengur við tvo stafi, þessi
kona er aldrei öðruvísi en brosandi og
ánægð, þetta er hún Fríða. Ég var
svo lánsöm að fá að kynnast henni
Fríðu, þessari perlu sem aldrei úr
huga manns hverfur. Ég kynntist
henni fyrir tæpum fimm árum síðan,
þar sem hún tók mér opnum örmum.
Alltaf gekk ég ríkari af hennar fund-
um, hún var hafsjór af fróðleik enda
ekki fáir sem henni hafa verið sam-
ferða á lífsleiðinni. Kímnigáfa hennar
var alveg sérstök, alltaf var hægt að
sjá skoplegar hliðar á hlutunum. Ég
fékk aðeins að kynnast Undralandinu
hennar Fríðu. Undraland var hennar
staður, þar naut hún sín og átti
heima. Ég veit að svona yndisleg og
góð kona eins og Fríða lendir í góðum
höndum hjá Guði sínum þar sem bíð-
ur hennar eilíft líf. Þær minningar
sem eftir sitja og um hugann reika
munu endast það sem eftir er.
Þegar lífsins leiðir skilja
læðist sorg að hugum manna
en þá sálir alltaf finna
yl frá geislum minninganna.
Margt er það og margt er það
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stefánsson.)
Með ást og söknuði,
Magney.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Perla, já hún Fríða var svo sann-
arlega dýrmæt perla, eins og segir í
þessu fallega kvæði hér að ofan.
Elsku Fríða, okkur langar að
minnast þín með virðingu og þakk-
læti fyrir yndislegar stundir sem við
áttum saman.
Ekki datt okkur í hug að þetta væri
í síðasta sinn, þegar þú og Guðbjörg
komuð í kaffisopa til okkar í Mosó
nokkrum dögum áður en þú fóst á
spítalann. Þú varst svo hress og kát,
svo vongóð um bætta heilsu. Og auð-
vitað ætlaðir þú næsta sumar að
Undralandi sem var þinn mesti sælu-
reitur. En margt fer öðruvísi en ætlað
er. Við biðjum góðan guð að leiða þig
á ókunnum slóðum.
Guðbjörg, Lísa, Fríða, Biggi, þið
eigið alla okkar samúð. Guð veri með
ykkur öllum.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
(Höf. ók.)
Elín og Bragi.
 Fleiri minningargreinar um Hall-
fríði Jónsdóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.