Morgunblaðið - 07.02.2004, Side 56

MINNINGAR
56 LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku pabbi, tengda-
pabbi og afi. Nú ert þú
horfinn á braut eftir
stutta en erfiða bana-
legu, þú sem varst allt-
af heilsuhraustur og fullur af starfs-
orku. Það fundum við best þegar þú
komst austur á Neskaupstað til okk-
ar.
Allar þær stundir sem þú varst
með okkur í hesthúsinu og nostraðir
við hestana. Augað sem þú hafðir
fyrir gæðingsefnum, þú stóðst og
féllst með þeirri skoðun, og alltaf
stóðstu.
Manstu þegar þú greipst tauminn
af Sigga. Þá hafðir þú ekki farið á
hestbak í mörg ár og stökkst á bak
og reiðst eins og höfðingi inn alla
sveit, það var hálfskelkuð fjölskylda
sem var á eftir þér, allir voru hrædd-
ir um að þú hefðir gleymt handtök-
unum en hestamennskan var þér í
blóð borin eins og golfíþróttin. Eftir
að þið mamma fluttuð suður fórstu
að stunda golfíþróttina, og þar
varstu sami keppnismaðurinn eins
og þú hafðir verið í öðrum íþrótta-
greinum á þínum yngri árum.
Elsku pabbi, við kveðjum þig með
sárum söknuði. Við vitum að mamma
hefur tekið á móti þér með opnum
örmum.
Far þú í friði.
Kveðja.
Guðbjörg, Sigurður og synir
Fyrsta minning mín um Norðfirð-
inginn Friðjón Þorleifsson var á
frjálsíþróttamóti í Keflavík þar sem
ég var þátttakandi. Friðjón keppti
þar í 100 metra hlaupi og stóð sig vel.
Nokkrum árum síðar eða 1958 var
stofnað Austfirðingafélag Suður-
nesja í Keflavík. Það fór glæsilega af
stað undir forystu Georgs Helgason-
ar, Guðnýjar Ásberg, Kremlbræðra
og Friðjóns. Hann hafði verið starfs-
maður á Keflavíkurflugvelli, um
skeið var hann sjómaður, síðar versl-
unarmaður. Kona Friðjóns hét Dag-
mar Sigurðardóttir, glæsileg kona.
Þau eignuðust sex börn. Sum eru
búsett hér á suðvesturhlutanum, tvö
í Noregi og eitt eða tvö á Norðfirði.
Aftur liggja leiðir okkar saman, þá í
Austfirðingafélaginu. Upp úr 1994
fór félaginu að hnigna eins og raunar
öðrum átthagafélögum. Við Sigur-
björn Sigurðsson eða Bói í Duus og
systir hans, Ásta, sáum fram á veru-
lega erfiðleika ef ekki kæmi nýtt og
FRIÐJÓN
ÞORLEIFSSON
✝ Friðjón Þorleifs-son fæddist í
Naustahvammi í
Norðfirði 13. ágúst
1928. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 26. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Keflavíkurkirkju
4. febrúar.
ferskt fólk til sögunnar.
Svipaðir erfiðleikar
steðjuðu að átthaga-
félagi Þingeyinga. Þeir
höfðu raunar lagt upp
laupana, þó var þar all-
stór hópur sem vildi
halda áfram. Við Bói
buðum þeim samstarf
og árið 2001 voru félög-
in sameinuð undir nafn-
inu Þingmúli. Friðjón
var kosinn formaður.
Á síðustu árum
kynntist Friðjón Helgu
Gunnólfsdóttur, lífs-
glaðri konu, sem ég
kannaðist vel við úr Leikfélaginu.
Þau rugluðu svo reytum sínum sam-
an og úr varð sérlega góð sambúð.
Fyrir rúmu ári varð Helga fyrir áfalli
og sýndi Friðjón henni þá einstakan
skilning og umhyggju. Sem betur fór
hresstist Helga fljótt. En þá kom
maðurinn með ljáinn. Friðjón
greindist með ólæknandi sjúkdóm,
sem dró hann með ógnarhraða beint
í dauðann. Var aðdáunarvert hversu
Helga og börn hennar hugsuðu vel
um Friðjón í veikindum hans. Sjálfur
stóð hann sig eins og hetja, mætti á
síðustu árshátíð Þingmúla, afþakk-
aði frímiða og sagði: „Síðan hvenær
hafa formenn í Austfirðingafélaginu
fengið frímiða á þorrablót?“ Dansaði
nokkra dansa við Helgu sína, af mat
gat hann ekkert bragðað. Eftir þetta
var stutt í endalokin.
Ég og Elísabet vottum öllum að-
standendum samúð. Farðu vel Aust-
firðingur.
Hilmar Jónsson.
Kveðja frá Golfklúbbi
Suðurnesja
Félagar í Golfklúbbi Suðurnesja
kveðja góðan félaga sinn Friðjón
Þorleifsson sem lést 26. janúar s.l.
Friðjón var einn af þeim sem voru
ávallt boðnir og búnir til að leggja
sitt af mörkum fyrir Golfklúbb Suð-
urnesja og var ötull í starfi. Hann
annaðist um tíma veitingasöluna í
golfskálanum og gerði það með
glæsibrag. Friðjón var alla tíð mjög
iðinn við golfiðkun og mikill keppn-
ismaður. Hann var löngum stundum
úti í Leiru við golfleik eða að sinna
ýmsum félagsmálum á vegum
klúbbsins. Hann lagði sérstaka rækt
við yngri golfarana og var þeim til
leiðsagnar og stuðnings. Þá veitti
hann um árabil eigna- og farandbik-
ar fyrir prúðmennsku í barna- og
unglingaflokkum klúbbsins. Hann
var alla tíð virtur af félögum sínum í
golfklúbbnum enda félagslyndur og
drengur góður. Félagar í Golfklúbbi
Suðurnesja kveðja sinn góða félaga
Friðjón Þorleifsson með þakklæti í
huga og votta aðstandendum samúð.
Gunnar Þórarinsson,
formaður.
Elsku besta lang-
amma Dídí.
Ég sakna þín alveg
rosalega mikið. Mér
þótti alltaf svo vænt um
þig. Ég man eftir því að
þegar við komum til þín gafstu okkur
alltaf mola eða súkkulaðibita og ef þú
áttir ekkert til þess að gefa okkur
fórstu niður í sjoppuna á DAS og
keyptir eitthvað. Einu sinni þegar ég
kom með ömmu og afa að heimsækja
GUÐRÚN LAXDAL
JÓHANNESDÓTTIR
✝ Guðrún LaxdalJóhannesdóttir
var fædd í Reykjavík
18. október 1916.
Hún lést á Hrafnistu
í Reykjavík 29. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 6. febrúar.
þig á DAS þá gafstu
mér heilan súkku-
laðikassa af Prins
súkkulaði (það var
gaman). Svo þegar ég
kom einu sinni að heim-
sækja ömmu og afa í
bústaðinn þeirra varst
þú þar og þú greiddir
hárið á mér og svoleið-
is. En nú ertu dáin og
ert örugglega búin að
losna við öll veikindin
þín og líður því miklu,
miklu betur. Því þú ert
uppi hjá Guði og engl-
unum.
Ég átti að skila ástar- og saknað-
arkveðjum frá mömmu, pabba, Her-
dísi og Eydísi Ósk.
Ástarbarnabarnabarnakveðjur.
Ég elska þig.
Ólafía Haraldsdóttir.
✝ Atli Snæbjörns-son fæddist í
Kvígindisdal við
Patreksfjörð 14.
apríl 1926 og ólst
þar upp. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar 28.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Snæbjörn J.
Thoroddsen, f. 15.
nóvember 1891, d.
29. janúar 1987, og
Þórdís M. Thorodd-
sen, f. 9. maí 1905, d.
23. maí 1982. Systk-
ini Atla eru Alda Thoroddsen, f.
14. apríl 1927, Jóna Snæbjörns-
dóttir, f. 3. apríl 1929, Valur
Thoroddsen, f. 5. febrúar 1934,
Elfa Thoroddsen, f. 3. nóvember
maki Keran St. Ólason, f. 18. júlí
1966, Kristínu, f. 12. ágúst 1964,
maki Sigurður S. Davíðsson, f. 5.
janúar 1963. Barnabörn Atla og
Maggýjar eru níu og barnabarna-
börnin þrjú. Þau hófu búskap í
Reykjavík árið 1950 en árið 1960
fluttu þau til Patreksfjarðar.
Atli fór ungur til sjós og lauk
farmannaprófi frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík árið 1952.
Hann hóf sjómannsferil sinn á
fiskiskipum en árið 1949 réð hann
sig á skip hjá Eimskipafélagi Ís-
lands þar sem hann var fram til
ársins 1960. Að því loknu var
hann til sjós á ýmsum skipum
fram til ársins 1970 er hann hætti
sjómennsku. Árin 1970 til 1972
starfaði hann hjá Olíufélaginu
Skeljungi. Atli starfaði sem hafn-
arvörður og hafnsögumaður við
Patrekshöfn fram til árins 1997 er
hann lét af störfum fyrir aldurs
sakir.
Útför Atla verður gerð frá Pat-
rekskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
1936, og Frúgit Thor-
oddsen, f. 29. septem-
ber 1938.
Atli kvæntist 24.
desember 1950 eftir-
lifandi eiginkonu
sinni Maggý Hjördísi
Kristjánsdóttur, f. 6.
júlí 1930 á Patreks-
firði. Foreldrar
Maggýjar voru hjónin
Kristján Ingvason, f.
4. janúar 1895, d. 2.
maí 1984, og Halldóra
Magnúsdóttir, f. 10.
desember 1910, d. 2.
mars 1982. Atli og
Maggý eignuðust fjórar dætur,
Ásrúnu, f. 22. maí 1955, maki
Finnbogi Björnsson, f. 4. ágúst
1959, Halldísi, f. 2. september
1956, Birnu Mjöll, f. 10. júlí 1960,
Það er komið að því að ég kveðji
föður minn Atla Snæbjörnsson. Ég
hef svo oft kviðið þessari stund, og
auðvitað kom hún, eins og hjá
mörgum öðrum alltof snögglega,
en hans tími var kominn og undan
því kemst enginn.
Margs er að minnast þegar ég lít
til baka, og margt flýgur í gegnum
hugann. Þegar erfiðleikar steðjuðu
að var hann alltaf til staðar og
ávallt traustur sem klettur og
hæglátur. Pabbi var kannski ekki
allra, en hann var vinur vina sinna.
Mínar fyrstu minningar eru þær
að við systurnar erum í stofuglugg-
anum að horfa út á fjörðinn þar
sem báturinnsem hann var á var í
tollskoðun, ný kominn úr siglingu,
þetta er rétt fyrir jól. Við von-
uðumst til að þeir kláruðu að tolla
hann fyrir jólin. Svo kom hann
heim klyfjaður pökkum. Ég man
reyndar lítið eftir fyrstu árunum
með honum því hann var alltaf á
sjó. Ég man bara einu sinni eftir
því að hann hafi skammað mig, það
var eftir að ég hafði tekið pípurnar
hans og skrapað þær og þrifið, mér
fannst ég hafa verið dugleg stelpa,
en af einhverjum ástæðum þótti
honum þetta ekki flokkast undir
dugnað.
Það er í rauninni ekki fyrr en
hann er kominn í land að ég fer að
kynnast honum, þó sérstaklega eft-
ir að við keyptum Breiðavíkina.
Hann hafði strax mikinn áhuga á
öllu því sem við vorum að gera þar.
Hann hafði trú á öllu því sem við
vorum að gera og ótrauður hvatti
hann okkur í öllu því sem við tók-
um okkur fyrir hendur. Oft á dag
hringdi hann og spurði um Keran.
Ef hann var ekki inni þá þurfti
hann að fá að vita hvað hann væri
að gera, hvort hann hefði heimt
eitthvað frá því síðast, hvort ein-
hver tófa hefði verið felld nýlega.
Þegar ég sagði honum að ég vissi
ekkert um þetta, þá spurði hann
oft: ,,Hvað er þetta kona, hittist
þið aldrei?“ Þá benti ég honum
góðlátlega á að Keran vissi ekki
alltaf hvað ég væri að gera. Þá lét
hann þetta niður falla. Fyrst eftir
að við fluttum að Breiðavík, gistu
pabbi og mamma mikið hjá okkur
og varð hann alltaf að hafa eitt-
hvað fyrir stafni, því annars fannst
honum hann vera óþarfur. Svo
þegar gestirnir fóru að koma um
sumarið, fór honum að finnast
hann vera fyrir. Hann tók þá á það
ráð að kaupa lítinn bústað og koma
með hann hingað til okkar í
Breiðavík og gistu þau mamma nú
næstu sumur í „smiðjukofanum“
en það var bústaðurinn kallaður í
fyrstu, en fljótlega var farið að
kalla hann „úti hjá afa og ömmu“.
Fyrstu tvö vorin okkar hér þá sá
hann um næturvaktirnar í fjárhús-
unum um sauðburðinn. Það var oft
glatt á hjalla þegar Keran ræsti
hann á næturvaktina og talaði
hann um að gott væri að stytta sér
stundir á næturvöktunum ef hann
hefði koníakstár við höndina. Ker-
an brást skjótt við og færði honum
koníakspela úr plasti á næstu vakt.
Þegar pabbi fékk pelann sagði
hann: „Þú ert höfðingi,“ en þegar
hann sá að pelinn var úr plasti þá
sagðist hann aldrei drekka koníak
úr plasti, og varð það til þess að
pelinn var ósnertur í fjárhúsunum
á annað ár. Þriðja sumarið tók
hann dagvaktir og smásaman
fækkaði ferðunum í fjárhúsin. En
síðasta sumar gisti pabbi bara einu
sinni hér í víkinni okkar.
Elsku pabbi minn, ég vil þakka
þér fyrir allar stundirnar sem við
áttum saman. Ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig. Ég vil þakka Guði fyrir að fá
að kynnast þér og fá að starfa með
þér eftir að við fluttum hingað að
Breiðavík.
Elsku pabbi minn, Guð varðveiti
þig og geymi. Minningarnar um
þig munu ávallt færa birtu og yl
inn í hjörtu okkar og þeirra sem
þekktu þig. Ég kveð þig með mikl-
um söknuði og hlakka til að sjá þig
aftur þegar minn tími er kominn.
Ég bið Guð að umvefja þig öllum
ATLI
SNÆBJÖRNSSON
Vinur minn, Erlend-
ur Jónsson líffræðing-
ur, lést hinn 10. jan-
úar síðastliðinn.
Það er einkennilegt
að fá slíka fregn yfir
hafið til útlanda og
geta ekki deilt söknuði sínum með
öðrum.
Leiðir okkar lágu fyrst saman,
þegar ég kenndi Erlendi í forföll-
um annars kennara í Menntaskól-
anum við Tjörnina veturinn 1973.
Ári síðar hittumst við aftur í líf-
fræðiskor Háskóla Íslands. Það var
einkennileg tilfinning að setjast
aftur á skólabekk með fyrrverandi
nemendum mínum. Þau voru a.m.k.
tvö eða þrjú úr nemendahópnum
sem ég hafði kennt áður. Erlendur
var einn þeirra.
Erlendur reyndist mér afskap-
lega skemmtilegur og góður félagi.
Við vorum sessunautar á lesstof-
unni, þannig að ég gat fylgst með
því, hvað hann las og hvernig hann
vann. Það er skemmst frá því að
segja, að ég dáðist að elju hans og
nákvæmni í vinnubrögðum. Það
ERLENDUR
JÓNSSON
✝ Erlendur Jóns-son fæddist á
Kleifum á Blönduósi
18. júlí 1954. Hann
lést 10. janúar síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Laug-
arneskirkju 27. jan-
úar.
var mér ljóst, strax í
upphafi, að hann bar
af öðrum í árgangin-
um. Hann keppti að
fullkomnun. Það var
samt aldrei keppni við
okkur hin, heldur
keppti hann við sjálf-
an sig. Hann var vin-
sæll og dáður af okkur
öllum.
Ég yfirgaf líffræð-
ina eftir BS-prófið.
Erlendur, eins og flest
hin úr árganginum,
héldu áfram og sér-
hæfðu sig í hinum
ýmsu greinum líffræðinnar. Ég
söðlaði um og fann mér annan
starfsvettvang. Ég reyndi samt
eins og ég gat að fylgjast með
gamla faginu mínu, og við vorum
vanir að hittast sex félagar úr líf-
fræðinni, þegar tækifæri gáfust.
Þá voru málin rædd og reifuð,
hvort sem um var að ræða líftækni,
matvælafræði, mengunarvarnir,
lúðueldi eða umdeildar ráðstafanir
á sviði umhverfismála. Þegar Elli
talaði, þá hlustuðum við hinir. Nú
erum við bara fimm eftir. Við mun-
um að sjálfsögðu halda áfram að
hittast og skiptast á skoðunum.
Það er samt stórt skarð fyrir
skildi. Hans verður sárt saknað.
Elli var einn af þeim mönnum
sem mér finnst ég ríkari að hafa
þekkt. Ég vildi bara óska að ég
hefði kynnst honum betur.
Ég sendi Önnu Jónu og fjöl-
skyldu Erlends mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Kristinn Sigmundsson.
Það er svo tæpt að trúa heimsins glaumi
því táradaggir falla stundum skjótt
og vinir berast burt á tímans straumi
og blómin fölna’ á einni hélunótt –
því er oss best að forðast raup og reiði
og rjúfa hvergi tryggð né vinarkoss
en ef við sjáum sólskinsblett í heiði
að setjast allir þar og gleðja oss.
(Jónas Hallgr.)
Lífið er óútreiknanlegt. Einn af
okkar máttarstólpum í fuglahunda-
sporti á Íslandi, náttúrubarnið Er-
lendur Jónsson, er látinn, góður fé-
lagi og vinur úr okkar hópi. Elli
eins og hann var kallaður af félög-
unum byrjaði í hundunum fyrir tólf
árum síðan, þegar írsk setter-tíkin
Snegla kom inn á heimilið. Var þá
loks langþráður draumur þeirra
hjóna Ella og Önnu Jónu uppfyllt-
ur. Það er óhætt að segja að miklar
væntingar voru gerðar til Sneglu
sem átti auk þess að vera góður
heimilishundur að verða veiðihund-
ur húsbóndans. Til þess að svo
mætti verða fóru þau hjónin með
hana á öll þau námskeið sem í boði
voru og á hundasýningar Hunda-
ræktarfélags Íslands (HRFÍ). En
Erlendur setti markið hærra, með-
al þátttakenda á fyrsta veiðihunda-
prófi fyrir fuglahunda sem haldið
var á vegum HRFÍ voru Elli og
Snegla, þar sem þau í sameiningu
náðu frábærum árangri. Þarna
fann Elli sér nýjan vettvang en
hann var ekki einn af þeim sem
stóð álengdar og beið eftir að aðrir