Morgunblaðið - 28.12.2004, Side 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 28. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðmundur Ein-arsson garð-
yrkjumaður fæddist
í Reykjavík 19. febr-
úar 1929. Hann lést
á Sjúkrahúsi Suður-
lands föstudaginn
17. desember síðast-
liðinn. Guðmundur
var sonur hjónanna
Ragnhildar Guð-
mundsdóttur frá
Syðra-Langholti í
Hrunamannahreppi,
f. 29. apríl 1895, d.
1990, og Einars Sig-
urfinnssonar frá
Lágu-Kotey í Meðallandi, síðar
bónda á Iðu í Biskupstungum f.
14. september 1884, d. 1979.
Bræður Guðmundar samfeðra eru
Sigurfinnur, f. 3. desember 1912,
d. 23. febrúar síðastliðinn, og Sig-
Hjalti Magnússon, f. 1945, börn
þeirra: Magnús Eiríkur, f. 1969,
Lilja, f. 1970, og Heiða María, f.
1982. 2) Ragnhildur, f. 1953, maki
Kristján Línberg Runólfsson, f.
1956. Börn Ragnhildar og Ómars
Færseth eru: Guðmundur Óli, f.
1973, og Hugrún, f. 1976. Sonur
Ragnhildar og Guðmundar Egils
Sigurðssonar er Eiríkur Einar, f.
1987. Synir Kristjáns eru: Jóhann
Þór, Gunnar Örn og Sigurður. 3)
Hulda, f. 1954, d. 1999, maki Heið-
ar Þórðarson. 4) Einar, f. 1956,
maki Inga Línberg Runólfsdóttir,
f. 1954. Börn Einars og Þóru Jóns-
dóttur eru: Jón Ingi, f. 1979, Egill,
f. 1983, og Katrín, f. 1988. Börn
Ingu eru: Hrafnhildur, Rannveig,
Sigurbjörg og Halla. 5) Valdimar
Ingi, f. 1960, maki María Björns-
dóttir, f. 1966. Dóttir Maríu er
Irma Lín Geirsdóttir, f. 1989. 6)
Hrefna, f. 1965, maki Hjalti Ben
Ágústsson, f. 1963. 7) Ásta María,
f. 1969.
Útför Guðmundar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
urbjörn, f. 30. júní
1911.
Eftirlifandi eigin-
kona Guðmundar er
Sigfríð Valdimars-
dóttir frá Fáskrúðs-
firði, f. 27. september
1933. Foreldrar henn-
ar voru Valdimar
Lúðvíksson, f. 1.
ágúst 1894, d. 1985,
og Guðlaug Svein-
björnsdóttir, f. 28.
janúar 1907, d. 1976.
Hinn 28. júní árið
1952 gengu Guð-
mundur og Sigfríð í
hjónaband. Saman eignuðust þau
sex börn en Guðmundur gekk
elstu dóttur Sigfríðar, Ásdísi
Birnu, í föður stað, svo að alls
urðu börnin sjö. Þau eru: 1) Ásdís
Birna, f. 1951, maki Sigurður
Guðmundur Einarsson var sér-
stakur maður. Ekki vegna þess að
hann væri svo frábrugðinn öðrum í
útliti heldur var það hans innri maður
sem gerði hann einstakan. Ef lýsa
ætti honum í stuttu máli eru það orð
eins og góðmenni og prúðmenni sem
fyrst koma upp í hugann. Hann talaði
ekki illa um nokkurn mann og ætlaði
öðrum aldrei neitt illt enda sjálfur
drengur góður. Guðmundur er senni-
lega afar gott dæmi um hvernig erfðir
og uppeldi móta manninn á jákvæðan
hátt. Hann ólst upp á Iðu þar sem for-
eldrar hans hófu búskap árið 1929 við
mikið ástríki foreldra sinna, Einars
og Ragnhildar, og fékk einnig drjúg-
an skammt af lyndiseinkunn föður
síns Einars Sigurfinnssonar í arf og
líktist bræðrum sínum Sigurfinni og
Sigurbirni að því leyti. Snemma
hneigðist hugur Guðmundar til garð-
yrkjustarfa og aðeins nokkurra ára
gamall hóf hann að rækta kartöflur
með föður sínum. Ungur aðstoðaði
hann föður sinn við að ferja fólk yfir
Hvítá, enda var Iða ferjustaður.
Guðmundur var mjög bókhneigður
og fróðleiksfús. Fyrir hvatningu Sig-
urbjörns bróður síns fór hann í gagn-
fræðaskóla í Reykjavík en varð frá að
hverfa sökum veikinda. Guðmundur
fór síðan í Kennaraskólann og var þar
í tvo vetur.
Síðar vann Guðmundur við að
rækta tómata og agúrkur í Laugarási
fyrir Ólaf Einarsson en aðstoðaði
jafnframt foreldra sína við bústörfin á
Iðu. Guðmundur keypti sér lítinn
vörubíl og á honum flutti hann ým-
islegt úr kaupstað upp að Iðu og einn-
ig innan sveitar. Guðmundur var að-
stoðarmaður Knúts Kristinssonar,
héraðslæknis í Laugarási, ferjaði
hann yfir Hvítá, þegar hann þurfti að
fara í sjúkravitjanir, og ók honum um
héraðið en Guðmundur var sérlega
lipur og hjálpsamur bílstjóri og ferju-
maður. Fyrstu árin bjuggu þau Guð-
mundur og Sigfríð í Laugarási í Bisk-
upstungum. Árið 1953 tóku þau
garðyrkjustöð Ólafs Einarssonar á
leigu og ráku hana um tíma.
Árið 1955 fluttust þau til Vest-
mannaeyja, þar sem Sigurfinnur
bróðir Guðmundar bjó. Árið eftir
hættu svo foreldrar Guðmundar bú-
skap á Iðu og fluttust einnig til Eyja.
Í Vestmannaeyjum vann Guðmundur
ýmis störf, m.a. í Fiskiðjunni, en
lengst af starfaði hann sem kjötiðn-
aðarmaður og deildarstjóri í Kaup-
félagi Vestmannaeyja.
Langþráður draumur Guðmundar
rættist er fjölskyldan tók sig upp árið
1966 og fluttist búferlum til Hvera-
gerðis þar sem þau Guðmundur og
Sigfríð gerðust garðyrkjubændur í
Gufudal í Ölfusi ásamt Birgi Pálssyni
og Sigurbjörgu Ólafsdóttur. Foreldr-
ar Guðmundar, þau Einar og Ragn-
hildur, fluttu nokkru síðar til Hvera-
gerðis og bjuggu þar til æviloka. Frá
1982 ráku Guðmundur og Sigfríð
stöðina ásamt Valdimar Inga syni
sínum.
Guðmundur tók virkan þátt í fé-
lagsmálum, starfaði m.a. í Alþýðu-
flokknum enda var hann mikill jafn-
aðarmaður í bókstaflegri merkingu.
Hann var virkur í Lionshreyfingunni,
sat í hreppsnefnd Hveragerðishrepps
um tíma og í stjórn Félags garðyrkju-
bænda.
Fyrir um 15 árum veiktist Guð-
mundur alvarlega. Hann náði sér þó
ótrúlega vel að nýju en varð samt
aldrei fullhraustur eftir það. Síðasta
árið var hann meira og minna veikur.
Hjónin Guðmundur og Sigfríð voru
ákaflega samrýnd og samhent og
hjálpuðust mikið að við allt sem þau
tóku sér fyrir hendur hvort heldur
var um að ræða barnauppeldi, garð-
yrkju eða annað. Í Vestmannaeyjum
bjó fjölskyldan lengst af á Sólvangi,
litlu einbýlishúsi, Kirkjuveg 29, afinn
og amman á efri hæðinni en Guð-
mundur og Sigfríð á þeirri neðri með
börnin. Samvinna og samskipti milli
ættliða voru mikil og góð og ómet-
anlegt fyrir börnin að alast upp við
slíkar aðstæður enda var kynslóðabil
ekki til í þeirri fjölskyldu. Guðmund-
ur og Sigfríð hugsuðu ætíð vel um
eldri hjónin og hélt stórfjölskyldan
alltaf saman jól og hjálpaðist mikið
að.
Í Eyjum vann Guðmundur sem
kjötiðnaðarmaður og voru börnin
hans sérstaklega stolt af því að pabbi
þeirra kynni að búa til pulsur. Í frí-
stundum ræktaði Guðmundur kart-
öflur í garðinum á Sólvangi með
pabba sínum, eins og á Iðu, og einnig
smíðaði hann vermireiti þar sem
hann ræktaði ýmiss konar grænmeti
og jafnvel jarðarber, börnum sínum
til mikillar ánægju.
Sem garðyrkjubóndi í Gufudal undi
Guðmundur vel hag sínum þótt að-
stæður væru þar oft erfiðar. Húsa-
kostur var frekar lélegur og því þurfti
sérstaka árvekni við ræktunina. Guð-
mundur var næmur á veðurbreyting-
ar og fór því oft, jafnvel um hánótt,
frá Hveragerði upp í Gufudal til að at-
huga hvort ekki væri allt í lagi með
ræktunina. Húsakostur í Gufudal var
smám saman endurnýjaður og því var
vinnuálag oft mikið.
Guðmundur var garðyrkjumaður
af lífi og sál. Hann var mikill blóma-
ræktandi, natinn við hvert einasta
blóm og vandlátur á það sem hann lét
frá sér fara og lögðu þau hjónin metn-
að sinn í að framleiðslan væri fyrsta
flokks. Oft var glatt á hjalla í Gufudal
og börn, tengdabörn og aðrir ættingj-
ar hjálpuðu oft til, sérstaklega á ann-
atímum, svo sem fyrir jól og páska.
Utan vinnunnar átti Guðmundur
ýmis áhugamál. Hann var t.d. mikill
tónlistarunnandi, sérstaklega hlust-
aði hann mikið á sígilda tónlist og
reyndi að kenna börnum sínum að
meta hana. Hann kunni samt vel að
meta annars konar tónlist. Hann
hafði mjög gaman af veiðiskap enda
var hann alinn upp við veiðar en Iða
er sem kunnugt er mikill veiðistaður.
Oft fór hann með fjölskyldu og vinum
í ferðalög, m.a upp á hálendið til að
veiða silung. Hann hafði mjög gaman
af að ferðast bæði innanlands og utan.
Sérstaklega var hann hrifinn af Spáni
en þar var hitinn jú svipaður og í
gróðurhúsunum í Gufudal, en það átti
vel við Guðmund og hafði góð áhrif á
heilsu hans.
Þótt Guðmundur og Sigfríð rækt-
uðu fallegar rósir var líf þeirra ekki
alltaf dans á rósum. Fjölskyldan var
stór og fjárhagur því stundum knapp-
ur. Dóttir þeirra, Hulda, veiktist af al-
varlegum sjúkdómi rúmlega tvítug að
aldri og lést eftir langvarandi veikindi
44 ára gömul.
Þrátt fyrir heilsuleysi Guðmundar
hin síðari ár var hann ætíð jafnlynd-
ur, þolinmóður, æðrulaus og þraut-
seigur. Ekki spillti að hann hafði
einnig ríka kímnigáfu sem entist hon-
um ævina út.
Í veikindum Guðmundar stóð kona
hans Sigfríð við hlið hans eins og
klettur og var hans stoð og stytta uns
yfir lauk. Nú þegar við kveðjum Guð-
mund er okkur efst í huga þakklæti
fyrir að hafa kynnst svo góðum
manni.
Ásdís Birna Stefánsdóttir og
Sigurður Hjalti Magnússon.
Með nokkrum orðum langar mig til
að minnast horfins félaga, sem varð á
vegi mínum um vetrartíma fyrir
næstum sex áratugum. Pilturinn var
aðeins sextán ára þá og nokkru yngri
en ég. Þá var fimm ára aldurmunur
nokkuð til að tala um. Síðar jafnast
þetta meira og meira út.
Guðmundur hét pilturinn, sem hér
um ræðir. Hann ólst upp á bænum
Iðu í Biskupstungum. Ég komst fljótt
að því, að hann var hálfbróðir Sigur-
björns Einarssonar, sem þá var dós-
ent í guðfræði við Háskóla Íslands og
þjóðkunnur kennimaður, víst 18 ár-
um eldri en Guðmundur.
Við Guðmundur hófum nám í
Kennaraskóla Íslands haustið 1945.
Við vorum fámenn í fyrsta bekk og
fundum ekki mikið til okkar. Ef við
héldum náminu áfram, yrðum við
orðin fjórum árum eldri við útskrift
en þegar við byrjuðum. Skólinn hafði
verið lengdur um ár vorið á undan.
Flest okkar luku námi á tilsettum
tíma og urðu kennarar. Guðmundur
vinur vor fór vel af stað og hafði góðar
námsgáfur, en því miður var áhugi
hans á náminu ekki nógu langvar-
andi. Hann hætti að mæta, þegar
komið var undir jól. Fór að vinna í
söluturni eða sjoppu efst á Skóla-
vörðustíg. Við bekkjarfélagarnir
sáum eftir Guðmundi frá Iðu, þessum
ljúfa pilti, sem öllum var hlýtt til.
Guðmundur sneri sér að garðyrkju
og rak garðyrkjustöð í Hveragerði
um langa hríð. Hann varð sem sagt
aldrei kennari. En hver er kominn til
að segja, að hann hefði unnið þjóð
sinni meira gagn á þeim vettvangi en
hann gerði við ræktun grænmetis og
rósa? Lífið er flókið fyrirbæri, og erf-
itt að spá fyrir um örlög manna. Garð-
yrkjan hefur sjálfsagt gefið hinum
látna vini vorum og félaga lífsfyllingu
ekki síður en okkur hinum, sem héld-
um áfram kennaranáminu og urðum
fræðarar fólksins um áratugi. Sú er
von mín.
Ég er sjálfsagt einn úr byrjenda-
hópnum fyrrnefnda haustið 1945,
sem minnist Guðmundar frá Iðu við
leiðarlok. Honum get ég ekki gleymt.
Og ég þakka fyrir að hafa átt þess
kost að fylgja honum fáein skref á
lífsbrautinni á okkar ungu árum.
„Fari hann í friði, friður guðs hann
blessi.“ Aðstandendum hans votta ég
innilega samúð við brottför hans.
Auðunn Bragi Sveinsson.
GUÐMUNDUR
EINARSSON
Hjartans þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur samúð, hlýhug og vináttu vegna andláts
og útfarar
EIRÍKS ÍSFELD ANDREASEN,
Kársnesbraut 94.
Lilja Guðlaugsdóttir,
Kristinn, Þorbjörn, Guðlaugur, Magnús
og aðrir aðstandendur.
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN FINNBOGADÓTTIR
ljósmóðir,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Bolungarvíkur
sunnudaginn 19. desember síðastliðinn.
Jarðsett verður frá Ísafjarðarkirkju fimmtudag-
inn 30. desember næstkomandi kl. 14.00.
Steinunn Gunnlaugsdóttir
Ármann Gunnlaugsson Katrín Eyjólfsdóttir
Sigríður Gunnlaugsdóttir Sigurbjörn Bjarnason
Elísabet Gunnlaugsdóttir Finnbogi Jóhann Jónasson
Pétur Yngvi Gunnlaugsson Ágústína Guðmundsdóttir
Faðir okkar og afi,
REYNIR LÁRUSSON,
Hrafnistu,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 22. desember.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskapellu mánudaginn 10. janúar
kl. 13.00.
Hjalti Reynisson,
Jóna Birna Reynisdóttir,
Arnar Reynisson
og barnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, amma
og langamma,
ERLA FINNSDÓTTIR
frá Siglufirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli að morgni
aðfangadags.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju þriðju-
daginn 4. janúar kl. 13.00.
Haukur Ö. Magnússon,
Jóhanna Hauksdóttir,
Bára Hauksdóttir,
Bylgja Hauksdóttir,
Dagný Finnsdóttir,
Sandra Finnsdóttir,
Rósant Máni Sigurðsson,
Sylvía Ósk Halldórsdóttir.
Þökkum hlýhug og vináttu við andlát og útför
JÓNASAR GUÐJÓNSSONAR
fyrrv. kennara
við Laugarnesskóla.
Ingibjörg Björnsdóttir,
Ragnar Jónasson, Eva Örnólfsdóttir,
Björn H. Jónasson,Guðrún Þóroddsdóttir.
Móðir okkar,
HRAFNHILDUR AÐALSTEINSDÓTTIR
frá Jórunnarstöðum,
lést á hjúkrunarheimilinu Hlíð föstudaginn
24. desember.
Torfi, Svanhildur
og Kolfinna Sigtryggsbörn.