Morgunblaðið - 14.02.2004, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2004 45
✝ Jakobína Guð-laugsdóttir fædd-
ist í Vestmannaeyj-
um 30. mars 1936.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Vest-
mannaeyja að
morgni 4. febrúar
síðastliðins. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
laugur Gíslason, bæj-
arstjóri og
alþingismaður í Vest-
mannaeyjum, f. 1.
ágúst 1908, d. 6.
mars 1992, og kona
hans Sigurlaug Jóns-
dóttir, f. 28. janúar 1911, d. 22.
september 1997. Jakobína var
næstelst sex systkina. Eftirlifandi
eru: Dóra, f. 1934, búsett í Vest-
mannaeyjum, gift Bjarna Sighvats-
syni; Ingibjörg Rannveig, f. 1939,
búsett í Reykjavík, gift Valgarði
Stefánssyni; Gísli Geir, f. 1940, bú-
settur í Vestmannaeyjum, kvæntur
Guðlaugu A. Gunnólfsdóttur; Anna
Þuríður, f. 1946, búsett í Reykjavík;
og Jón Haukur, f. 1950, búsettur í
Reykjavík, kvæntur Maríu Sigurð-
ardóttur.
Hinn 28. ágúst 1954 giftist Jak-
obína eftirlifandi manni sínum,
ur Þórunni Bolladóttur, synir
þeirra eru Aron Fannar, f. 1998, og
Ísak Andri, f. 2003; b) Einir, f. 1.
febrúar 1984; c) Birkir, f. 1. febr-
úar 1984. 3) Guðrún Kristín, mat-
vælafræðingur, f. 16. júlí 1965, gift
Berki Grímssyni, f. 19. júlí 1964.
Dætur þeirra eru a) Eva Brá, f.
1987; b) Sædís Birta, f. 1992.
Jakobína var einn fremsti kven-
kylfingur landsins um langt árabil.
Hún hóf að leika golf 1968, þá 32
ára, og varð Íslandsmeistari í
kvennaflokki aðeins tveim árum
síðar, sumarið 1970, og aftur 1972,
1973 og 1974. Síðar var hún tvisvar
sinnum Íslandsmeistari í öldunga-
flokki kvenna. Jakobína varð tutt-
ugu og einu sinni meistari Golf-
klúbbs Vestmannaeyja (GV) í
kvennaflokki. Einnig sat hún í
stjórn GV um árabil. Hún var
heiðruð fyrir íþrótta- og fé-
lagsstörf með gullmerki GV, gull-
krossi ÍBV og silfurmerki ÍSÍ. Jak-
obína starfaði frá árinu 1977 til
1988 á skrifstofu Vinnslustöðvar-
innar í Vestmannaeyjum. Árið
1988 hóf hún störf á skrifstofu
Hraðfrystistöðvar Vestmannaeyja
og vann þar uns Hraðfrystistöðin
og Ísfélag Vestmannaeyja samein-
uðust árið 1992. Jakobína var um-
boðsmaður Morgunblaðsins í Vest-
mannaeyjum frá gosárinu 1973 til
dauðadags.
Útför Jakobínu fer fram frá
Landakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Sigurgeiri Jónassyni,
ljósmyndara í Vest-
mannaeyjum, f. 19.
september 1934. Hann
er sonur hjónanna frá
Skuld í Vestmannaeyj-
um, Jónasar Sigurðs-
sonar, f. 29. mars
1907, d. 4. janúar 1980,
og konu hans Guðrún-
ar Kristínar Ingv-
arsdóttur, f. 5. mars
1907. Jakobína og Sig-
urgeir eignuðust þrjú
börn, þau eru: 1) Sig-
rún Inga, stöðvarstjóri
Íslandspósts í Vest-
mannaeyjum, f. 7. júlí 1954, gift
Gunnari K. Gunnarssyni, forstöðu-
manni Heilbrigðisstofnunarinnar í
Vestmannaeyjum, f. 21. febrúar
1950. Börn þeirra eru: a) María
Kristín, f. 28. ágúst 1974, dóttir
hennar er Eydís Rún, f. 1998; b)
Gunnar Geir, f. 18. ágúst 1976,
kvæntur Fríðu Björk Arnardóttur;
c) Inga Lilý, f. 7. september 1977. 2)
Guðlaugur, yfirmaður upplýsinga-
kerfa Landsvirkjunar, búsettur í
Garðabæ, f. 16. júlí 1956, kvæntur
Sædísi Maríu Hilmarsdóttur, f. 5.
febrúar 1960. Synir þeirra eru: a)
Sigurgeir, f. 29. ágúst 1976, kvænt-
Hetjan mín. Þvílíkur styrkur, þrek
og barátta. Þú tókst þátt í þessari
keppni eins og mörgum öðrum með
því hugarfari að bera sigur úr býtum.
Þú barðist eins og hetja en varðst að
játa þig sigraða að lokum. Þú komst
öllum á óvart með ótrúlegum dugn-
aði, þolinmæði og æðruleysi. Þú þold-
ir ekkert vol eða væl og kenndir okk-
ur hinum að sýna styrk. Nú er þessari
þrautagöngu lokið og vonandi færðu
allar þínar óskir uppfylltar. Fyrst og
fremst er það nú að fá að spila ótak-
markað golf, en golf var órjúfanlegur
hluti af þínu lífi. Ég var pínulítil þegar
golfvöllurinn í Vestmannaeyjum var
orðinn mitt aðalleiksvæði og seinna
fylgdi ég þér í hinar ýmsu lands-
keppnir sem kylfuberi. Á golfvellin-
um naustu þín til hins ýtrasta og ekki
var hægt að hugsa sér betri kennara.
Ég var svo heppin að fá golfáhugann
að erfðum eða þá að ég hafi drukkið
hann með móðurmjólkinni og nú er
um að gera að halda minningu þinni á
loft og reyna að gera sitt besta.
Ég var svo heppin að vera lang-
yngst af okkur systkinum og hef því
fengið óskipta athygli, verið hálfgerð
dekurrófa. Sem dæmi um það eru
ófáar utanlandsferðir sem ég hef far-
ið með þér og pabba. Sérstaklega
þegar við fórum tvær til Skotlands.
Þarna kom kraftur þinn sterklega í
ljós því það átti að leysa hin ýmsustu
verkefni (verslun) á mjög skömmum
tíma.
Síðan er það sérstakur stuðningur
þinn við flestar mínar ákvarðanir eins
og að heimta það mjög ung að fara
upp á fastalandið í skóla. Þá studdir
þú mig heilshugar, kannski vegna
þess að þú náðir aldrei að stunda það
nám sem heillaði þig mest, sem var
fornleifafræði. Á næstu árum tóku við
hinar ýmsu ævintýraferðir um heim-
inn og alltaf studdir þú mig og hvatt-
ir.
Ófáar minningar á ég um þig á
þjóðhátíð þar sem öll fjölskyldan var
sameinuð og naut sín vel við hin ýms-
ustu uppátæki eins og eina þjóðhátíð-
ina sem þú ákvaðst frekar að taka
þátt í golfkeppni uppi á landi, að þá
vorum við með stóra mynd af þér í
tjaldinu og síma til þess að geta verið í
stöðugu sambandi við þig. Við vildum
endilega hafa þig hjá okkur því þú
varst ómissandi hluti af þessari
skemmtun.
Sama hvað bjátaði á hjá þér þá
barstu alltaf velferð barnanna þinna
og barnabarna fyrst og fremst fyrir
brjósti. Í öllum þessum veikindum
hafðir þú miklu meiri áhyggjur af
okkur sem eftir verðum heldur en
nokkru sinni af þér sjálfri og aldrei
heyrðist þú kvarta undan nokkrum
hlut. Ég er ævinlega þakklát fyrir að
hafa getað fengið þennan tíma með
þér þegar ljóst var orðið að hverju
stefndi. Og ég vil þakka fyrir það sem
þú gafst mér, fyrst og fremst að sýna
styrk og dug og berjast fyrir því sem
manni er kærast.
Hvíl í friði.
Þín dóttir
Guðrún Kristín.
Mig langar með fáeinum fátækleg-
um orðum að minnast tengdamóður
minnar og vinar Jakobínu Guðlaugs-
dóttur. Það eru nú rúm 30 ár síðan við
kynntumst, er ég fór að slá mér upp
með frumburði hennar. Með okkur
myndaðist fljótt góð vinátta, sérstak-
lega á tímum eldgoss í Vestmanna-
eyjum, er hún var í útlegð í Reykjavík
frá eyjunni sem hún unni svo heitt,
með yngstu dótturinni, meðan aðrir í
fjölskyldunni voru við störf úti í Eyj-
um. Þessi vinátta hélt alla tíð síðan og
styrktist enn betur er við hjónin flutt-
umst til Vestmannaeyja fyrir tæpum
níu árum.
Jagga hafði það á samviskunni að
hafa leitt mig fyrstu sporin í golf-
íþróttinni. Það var ótrúlegt hvað hún
hafði mikla þolimæði til að segja mér
og öðrum byrjendum til, þrátt fyrir
að hún væri einn af fremstu kvenkylf-
ingum sem Ísland hefur átt. Aldrei
fann hún að því að spila með kylf-
ingum sem styttra voru komnir í golf-
íþróttinni og sýndi ætíð mikla þolin-
mæði og jafnaðargeð á golfvellinum.
Þeir einu sem hún vildi ekki leika golf
með voru þeir sem hún taldi hafa
rangt við. Þolinmæði var ef til vill
ekki hennar helsti kostur en á golf-
vellinum kvað við allt annan tón og
var hún þar í essinu sínu, enda lék
hún golf hvenær sem mögulegt var
meðan heilsan leyfði.
Það er margs að minnast frá þess-
um 30 árum sem leiðir okkar lágu
saman, bæði héðan úr Eyjum sem og
frá ferðalögum saman hérlendis og
erlendis. Uppúr stendur þó minning-
in um góðan vin, heiðarlega og góða
konu, sem sagði það sem hún meinti
og meinti það sem hún sagði. Hún var
ekki vön því að færa það sem hún
sagði í silkiumbúðir heldur sagði hlut-
ina umbúðalaust og ætlaðist til að
aðrir gerðu það sama. Ég mun sakna
Jöggu þegar fer að vora og hægt
verður að spila golf seinnipart dags.
Við höfðum það fyrir sið að leika sam-
an á daginn eftir vinnu undanfarin ár
og það er ljóst að fyrir mér verður
golfið og golfvöllurinn ekki samur án
hennar.
Ég bið Guð að styrkja Sigurgeir og
niðja í sorg þeirra, en verum þess
minnug í sorginni hvernig hún hefði
viljað að við meðhöndluðum hana.
Gunnar.
Hún Jakobína, tengdamóðir mín,
er dáin. Hún lést eftir erfið veikindi
þann 4. febrúar sl. Það varð gæfa mín
þegar ég tengdist þeim hjónunum í
Skuld fyrir tæpum átján árum þegar
ég kynntist Guðrúnu dóttur þeirra
sem síðar varð eiginkona mín. Hún
Jagga var um margt merkileg kona.
Hún var hæfileikarík á mörgum svið-
um, bráðvel greind og hinn mesti
skörungur svo ekki séu notuð sterk-
ari orð. Hún kom alltaf hreint fram og
sagði sína meiningu af heiðarleika og
án nokkurrar tilgerðar. Fyrir þetta
ávann hún sér líka virðingu samferða-
manna sinna. Hún hafði munninn fyr-
ir neðan nefið og lét stundum í sér
heyra svo heljarmenni misstu hjartað
niður í buxur. Ef í samræðum við
Jöggu kom setning sem byrjaði á „ég
skal nú bara láta þið vita það, að ...“ þá
borgaði sig að samþykkja og beina
talinu að öðru. En þetta voru meira
eins og umbúðir eða hálfgerður
prakkaraskapur því aldrei sýndi hún
af sér ósanngirni eða lá illt orð til
nokkurs manns.
Minningarnar eru margar og góð-
ar, frá þjóðhátíð, úr utanlandsferðum
og ekki síst úr Skuldinni þar sem
margt hefur verið spjallað. En minn-
ingin frá síðustu jólum og áramótum
er samt sú sem ég mun geyma með
mér. Sérstaklega gamlárskvöld þar
sem hún var glæsileg og vel til höfð,
stjórnaði öllu af krafti og skammaðist
í kallinum fyrir að fylla ísskápinn af
filmum. Hún skutlaði okkur síðan í
Herjólf 2. janúar og þegar við kvödd-
umst hefur það eflaust flogið í gegn-
um huga okkar beggja að við ættum
ekki eftir að sjást aftur í þessu lífi.
Svo var hún þotin í burtu á Súbarún-
um, alltaf sami krafturinn.
En minningarnar um merka konu
standa eftir. Vertu sæl, Jakobína,
hafðu þökk fyrir allt, minningin um
þig er hlý og falleg.
Þinn tengdasonur,
Börkur.
Elskuleg tengdamóðir mín er látin
langt um aldur fram, aðeins 67 ára.
Þessir síðustu dagar hafa liðið hálf-
undarlega og að hún Jagga skuli vera
farin frá þessu jarðneska lífi finnst
mér mjög svo óraunverulegt. Jagga
greindist með krabbamein árið 1999,
sem lagði hana að velli snemma
morguns 4. febrúar sl. Hvílíkur dugn-
aður í einni konu. Ég gæti aldrei lýst
nógu nákvæmlega hversu dugleg, yf-
irveguð, áræðin og kjörkug hún var í
þessu átakanlega sjúkdómsferli.
Lyfjameðferðirnar voru á þriggja
vikna fresti og þurfti Jagga þá ýmist
að fljúga eða ferðast með Herjólfi til
lands. Það má e.t.v. segja að þvæling-
urinn á milli Vestmannaeyja og
Reykjavíkur hafi tekið helst til of
mikið á, þar sem hún þráði ekkert
heitara en að vera í Eyjum.
Á kvennadeild Landspítalans við
Hringbraut kynntist Jagga alveg
dásamlegu starfsfólki, sem annaðist
hana af mikilli natni og stytti henni
stundirnar með léttleika og ljúfri
lund. Hnyttinn húmor og tilsvör
þeirra á milli voru samskipti, sem
voru henni mjög að skapi. Kunnum
við fjölskyldan öllu þessu fólki, sem
Jagga treysti og trúði á, miklar þakk-
ir fyrir.
Um og eftir síðustu áramót fór
okkur síðan að gruna í hvað stefndi.
Þessi elska vildi þó gera allt til að fá,
þó ekki væri nema örlitla bót á meini
sínu og lagðist því enn undir hnífinn,
auðvitað með mikla von í hjarta. Allt
kom fyrir ekki og fengum við þær öm-
urlegu fréttir að ekkert væri hægt að
gera. Með aðstoð góðra manna náðist
að uppfylla ósk Jöggu að fá að liggja á
sjúkrahúsinu í heimabæ sínum á
Heimaey. Biðin eftir því óumflýjan-
lega varð ekki löng, en hún var bæði
erfið og sársaukafull fyrir hana sjálfa,
fyrir Sigurgeir og okkur aðstandend-
ur alla. Starfsfólk Sjúkrahússins í
Vestmannaeyjum var alveg einstakt í
hennar garð og okkar á meðan á þess-
um biðtíma stóð og gerði allt, sem
hugsanlegt var að gera fyrir fólk á
slíkum stundum. Ég vil einnig fyrir
hönd fjölskyldunnar þakka öllu þessu
frábæra fólki fyrir einstakt viðmót,
hlýju og mikinn náungakærleik. Án
slíkrar velvildar væri lífið í heild sinni
bæði snautt og ansi kuldalegt. Ég trúi
því statt og stöðugt og hamra á því við
strákana mína, að nú líði ömmu
Jöggu ekki lengur illa og að veikindi
séu ekki til, þar sem hún dvelur nú og
bíður okkar hinna. Engu að síður
verður tilveran ekki eins litrík eftir
sem áður, þar sem hún tengda-
mamma var svipmikil kona, sem
sagði sína meiningu. Ég dáðist að
hugrekki hennar og æðruleysi, sem
vonandi verður okkur til eftirbreytni,
þegar fram í sækir.
Elsku hjartans Sigurgeir minn. Við
höldum áfram að standa saman og
taka utan um hvert annað, það er
nefnilega þannig sem Jagga okkar
vildi hafa það. Sigrún, Guðrún og fjöl-
skyldur, Gulli minn, strákarnir okkar
og yndislega amma Gunna, góð og
hjartahlý kona er fallin frá, en minn-
ingarnar eru svo ótal margar og þeim
megum við aldrei gleyma. Algóður
Guð styrki okkur og styðji á komandi
tímum. Elsku Jagga mín, hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Þín
Sædís María.
Elsku amma Jagga. Þú ert fyrir-
myndin mín í öllu en auðvitað sér-
staklega í golfi. Þú varst besti kennari
sem hægt var að fá af því að þú vissir
allt um golf sem hægt er að vita. Og
að sjálfsögðu reyni ég að feta í fótspor
þín og standa mig í golfi. Þú kenndir
mér að vera þolinmóð af því að fljót-
færni og golf fara ekki saman. En til
þess að verða góður í golfi eins og þú
verður maður að æfa sig og eins og
máltækið segir: Æfingin skapar
meistarann og þú verður meistarinn
minn að eilífu. Þegar þú kepptir í
keppnum gerðir þú alltaf þitt besta
og það dugði yfirleitt en í þetta skipti
var það ekki nóg því það þurfti krafta-
verk til að lækna þig og við fengum
það af því að það var kraftaverk að þú
gast verið á jólunum með okkur og ég
bið ekki um meira. Guð ákvað að þinn
tími væri kominn svo þú þyrftir ekki
að þjást svona ofsalega mikið.
Ég man t.d. eftir því þegar við fór-
um til Manchester í fyrravor og þú
fórst með þótt þú værir mikið veik af
því þú vildir frekar gera eithvað fyrir
okkur en fyrir þig og ég verð ævin-
lega þakklát fyrir að hafa átt þig sem
ömmu. Ég vona að þú hafir það betra
þar sem þú ert núna en ég mun ætíð
sakna þín og elska þig alveg ofsalega
mikið.
Þín dótturdóttir,
Sædís Birta.
Elsku amma Jagga er látin eftir
hetjulega baráttu við erfið veikindi.
Sennilega verður ömmu best lýst
með orðinu „hörkukerling“. Hún var
engan veginn eins og flestir sjá ömm-
ur fyrir sér, heldur ótrúlega hress,
kjaftfor og röskleg. Á þjóðhátíðum
var hún þekkt sem „hressa amman“
og fólk gerði sér jafnvel ferð sérstak-
lega í tjaldið okkar til að berja þessa
merku konu augum. Og þannig minn-
umst við hennar – sem frábærrar
ömmu sem fólk sóttist eftir að eyða
stundum með.
Sem börn eyddum við mörgum frí-
um í Eyjum hjá ömmu og afa og
þangað var alltaf gott að koma. Við
eigum endalaust af minningum um
góðar stundir í Skuldinni, gönguferð-
ir um eyjuna, að hjálpa til í Mogg-
anum, að draga kerruna á golfvell-
inum og margt fleira.
Amma var kannski ekki sú hlýjasta
sem maður þekkti og lítið fyrir kjass
og knús, en maður fann alltaf hversu
vænt henni þótti um okkur barna-
börnin og fjölskyldu sína alla. Hún
vildi allt fyrir mann gera og manni
leið alltaf vel að koma til hennar og
spjalla við hana. Utanlandsferð stór-
fjölskyldunnar árið 2000 sýndi vel
hversu heppin við erum öll að ná
svona vel saman og það er ekki síst
vegna þess hversu frábær þau amma
og afi hafa verið.
Síðustu vikur hafa verið afskaplega
erfiðar fyrir okkar samhentu fjöl-
skyldu. Það var ákaflega erfitt að sjá
ömmu hraka svona hratt og horfa upp
á hana á spítala í Reykjavík þar sem
henni leið aldrei vel. Vonandi líður
ömmu nú betur á nýjum stað.
Elsku afi, við vonum að þú finnir
styrk í þínum söknuði og sorg til að
halda áfram að lifa lífinu lifandi, því
það er það sem hún vildi.
Hvíl í friði, elsku amma.
María Kristín, Gunnar Geir
og Inga Lilý.
Elsku amma Jagga, við trúum því
vart að þú sért farin frá okkur, við
sem héldum alltaf þegar við vorum
litlir að þú myndir verða hundrað og
fimmtíu ára. En eftir hetjulega bar-
áttu við illvígan sjúkdóm skiljast nú
leiðir að sinni. Við höfum ekki aðeins
misst yndislega ömmu, heldur líka
skemmtikraft af guðs náð, frábæra
konu sem öllum vildi vel, dugnaðar-
fork og baráttumanneskju sem aldrei
lét bilbug á sér finna, sama hvað á
bjátaði.
Þegar sorgin virðist oft á tíðum
óbærileg, vitandi það að við munum
aldrei sjá þig aftur heima í Skuldinni
að bjástra við eldavélina, leggja kapal
við eldhúsborðið, eða inni í dal að
spila golf, finnst okkur svo óréttlátt
að þurfa að kveðja þig í hinsta sinn.
En við trúum því að nú sért þú komin
á betri stað, laus undan veikindum
þínum, til að sinna mikilvægum verk-
efnum af sömu eljusemi og þú gerðir í
þínu daglega lífi. Þú varst okkur
bræðrunum ætíð mikil og góð fyrir-
mynd í íþróttinni sem var þér svo kær
og héðan í frá sem hingað til munum
við ávallt muna öll góðu ráðin sem þú
gafst okkur á golfvellinum þegar við
stigum þar okkar fyrstu spor.
Þegar við lítum til baka er gatan
minningum stráð. Fjölskylduferðin
okkar til Spánar sumarið 2000 er of-
arlega í huga, sem og allar þjóðhátíð-
irnar þegar við nutum gestrisni ykk-
ar afa í Skuldinni. Þó að við eigum
ekki eftir að geta séð þig þegar næsta
þjóðhátíð gengur í garð, erum við
þess fullvissir að við munum finna
fyrir návist þinni, sitjandi í stólnum
þínum við borðsendann í hvíta tjald-
inu fyrir ofan veg.
Við vitum að þú munt halda áfram
að fylgjast vel með fjölskyldunni og
passa upp á að allt verði í lagi. Þú
varst svo miklu meira en bara amman
sem bakar smákökur og laumar
hundraðkalli í lófa barnabarnanna, þú
varst baráttukona með eindæmum,
frábær vinur, sem hægt var að leita til
með öll heimsins vandamál og nærri
því alvitur um allt frá mannkynssögu
til íþrótta. Það ber hugulsemi þinni
einnig glöggt vitni þegar þú harðneit-
aðir að ræða við fólk um líðan þína í
stúdentsveislu okkar, Einis og Birkis,
þann 20. desember síðastliðinn –
svona degi mátti ekki spilla með slíku
tali. Þegar þú varst orðin rúmföst,
linntir þú heldur ekki látum, þó mjög
væri af þér dregið, fyrr en pabbi var
búinn að útvega fyrir ykkur afa tví-
tugsafmælisgjafir handa okkur Eini
og Birki. En svona varstu bara og
villtir hestar hefðu ekki getað aftrað
þér frá því að vera þú sjálf.
Minningin um elskulega ömmu
okkar mun lifa í hjörtum okkar um
ókomin ár. Við kveðjum um sinn með
trega í hjörtum og tár á kinnum, en
JAKOBÍNA
GUÐLAUGSDÓTTIR
SJÁ SÍÐU 46