Morgunblaðið - 28.12.2004, Blaðsíða 35

söm ég var að lenda hjá þeim Ólínu
og Stefáni og alla tíð síðan þá hef
ég hugsað um það með þakklæti
sem Ólína kenndi mér, sagði og
gerði. Eitt kunni hún Ólína vel og
það var að hugsa um barnssálina og
þá virðingu sem hún bar fyrir
henni. Hún var fljót að sjá ef eitt-
hvað þykknaði í mér og þá sagði
hún „syngdu nú fyrir mig uppá-
haldslagið þitt, Gróa mín“. Þá hýrn-
aði fljótt yfir mér.
Hún var mjög vinnusöm og jafn-
réttissinnuð því að hún kenndi bæði
strákum og stúlkum að vinna heim-
ilisverkin og það er mér mjög í
minni hvað hún umbunaði okkur
vel en það er mjög mikilvægt og
kennt í dag í mannauðsstjórnun, og
þar kom vel í ljós hversu langt hún
var á undan sinni samtíð, því hún
sagði alltaf að það þyrfti líka að fá
einhverja skemmtun, ekki bara ein-
tóma vinnu og ófáar voru ferðirnar
í útreiðartúra og í sund og margt
fleira. Hún sagði mér seinna að hún
hefði oft verið með lífið í lúkunum
yfir því hversu hratt var riðið heim
afleggjarann, því heimfúsir voru
hestarnir og hún stóð og fylgdist
með en sem betur fór urðu engin
slys og enginn datt af baki.
Þarna dvaldi ég í þrjú yndisleg
sumur og síðan bauð hún mér að
koma á haustin í réttirnar og um
páska og nánast hvenær sem ég
óskaði eftir og þess naut ég ætíð.
Þegar Ólína og Stefán hættu bú-
skap og fluttu út á Akranes þá
fækkaði ferðum mínum til þeirra en
ég hélt sambandi og frétti af Ólínu
og ferðum hennar um landið og
einnig utanlands.
Nú er Ólína mín farin í sína
hinstu ferð og þar mun hún finna
Gunnar Kaprasíus sinn og verða
það fagnaðarfundir. Ég bið henni
allrar guðsblessunar og einnig eft-
irlifandi eiginmanni hennar, Stef-
áni, og börnum hennar Ármanni,
Svandísi og Jóhönnu og fjölskyld-
um þeirra, því þeirra missir er mik-
ill.
Gróa Eyjólfsdóttir.
Jæja, elsku Ólína, þú hefur nú
kvatt okkur í hinsta sinn og farið
þá leið sem við öll förum að lokum.
Margar minningar leita á hugann
og langar okkur til að kveðja þig
með nokkrum orðum og þakka þér
fyrir samfylgdina í gegnum árin.
Við viljum þakka þér fyrir allan
þann hlýhug, stuðning og þá hvatn-
ingu sem þú veittir okkur. Þú bjóst
yfir hlýjum og skýrum hug, víðsýni
og einstökum viljakrafti. Það var
ætíð gott að koma til þín og njóta
góðra veitinga. Ekki skemmdi það
fyrir að skoða fallega garðinn þinn í
leiðinni sem þú ræktaðir af ein-
stakri kostgæfni. Það verða örugg-
lega fagnaðarfundir þegar þú kem-
ur hið efra og hittir ástvini þína
sem á undan eru gengnir.
Við viljum votta eftirlifandi ætt-
ingjum og vinum samúð okkar.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Freysteinn og Monika.
Kynslóðir koma. Kynslóðir fara.
Og enn einu sinni er komið að
kveðjustund, er ágæt félagskona í
Sjúkravinum Rauða krossins á
Akranesi, Ólína Jónsdóttir, hefur
kvatt eftir langa starfsævi. Við fé-
lagar hennar þökkum henni
ánægjulegt samstarf og hennar
mikla framlag til félagsins, en þar
vann hún að öllu er þurfti og þar á
meðal sem heimsóknarvinur. Síðast
mætti Ólína á fund hjá okkur sl.
haust, þá orðin 94 ára gömul.
Kæra félagskona, alúðarþakkir
fyrir allt.
Sjúkravinir RKÍ Akranesi.
 Fleiri minningargreinar um
Ólínu Ingveldi Jónsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Auður
Sæmundsdóttir; Bjarni Geir Al-
freðsson; Jóhanna Þráinsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. DESEMBER 2004 35
MINNINGAR
✝ Guðdís JónaGuðmundsdóttir
fæddist á Brekku á
Ingjaldssandi 1. jan-
úar 1924. Hún lést á
Landspítala við
Hringbraut 18. des-
ember síðastliðinn.
Guðdís var dóttir
hjónanna Guðrúnar
Magnúsdóttur f. á
Eyri í Flókadal 9.9.
1877, d. 9.5. 1967 og
Guðmundar Einars-
sonar bónda og
refaskyttu f. á
Heggstöðum í
Andakíl í Borgarfirði 19.7. 1873,
d. 22.7. 1964. Guðdís var næst
yngst 17 alsystkina en átti að
auki fjögur eldri hálfsystkin,
samfeðra. Af þessum stóra systk-
inahópi eru tvær systur eftirlif-
andi, þær Guðmunda, f. 1926 og
Guðríður, f. 1912. Guðdís ólst
upp hjá foreldrum sínum á
Brekku í guðsótta og við góða
siði.
Eiginmaður Guðdísar er Sig-
urvin Guðmundsson, f. 24.12.
1917, en þau gengu í hjónaband
21.6. 1953, sambýliskona Hulda
Margrét Þorkelsdóttir, f. 6. 4.
1957. Börn þeirra eru: Ásta
María, Sigurvin og Þorkell. 4)
Jón Reynir, f. 2.10. 1954, kona
hans Hallóra Hreinsdóttir, f.
11.10. 1954. Börn þeirra eru:
Magni Hreinn, Ísleifur Muggur,
Arnar Snær og Birgir Fannar. 5)
Guðrún Ásgerður, f. 21.2. 1956,
sambýlismaður Benedikt Steinn
Benediktsson, f. 4.3. 1956. Dætur
þeirra eru: ) Ásrún og Elma Rún.
Auk eigin barna voru í sveit hjá
Dísu og Sigurvin hátt í fjórða tug
barna og voru sum hver þar sam-
fellt í mörg ár. Sérstaklega ber
að nefna: 1) Björk Guðmunds-
dóttur sem fæddist á Sæbóli 6.
desember 1940 og ólst þar upp
nær samfellt til 16 ára aldurs og
litu Dísa og Sigurvin ætíð á hana
sem sína eigin dóttur. 2) Vilmund
Vilmundarson, f. 2.5. 1965 en
hann ólst upp hjá Dísu og Sig-
urvin frá sex ára aldri og nær
samfellt til 18 ára aldurs. Kallaði
hann þau ömmu og afa frá fyrsta
degi og var sem þeirra sonur.
Dísa sinnti fyrst og fremst hús-
móðurstörfum og uppeldi barna
sinna. Dísa tók virkan þátt í
starfsemi Slysavarnafélags
kvenna á Ísafirði.
Útför Guðdísar fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
1.1. 1945. Þau hefðu
því átt 60 ára hjú-
skaparafmæli hinn 1.
janúar næstkomandi.
Foreldrar hans voru
Ingibjörg Guðmunds-
dóttir, f. á Hellnum á
Snæfellsnesi 15.12.
1890 , d. 22.9. 1965
og Guðmundur Guð-
mundsson f. á Kleif-
um í Seyðisfirði 12.2.
1889 d. 15.10 1969.
Guðdís eða Dísa
eins hún var alltaf
kölluð var gjarnan
kennd við Sæból á
Ingjaldssandi við Önundarfjörð
þar sem hún og Sigurvin bjuggu
frá 1946 til 1987 allt þar til þau
fluttust á Ísafjörð og bjuggu þau
síðast saman á dvalarheimili
aldraðra á Hlíf 1. Dísa og Sig-
urvin eignuðust fimm börn: 1)
Hreinn, f. 17.4. 1946, d. 10.10.
1964. 2) Ingibjörg Guðmunda, f.
17.1. 1952, maður hennar Hólm-
geir K. Brynjólfsson, f. 21.9.
1951. Börn þeirra eru: Linda
Rós, Reynir Sigurvin og Magnús
Brynjólfur. 3) Guðmundur, f.
Í dag kveð ég vinkonu mína til 30
ára. Ég hitti hana fyrst síðasta vetr-
ardag 1974 þegar ég heimsótti þau
hjónin Dísu og Sigga á heimili þeirra
á Sæbóli á Ingjaldssandi með syni
þeirra Jóni Reyni. Ég var átján ára
dauðkvíðin fyrir þessum fyrsta fundi
og hafði á leiðinni æft og sett mér fyr-
ir sjónir okkar fyrstu fundi. Frá því er
skemmst að segja að þau tóku mér
eins og ég væri einmitt sú tengdadótt-
ir sem þau helst óskuðu sér. Margir
brandarar hafa verið sagðir á kostnað
tengdamæðra en þeir voru ekki um
Dísu. Frá fyrstu stundu var hún mér
alveg óumræðilega góð og ekki átti ég
nú það alltaf skilið. En Dísa var ekki
bara góð við mig heldur var hún þann-
ig við alla. Nú fyrir jólin er mikið talað
um vistvænar jólagjafir sem við ætt-
um að gefa í meira mæli í stað þeirra
sem keyptar eru úti í búð. Þetta hefur
Dísa gert öll sín ár án þess að hafa
heyrt orðið „vistvænn“. Hún sótti
hrakta ferðamenn sem tjölduðu úti á
Ingjaldssandi og veitti þeim mat og
húsaskjól, hringdi og heimsótti þá
sem voru einmana, sjúkir eða áttu
bágt einhverra hluta vegna, stytti pils
fyrir einn, þvoði í höndum uppáhalds-
peysu annars, fór í apótekið fyrir
þann þriðja, passaði börn fyrir þá sem
henni fannst að þyrftu á því að halda
hvort heldur var til að fara á leikæf-
ingar, helgarferð til Reykjavíkur eða
hvað annað. Þannig var tengda-
mamma mín fyrir þessa vistvænu um-
ræðu gefandi af endalausum kærleika
sínum öllum sem á vegi hennar urðu.
Þetta segi ég ekki aðeins vegna
þess að í minningargreinum eru allir
svo góðir heldur vegna þess að Dísa
var gegnum góð. Þó að við Jón Reynir
skildum árið 2002 hafði það engin
áhrif á vináttu okkar og væntum-
þykja hennar var endalaus.
Þegar landsmenn kveiktu á „engla-
kertinu“ á þriðja sunnudegi í aðventu
heimsótti ég Dísu á Borgarspítalann
og hafði tækifæri til að segja henni
hversu þakklát ég væri henni fyrir
góðmennsku hennar og kærleika
undanfarin þrjátíu ár. Ég þakka þá
stund sem við áttum saman og ein-
hvern veginn var það svo táknrænt að
það skyldi vera englakertið sem lýsti
svo fallega þennan dag.
Sönn vinátta er ekki bundin við
jarðarsviðið. Sá kærleikur sem var
svo ríkur eiginleiki í persónu Dísu
mun halda áfram að ylja aðstandend-
um og vinum um ókomna tíð.
Ég votta hennar elskulega eigin-
manni Sigurvini, börnum hennar og
barnabörnum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og veit að hinar góðu
minningar sem við eigum öll um hana
munu gleðja okkur þegar við minn-
umst hennar.
Guðný Ísleifsdóttir.
Ó, elsku amma mín, ég sakna þín
svo mikið. Þú varst mér svo mikið
amma, svo góður stuðningur, það er
svo mikill missir að eiga þig ekki leng-
ur að. Það er svo tómlegt þegar þú ert
farin, þú varst svo sérstök og góð,
sýndir svo mikla væntumþykju, faðm-
aðir mig og kysstir í hvert skipti sem
ég kom til þín. Amma mín, við vorum
orðnar svo góðar vinkonur, við gátum
talað um allt saman. Elsku amma
mín, ég sakna þess að halda í höndina
á þér, þú varst með svo mjúkar og
heitar hendur.
Ég er svo þakklát fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig, þú varst alltaf að
hugsa um mig, það er svo gott að vita
að maður sé elskaður. Amma, ég á
alltaf eftir að hugsa um þig, mér þykir
svo vænt um þig. Ég vona að ég eigi
eftir að verða jafngóð og falleg og þú
varst. Ég vona að þér líði vel, amma
mín, og að þú eigir eftir að halda
verndarhendi yfir mér. Ég elska þig.
Þín vinkona
Ásrún.
Elsku amma. Við söknum þín svo
mikið. Það var alltaf svo gaman að
koma í heimsókn til þín, þú tókst alltaf
svo vel á móti okkur, með faðmlögum,
kossum og allri þinni hlýju. Það er svo
margt sem maður minnist þegar mað-
ur hugsar um þig, amma mín; allar
skemmtilegu stundirnar á Ingjalds-
sandi, í Stórholti og á Hlíf voru æð-
islegar. Þú varst svo mikil dugnaðar-
kona og alltaf að hugsa um aðra og
vildir öllum svo vel. Amma, þú varst
svo falleg, góð, ástrík og gefandi. Það
eru ekki til nógu mörg orð til að lýsa
þér. Þú bakaðir svo góðar kökur, og
fékkst aldrei nóg af því að troða okkur
út af mat. Okkur þótti svo ótrúlega
vænt um þig amma. Þú varst perlan í
lífinu okkar.
Falla um kinnar tregatár
og tekur hjarta blæða.
Veit ég að ókomin ár
ískaldir vindar næða.
Verður mér um tungu tregt
og trauðla ljóðin skapast
því allt sem fann hér yndislegt,
allt mér hefur tapast.
Fór hún brott og líf mitt lagði
létt í rúst svo hjartað brast.
En fyrir allt er óvægin sagði
ekki kann ég böl né last.
Svo er það með sárast hjarta
er sorgin nístir hrjáða lund.
Alltaf samt birtist ljósið bjarta
ef bara er hjá mér um stund.
Já, svo er það er nístir sorg
að sefað fær þá vinarhönd
er reisir á ný og byggir þá borg
er brotnar ei á lífsins strönd.
Hafðu þökk er hjarta mitt
hófst úr dýpsta trega.
Veit ég æ að það er þitt
að þjóna ævinlega.
(Ágúst Vernharðsson.)
Elsku amma, við munum ætíð hugsa
um stundirnar sem við áttum með þér
og við munum aldrei gleyma þér.
Elma Rún og Linda Rós.
Elskuleg föðursystir mín Guðdís
Guðmundsdóttir hefur lokið lífsgöngu
sinni.
Dísa eins og hún var jafnan kölluð
fæddist og ól mestallan sinn aldur á
Ingjaldssandi við Önundarfjörð. Dísa
hefði orðið áttatíu og eins árs á nýárs-
dag hefði hún lifað.
Dísa var næstyngsta systir pabba
míns en þau alsystkinin voru sautján
og komust tólf þeirra upp. Pabba
þótti mjög vænt um öll systkini sín, en
mér fannst honum ávallt vera sérlega
hlýtt til „Dísu systur“ og ræddi oft um
hana. Alltaf passaði hann upp á af-
mælisdaginn hennar sem var nýárs-
dagur.
Dísa var ein þessara hversdags-
hetja sem vann mikið og kom upp
hópi barna bæði sínum eigin og einnig
áttu skjól hjá henni fleiri börn um
lengri eða skemmri tíma. Elsta son
sinn Hrein, misstu þau hjón aðeins 18
ára gamlan og treguðu þau hann alla
tíð. Þau Sigurvin eignuðust alls fimm
börn og ólu þau upp á Sæbóli. Þau
bjuggu ekki í hárri höll, en þar var
hjartarými nægt sem gerði hús þeirra
að mikilli höll. Kirkjan á Ingjalds-
sandi er á Sæbóli, annaðist Dísa kirkj-
una og sá einnig um kirkjukaffið.
Ég held að frænka mín hafi aldrei
verið verklaus. En ekki er víst að tek-
ið hafi verið eftir öllu sem hún gerði
því ekki hafði hún mörg orð um verk
sín né neitt sem að henni sjálfri sneri.
Þegar hún flutti til Ísafjarðar þá kom-
in um sjötugt fór hún að starfa fyrir
Slysavarnafélagið.
Við Dísa vorum miklar vinkonur og
kom ég aldrei til Ísafjarðar, nema
fara strax á fyrsta degi til hennar, eft-
ir að þau hjón fluttu þangað. Það var
alltaf hlýtt og gott að koma til hennar.
Hún var svo hógvær, en fyrst og
fremst svo hlý og prúð. Öllum tók hún
eins, smáum og stórum, enda töluðu
allir um hjartahlýju hennar.
Mér er í minni eitt sinn þegar ég
kom til hennar að hausti til Ísafjarðar.
Hún fórnaði höndum þegar hún sá
hver var komin og sagði allt vera á
öðrum endanum hjá sér. Hún væri
nefnilega í slátri svo hefði hún farið að
sjóða rabarbarasultu og þá hefði verið
svo tilvalið að gera rúllupylsu í leið-
inni. Hún sagðist vera með þeim
ósköpum að henni dytti alltaf í hug að
gera allt í einu. Ég fékk hláturskast,
því þetta þekkti ég. Ég sagði henni að
ég væri alveg eins enda erum við báð-
ar steingeitur fæddar hvor sinn dag-
inn. Mér þykir ekki leiðinlegt að líkj-
ast þessari frænku minni.
Tvisvar sinnum fékk ég að hafa þau
hjón hjá mér í gistingu þegar þau
voru á ferð í Reykjavík. Þá áttum við
góðar stundir og sátum löngum og
töluðum saman um alla heima og
geima. Við gátum rætt um alla hluti
og var Dísa vel að sér alls staðar. Hún
hafði mjög gaman af að ferðast og
gerði það óspart þegar um hægðist
hjá þeim, bæði innanlands og utan.
Dísa var mjög frændrækin og þegar
hún kom suður þá dvaldi hún gjarnan
eina til tvær vikur í senn því marga
þurfti hún að hitta og trúi ég að hún
hafi verið aufúsugestur hvar sem hún
kom.
Síðustu árin bjuggu þau Sigurvin á
Hlíf á Ísafirði. Þar voru um tíma fimm
af Brekkusystrunum. Nú eru aðeins
eftir Guja og Munda. Það var gott
samfélag systranna á Hlíf og Dísa
sem var jú næstyngst hlúði að eldri
systrum sínum af sinni alkunnu hlýju.
Að leiðarlokum kveð ég mína kæru
frænku með virðingu og þökk fyrir
þann kærleik og vináttu sem hún gaf
mér.
Hvíl þú í friði kæra frænka.
Guðrún Helga Jónsdóttir.
Látin er Guðdís Guðmundsdóttir
frá Sæbóli á Ingjaldssandi sem hér er
kvödd með þökk og virðingu. Þegar
litið er um öxl er margs að minnast
frá liðinni tíð og margt að þakka.
Dísa var gift móðurbróður mínum
Sigurvin Guðmundssyni frá Sæbóli
en á Sæbóli bjuggu þau hjón miklu og
góðu búi. Ég átti því láni að fagna að
fá að dveljast hjá þeim mörg sumur í
barnæsku. En þangað kom ég fyrst
sem gestur með foreldrum mínum og
fékk að vera eftir og síðan að koma í
sveitina sumar eftir sumar.
Á Sæbóli á Ingjaldssandi átti ég
svo sannarlega góða daga með þeim
hjónum og börnum þeirra. Þau voru
einstaklega samhent hjón, Dísa og
Siggi, og hjálpuðust að við störfin eft-
ir því sem því varð við komið.
Á Ingjaldssandi var mikið og gott
mannlíf, líf og fjör á hverjum bæ og
fjöldi barna og unglinga sem léku sér
saman. Það einkenndi einnig lífið á
Ingjaldssandi hve allir hjálpuðust að,
bæði konur og karlar, til að létta und-
ir hver með öðrum. Dísa frænka var
mikil mannkostakona, hún var falleg
kona og yfir henni var mikil reisn. Það
er mér í barnsminni hve dugleg hún
Dísa var. Komin á fætur fyrir allar
aldir og búin að mjólka þegar við
krakkarnir fórum á fætur. Alltaf glöð
og syngjandi við skilvinduna eða
strokkinn. Heimilið stórt og ekkert
rafmagn á Sæbóli þegar ég var þar í
sveit þannig að ekki voru rafmagns-
tækin til að létta störfin.
Það var notalegt að sitja í stóra og
hlýja eldhúsinu og fylgjast með og
reyna að hjálpa eithvað til við eldhús-
verkin. Það var ekkert smáræði sem
þurfti að baka til heimilisins en allt
brauð og kökur var heimabakað.
Bændurnir fóru á sjó og komu með
fisk í soðið og við krakkarnir fengum
að hjálpa til við að setja bátana og
draga þá síðan upp þegar þeir lentu í
gulri sandfjörunni. Við hittumst síð-
ast fyrir rúmu ári og þá voru svo
sannarlega fagnaðarfundir eins og
ávallt.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir mig
og votta eftirlifendum samúð mína.
Blessuð sé minning Dísu frá Sæ-
bóli.
Drífa Hjartardóttir.
GUÐDÍS JÓNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Sími 551 7080
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
Ólafur Örn
útfararstjóri,
s. 896 6544
Inger Rós
útfararþj,
s. 691 0919
Vönduð og persónuleg þjónusta