Morgunblaðið - 07.02.2004, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2004 51
✝ Guðni ÞórarinnSigurðsson frá
Ási í Vopnafirði
fæddist 6. október
1926. Hann lést 31.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigurður Þorbjörn
Sveinsson, f. 16 júlí
1892 á Hákonar-
stöðum í Jökuldal, d.
2 september 1978,
símamaður og
bóndi, og Katrín
Ingibjörg Pálsdótt-
ir, f. 2. júní 1891 í
Víðidal á Fjöllum, d.
28 apríl 1978, ljósmóðir og hús-
freyja. Einnig lærði Ingibjörg
karlmannafatasaum. Guðni Þór-
arinn var alltaf kallaður Tóti.
Hann átti fjögur systkini. Þau
eru: Pála Margrét, f. 14. jan.
1921, d. 21. jan. 1994, gift Ás-
mundi Jakobssyni skipstjóra frá
Neskaupstað, f. 25. des. 1914, d.
14 nóv. 1974; Svava, f. 22. des.
1921, gift Valtý Þórólfssyni
frystihús- og sláturhússtjóra hjá
K.H.B. á Reyðarfirði, f. 19. ág.
1919, d. 31. des. 1983; Sveinn, f.
12. júní 1925, d. 24. nóv. 1997,
Haukur Mýrdal. 2) Einar, f. 4. júní
1959, sambýliskona Sigríður Ró-
bertsdóttir, f. 21. febr. 1958. Son-
ur þeirra er Leó Aðalsteinn, f. 11.
febr. 1991. Synir Siddýjar er
Skarphéðinn, Róbert Jóhannes
og Sigmundur Viktor. 3) Alla Sig-
urbjörg, f. 18 sept. 1960. Sam-
býlismaður hennar Jón Svansson,
f. 13. okt. 1958, sjómaður og
meindýraeyðir. Börn þeirra eru
Guðbjörg Lilja, f. 7. mars. 1986,
Guðni Þór, f. 8. jan. 1988, Sindri,
f. 18. jan. 1995, og Mikael, f. 29.
des. 2001. 4) Friðrikka Guðný, f.
25. jan. 1964. Sambýlismaður
hennar er Peter Fared, f. 18. jan.
1968. Synir Friðrikku eru: Auð-
unn Þórarinn, f. 23. sept. 1987, og
Hjörtur, f. 29. des 1992. Börn Pet-
ers eru Tina og Jymmi.
Fyrstu hjúskaparárin bjuggu
Tóti og Lilja í Ási ásamt bræðrum
Tóta og fjölskyldum þeirra. Her-
bergjunum var skipt niður og
höfðu þau tvö herbergi. Annað
var innréttað sem eldhús og hitt
var svefnherbergið þeirra. Tóti
og Lilja voru í Vestmannaeyjum
þegar Karólína fæddist. Þau voru
svo í Reykjavík eftir áramót
næsta vetur og bjuggu þau hjá
Pálu og Ása á Nesvegi 66. Árið
1960 fluttu þau í Miðtún.
Útför Tóta verður gerð frá
Vopnafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
kvæntur Steindóru
Sigurðardóttur frá
Miðhúsum í Eiða-
þinghá, f. 13. mars
1932; Stefán Aðal-
steinn, f. 12. júní
1925, kvæntur Stef-
aníu Sigurðardóttir
frá Galtarhrygg í
Mjóafirði við Ísa-
fjarðardjúp, f. 22. júlí
1925, d. 13. ág.1968.
Tóti kvæntist Lilju
Aðalsteinsdóttir frá
Svalbarði á Djúpa-
vogi 2. júní 1957. For-
eldrar Lilju voru: Að-
alsteinn Stefán Pálsson, f. 5. mars
1888 á Mel í Tunguheiði, d. 18.
des. 1961, og Karólína Auðuns-
dóttir f. 24. júlí 1893 á Eiríksstöð-
um í Fossárdal, d. 12. des. 1978.
Tóti og Lilja eignuðust fjögur
börn. Þau eru: 1) Karólína, f. 26.
jan. 1958. Sambýlismaður hennar
er Sigursteinn Mýrdal, f. 6. jan.
1956, skrifstofumaður. Dóttir
Karólínu er Ellen, f. 3. sept. 1983.
Sambýlismaður hennar Örvar
Snær Óskarsson, f. 25. maí 1981.
Barn þeirra er Breki, f. 12. jan.
2003. Sonur Sigursteins er Óli
Tóti föðurbróðir minn fæddist í
Ási, sem þá stóð í Framtíðarvík.
Húsið var fært vegna ágangs sjávar
utar í kauptúnið. Tóti var þá á
fyrsta ári. Það var ekki langt niður
að sjónum þar sem Ás var eftir að
húsið var flutt, þannig að frá móð-
urkviði ólst Tóti upp í nálægð við
hafið.
Tóta fannst gott að fara í búrið
hjá mömmu sinni að fá sér kökur
og fékk hann viðurnefnið „Búri“ hjá
fjölskyldunni. Eitt sinn þegar við
pabbi komum í heimsókn til Tóta
inn á Sundabúð rifjuðum við upp
þessa skemmtilegu minningu við
starfsstúlkurnar og okkur var svar-
að að Tóta þætti kökurnar ennþá
mjög góðar.
Margar skemmtilegar minningar
eru um Tóta frá því hann var strák-
ur. Hann var svo fljótfær þegar
eitthvað var að gerast og lýsingar
hans á atburðunum voru hreint
ótrúlegar. Alli rifjar upp gamlar
minningar um Tóta og þeim er lýst
hér:
„Þegar við vorum strákar þá eitt
sinn fórum við niður í fjöru og ætl-
uðum að fara inn í bæ að sjá skip
sem var inni á skipalegunni. Við
gengum inn með bökkunum og þá
sáum við svo mikið af burnirótum
að ég fór að klifra upp bakkann.
Þegar ég var kominn efst upp í
bakkann steyptist ég á hausinn og
datt niður í grjótið. Þegar ég reis
upp eftir fallið sagði Tóti: „Það sést
inn í hausinn á Alla bróður.“ Auga-
brúnin var sprungin og lafði niður.
Ég svaraði: „Já, þetta er nú ekki
mikið, læknirinn getur ábyggilega
læknað þetta.“ Tóti, Sveinn og ég
fórum heim og Sigurður pabbi okk-
ar bar mig inn til læknisins.
Eitt sinn vorum við inni í Fram-
tíðarvík og Sveinn var að klifra upp
bakkann og það datt stór steinn í
höfuðið á honum. Þá hljóp Tóti af
stað heim, mætti mömmu sinni og
Pálu og sagði við þær: „Hausinn fór
af Sveini bróður.“ Þetta var nú
bara smákúla sem kom á höfuðið á
honum og Þorgeir Lúðvíksson
nuddaði bólguna niður með fimm-
eyringi.
Eitt sinn var verið að setja upp
bát í Búðarmöl (þar sem frystihúsið
stendur í dag). Það var fjöldi manns
sem studdi bátinn og hann var hífð-
ur upp á land. Þá vildi svo illa til að
menn misstu bátinn á hliðina og Ás-
mundur Jakobsson varð undir hon-
um. Þá hljóp Tóti af stað heim,
mætti mömmu sinni og Pálu, sem
var nýtrúlofuð Ásmundi. Tóti sagði
við þær: „Ási lagðist saman.“ Ási
meiddist en sem betur var þetta
ekkert alvarlegt.
Tóti var snemma gefinn fyrir
veiðiskap. Honum datt í hug að
smíða nýtt veiðarfæri. Hann rak
saman tvær til þrjár spýtur og rétti
upp stóran handfærakrók með blýi
á og negldi hann á spýtuna. Tóti
lagði svo af stað með þetta frum-
stæða veiðarfæri sitt og fór inn að
Vesturdalsá. Þar kom hann auga á
stóran lax. Hann stakk laxinn og
hélt honum niðri þangað til laxinn
hætti að hreyfa sig. Hann fór glað-
ur heim með laxinn. Þessi frum-
stæða veiðiferð var í minnum
manna til fjölda ára.
Tóti var mjög snöggur að beita.
Eitt sinn var hann á haustvertíð í
Reykjavík. Báturinn sem hann
beitti fyrir reri í þeim tilgangi að
selja fisksölum aflann. Tóti sá að
mestu leyti einn um að beita fyrir
bátinn og var í akkorði. Báturinn
fiskaði frekar lítið. Þegar gert var
upp í vertíðarlok bar Tóti mest úr
býtum.
Fyrsti báturinn hans Tóta hét
Hafbjörg og var eins tonns bátur.
Tóti og Elli í Ásgarði fóru með línu
út að Strandhöfn og lögðu hana
þar. Svo þegar þeir fóru að draga
þá allt í einu fór báturinn á fleygi-
ferð og þeir skildu ekki hvað var að
gerast. Hraðinn jókst og jókst og
þá vissu þeir að það var stærðar
hvalur sem var á línunni. Til að
losna við hvalinn skáru þeir á lín-
una. Elli var seinna í Stýrimanna-
skólanum í Vestmannaeyjum og
hann átti að gera prófverkefni.
Hann sagði svo vel frá þessu atviki
að hann fékk hæstu einkunn fyrir
verkefnið.
Á yngri árum var Tóti á vertíðum
á Hornafirði, í Vestmannaeyjum og
Reykjavík. Tóti var háseti á togbát
frá Norðfirði. Eftir það stundaði
hann sjómennsku á Vopnafirði,
fyrst á Hafbjörginni. Eftir það
eignaðist hann Fluguna NS 36,
Guðborgina NS 36 og síðast Haf-
borgina NS 48. Hann var heppinn
veiðimaður. Hann stundaði þorsk-
veiði, grásleppuveiði og hákarla-
veiði. Hákarlaveiði hans var kvik-
mynduð af Ríkissjónvarpinu.
Minnisstætt var þegar hann fór
með Þjóðverjum á hákarlaveiðar.“
Hér lýkur frásögn Alla um Tóta.
Ég man eftir Flugunni sem lá á
bóli rétt fyrir utan „Vogabryggju“.
Magnea, sem var hjá fjölskyldu
minni í Ási, horfði oft út um eldhús-
gluggann og sá Fluguna. Dag einn
var svolítil gola og Maja var að
horfa á Fluguna. Þá varð þessi vísa
til:
Ef ég væri orðin lítil Fluga
og léki mér á öldutoppunum,
þótt ég ei til annars mætti duga
að hoppa í skarðið á hafnargarðinum.
Tóti fór í Héraðsskólann á Laug-
um 1944–46. Það var eina fram-
haldsskólaganga hans.
Tóti gekk í Hvítasunnukirkjuna
1950 og tók niðurdýfingarskírn hér
á Vopnafirði fyrir norðan Tangann í
Lónunum. Sagt er að hann hafi séð
kola í stað dúfu. Tóti fékk við-
urnefnið „Tóti prestur“. Þegar
yngsta dóttir Tóta vann á Horna-
firði var hún spurð hvort hún
þekkti Tóta prest! Tóti var frábær
söngmaður og oft vorum við Tóti
bara tvö í kirkjunni sem sungum.
Það var virkilega ánægjulegt að
syngja með Tóta.
Þegar Tóti var búsettur í Reykja-
vík sungu hann og Hulda Sigurð-
ardóttir oft saman og var fólk sam-
mála um að söngur þeirra væri
frábær.
Tóti átti uppáhaldssálm:
Vort líf það er sigling á æðandi öldum.
Á aldimmri nótt gegnum boða og sker.
En áfram þó leiðinni hiklaust vér höldum.
Vor hjartkæri Frelsari skipstjórinn er.
Kór:
Svo örugg vér höllum oss upp að hans
hjarta.
Því aldrei vor Frelsari stýrir af leið.
Sé báturinn lakur, oss ber ekki að
kvarta,
því bráðum á himni er þrotin öll neyð.
Þótt dimmt sé og kalt úti á djúpinu tíðum,
Guðs dýrmæta Orð varpar ljósi á sæ.
Það léttir af ótta- og angistarhríðum
og umbreytir stormi í hæglátan blæ.
Þótt stormurinn blási og öldurnar æði
vér óðfluga nálægjumst takmarkið þreyð.
Þá enduð er sorgin í eilífðar næði.
Og aflokið ferðinni, gleymd sérhver neyð.
Á sínum yngri árum átti Tóti
vörubíl. Þegar Hvítasunnukirkjan á
Vopnafirði var byggð vann hann
ásamt Antoníusi Jónssyni við að
koma með grjót og möl í grunninn.
Tóti var duglegur að útvega menn í
steypuvinnu fyrir kirkjuna. Nú þeg-
ar Tóti er dáinn var flett upp í bók-
haldi kirkjunnar og aðeins 100 kr.
voru greiddar fyrir möl og grjót.
Tóti átti lítinn bát sem hét
Blueboy. Pétur í Borg hafði smíðað
bátinn. Krakkarnir hans Tóta fóru
oft á sjó á bátnum. Eitt sinn voru
þau systkinin ásamt Erlu, Sveini og
Valtý frændsystkinum okkar úti á
sjó og voru að sleppa rauðmaga-
seiði og fóru öll út í sömu hliðina á
bátnum. Báturinn hallaðist þá svo
mikið að sjór rann inn í hann. Þau
héldu þessu leyndu fyrir Tóta og
Lilju svo þau gætu haldið áfram að
fara á sjó því það var eitt af því
skemmtilegasta sem við gerðum.
Það var rigning þennan dag svo það
afsakaði hvað þau voru blaut þegar
þau komu heim. Guði sé lof að bátn-
um hvolfdi ekki.
Ég man eftir að eitt sinn var ég
hjá Tóta og Lilju og fjölskyldan fór
á rúntinn ásamt mér. Ég var svo
bílveik að ég fékk að vera í
Hvammsgerði á meðan þau fóru
upp á Sandvíkurheiði.
Þegar Palli bróðir minn var lítill
drengur sagði hann að vörubíllinn
hans Tóta væri „hallegur“. Þessari
setningu gleymdi Tóti ekki á meðan
hann var frískur.
Mér er minnisstætt eitt kvöld, þá
komu Sveinn, Steindóra, Tóti og
Lilja í heimsókn til okkar pabba.
Við fengum okkur kaffi og kökur.
Þegar Tóti var að sprauta rjóma á
kökuna sprautaðist óvart á Svein.
Hann var nú ekkert hrifinn. En ég
man að við hlógum og hlógum.
Fyrir nokkrum árum fór að bera
á því að Tóti var byrjaður að
gleyma. Því miður hrjáði heilabilun
hann og nú síðustu ár bjó hann á
Sundabúð, sem er legudeild fyrir
aldraða. Ég var að vinna þarna eitt
sumar og þá hafði Tóti oft mikið að
gera. Hann bað mig oft að taka
stampana með sér. Eitt sinn heim-
sótti Alla hann og þá sagði hann
henni að fara heim því hann hefði
svo mikið að gera. Stundum heim-
sótti ég Tóta inn á Sundabúð og
fékk Enok Örn, bróðurson minn,
lánaðan til að koma með. Tóti hafði
svo gaman af börnum og hann
kunni vel að meta þegar Enok Örn
heimsótti hann.
Eftir að Tóti veiktist í janúar sát-
um við Alla hjá honum og vorum að
rifja upp skemmtilegar minningar
um læknisleiki hans þegar við vor-
um börn og unglingar. Þá sáum við
að hann var með í samtalinu. Þessi
stund var mér dýrmæt.
Kvöldið sem Tóti dó vorum við
pabbi nýbúin að vera hjá honum.
Við áttum nokkrar góðar stundir
með Tóta þar sem við töluðum við
hann um Jesú og báðum fyrir hon-
um. Morguninn eftir að Tóti dó
sagði Enok Örn: „Ég er alltaf að
hugsa um hann Tóta. Hann má ekki
deyja.“ Þegar honum var sagt að
Tóti væri dáinn grét hann. Hann
fór til afa síns, sem bað með Enoki
sem var svo hryggur. Enok Örn
sagði frá því að hann hefði þá feng-
ið tár í augun.
Að lokum: Lilja, Lína, Einar, Alla
og Rikka. Ég veit að það er erfitt
fyrir ykkur að kveðja Tóta. Þið eig-
ið margar skemmtilegar minningar
sem þið skuluð endilega rifja upp
þegar þið eruð beygð. Ég hef verið
með ykkur undanfarna daga og þið
eruð búin að vera virkilega dugleg
að takast á við þann missi sem orð-
inn er. Tóti minn, þakka þér fyrir
allan kærleika þinn til mín. Ég trúi
því að þú sért núna í himnesku
Jerúsalem. Drottinn blessi minn-
ingu Tóta föðurbróður míns.
Rósa Aðalsteinsdóttir,
Ási, Vopnafirði.
GUÐNI ÞÓRARINN
SIGURÐSSON
✝ Dóra GuðríðurSvavarsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 12. maí
1942 og ólst þar upp.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja 3. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Svavar Þórðar-
son, f. 11. febrúar
1911, d. 10. janúar
1978, og Þórunn A.
Sigjónsdóttir, f. 26.
febrúar 1913, d. 25.
júlí 1998. Dóra var
næstelst systra sinna. Þær eru: 1)
Edda Sigrún, gift Garðari Gísla-
syni, búsett í Vestmannaeyjum. 2)
Dóra, sem hér er minnst. 3) Frið-
rikka, í sambúð með Hrafni
Oddssyni, búsett í Vestmannaeyj-
um. 4) Áslaug, gift Ingvari Vig-
fússyni, búsett í Reykjavík. 5)
Svava, í sambúð með Agli Ás-
grímssyni, búsett í Reykjavík. 6)
Sif, gift Stefáni
Sævari Guðjónssyni,
búsett í Vestmanna-
eyjum.
Hinn 3. febrúar
1962 giftist Dóra
Halldóri Pálssyni, f.
10. apríl 1939. Dóra
og Dóri eignuðust
tvö börn. Þau eru: 1)
Aðalheiður, f. 16.
október 1957, í sam-
búð með Ævari Þór-
issyni. Börn þeirra
eru Davíð Þór, í
sambúð með Önnu
Huldu Ingadóttir;
Þórey Svava, í sambúð með Frið-
riki Sæbjörnssyni, barn þeirra er
Felix Örn. 2) Hafþór, f. 3. apríl
1967, í sambúð með Sigríði Vig-
dísi Ólafsdóttur. Börn þeirra eru
Nicolai, Fáfnir, Alma Lísa og
Hafrún Dóra.
Útför Dóru fer fram frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Ég ætla aðeins að minnast
elskulegrar mágkonu minnar
hennar Dóru. Það er erfitt á þess-
ari stundu að setjast niður og
skrifa um mágkonu sína og vin,
sem rétt sextug að aldri þurfti að
lúta í lægra haldi fyrir illvígum
sjúkdómi sem hún hafði barist við
síðasta ár. En gott er að vita að þú
ert laus við þennan sársaukafulla
sjúkdóm og komin á betri stað.
Það er erfitt að sætta sig við að
eiga aldrei eftir að hitta þig aftur í
þessum heimi, en við hittumst
örugglega aftur hjá hinum hæsta
höfuðsmið himins og jarðar.
Hugurinn leitar aftur til ársins
1974 þegar ég var að kynnast kon-
unni minni henni Sif, litlu systur
þinni. Það var þjóðhátíð og við
Ævar, sem síðar átti eftir að verða
tengdasonur þinn, báðir með hár
niður á herðar, kannski ekki beint
flottir. Komum í heimsókn á
Brekkugötuna til ykkar Dóra, ný-
búnir að ná okkur í skvísur. Ég
gleymi aldrei svipnum á honum
Dóra þegar hann sá okkur. Hann
hefur ábyggilega hugsað sem svo:
Hvaða hippabjána eru þær nú
komnar með stelpurnar? En þú
fórst bara að hlæja og bauðst okk-
ur upp á lunda o.fl. góðgæti. En
hann Dóri átti eftir að jafna sig á
okkur eftir nokkur ár og höfum við
Dóri verið miklir vinir upp frá því.
Það var alltaf svo notalegt að
koma í heimsókn til ykkar í kaffi,
þú alltaf með svo flott með kaffinu
og ekki má gleyma jólunum og
áramótunum. Við Sif og Hlynur
áttum því láni að fagna að upplifa
þá stemmningu sem þau höfðu upp
á að bjóða Kaja, Ævar, Hafþór,
Sigga og allir krakkarnir komnir
saman, borðað og spilað fram á
nótt á jólunum og áramótunum.
Það var sko eitthvað sem maður
getur ekki gleymt. Þú alltaf svo
kát og glöð, söngst og spilaðir á
gítarinn þótt þú kynnir svo sem
ekki mikið að spila á gítar, en það
skipti ekki máli, þetta var svo
gaman!
Ég gæti svo sem haldið áfram að
rifja upp ótal margar góðar sam-
verustundir okkar bæði á sólar-
ströndum og hér heima en allar
verða þær vel varðveittar í minn-
ingunni um þig í hjarta mínu um
aldur og ævi.
Elsku Dóra mín, þakka þér fyrir
allt og allt og far þú í friði. Elsku
Dóri minn, Kaja, Hafþór og aðrir
aðstandendur. Tár okkar eru lít-
ilfjörleg þegar hugsað er um sorgir
ykkar. Megi góður Guð vernda
ykkur og styrkja á þessum erfiðu
tímum.
Vaktu minn Jesú,vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Kveðja.
Sævar, Sif og Hlynur.
DÓRA G.
SVAVARSDÓTTIR