Morgunblaðið - 17.01.2004, Side 45

sem nú er orðinn. Eina stundina
lék allt í lyndi, þá næstu var lífið
gersamlega úr lagi gengið. Hún
Stína var mikilvægur hlekkur í
daglegu starfi við skólann. Allir
áttu erindi við Stínu oft á dag, eng-
inn fór bónleiður til búðar ef Stína
gat einhverju um það ráðið. Ekki
einungis fólst hennar mikilvægi í að
vera forstöðumaður íþróttamið-
stöðvarinnar, þess staðar sem allir
Tálknfirðingar og margir fleiri
sækja heim oft í viku, jafnvel oft á
dag eins og raunin er með okkur í
skólanum. Hún var sömuleiðis elsk-
andi móðir tveggja af núverandi
nemendum skólans, auk tveggja
eldri sona sem báðir stunduðu hér
sitt grunnskólanám. Þeirra harmur
er mikill og hugur okkar er hjá
þeim sem og öðrum ástvinum
Stínu.
Elsku Gunnar Smári, Eydís,
Árni Grétar og Óli Sveinn, Kalli,
systkini og sifjar og annað vensla-
fólk. Guð gefi ykkur styrk og trú á
lífið og vonina.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pét.)
Starfsfólk Grunnskólans
á Tálknafirði.
Elsku Stína. Við viljum þakka
þér fyrir allar góðu stundirnar í
íþróttahúsinu. Við söknum þín sár-
lega og finnum hve tómt það er að
heyra ekki hlátur þinn lengur. Öll
eigum við góðar minningar um þig
sem við geymum í hjörtum okkar.
Þú varst alltaf svo dugleg og sterk,
hvernig sem á stóð. Það er erfitt að
finna réttu orðin. Því viljum við
kveðja þig með þessu ljóði sem seg-
ir allt sem þarf.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvaðist í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért
og horfin burt úr þessum heimi,
ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan,
Guð minn, að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Guð geymi þig.
Nemendur Grunnskólans
á Tálknafirði.
Elsku Stína mín, hvernig getur
það verið að þú sért horfin okkur
úr þessu jarðneska lífi, hvernig má
það vera? Kona í blóma lífsins,
hefðir orðið 45 ára hinn 8. mars nk.
Maður spyr sig: Hver er tilgang-
urinn með þessu öllu?
Um morguninn hinn 7. janúar sl.
stóð ég við eldhúsgluggann og sá
þig koma í vinnuna þína eins og
venjulega rétt fyrir kl. 8. Allt var
eins og venjulega hér í okkar litla
samfélagi. Hver hefði trúað því að
þetta væri í síðasta skipti sem ég
sæi þig mæta til vinnu. Um kvöldið
varstu flutt til Reykjavíkur í af-
takaveðri með þyrlu Landhelgis-
gæslunnar. Allt leit betur út fannst
manni, þú færir bara í aðgerð og
kæmir svo heim og lífið héldi
áfram, en svo varð nú aldeilis ekki.
Því miður fengum við þær upplýs-
ingar seinna um kvöldið að það
væri engin von. Þetta voru hræði-
legar fréttir og það er óhætt að
segja að í Tálknafirði ríkir mikil
sorg.
Á þessum sorgartímum verður
mér hugsað til baka um 22 ár. Til
ársins 1982 er ég fluttist til Tálkna-
fjarðar og tók við Kaupfélaginu þar
sem við kynntumst fyrst. Við urð-
um strax góðar vinkonur og áttum
margar góðar stundir á kaffistof-
unni í Kaupfélaginu, það var af-
skaplega gott að vera í návist þinni,
svo mikil útgeislun og brosið þitt
fallega svo ég tali nú ekki um hlát-
urinn sem var svo smitandi að það
var ekki nokkur leið önnur en að
hrífast með.
Þú hafðir útlitið með þér, falleg,
há og grönn og það sem einkenndi
þig var þetta fallega mikla hár,
krullað og frjálslegt, rétt eins og
þú, elsku Stína.
Þú lést samfélagið þig miklu máli
skipta og lagðir þitt svo sannarlega
af mörkum til að gera það betra.
Árið 1990 varðstu varamaður í
hreppsnefnd Tálknafjarðar. 1994
tókstu sæti sem aðalmaður og 1998
tókstu við embætti varaoddvita í
Hreppsnefnd Tálknafjarðar.
Árið 1989 var í fyrsta skipti ráðið
í starf umönnunar aldraðra í
Tálknafirði. Varst þú ráðin í það
starf sem þú sinntir af mikilli alúð
og myndarskap eins og þér einni
var lagið og var þín sárt saknað er
þú lést af því starfi 2002. Þá tókst
þú við starfi forstöðumanns
Íþróttamiðstöðvar Tálknafjarðar-
hrepps og gegndir því starfi af
jafnmiklum dugnaði, snyrti-
mennsku og alúð sem var svo ein-
kennandi fyrir allt sem þú gerðir.
Þið Stebbi Jói giftuð ykkur 10.3.
1984 og varð ykkur fjögurra barna
auðið. Það eru þau Ólafur Sveinn,
Árni Grétar, Eydís Hulda og Gunn-
ar Smári, allt eru þetta hæfileika-
rík myndarbörn, stolt foreldra
sinna.
En sorgin barði að dyrum hjá
ykkur allt of snemma því í janúar
árið 1999 lést Stebbi Jói af slysför-
um á hörmulegan hátt. En af þín-
um alkunna dugnaði og með hjálp
þinna yndislegu barna auðnaðist
ykkur að takast á við lífið áfram og
þú skilaðir þínu svo aðdáun vakti.
Elsku Kalli. Guð gefi þér styrk
til að takast á við fráfall unnustu
þinnar.
Elsku Óli Sveinn, Árni Grétar,
Eydís Hulda og Gunnar Smári. Guð
gefi ykkur styrk í ykkar miklu
sorg. Megi lífið veita ykkur birtu
og yl.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
( V. Briem)
Öðrum ættingjum og vinum
votta ég mína dýpstu samúð.
Jörgína E. Jónsdóttir
og fjölsk., Tálknafirði.
Elsku Stína. Takk fyrir englana
og takk fyrir allt sem þú hefur gef-
ið okkur. Fyrir okkur ertu engill,
þú hefur alltaf verið svo góð við
okkur.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum,
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Við biðjum góðan Guð að passa
vel Kalla, Óla Svein, Árna, Eydísi
og Gunnar.
Elsku vinkona, við söknum þín
en við vitum að þú ert með okkur
alltaf og alls staðar. Guð geymi þig.
Þínar vinkonur
Hildigunnur og Sigríður.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. JANÚAR 2004 45
✝ Ragnar JúlíusSigfússon fæddist
á Skálafelli í Suður-
sveit 20. júlí 1917.
Hann lést á lungna-
deild Landspítalans í
Fossvogi að kvöldi 5.
janúar síðastliðins.
Foreldrar hans voru
Ingibjörg Þorsteins-
dóttir og Sigfús Sig-
urðsson. Hann var
fjórði í röðinni af sex
systkinum, og er að-
eins einn bróðir eftir-
lifandi, Guðbrandur
Aðalsteinn, f. 13.4.
1919. Hin systkinin eru Rannveig
Karólína, f. 21.10. 1908, d. 23.9.
1998, Margrét, f. 26.1. 1911, d.
26.10. 2002, Anna Sigríður, f. 3.10.
1913, d. 15.10. 1993, og Karl Sig-
urður, f. 13.8. 1923, d. 16.5. 1987.
Ragnar kvæntist 25.12. 1955
Þorbjörgu Jónsdóttur frá Smyrla-
björgum í Suðursveit, f. 20.2. 1927,
og eiga þau tvö börn, þau eru: 1)
Ingibjörg Lúcía, f. 19.11. 1953, gift
Torfa Þór Friðfinns-
syni, f. 3.3. 1955.
Börn þeirra eru: a)
Ragnar Borgþór, f.
27.8. 1971, sambýlis-
kona Linda Her-
mannsdóttir, f. 8.9.
1973, börn þeirra
Ingibjörg Lúcía, f.
20.5. 1998, og Her-
mann Þór, f. 31.7.
2003. b) Elmar
Freyr, f. 3.8. 1976,
unnusta hans er
Steffi Rauscheder, f.
27.12. 1978. c) Finnur
Smári, f. 30.10. 1986,
vinkona Steinunn Hödd, f. 28.1.
1986. d) Þórhildur Rán, f. 28.10.
1990. 2) Eyþór, f. 28.10. 1960.
Ragnar og Þorbjörg bjuggu á
Skálafelli til ársins 1987 er þau
fluttu að Smárabraut 3 á Höfn, síð-
ustu tvö árin bjuggu þau á Víkur-
braut 30.
Útför Ragnars fer fram frá
Hafnarkirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 14.
Elsku besti afi, nú ert þú farinn frá
okkur og ömmu, það voru forréttindi
að þekkja þig, þú vildir alltaf allt fyrir
okkur gera, og varst svo stoltur af
okkur, þegar þú vissir að okkur gekk
vel í skólanum. Það verður tómlegt
hjá ömmu þegar þig vantar en við vit-
um að þú fylgist með okkur áfram.
Þetta eru fátækleg orð en þú varst
aldrei mikið fyrir skjall.
Elsku afi, nú vitum við að þér líður
vel og þú munt ávallt lifa í hjarta okk-
ar, við erum þakklát fyrir að hafa
haft þig hjá okkur um jólin hressan
og kátan. Fjölskyldan á Smárabraut
13 vill þakka þér samfylgdina í gegn-
um árin og biðjum guð að varðveita
minningu þína elsku afi. Við biðjum
guð að styrkja ömmu og fjölskylduna
alla á sorgarstundu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín afabörn
Finnur Smári og Þórhildur Rán.
Elsku afi og langafi, við viljum með
örfáum orðum minnast þín. Okkur
langar að þakka fyrir allar góðu og
ánægjulegu samverustundirnar sem
við áttum með þér, betri mann höfum
við ekki þekkt, þú vildir okkur öllum
alltaf vel og hjálpaðir okkur á marg-
an hátt. Við þökkum fyrir hve hress
og kátur þú varst á jólunum, þegar
við komum og borðuðum hjá ykkur
ömmu, og teknar voru myndir af
ykkur með fjölskyldunni, eða „stór-
fjölskyldunni“, eins og þú sagðir allt-
af. Hafðu þökk fyrir allt og allt elsku
afi.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Kveðja
fjölskyldan Fákaleiru 2b.
Þegar ég var á níunda ári var ég
sendur í sveit. Það var Kjartan, móð-
urbróðir minn, sem tók á móti mér á
Höfn, ók mér í Suðursveitina og
skildi mig eftir í umsjá Ragnars og
Þorbjargar á vestri bænum á Skála-
felli. Hjá þeim og börnum þeirra,
Ingibjörgu Lúcíu og Eyþóri, dvaldi
ég sem kúahirðir og liðléttingur í sex
sumur. Á Skálafelli bjó þá einnig
öldruð móðir Ragnars, Ingibjörg,
auk bræðra hans, Guðbrands og Sig-
urðar, sem flutti ásamt fjölskyldu
sinni til Hafnar þá um haustið.
Ferðin austur var mér eftirminni-
leg. Þetta var áður en byggðar voru
brýr yfir jökulvötnin á Skeiðarár- og
Breiðamerkursandi og því hafði ég
flogið austur og lent á Melatanga,
austan Hornafjarðarfljóta. Margt
kom mér undarlega fyrir sjónir, eink-
um þegar nálgaðist Suðursveitina.
Bæirnir stóðu þar á víð og dreif, uppi
við fjöll eða úti á holtum sem risu eins
og eyjar upp úr aurlendinu. Hér hafði
fólk áður fyrr hrakist með híbýli sín
fyrir ágangi vatnsfalla sem spruttu
fram úr gráum skriðjökulstungum
ofar byggð og spilltu öllu sem fyrir
þeim varð á leið til sjávar. Skammt
frá Skálafelli féll einn skaðvaldurinn,
Kolgríma, í stríðum, koxgráum vafn-
ingum gegnum brúarop og dynurinn
frá henni fylgdi manni heim að bæ.
Skálafell stóð í skjóli undir sam-
nefndri hnútu en að baki lá skriðjök-
ulshrammur, sem var þó orðinn
máttlítill í seinni tíð. Fjós og önnur
útihús voru þá sambyggð við íbúðar-
húsið, þannig að kýrnar jórtruðu
nánast handan við eldhúsþilið. Þetta
voru sjálfsagt leifar af skaftfellsku
skipulagi, en þar höfðu menn um
langan aldur búið með kúm og kynt
híbýli sín með þeim. Hér kynntist ég
heimi sem var að mörgu leyti sjálfum
sér nógur og alls ólíkur því sem ég
átti að venjast. Ég sem hafði komist
upp á lag með að leika kúreka og
skjóta úr skammbyssu í borginni
sneri mér nú að sýsli með horn, kjúk-
ur og kjálka uppi á bæjarkletti í fé-
lagsskap Eyþórs. Í fjósinu að húsa-
baki man ég hins vegar eftir mér
kappsfullum að ausa kúahlandi með
forláta heimatilbúinni ausu, smíðaðri
úr hálfri netakúlu og rörbút, upp í
smurolíuskjólur og rogast með þær
útfyrir dyr. Eftir mjaltir héldum við
Eyþór ávallt í fótspor kúnna eftir
skriðuföllnum brekkum innfyrir
Háaleiti, á eftir Gæfu gömlu, sem
alltaf fór öftust, lúin og sárfætt.
Drottinn blessaði heimilið á Skála-
felli og fjölskyldan var geðprýðin
uppmáluð og reyndist mér vel. Ragn-
ar var traustur og vel gerður maður,
stilltur, frekar alvörugefinn og skipti
sjaldan skapi, og þá helst þegar
skepnurnar gerðust þrjóskari en
góðu hófi gegndi. Yfirbragðið var
skaftfellskt og prófíllinn minnti á Jón
konferensráð, sem einnig var frá
Skálafelli. Eðliseiginleikar Ragnars
nutu sín eflaust vel á þessum fram-
faratímum í sveitinni, bændur báru
traust til hans og hann var m.a.
hreppsnefndaroddviti um árabil. Við
strákling eins og mig var hann bæði
raungóður og sanngjarn. Ragnar var
á þessum árum mikill tóbaksmaður
og það útheimti umtalsverða lagni
þegar ekið var eftir stórgrýttum veg-
arslóðum að handleika neftóbaksdós
á ferð svo vel færi og er mér í fersku
minni það algleymisástand að veltast
um í rússajeppanum eftir uppþorn-
uðum jökulárfarvegum, annaðhvort
inn að Heinabergi eða út í Sævar-
hóla, þegar þeir bræður Ragnar og
Brandur höfðu á glóðum. Bændur
báru þá ávallt kaskeiti utandyra og
lyftu því með stæl þegar þeir hittust
og heilsuðust á dönsku, sögðu gúmo-
ren og handtakið var traust. Sumt
kvenfólkið hafði hins vegar svo laust
handtak að maður velti því fyrir sér
hvort það hefði fengið snert af löm-
unarveiki í æsku, en líklega var það
bara hluti af skaftfellskri hógværð!
Það var þó ekki á þeim mæðgum,
Þorbjörgu og Döddu, að sjá. Þær
stjórnuðu öllu innandyra á Skálafelli
af mikilli röggsemi og þar voru æv-
inlega fleiri en ein og fleiri en tvær
sortir á borðum.
Á Skálafelli hafði verið búið frá
ómunatíð, en langafi Ragnars, Sig-
urður Vigfússon, fluttist þangað úr
Öræfum um aldamótin 1900. Sonur
hans Sigfús, faðir Ragnars, bjó á
Skálafelli eftir það en Ragnar var um
fermingu þegar faðir hans féll frá.
Framfarasögu þessara kynslóða
Suðursveitunga í tæknilegu tilliti
mátti lesa úr fjölbreyttu safni land-
búnaðartækja sem veðraðist á berum
holtum í túnjaðri víðs vegar í sveit-
inni. Hér bjó í raun stórfjölskylda því
skyldfólk áttu menn svo að segja á
öðrum hverjum bæ og samvinna var
alsiða þegar mikið lá við. Þetta voru
umbreytingatímar, rafmagn var leitt
frá Höfn að Steinasandi árið sem ég
kom þar fyrst, 1965, nokkru áður var
hafin sandrækt á Kolgrímuaurum og
framundan var brúarsmíði á Breiða-
merkur- og Skeiðarársandi. Á tiltölu-
lega skömmum tíma hafði þess vegna
orðið bylting í ræktun og landfræði-
legri einangrun byggðarlagsins var í
þann veginn að ljúka. Taktfastur
slátturinn í heybindivélunum úti á
sandræktarflákunum bar þess órækt
vitni að hrakhólabúskapur fyrri alda
var liðinn undir lok. Hér höfðu Ragn-
ar og Þorbjörg lagt til drjúgan skerf.
Í sumar leið heimsótti ég Ragnar
og Þorbjörgu á Höfn og hafði ég þá
ekki hitt þau alllengi, en hjá þeim var
þá sonur þeirra Eyþór. Þau höfðu
komið sér vel fyrir í blokk við fljótið, í
stofuglugganum grillti í Suðursveit-
ina í fjarska og þau virtust una hlut-
skipti sínu vel. Þegar ég kvaddi
fylgdi Ragnar mér til dyra og ég
hafði orð á því við hann hvort ég
mætti ekki hafa segulband meðferðis
næst þegar ég kæmi í heimsókn og
spyrja hann um gamla tíma. Hann
tók því vel en sagði þó að minnið væri
farið að þynnast. Til þess kom þó
aldrei því fyrr en varði var þessi vel-
gjörðarmaður minn allur. Á þessari
stundu er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt Ragnar og fjölskyldu
hans að. Megi hann hvíla í friði.
Völundur Óskarsson.
RAGNAR JÚLÍUS
SIGFÚSSON
MORGUNBLAÐIÐ birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla daga
vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er minning-
@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða á
disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Tekið
er á móti minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins, Kringlunni
1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangsstræti 1 á Ak-
ureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi,
mánudegi eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á
föstudegi.
Birting minningargreina