Morgunblaðið - 28.04.2004, Síða 36

MINNINGAR
36 MIÐVIKUDAGUR 28. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðrún Magnús-dóttir fæddist 16.
september 1909. Hún
lést á líknardeild
Landakotsspítala 23.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sesselja Magn-
úsdóttir húsfreyja í
Reykjavík, f. 8.4.
1879, d. 20.11. 1947,
og Magnús Magnús-
son járnsmiður, f. 7.6.
1883, d. 4.12. 1962. Til
níu ára aldurs ólst
Guðrún upp hjá móð-
ursystur sinni Guð-
rúnu Magnúsdóttur og Oddi Ein-
arssyni bónda í Þverárkoti á
Kjalarnesi. Eftirlifandi bróðir
hennar er Guðmundur Baldvins-
son en auk hans voru systkini Guð-
rúnar Axel, Haraldur, Margrét,
Ásbjörn, Ása, Konráð og Konráð
sem öll eru látin, þrjú hin síðast-
nefndu létust í bernsku.
Hinn 25. maí 1935 giftist Guðrún
Alberti Ólafssyni múrarameistara,
f. 6.6. 1904, d. 23.10. 1938. Þau
eignuðust tvö börn. Þau eru: 1)
Ólafur Vignir píanóleikari, kona
hans er Þuríður Ein-
arsdóttir. 2) Sesselja
Margrét húsmóðir,
maki Barði Sæmund-
ur Steinþórsson. Eft-
ir að Guðrún varð
ekkja eignaðist hún
tvíburadætur með
Böðvari Bjarnasyni
húsasmíðameistara.
Þær eru 3) Guðný
Þóra hárgreiðslu-
kona, maki Pétur
Ágúst Berthelsen, f.
12.6. 1941, d. 13.5.
1983. Sambýlismað-
ur Guðnýjar er Rós-
mundur Guðmundsson. 4) Alberta
Guðrún húsmóðir, maki Haraldur
Hafsteinn Jónsson. Barnabörn
Guðrúnar eru 13 og langömmu-
börnin eru 22 og tvö bætast við nú í
byrjun sumars.
Árið 1956 hóf Guðrún sambúð
með Þórhalli Snjólfssyni, f. 2.7.
1904, d. 8.9. 1973. Guðrún bjó sín
seinni búskaparár við Skúlagötu í
Reykjavík.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Lokalagið er búið og síðasti dans-
inn stiginn.
Í dag kveð ég vinkonu mína og
Gauju ömmu eins og hún var oftast
kölluð. Amma mín var merkileg
kona og miklu merkilegri heldur en
ég mun nokkurn tíma koma niður á
blað í nokkrum orðum. Fyrir mig
persónulega var hún mín fyrirmynd.
Sú amma sem ég þekkti var glað-
lynd, ákveðin, sterk, húmoristi og
umfram allt jákvæð.
Í tæp 60 ár bjó amma á Skúlagöt-
unni í einu herbergi og eldhúsi og
þar ól hún upp börnin sín fjögur.
Aldrei heyrði ég hana kvarta yfir
húsakostinum þótt eflaust hafi oft
verið þröngt á þingi. Öfund var ekki
til í hennar persónulegu orðabók,
heldur gat hún alltaf glaðst yfir vel-
gengni vina sinna og fjölskyldu. Hún
vildi alltaf fylgjast með hvort sem
um var að ræða líðan sinna nánustu
eða almennt gengi í heiminum. Hún
var alltaf vel inn í málefnum líðandi
stundar og hafði sterkar skoðanir á
mönnum og málefnum.
Skipulag og regla einkenndu allt
hennar líf, þá er sama hvort um var
að ræða matarvenjur, peningamál
eða umgengni, allt var í röð og reglu
og viðmótið var virðing fyrir öllu.
Amma mín var félagsvera og fjör-
kálfur mikill. Hún spilaði vist lengi
vel, elskaði hvers kyns bíltúra og
ferðalög. Fór meðal annars fyrir
tveimur árum ásamt Margréti dótt-
ur sinni í Þórsmörkina við erfiðar að-
stæður en í mörkina ætlaði hún sér
áður en hún kveddi og það tókst
henni. Hún passaði alltaf upp á að
halda sér í þjálfun og gerði æfingar
daglega meira að segja þegar hún
var orðin alveg rúmliggjandi þá
reyndi hún eftir bestu getu að þjálfa
handleggi og „stíga danssporin“
rúmliggjandi. En hennar besta þjálf-
un var dansinn sem var hennar líf og
yndi. Alveg fram að áramótum
stundaði hún gömlu dansana í
Glæsibæ, þar sem hún sveiflaðist um
salinn undir hljómum sinnar ást-
kæru Caprí hljómsveitar ásamt því
að njóta samvista við sína fjölmörgu
vini og kunningja sem voru henni
svo kærir. Nú fyrr í vetur þegar hún
hafði ekki komið í Glæsibæ í nokkrar
vikur vegna veikinda keyrði ég hana
og mér er minnisstætt að þegar hún
kom í hús þá stóðu viðstaddir ball-
gestir upp og buðu hana velkomna
með dúndrandi lófaklappi.
Alveg undir hið síðasta var henni
alltaf mikils virði að fá kveðju frá
dansfélögunum og dansherrunum
eða „sénsunum“ eins og hún kallaði
þá í gríni. Þegar hér er komið myndi
amma eflaust segja: Nú, nú, það var
svo sem auðvitað að þú þyrftir að
kjafta frá því, ekkert má maður eiga
í friði. Farðu svo að hætta þessum
skrifum, nú er nóg komið.
En í hvert skipti sem við hittumst
núna síðustu daga bað hún mig alltaf
um kveðju til allra vina og kunningja
og ég kem því hér með til skila með
þökk fyrir vináttu ykkar.
Amma mín taldi það sitt helsta lán
hversu heppin hún var með vini og
kunningja og hún talaði alltaf um þá
með hlýju, virðingu og þakklæti. Það
var ekki eina lánið hennar því hún
sagðist einnig eiga miklu láni að
fagna hvað varðaði börn, tengdabörn
og barnabörn. Og það eru orð að
sönnu, dætur hennar Margrét og
Guðný hafa staðið eins og klettar við
hlið hennar í veikindum hennar og
reyndar alla tíð. Þær hafa sinnt
ömmu af mikilli hlýju og gefið henni
mikinn tíma enda batt amma traust
sitt við þær. Það sama á við Ólaf son
hennar og Þuríði tengdadóttur
hennar sem á sinn hægláta og
trausta hátt hafa alla tíð haft virð-
ingu fyrir ömmu og vilja hennar að
leiðarljósi. Mig langar að þakka
þeim fyrir sinn óeigingjarna tíma
sem þau hafa gefið ömmu og að þið
vitið að amma var ykkur þakklát
eins og hún hefur eflaust sagt ykkur.
Þótt ummönnun ömmu hafi að mestu
hvílt á þessum aðilum þá efaðist
amma aldrei um væntumþykju og
kærleika annarra afkomenda sinna.
Einnig vil ég að starfsfólkið á L5
Landakoti, eða fimm stjörnu hótelið,
eins og amma kallaði deildina, fái
bestu þakkir fyrir sitt góða starf við
það að gera fólki síðustu stundirnar
sínar sem bestar, því tókst það svo
sannalega hvað ömmu varðar.
Elsku amma mín. Ég veit að þú
varst tilbúin að fara. Við hin sem eft-
ir sitjum og söknum þín óendanlega
verðum líka að vera tilbúin að kveðja
þig. Þú vildir jú fara að hitta kallinn
þinn eftir 66 ára fjarveru.
Langri ævi þinni hér er lokið og ég
mun ævinlega vera þér þakklát fyrir
að hafa dvalið svo lengi hér og ég
verð núna að vera dugleg að æfa mig
í þeim dygðum sem þú kenndir mér
og ég vil umfram allt tileinka mér
(ég hef rúm fimmtíu ár, svo ég reyni
að ná þér).
Ég bið þig að kyssa englana mína
frá mér og vona að þú verðir dugleg
að heimsækja mig á Hólabrautina.
Hvíldu í friði.
Með virðingu kveð ég mína góðu
vinkonu.
Þín
Díana.
Elsku amma og mamma. Við eig-
um eftir að sakna þín sárt, og takk
fyrir allar góðu stundirnar sem þú
gafst okkur með þér.
Faðmlögin og hlýjan sem við feng-
um frá þér er okkur ómetanleg.
Húmorinn var alltaf til staðar og
það voru ófáar stundirnar sem við
áttum saman sem við sátum og hlóg-
um, en það sem situr fastast í mér,
elsku amma mín, er að fá að eiga
þann heiður að eiga góðan föstudag
með þér rétt áður en þú fórst frá
okkur. Við spjölluðum og hlógum svo
mikið og það var svo yndislegt.
Þú ert sterkasta og sjálfstæðasta
kona sem við höfum þekkt og við er-
um mjög stoltar af því að hafa fengið
að njóta allra áranna með þér.
Þú ert yndisleg manneskja og við
vorum þér allt og þú okkur. Við gæt-
um haldið endalaust áfram að skrifa
um góðu stundirnar og hversu stór-
kostleg manneskja þú varst.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
okkar og við munum alltaf elska þig.
Guð geymi þig.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgr. Pét.)
Brostu til alls og allra
í árvakri mannúðargjörð
og brosið mun
birtast þér aftur
í brosi
frá himni og jörð.
(Magnús Jónsson.)
Þínar
Alberta (Alla) og Alberta (Berta).
Þegar ég róta í minningunum og
leita að Guðrúnu, kemur mynd í hug-
ann: ég hleyp með bróður minn við
hönd að húsinu nr. 44 við Njálsgötu,
lít upp í eldhúsgluggann. Þar stend-
ur kona með ljóshærðan dreng-
hnokka.
Þarna sá ég fyrsta sinni þá konu,
sem átti eftir að verða tengdamóðir
mín, og son hennar, sem síðar varð
eiginmaður minn.
Guðrúnu sá ég stundum á götu og
man ég sérstaklega eftir henni 17.
júní þegar hún var klædd þjóðbún-
ingi. Mikið var hún glæsileg með
möttul á herðum.
Þegar sonur hennar kom fyrir al-
vöru inn í líf mitt tók Guðrún mér
opnum örmum.
Nú hefur tengdamóðir mín kvatt
þessa jarðvist, 94 ára gömul. Langur
vegur að baki og vindar lífsins hafa
blásið úr ýmsum áttum. Ung varð
hún ekkja.
Eftir aðeins þriggja ára hjóna-
band missti hún mann sinn, Albert
Ólafsson múrarameistara, af slysför-
um. Með dugnaði ól hún upp börnin
sín við lítil efni. Það þurfti vissulega
mikið þrek til að takast á við það líf,
sem ekkjum var búið um miðja síð-
ustu öld.
Guðrún hafði fengið í vöggugjöf
létta lund og óbilandi bjartsýni, en
einnig ákveðinn og einbeittan vilja
þegar því var að skipta. Það var
gaman að vera í návist hennar, skop-
skynið ávallt nærtækt. Frá ung-
lingsárum hafði Guðrún lifandi
áhuga á tónlist og dansi. Dansinn var
hennar aðal áhugamál og var hún
annáluð fyrir danskunnáttu. Eitt
sinn trúði hún mér fyrir því að það
hefði verið hennar heitasta ósk að
verða atvinnudansari. Mikið gladdi
það hana þegar ég las fyrir hana
fréttir af íslenskum dönsurum, sem
náðu stórkostlegum árangri bæði
heima og erlendis.
Guðrún var orðin verulega sjón-
skert síðustu árin og saknaði þess
mjög að geta ekki lesið. Fyrir tveim
árum greindist hún með krabba-
mein. Naut hún heimahjúkrunar,
sem við erum afar þakklát fyrir.
Dætur hennar, Sesselja Margrét og
Guðný Þóra, önnuðust einnig móður
sína af mikilli alúð.
Síðustu vikur ævinnar dvaldi Guð-
rún á líknardeild Landakotsspítala.
Viljum við færa öllu því frábæra
starfsfólki deildarinnar innilegar
þakkir fyrir framúrskarandi umönn-
un.
Ég kveð kæra tengdamóður með
þökkum og virðingu.
Þuríður Einarsdóttir.
Amma konu minnar, Guðrún
Magnúsdóttir, er dáin. Engri mann-
eskju hef ég kynnst heilbrigðari en
henni. Það næddi um okkur Díönu,
dótturdóttur Guðrúnar, þegar við
hófum búskap og oft var úr vöndu að
ráða. Þá reyndust viðhorf Guðrúnar
og ráð svo heilbrigð og traust, að óð-
ara breyttist kviksyndið sem maður
þóttist standa á, í fast land. Þessi
sérstaka manneskja, sem þá var
komin fast að níræðu, vakti að sjálf-
sögðu forvitni mína og ég gaf mig að
því að skilja á hverju hún byggði til-
veru sína. Guðrún var sérstök reglu-
manneskja. Hún hafði reglu á svefni,
hreyfingu, næringu og andlegri upp-
örvun. Hún lagði til dæmis mikið
upp úr því að búa sér hádegismat á
hverjum degi, þá var gjarnan soðinn
ýsusporður og alltaf var dálítill eft-
irmatur líka, grautur eða því um líkt.
Það hefði verið auðvelt fyrir Guð-
rúnu að fá sent fæði, en með þessum
hætti tryggði hún sjálfstæði sitt.
Enda bjó hún ein og sjálf þar til fyrir
nokkrum vikum að hún lagðist bana-
leguna á Landakotsspítala. Hún
hlustaði á útvarp og horfði á sjón-
varp og valdi þar úr. Hún stundaði
þessa iðju með skipulögðum hætti
eins og annað, það var ekki kveikt á
þessum tækjum til að hlusta á bara
eitthvað og hún gætti þess að
slökkva á útvarpinu drjúga stund á
hverjum degi til að fá frið og tóm til
að hugsa. Margir hafa undrast að
Guðrún stundaði dansleiki a.m.k.
vikulega þar til fyrir um fjórum
mánuðum, þessi reglulega dansiðk-
un færði henni hreyfingu og fé-
lagsskap. Hún fylgdist með málefn-
um líðandi stundar og átti það til að
vitna í tímaritið Séð og heyrt sem
hún var áskrifandi að þar til fyrir
skömmu. Það er sérkennilegt að
verða vitni að því, að rösklega níræð
kona lýsi yfir hrifningu sinni á til-
teknum skoðunum Páls Óskars, rök-
styðji svo mál sitt og ljúka því svo
með þeim orðum að tónlistin hans sé
ágæt líka. Hún taldi gott samferða-
fólk á lífsleiðinni til sérstakrar gæfu,
en örugglega varð ekkert betra fólk
á leið hennar en gengur og gerist.
Auðvitað voru það jákvæð viðhorf
hennar sem mótuðu þessa upplifun
hennar. Engri manneskju heyrði ég
hana hallmæla og enga rægja, en þó
var hún hvorki litlaus né ópólitísk.
Hún vonaðist til að lifa þann dag að
ráðamenn sem skattleggja ellilífeyr-
isþega sem búa í leiguhúsnæði yrðu
hraktir frá völdum og ekki vafðist
fyrir henni að nafngreina þessa
menn.
Það var sérstakt samband milli
Díönu konu minnar og Gauju ömmu
hennar, eins og Guðrún var kölluð.
Ég þarf hvorki að vera trúaður á
Guð né yfirskilvitlega hluti til að
skynja að því sambandi er ekki lokið.
Mér finnst fjarstæðukennt að gera
ráð fyrir að slík tengsl muni ég sjálf-
ur mynda við einhverja manneskju
og enn fjarstæðukenndara finnst
mér að ég geti tileinkað mér mann-
kosti Guðrúnar. Fátt tel ég þó eft-
irsóknarverðara í lífinu. Við sem bú-
um á Hólabrautinni í Hafnarfirði
eigum hamingju okkar Guðrúnu að
þakka. Hafi hún eilífa þökk fyrir.
Hörður Svavarsson.
GUÐRÚN
MAGNÚSDÓTTIR
Það er sárt að þurfa
að kveðja góðan vin
sem hrifinn er burt
langt um aldur fram
en enginn fær umflúið
sín örlög, heldur ekki
okkar ágæti vinur Þórir Eyjólfsson.
Leiðir okkar lágu fyrst saman fyrir
um það bil fjörutíu árum, þegar
hann vann við byggingu fjölbýlis-
húss í Ljósheimum 14–18 þar sem
við hjónin vorum eigendur að íbúð.
Þá sá maður strax að þar fór dug-
mikill og vandvirkur fagmaður.
Nokkrum árum síðar hitti ég Þóri
og hans frábæru konu, Helgu, á
Strikinu í Kaupmannahöfn. Ég var
ÞÓRIR BJÖRN
EYJÓLFSSON
✝ Þórir Björn Eyj-ólfsson fæddist
25. október 1937.
Hann lést á krabba-
meinsdeild Landspít-
alans 8. apríl síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Graf-
arvogskirkju 21.
apríl.
þar við nám en Þórir
að vinna við smíðar í
Svíþjóð. Það var svo
ekki fyrr en í kringum
1980 sem við Hulda
kynntumst Þóri og
Helgu nánar, en það
atvikaðist þannig að
við urðum nágrannar í
Breiðholtinu og dætur
okkar kynntust í Hóla-
brekkuskóla, er þær
lentu í sama bekk og
kenndi Hulda þeim til
12 ára aldurs. Hafa
þær verið góðar vin-
konur síðan. og mikill
samgangur milli heimilanna. Hafa
tengsl okkar ekki rofnað síðan.
Margar ánægjustundirnar höfum
við hjónin átt bæði á heimili þeirra
Þóris og Helgu og þó ekki síst í
sumarbústað þeirra við Iðu þar sem
við höfum átt saman margar
ánægjulegar stundir bæði við veið-
ar í Iðu og líka bara í kaffi og
spjalli. Og alltaf voru móttökurnar
eins og á fimm stjörnu hóteli og of-
bauð okkur stundum gestagangur-
inn. Þar voru allir þeirra vinir vel-
komnir, hvort sem var að nóttu eða
degi.
Óhætt er að segja að traustari fé-
laga og vin en Þóri er erfitt að
finna.
Hjálpsemi hans var einstök og
fórum við ekki varhluta af henni.
Mörg handtökin á hann í húsinu
okkar. Einnig hjálpaði hann við að
reisa bjálkahúsið okkar í Úthlíð, en
það var frumraun okkar allra sem
að því komu að byggja hús af þeirri
gerð. Verður öll hans hjálp seint
fullþökkuð.
Þórir var mjög vandvirkur smið-
ur og má sjá handverk hans víða og
við okkur blasa þau best heima í
eldhúsinu okkar en þar var ég að-
stoðarmaður hjá honum við smíðina
á eldhúsinnréttingunni.
Það væri hægt að skrifa enda-
laust um allar okkar ánægjulegu
samverustundir og frábæru kynni
en þetta verður látið nægja.
Skilnaðarstundin er erfið en hún
varð ekki umflúin. Kom bara allt of
fljótt. Söknuðurinn er mikill en þó
mestur hjá hans góðu fjölskyldu.
Við biðjum góðan Guð að vernda
þau og styrkja í þeirra miklu sorg.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurbjarni og Hulda.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
KRISTINN JÓHANNSSON,
Vitastíg 9a,
Reykjavík,
lést mánudaginn 26. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kjartan Kristinsson, Ólöf J. Guðmundsdóttir,
Þórður Kristinsson, Edda Sigurgeirsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.