Morgunblaðið - 15.10.2004, Side 36

36 FÖSTUDAGUR 15. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún KristínJóhanna Jóns-
dóttir Bjarnason
fæddist á Akureyri
15. október 1919.
Hún lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Foss-
vogi, 1. október
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Laufey Jóns-
dóttir húsfreyja, f.
á Grasgeira í Prest-
hólahreppi í N-
Þing. 30. júní 1886,
d. 26. október 1963
og Jón Kristjánsson, veitinga- og
verslunarmaður á Akureyri, f. í
Landamótsseli í S-Þing. 21. maí
1891, d. 27. desember 1988. Guð-
rún var næst elst í hópi átta
systkina. Hin eru: Jóninna, f.
1918, d. 1987, Jón Herbert, f.
1921, d. 1995, Baldur, f. 1923, d.
1994, Lillý Ragnhildur Ander-
sen, f. 1925, Þorbjörg Bendtsen,
Guðrún var alin upp, ásamt
tveimur systrum sínum, hjá Jón-
innu Sigurðardóttur (1897-1962),
sem rak Hótel Goðafoss á Ak-
ureyri um árabil. Að loknu námi
við Gagnfræðaskóla Akureyrar
sigldi Guðrún til Danmerkur þar
sem hún nam hússtjórnarfræði.
Á þessum árum lærði Guðrún
allt er laut að matreiðslu og
heimilishaldi og bjó hún að
þeirri kunnáttu alla ævi, hélt
ríkulega í gamlar hefðir við mat-
artilbúning og tileinkaði sér nýj-
ungar. Kom þessi kunnátta sér í
góðar þarfir á heimili Guðrúnar
og Hákonar á Snorrabraut 65 í
Reykjavík, þar sem óvenju gest-
kvæmt var, meðal annars vegna
þess að margir áttu erindi við
húsbóndann vegna starfa hans.
Guðrún starfaði mestallan sinn
aldur innan heimilis, en var jafn-
framt virk í starfi eiginmanns
síns, ferðaðist með honum um
landið og til útlanda og saman
vörðu þau mörgum stundum við
ræktunarstörf. Hin síðari ár tók
Guðrún ríkan þátt í starfi Thor-
valdsensfélagsins í Reykjavík.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
f. 1926, Kristján, f.
1928 og Magnea Sig-
urlaug f. 1932.
Guðrún giftist
1943 Hákoni Bjarna-
syni, skógræktar-
stjóra, f. 13. júlí
1907, d. 16. apríl
1989, börn þeirra
eru: Laufey Jóninna
f. 1943, börn hennar
og Rúnars Sigmars-
sonar eru Árni Sig-
mar og Guðrún
Kristín; Ágúst f.
1945, kvæntur Sól-
veigu Sveinsdóttur,
synir þeirra eru Hákon og Björn
Víkingur; Björg, f. 1947, gift
Sveini Guðjónssyni, synir þeirra
eru Hákon og Stefán Gunnar;
Jón Hákon f. 1958, sambýliskona
Dagrún Ólafsdóttir, börn hans
og Láru Kristjánsdóttur eru Há-
kon, Steinar Valur og Ingunn.
Barnabarnabörn Guðrúnar eru
fimm.
Guðrún tengdamóðir mín er nú
horfin á braut og hennar er sárt
saknað. Hún lést eftir stutta
sjúkrahúslegu og tók dauða sínum
af þeirri reisn sem einkenndi allt
hennar líf. Hún kvaðst vera sátt við
guð og menn og var líka sannfærð
um að nú myndi hún hitta Hákon
sinn aftur og ég sé þau fyrir mér
saman að gróðursetja tré í fögrum
dal handan við móðuna miklu. Við
sem eftir sitjum yljum okkur við
allar góðu minningarnar, þótt erfitt
sé að sætta sig við að fá ekki framar
að njóta hinna notalegu og
skemmtilegu samverustunda, sem
var kjölfestan í tilveru fjölskyld-
unnar. Við verðum bara að trúa því
að þessar samverustundir komi aft-
ur, í fyllingu tímans og á öðrum
stað.
Ég kynntist Guðrúnu fyrir fjöru-
tíu árum þegar ég fór að venja kom-
ur mínar á Snorrabrautina, sextán
ára spjátrungur á biðilsbuxunum,
helst til of ungur fyrir slíkar hug-
leiðingar. Mörgum árum síðar sagði
Guðrún mér að í fyrstu hefði henni
ekki litist nema mátulega á von-bið-
ilinn, sem von var, enda „töffarinn“
ekki mikill fyrir mann að sjá og
varla sprottin grön. En okkur varð
fljótt vel til vina og hún reyndist
mér alla tíð mikil stoð og stytta í líf-
inu, nánast sem önnur móðir. Hún
sagði mér reyndar fyrir nokkrum
árum að hún gleymdi því stundum
að ég væri ekki hennar eigin sonur,
heldur „bara“ tengdasonur.
Ég átti alltaf innhlaup á Snorra-
brautina og þegar strákarnir okkar
Bjargar, Hákon og Stefán Gunnar,
voru litlir hjálpaði amma Gunna og
afi Hákon, meðan hans naut við,
mér við uppeldið þegar Björg var
að fljúga. Þá voru Ameríkustoppin
lengri en nú og gott að eiga skjól á
Snorrabrautinni og fá þar almenni-
legan mat, því Guðrún var einhver
besti matreiðslumeistari sem ég hef
kynnst á lífsleiðinni. Hún hafði ung
numið hússtjórnarlist í Danmörku
og hélt vel í fornar dyggðir í mat-
argerðarlist, ásamt því að fylgjast
vel með nýjungum á því sviði. Mat-
arsmekkur okkar fór líka oftar en
ekki saman og hún átti það til að
hringja í mig og bjóða mér heim í
mat þegar hún var með eitthvað á
pönnunni sem hún vissi að mér
þótti gott. Stundum sátum við tvö
ein yfir sjósignum fiski, sem hún
hafði fengið sendan að norðan, því
ekki voru margir aðrir í fjölskyld-
unni fyrir signa fiskinn, sem var
einhver sá besti matur sem við Guð-
rún gátum hugsað okkur.
En Guðrún var ekki bara hús-
móðir af guðs náð heldur bjó hún
yfir ýmsum þeim mannkostum og
eiginleikum sem gera manneskjuna
mikla. Og hún var ein skemmtileg-
asta kona sem ég hef kynnst þegar
sá gállinn var á henni. Hún talaði
afburðagóða dönsku og hafði gam-
an af því að slá um sig með dönsk-
um tilvitnunum og þá var oft hlegið.
Það er sárt að hugsa til þess að eiga
aldrei aftur eftir að syngja með
henni dönsk jólalög á aðfangadags-
kvöld eða heyra skemmtilegar
dönskuslettur á norðlenska vísu,
frá þeim tíma þegar heimabær
hennar Akureyri var „danskari“ en
aðrir staðir á Íslandi. Það er líka
erfitt að ímynda sér gamlárskvöld
án hennar og vikivakadansana, sem
hún var vön að þræla okkur í
skömmu eftir miðnætti. Líklega
verður þó erfiðast að sætta sig við
að eiga aldrei eftir að fara með
henni „suður eftir“, í landið sem
þau Hákon ræktuðu upp við Hval-
eyrarvatn, þar sem við áttum marg-
ar ógleymanlegar samverustundir.
Þrátt fyrir létta lund var Guðrún
ekki skaplaus kona og hún átti það
til að „fornemmast“, ekki síst þegar
pólitík var annars vegar. Guðrún
var ákaflega staðföst í sínum
stjórnmálaskoðunum og þoldi enga
léttúð í þeim efnum. Og hún lét
mann óspart heyra það ef henni
fannst maður hafa villst af leið frá
hinum pólitíska rétttrúnaði. En
þetta „fornemmelsi“ risti aldrei
djúpt og var bara hluti af ákveðnum
lífsstíl sem hún hafði tileinkað sér
og einkenndist af skapfestu og
skörungsskap. Tilvera mín og
minnar fjölskyldu verður aldrei
söm eftir fráfall Guðrúnar Bjarna-
son og ég bið góðan guð að blessa
minningu hennar.
Sveinn Guðjónsson.
Elsku amma mín.
Það eru gömul sannindi og ný að
tími og aldur er afstæður. Ég
þekkti þig í rúm þrjátíu ár og allan
þann tíma ert þú eins í minningunni
minni. Klettur í tilveru lítils stráks
sem óx úr grasi í hlýjum faðmi þín-
um og afa.
Ég er svo þakklátur fyrir að hafa
fengið að dvelja svona mikið hjá
ykkur þegar ég var að alast upp.
Betri fyrirmyndir gæti ungur
drengur ekki fengið.
Það er svo margt sem mun aldrei
verða samt án þín. Í mínum huga
verður þú ávallt virðuleg og stolt
kona. Þegar ég var hjá þér var allt-
af stutt í bros hjá okkur báðum. Þú
gafst svo mikið af þér og að því mun
ég búa um ókomin ár. Þú stóðst föst
á þínu og hafðir alltaf svör á reiðum
höndum. Mér er til efs að margar
konur á níræðisaldri hefðu svarað
jafn vel fyrir sig og þegar þú beiðst
eitt sinn eftir strætisvagni við
Hlemm og óárennilegur unglingur
vatt sér upp að þér og hreytti í þig
hvort þú vissir hvað hefði þurft að
drepa mörg dýr til að búa til pelsinn
sem þú varst í. Þú svaraðir að
bragði: „Veist þú hvað þú mengar
mikið með þessari sígarettu þinni?“
Og hann fór. Ég segi svo oft frá
þessu. Þú varst hetjan mín.
Ég held að það muni taka mig
nokkurn tíma að átta mig á að þú
ert ekki lengur hjá okkur. Minning-
arnar um þig eru svo margar og
þær munu fylgja mér alla ævi. Í
þær sæki ég þann styrk og festu
sem þú gafst mér alltaf. Ég sakna
þín amma mín. Svo mikið. Ég kýs
að trúa því að þú og afi munið halda
áfram að vaka yfir mér.
Hvíl í friði elsku amma mín.
Hákon Sveinsson.
Kveðja frá
Skógræktarfélagi Íslands
Sú kemur tíð, er sárin foldar gróa,
sveitirnar fyllast, akrar hylja móa,
brauð veitir sonum móðurmoldin frjóa,
menningin vex í lundi nýrra skóga.
(Hannes Hafstein.)
Í dag er kvödd hinstu kveðju
Guðrún K.J. Bjarnason heiðurs-
félagi Skógræktarfélags Íslands.
Guðrún Bjarnason og Skógræktar-
félag Íslands áttu saman langa og
gifturíka samleið og stendur félagið
í mikilli þökk við Guðrúnu fyrir þá
miklu ræktarsemi sem hún sýndi
málefnum félagsins alla tíð. Eigin-
maður Guðrúnar, Hákon Bjarnason
fyrrverandi skógræktarstjóri, var
frumkvöðull í skógrækt á Íslandi og
einn öflugasti talsmaður Skógrækt-
arfélags Íslands auk þess að vera
framkvæmdastjóri þess í rúm þrjá-
tíu ár. Guðrún tók virkan þátt í
starfi og helsta áhugamáli eigin-
mannsins, sem var efling skógrækt-
ar á Íslandi og á þann hátt kom
Guðrún fyrst að félagsstarfi skóg-
ræktarhreyfingarinnar. Hún sótti
aðalfundi Skógræktarfélags Ís-
lands með eiginmanni sínum á með-
an hans naut við, en Hákon lést árið
1989.
Frá þeim tíma hefur Guðrún sótt
flesta aðalfundi félagsins og
fræðslufundi um skógrækt. Guðrún
var kjörin heiðursfélagi Skógrækt-
arfélags Íslands á aðalfundi þess
árið 1977.
Guðrún var glæsileg kona með
einstaklega hlýja nærveru. Hún
setti virðulegan svip á samkomur
félagsins og var eftir því tekið ef
hana vantaði af einhverjum ástæð-
um. Hún bar hag Skógræktarfélags
Íslands mjög fyrir brjósti og hafði
ákveðnar skoðanir á því hvað væri
félaginu fyrir bestu og lét þær í
ljósi þegar á þurfti að halda. Nú síð-
ast sótti Guðrún aðalfund Skóg-
ræktarfélags Íslands sem haldinn
var í Kópavogi fyrir tæpum tveimur
mánuðum og var hún sem endra-
nær hress og kát og tók virkan þátt
í allri dagskrá fundarins.
Skógrækt á Íslandi á Guðrúnu
K.J. Bjarnason mikið að þakka og
Skógræktarfélag Íslands mun lengi
minnast þeirra hjóna Guðrúnar og
Hákonar fyrir þeirra ómetanlega
stuðning við félagið. Skógræktar-
félag Íslands sendir börnum og öðr-
um aðstandendum Guðrúnar
dýpstu samúðarkveðjur. Megi
minning Guðrúnar K.J. Bjarnason
lifa.
Magnús Jóhannesson, formaður
Skógræktarfélags Íslands.
Kveðja frá
Thorvaldsensfélaginu
Guðrún K.J. Bjarnason, sem við
kveðjum í dag, gekk í Thorvald-
sensfélagið 29. september 1979.
Hún var heilsteypt og vönduð, glað-
vær og heillandi og því var unun að
dvelja í návist hennar. Hún var boð-
in og búin að starfa fyrir félagið
okkar og bar þar hæst sjálfboða-
liðastarf hennar í verslun okkar
„Thorvaldsensbazarnum“. Þar
nýttust starfskraftar hennar einkar
vel, enda var hún ávallt geislandi af
gleði og hlýju sem streymdi frá
henni til samstarfskvenna og við-
skiptavina. Hún lét sig ekki vanta á
fundi, í ferðalög og á skemmtanir
félagsins og var þar oftar en ekki
hrókur alls fagnaðar.
Hennar verður sárt saknað.
Thorvaldsensfélagið þakkar Guð-
rúnu langt og gott samstarf og
kveður ljúfa og góða félagskonu og
vinkonu með þakklæti og virðingu
og við biðjum henni Guðs blessun-
ar.
Fjölskyldu hennar sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. Thorvaldsensfélagsins,
Sigríður Sigurbergsdóttir form.
Mín kæra vinkona Guðrún
Bjarnason er dáin. Fyrir rúmum
fimmtíu árum kynntist ég henni og
Hákoni manni hennar ásamt þrem-
ur indælum krökkum. Nonni var þá
ekki fæddur. Ég leigði þá hjá þeim
herbergi og vann fyrir leigunni eins
og títt var þá með því að taka til á
heimilinu tvisvar í viku. Mér var
strax tekið eins og einni af fjöl-
skyldunni og milli okkar allra
myndaðist góð vinátta. Árin á
Snorrabrautinni voru yndisleg.
Heimilið var mikið menningarheim-
ili og átti Guðrún stóran þátt í því.
Hún var glæsileg kona, greind og
skemmtileg og ein sú allra mynd-
arlegasta og duglegasta kona sem
ég hef kynnst.
Það lék allt í höndunum á henni,
hvort sem það var að töfra fram
dýrindis veislur, prjóna, sauma,
vefa o.fl.
Hákon mann sinn missti Guðrún
fyrir um fimmtán árum og tregaði
hann sárt. Hún sagði oft við mig að
hún saknaði hans hvern einasta
dag.
Þau voru sérstaklega góð hjón og
báru mikla virðingu hvort fyrir
öðru, það var gott að vera í návist
þeirra.
Á fjarlægri strönd veit ég að beð-
ið hefur maður klæddur grænum
fötum með alpahúfu á höfði og nú
breiðir hann út faðminn og brosir
breitt því norðanstúlkan hans er nú
loksins komin til hans eftir áralang-
an aðskilnað.
Öllum krökkunum, Laufeyju,
Gústa, Björgu og Jóni Hákoni sem
og mökum þeirra, börnum og systk-
inum Guðrúnar sendi ég innilegar
samúðarkveðjur frá mér og mínu
fólki. Elsku Gunna mín, hafðu þökk
fyrir allt og allt, Guð annist þig.
Þórhalla Sveinsdóttir.
„Skarð er fyrir skildi, sköp eru
runnin“ og enn hefur sannast að
skammt er bil milli lífs og dauða,
því skulu eftirfarandi minningar-
brot hefja þessa grein.
Það var komið undir lok ágúst-
mánaðar síðastliðins og sól tekin að
skína eftir morgunskúrir; bíll stað-
næmist í Auðarstræti nánar til tek-
ið undan húsi númer 65 við Snorra-
braut; út á tröppurnar kemur
hálfníræð kona, léttstíg, kankvís og
keik, hún er klædd myndarlegum
regngalla með reffilegan padding-
ton-hatt á höfði og veifar berjafötu.
Hér var mætt til leiks kempan
Guðrún J. Bjarnason og ferðinni
heitið í rifsberjatínslu í gróðursæl-
um garði í Skólavörðuholtinu. Guð-
rún J. Bjarnason, sem undirrituð
var vönust að heyra nefnda:
„Ömmu Gunnu á Snorrabraut“, hét
fullu nafni Guðrún Kristín Jóhanna
sem segja má að sé sannkallað
drottningarnafn og ekki allra að
bera svo að vel sé en þessari miklu
nafngift olli Guðrún með prýði,
djarfmannleg í framgöngu, víðreist,
margfróð og viðræðugóð.
Guðrún var kominn af voldugum
þingeyskum ættmeiðum, en borinn
og barnfæddur Akureyringur; hún
var alin upp í einum af höfuðstöðv-
um íslenskrar menningar fyrri tíma
hjá fóstru sinni Jóninnu Sigurðar-
dóttur, landskunnri hefðarkonu, og
bar merki góðs atlætis æsku sinnar
ævilangt.
Guðrún var í einkalífi mikil gæfu-
kona, ung giftist hún Hákoni
Bjarnason skógræktarstjóra; þau
voru gjörvuleg hjón og samvalin
sem best varð á kosið; mann sinn og
hugðarefni hans studdi hún með
ráðum og dáð; eftirminnilegt var að
fylgjast með Guðrúnu, sem uppá-
færð var kvenna glæsilegust, í
gróðurlendum þeirra hjóna við
Hvaleyrarvatn, því að þar viku
prjál og borgarlegar hefðir í klæða-
burði fyrir viðfangsefnum gróður-
ræktar í sínum margvíslegu mynd-
um; ötul og óvílin tókst hún á við
viðfangsefnin hvert af öðru: rogaði
plöntum, gróf, plantaði og hlúði að
gróðri eftir þörfum hans allt fram
undir sitt lokadægur.
Börnin urðu fjögur, mannkosta-
fólk hvert á sínu sviði og barna-
börnin hæfileikaríkur og gæfulegur
hópur.
Að lokum minnist undirrituð
skemmtilegra samræðna er hún
varð vitni að fyrir hartnær þrátíu
árum.
Þá er Ágúst eldri sonur Guðrún-
ar átti viðræður við frumburð sinn,
þá tæplega þriggja ára: „Myndirðu
ekki vilja eiga annan pabba, Hákon
minn?“ og sá stutti svaraði að
bragði:
„Nei, því þá átti je ekki ömmu
Gunnu á Dnorrabaut“ og þannig
var því farið um fleiri er kynntust
Guðrúnu J. Bjarnason, fæstir hefðu
viljað fara á mis við hreinskilni
hennar, húmor og hjartahlýju.
Hennar er því sárt saknað.
Ragna S. Sveinsdóttir.
GUÐRÚN K.J.
BJARNASON
S. 555 4477 • 555 4424
Erfisdrykkjur
Verð frá kr. 1.150
www.mosaik.is
LEGSTEINAR
sendum myndalista
MOSAIK
Hamarshöfði 4 - sími: 587 1960
Guðmundur
Jóhannsson
f. 10. 6. 1932
d. 8. 3. 1989
Minning þín lifir
Hvíl í friði