Morgunblaðið - 14.02.2004, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hulda Jónsdóttirfæddist á Freys-
hólum í Vallahreppi
15. apríl 1931. Hún
andaðist á Landspít-
alanum 6. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Hild-
ur Stefánsdóttir frá
Ketilsstöðum á Völl-
um, f. 11. ágúst 1897,
d. 30. desember 1965,
og Jón Björgvin Guð-
mundsson frá Hrygg-
stekk í Skriðdal, f. 13.
ágúst 1904, d. 18. júlí
1976. Hulda átti fjóra
bræður. Þeir eru: Stefán, f. 28.
apríl 1927; Guðmundur, f. 7. mars
1930, d. 2. september 1992, eftir-
lifandi eiginkona hans er Heiðrún
Valdimarsdóttir og eiga þau einn
son, Jón Kristin; Baldur, f. 16.
október 1933; og Bragi, f. 16.
október 1933.
Eiginmaður Huldu var Gunn-
steinn Stefánsson frá Ekru í
Hjaltastaðaþinghá, f. 23. júní
1930, d. 10. janúar 1986. Hulda og
Gunnsteinn bjuggu í
Selási 5 á Egilsstöð-
um. Foreldrar
Gunnsteins voru
Sigurborg Sigurðar-
dóttir, f. 9. ágúst
1890, d. 4. október
1969, og Stefán
Jónsson, f. 12. febr-
úar 1893, d. 1. jan-
úar 1968. Systur
Gunnsteins voru:
Aðalheiður Ásdís, f.
4. júlí 1920; Sigrún,
f. 13. desember
1921, d. 16. júlí 1987;
Jóna Sigþrúður, f.
19. desember 1925; og Gerður, f.
8. júlí 1927.
Hulda var húsfreyja á Freyshól-
um mestan hluta ævinnar, að und-
anskildum þeim árum sem þau
Gunnsteinn bjuggu á Egilsstöð-
um. Einnig vann hún hjá prjóna-
stofunni Dyngju og í Búnaðar-
banka Íslands á Egilsstöðum.
Útför Huldu fer fram frá Egils-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Ljúfust minning lifir í hjörtum,
lýsir leiðina mína.
Þú blíðust í himninum björtum
nú breiðir út vængina þína.
(G. J.)
Elsku Hulda frænka, eins og við
kölluðum þig öll. Þú hefur kvatt okk-
ur í hinsta sinn. Fréttin kom snöggt,
og höggið var sárt, og tárin féllu. Við
áttum ekki von á þessu. Hefðum öll
viljað fá að hitta þig oftar, njóta nær-
irfarandi sálmi, eiga því við á stundu
sem þessari:
Ó, blessuð stund, er hátt í himinsölum,
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá,
og við um okkar ævi saman tölum,
sem eins og skuggi þá er liðin hjá.
(M. Joch.)
Við biðjum algóðan Guð að blessa
minningu hennar Huldu okkar í
hjörtum hennar nánustu skyld-
menna, svo og okkar allra sem
þekktu hana.
Guðrún, Magnús, Stefán,
Una, Helga,Guðmundur,
Borgþór, og börn.
Jæja, Hulda mín, ekki fór þetta nú
alveg eins og við vorum búnar að ráð-
gera. Þú ætlaðir bara að skreppa suð-
ur í aðgerðina og koma svo eldspræk
til baka. En eins og hendi væri veifað
ertu horfin og söknuðurinn eftir þér
er nánast óbærilegur. Ég sit hér með
tár í augum og rifja upp mín fyrstu
kynni af ykkur Freyshólasystkinum.
Vorið 1998 var auglýst eftir manni til
að sjá um sauðburð á Freyshólum.
Og vegna þess að ég var alin upp við
það að við konurnar værum líka
menn og ég búin að ganga með bónda
í maganum alla ævi snaraði ég mér
eftir eina svefnlausa nótt til Jóns
Snæ og sótti um djobbið og viti menn,
ég var ráðin. Þá hófst kafli í mínu lífi
sem ég verð ævinlega þakklát fyrir
og mun aldrei gleyma. Þá kynntist ég
þér og Stefáni bróður þínum, þið tók-
uð mér strax svo vel og hafið verið
mér og mínum alveg einstök. Margar
stundirnar áttum við í eldhúsinu á
Freyshólum þetta vorið við spjall um
allt milli himins og jarðar. Og enn
fleiri stundir höfum við svo átt saman
í gegnum árin, hvort sem það hefur
verið í sauðburði, heyskap, kartöflu-
upptöku, smalamennsku, sláturtíð
eða bara þegar ég hef komið til að
gera ekki neitt, því alltaf var ég hjart-
anlega velkomin með alla sem mér
fylgdu, hvort sem það var öll fjöl-
skyldan, hluti af henni eða jafnvel
nokkur aukabörn. Stundum fannst
þér nú við Stefán dálítið skrítin þegar
við vorum að þrátta um það hvort
okkar tæki næturvaktirnar í húsun-
um. Oftar en ekki hristir þú hausinn
og sagðir: „Þið eruð nú bæði jafn-
þrjósk og ef þið haldið þessu áfram
verður nú nóttin búin áður en þið náið
samkomulagi.“ Ég kom alltaf með
þau rök að ég væri í vinnu við að
passa kindurnar en Stefán sagðist
alltaf geta sofið allan daginn og yf-
irleitt vann hann, en við þurftum nú
samt alltaf að ræða þetta á hverju
kvöldi. Vorið sem ég bjó hjá ykkur
ásamt drengjunum mínum verður
ætíð ofarlega í huga mínum og hjarta.
Alltaf varst þú búin að elda graut fyr-
ir mig á morgnana þegar ég kom inn
frá því að gefa, klæða Atla Grétar og
gefa honum að borða áður en þú lagð-
ir af stað í þína vinnu, og á kvöldin var
heitur matur á borð borinn, enda
sagði ég þér oft að það yrðu nú meiri
viðbrigðin að koma heim og þurfa
hugsa um þetta allt aftur. Hreint út
sagt fannst mér ég alltaf vera á fimm
stjörnu hóteli þegar ég var hjá þér.
Okkar kynni hafa ekki verið svo ýkja
löng, en samt finnst mér að við séum
búnar að þekkjast svo miklu lengur,
kannski vegna þess að frá fyrstu
kynnum gátum við rætt alla hluti þó
svo að við værum nú ekki alltaf sam-
mála. Mér fannst þú alltaf vera mjög
hreinskiptin kona og einlæg í öllu því
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Elsku Hulda, þú varst alltaf að
gera eitthvað fyrir aðra og hlutirnir
voru aldrei neitt mál fyrir þig, þú
varst einstök kona með alveg risa-
stórt hjarta. Mér finnst erfitt að
sætta mig við að geta aldrei aftur
hringt eða hitt þig þegar mig langar,
en sem betur fer var ég búin að segja
þér hvað mér þykir vænt um þig. Þó
að ég sakni þín veit ég að þú ert á góð-
um stað og hann Gunnsteinn þinn
hefur tekið vel á móti þér.
Ég kveð þig með þessari bæn:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Stefán, Baldur og Bragi,
ykkar missir er mestur. Guð gefi
ykkur styrk í sorg ykkar og söknuði.
Anna A. Arnardóttir.
HULDA
JÓNSDÓTTIR
veru þinnar og alúðar sem þú gafst
ætíð af þér, og þá ekki síst smáfólk-
inu okkar. En við fáum þar enguum
ráðið. Hún Hulda frænka var kona
sem enginn gleymir, persónuleiki
hennar var slíkur. Við þökkum því
bara fyrir öll árin sem við fengum
tækifæri til að hafa þig. Við megum
líka ekki gleyma því að hann Gunn-
steinn frændi hefur víst beðið þín
lengi, og hefur örugglega tekið vel á
móti þér. Og þessi orð skáldsins, í eft-
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
✝ Guðmundur Ó.Bjarnason fædd-
ist í Keflavík 2. febr-
úar 1942. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi 6.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Bjarni Tómas-
son verkamaður, f.
17. júní 1915, d. 27.
ágúst 1993, og Guð-
rún Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 17. des-
ember 1914, d. 22.
mars 1997. Systkini
Guðmundar voru
Tómas, f. 14. jan. 1939, d. 13.
mars 1996, Óskar, f. 7. mars 1940,
d. 31. desember 1961, Kristín, f.
29. júní 1943, d. 15. október 1993,
Steinunn, f. 20. mars 1945, Haf-
steinn, f. 20. ágúst 1950, Birgir, f.
15. júní 1953, Hildur, f. 15. júní
1953, d. 3. febrúar 2001, Guðrún,
f. 14. júlí 1955, Kolbrún, f. 12. júlí
1958, og Björk, f. 12. júlí 1958.
Árið 1965 kvæntist Guðmundur
Margréti Hafliðadóttur, f. 25. des-
ember 1946. Þau skildu. Dætur
þeirra eru Guðrún Hafdís, f. 14.
janúar 1964, maki Guðmundur
Ingi Sigurvinsson, f. 25. október
1966. Dætur þeirra eru Sofia El-
sie, f. 14. júlí 1999, og Heba Guð-
rún, f. 8. nóvember 2000. Börn
Hafdísar og Hólmars Björns Sig-
þórssonar eru Margrét María, f.
11. júní 1986, og Hólmar Karl, f.
17. júní 1988. Lilja, f. 31. mars
1966, maki Hilmar
Ólafsson, f. 16. febr-
úar 1963. Börn
þeirra eru Íris Ósk,
f. 19. apríl 1989, og
Ólöf Ýr, f. 5. desem-
ber 1994. Erna, f.
24. nóvember 1971.
Börn hennar og
Arnars Albertssonar
eru Bylgja Eybjörg,
f. 27. nóvember
1991, og Sóley, f. 20.
janúar 1994. Áður
átti Guðmundur
dótturina Kristjönu,
móðir hennar er
Björg Björnsdóttir. Kristjana var
ættleidd af Kjartani Helgasyni.
Kristjana er gift Oddi Má Gunn-
arssyni, f. 1. desember 1959. Börn
þeirra eru Björg María, f. 27 jan-
úar 1989, Hrafn Valtýr, f. 28.
febrúar 1991, og Bryndís Berg-
mann, f. 7. desember 2002.
Guðmundur ólst upp í Hvera-
gerði, gekk í Iðnskólann á Sel-
fossi og lærði bifreiðasmíði. Hann
starfaði um hríð við þá iðn í
Kópavogi en fluttist síðar í Þor-
lákshöfn þar sem hann var m.a.
verkstjóri hjá hreppnum. Fyrir
nær 25 árum réðst Guðmundur á
flutningaskip og var í millilanda-
siglingum meðan honum entist
heilsa til, lengst af hjá Eimskip-
um.
Útför Guðmundar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Í dag þegar við kveðjum kæran
bróður Guðmund Ó. Bjarnason, eða
Mumma eins og við kölluðum hann
ætíð, langar okkur til að minnast
hans í örfáum orðum og þakka með
því samfylgdina.
Mummi ólst upp í stórum systk-
inahópi heima í Hveragerði. Stund-
um var þröng á þingi á Breiðumörk-
inni, en samt alltaf pláss fyrir fleiri ef
þess þurfti með. Þá var bara þjappað
í hinum herbergjunum.
Okkar fyrstu minningar um
Mumma eru þegar hann og Magga
fluttu heim á Breiðumörk, þá með
Hafdísi nýfædda, Mummi kominn
til klára Iðnskólann á Selfossi. Okk-
ur litlu systrum, þá fimm og átta
ára, þótti nóg um, komin lítil prins-
essa með stór augu sem alla heillaði.
Hún tók óneitanlega okkar pláss í
þessu mannmarga samfélagi. Okk-
ur fannst hún sofa allan hringinn í
kringum húsið, við alls staðar fyrir.
En auðvitað var það ekki svo, við
vorum bara svo miklar skessur allar
saman. Það fannst Mumma líka allt-
af, við litlu stelpur svolitlar frekju-
dósir. Hann alltaf stóri bróðir. En í
dag er Hafdís miklu frekar eins og
systir okkar en frænka, enda við
nær henni í aldri.
Síðan liðu árin, Mummi og Magga
fluttu til Reykjavíkur og síðan til
Þorlákshafnar. Þá var fjölskyldan
orðin stærri, Lilja og Erna komnar
til sögunnar fyrir nokkru síðan.
Síðustu tuttugu og fimm árin hefur
Mummi verið til sjós í millilandasigl-
ingum á fraktskipum bæði hjá Eim-
skipum og Samskipum.
Þó samgangurinn hafi ekki alltaf
verið mikill var ávallt eins og við
hefðum hist í gær. Hann alltaf jafn
einlægur og ljúfur, vafði öllum um
fingur sér. Alveg einstaklega skap-
góður maður eins og best sást í erf-
iðum veikindum síðustu mánuði. Var
alveg sama hvað á bjátaði, Mummi sá
alltaf það spaugilega við alla hluti og
gerði góðlátlegt grín að öllu sem í
kringum hann var.
Um leið og við þökkum Mumma
samfylgdina, sendum við Hadísi,
Lilju, Ernu og fjölskyldum þeirra
okkar innlegustu samúðarkveðjur.
Að lokum viljum við kveðja
Mumma með eftirfarandi vísu:
Hvers vegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Guðrún, Kolbrún og Björk.
Elsku afi. Það er erfitt að sætta sig
við að þú sért dáinn. Við söknum þín
mjög mikið og við vonum að þú hafir
það gott hjá Guði. Þú varst besti afi í
heimi og okkur þótti svo vænt um
þig. Þú munt ávallt vera í huga okk-
ar. Þú varst alltaf svo brosmildur og
skemmtilegur og áttum við margar
góðar stundir saman. Þegar við flutt-
um til Danmerkur heyrðum við alltaf
reglulega í þér í síma og þú sagðist
alltaf vera á leiðinni til okkar í heim-
sókn. Við erum mjög þakklátar fyrir
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an í janúar þó svo að þú hafir verið
orðinn svona veikur. Fyrirgefðu að
við getum ekki verið hjá þér á laug-
ardaginn en við munum minnast þín,
elsku afi, með því að kveikja á kerti.
Ólöf ætlar að passa mjög vel upp á
gleraugun þín, afi. Takk fyrir allt
sem þú hefur gefið okkur. Við vonum
að Guð passi þig vel og við biðjum til
þín á hverju kvöldi. Þú munt vera í
okkar draumum.
Elsku besti Guð, viltu passa elsku
afa fyrir okkur því hann er svo dýr-
mætur og við viljum bara það besta
fyrir hann! Elsku afi, við munum allt-
af minnast þín.Við elskum þig.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Ástarkveðjur.
Íris Ósk og Ólöf Ýr.
Fyrir rúmlega tuttugu árum fór
undirritaður ásamt fleirum til Þor-
lákshafnar til að hjálpa Mumma að
setja þakjárn á hesthús sem hann var
að byggja. Ég var þá nýbyrjaður með
systur hans og vildi sanna mig fyrir
honum, nýkominn inn í fjölskylduna
og hann stóri bróðir kærustunnar.
Smíðin gekk vel þar til upp kom
vandamál sem þurfti að leysa. Tók-
um við okkur hlé og hugsuðum um
lausn á vandamálinu. Vorum við bún-
ir að rökræða í einhverja stund er
hann stóð upp og sagði: „Strákar,
þetta er ekkert vandamál, þetta
reddast,“ og auðvitað kláraðist verk-
ið.
Gaman var að hlusta á hann segja
frá, hrynjandin skemmtileg og sann-
færingin svo mikil, eins og þegar
hann hann lýsti einhverjum bjart-
sýnis hugmyndum var ekki annað
hægt en að taka vel eftir og hafa
gaman af.
Glaðlyndi var eitt af því sem ein-
kenndi Mumma, sama hvað gekk á
og í veikindunum var stutt í húmor-
inn hjá honum, eins og þegar hann
missti sjónina tímabundið á sjúkra-
húsinu, þá sagði hann að þetta væri
ekki alslæmt því þær leiddu sig að
minnsta kosti tvær.
Eitt er ég viss um, að hvað sem
hann tekur sér fyrir hendur þarna
hinum megin þá á það eftir að redd-
ast.
Morten.
Elsku Gummi minn, nú ert þú far-
inn langt um aldur fram en laus við
allar þjáningarnar.
Ég átti þig að góðum vini í tíu ár og
margt gerðum við skemmtilegt saman.
Margar voru siglingarnar sem ég fór
með þér til Ameríku, og á Norðurlönd-
in mörgum sinnum og síðast til Rotter-
dam. Þegar þú varst að koma í land úr
siglingu reyndi ég alltaf að sækja þig
hvenær sólarhringsins sem þið komuð.
Alltaf komstu færandi hendi, oft með
fallega gjöf. Þú reyndist sonum mínum
sem kær vinur og hjálpaðir til ef með
þurfti. Þú vildir öllum svo vel og gafst
þig allan. Hafðu þökk fyrir allt.
Við vottum dætrum hans og öðrum
ættingjum dýpstu samúð.
Hallfríður og synir.
Okkur félagana langar að minnast
Gumma Bjarna vélavarðar eins og
hann var kallaður meðal okkar. Hann
var einn af okkur sem tókum við Brú-
arfossi þegar hann var afhentur í
apríl 2001. Það leyndi sér ekki að þar
fór stórhuga maður með miklar
væntingar, bæði til sjálfs síns og ann-
arra. Ný verkefni, aðrir menn, nýjar
áherslur. Á þannig manni þurftum
við svo sannarlega að halda. Hér þarf
svo sannarlega verk að vinna var
hans viðkvæði. Gerum þetta svona,
annað hinsegin. Hann hreif okkur
með krafti sínum og dugnaði.
Í svona þröngu samfélagi verða
tengslin nánari og oft ræddir hlutir
sem ekki eru hafðir eftir. Tókum við
þátt í þeirri umræðu. Guðmundur
var einstaklega geðgóður og aldrei
sáum við hann skipta skapi. Lífs-
hlaup Gumma Bjarna var nokkuð
flókið. Enda ræddi hann þau mál lít-
ið. Þó fengum við að kynnast dætrum
hans og barnabörnum, sem hann tal-
aði oft um, þannig að við nánast
þekktum þau.
Gummi sinnti sínu starfi af trú-
mennsku og taldi sitt happ að hafa
ráðið sig til Eimskips á sínum tíma.
Hér hefur einn fjölskyldumeðlimur
um borð verið numinn á brott. Stórt
skarð hefur verið höggvið í þetta litla
samfélag okkar. Það verður enginn
eins og Gummi Bjarna. Í erfiðum
veikindum sýndi hann mikið æðru-
leysi. Kvartaði aldrei. Það síðasta
sem hann sagði þegar hann fór frá-
okkur var: „Ég kem aftur.“ Okkar til-
finning er sú að hann sé kominn til
okkar aftur. Minningin um Gumma
Bjarna mun lifa hér um borð um
ókomna framtíð.
Við sendum aðstandendum inni-
legustu samúðarkveðjur.
Það er erfitt fyrir okkur að vera
svo fjarri. Við kveðjum þig, okkar
kæri vinur.
Áhöfnin á Brúarfossi.
GUÐMUNDUR Ó.
BJARNASON