Morgunblaðið - 03.04.2005, Side 20

20 SUNNUDAGUR 3. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
STANGVEIÐI | VEITT MEÐ
Það er engan veginn létt verkað taka viðtal við Ólaf Þór-Hauksson, veiðimann ogsýslumann á Akranesi, þar
sem hann er staddur á bökkum
Varmár og kastar flugunni Skugga
markvisst yfir veiðistaðina með
blaðamann og ljósmyndara á hlaup-
um á eftir sér. Þótt Ólafur Þór hafi
fyrr um daginn landað risaregnboga-
silungi, 12,5 punda, lýsa ánægjan og
veiðiáhuginn af honum og auðvitað
vonin blíða sem er drifkraftur sér-
hvers veiðimanns. Og haldi einhver
að það drepi ánægjuna að gera sömu
hlutina aftur og aftur er það mikill
misskilningur; þótt Ólafur Þór sé að-
eins 41 árs er þetta í 35. skipti í röð
sem hann er mættur í vorveiðina í
Varmá því þar hóf hann að veiða með
föður sínum aðeins sex ára gamall.
Drengirnir teknir við veiðinni
„Haukur faðir minn og Rósar tann-
læknir tóku sig saman um að fara að
veiða hér 1. apríl ár hvert. Það var áð-
ur en ég varð til en seinna fóru þeir að
taka strákana sína með. Þannig
standa málin núna að þeir eru meira
eða minna hættir að koma en við
börnin þeirra erum teknir við, þ.e.a.s.
ég og Rósarsystkinin.“
Ólafur Þór segir ekki vera hefð fyr-
ir því að fara burt frá ánni til að borða
um miðjan dag. Menn rífi einfaldlega
eitthvað í sig. „Ég held að við séum
frekar sú manngerð sem borðar sam-
loku með annarri hendi og veiðir með
hinni en þessi með dúkaða borðið. En
það er enginn asi, ef menn setjast nið-
ur og kjafta í hálftíma er enginn
stressaður yfir því. Það er þetta sem
gerir þennan veiðiskap svo frábrugð-
inn laxveiðinni, fyrir utan að hann er
ódýrari. En ég veiði reyndar lax líka
og það er gaman en það er ekki þann-
ig að ég taki hann fram yfir. Það er
hægt að fara í silungsveiði sem er al-
veg jafnskemmtileg og laxveiðin.“
Ólafur, sem fyrir löngu er orðinn
þaulvanur fluguveiðimaður, segir að
þegar hann hafi byrjað að koma í
Varmána hafi nær engir Íslendingar
veitt þar á flugu. „Það var spúnn, það
var maðkur, það var hrogn, það var
rækja, síld. Það var allur matseðill-
inn. Síðan fara Íslendingar meira að
nota fluguna og jafnvel á þessum tím-
um sem þeir notuðu hana alls ekki áð-
ur, eins og á vorin. Nú er þetta þann-
ig að hér er aðeins leyfð fluga. Og hún
er að gefa alveg ágætlega, ekki verr
en beitan.“
Ólafur kímir þegar spurt er hvort
menn hafi ekki einhvern tíma orðið að
játa sig sigraða fyrir veðurguðunum.
„Það er til mynd af mér í einni veiði-
árbókinni þar sem ég er eins og einn
hlemmur, með klakaskjöld framan á
bringunni, beitan og stöngin allt sam-
an frosið. Ég og mágur minn ætl-
uðum að fara niður á miðsvæðið
þennan dag og gengum þarna í hríð-
inni þar til hann steig niður úr ánni.
Það var ekki hægt að veiða þar, það
krapaði svo rosalega að áin hreinsaði
það ekki. Þá fórum við upp á efra
svæðið og veiddum þar. En við nán-
ast festum okkur á Hellisheiðinni á
leiðinni til baka. Það voru eiginlega
mestu hremmingarnar. Það hefur
líka komið fyrir að við höfum komið
hérna að morgni og verið klakarek
niður eftir ánni. Þá höfum við orðið að
bíða eftir að hún hreinsaði sig. En
þótt menn komi að ánni svona snúa
þeir ekki við og fara. Þetta er kannski
dæmigert fyrir þrákelknina í þessu.“
Ólafur Þór tekur örstutt hlé frá
köstunum og þegar hann er spurður
hvaða flugu hann setji fyrst undir að
morgni 1. apríl í Varmánni opnar
hann þéttskipuð fluguboxin.
„Núna síðustu árin hef ég sett und-
ir svartan nobbler, sem er hnýttur
þannig að það er neongrænt aftast í
honum og glimmer með í búknum.
Ég set hana undir af því hún er
þyngd, hún er dökk og það er yfirleitt
ekki komin sérstök birta. Hún er að
gefa rosalega vel. Svo er náttúrlega
orange-nobblerinn ef það kemur
smábirta. Ef þetta virkar ekki verður
maður að fara að leita, fara í straum-
flugurnar, Black Ghost, kuggann,
hHeimasætuna, Dentist. Ef það
gengur ekki þá prófar maður teal-
flugur, Peter Ross o.s.frv. Ég hef séð
menn veiða mjög vel á enskar sil-
ungaflugur.“
Áll og flatfiskar
Í Varmána ganga eiginlega allar
tegundir laxfiska og Ólafur hefur
fengið þeir allar, bleikju, sjóbleikju,
urriða, sjóbirting og lax. „Jú, og ál
líka. Ég sá flumbru í morgun sem er
flatfiskur. Hún óð á eftir flugunni. Ég
spurði bara: hvenær er komið nóg af
tegundum?“
Ólafur segir staðbundinn urriða
vera í ánni en það sjáist mjög lítið til
hans á vorin. „Svo er bleikja, bæði
staðbundin og sjógengin. Það var tek-
in sjóbleikja úr Meðallandinu og sett í
ána. Hún var ofboðslega skemmtileg
þegar maður rakst á hana, mjög
spretthörð. Síðustu tvö ár höfum við
verið að rekast á bleikju, stórar
bleikjur allt frá fimm og upp í tólf
pund. Það var töluvert fjallað um
þetta í blöðunum í fyrra. Það voru
uppi kenningar um að menn hefðu
komið með kar hérna og sturtað stór-
bleikju í ána. En það stenst ekki því
árið áður en þessi mikla veiði var á
stóru bleikjunni veiddi ég sex punda
bleikju sem var alveg sambærileg við
þessar niðri á miðsvæði. Þannig að ég
held að samsæriskenningin gangi
ekki upp.“
Ólafur Þór segir algengustu stærð-
ina á sjóbirtingnum í Varmánni vera
1–4 pund. Síðsumars með fyrstu
göngunum komi virkilega skemmti-
legur fiskur ef vatn er sæmilegt.
Stærsti fiskurinn gangi yfirleitt í ána
fyrst eins og hjá sjóbleikjunni. Í end-
ann á tímabilinu komi síðan gífurlega
mikið af smáum fiski.
En 12,5 punda regnbogi, er það
stærsti fiskur Ólafs Þórs í Varmá?
„Ég hef einu sinni fengið birting
sem var sambærilegur, í minningunni
að minnsta kosti. Ég veiddi hann á
rækju og það var óskapleg glíma því
ég var með tvo króka og þurfti alltaf
að passa hinn krókinn. Það er reynd-
ar þannig með stóran sjóbirting að
maður nær honum ekki á bakið, hann
er aldrei alveg búinn.“
Tvísýnasta glíman
Ólafur Þór segir regnbogann stóra
ekki hafa verið sterkasta fiskinn sem
hann hafi glímt við í Varmá.
„Tvísýnasta glíman sem ég hef tek-
ið hérna, hún var þannig að ég vissi
allan tímann að ég myndi aldrei hafa
hann, aldrei. Það var hörkugaddur og
alveg stilla og ég byrja að veiða við
Rörið og kasta út í svokallaðri Zonk-
er-straumflugu. Ég passaði mig ekki,
stóð svo djúpt að ég fór með hjólið að-
eins í vatnið þannig að þegar fisk-
urinn rauk á fluguna stóð það á sér og
það lak úr honum. Ég fór upp á bakka
að mylja úr lykkjunum, taka hjólið í
sundur og hreinsa innan úr því. Út í á
og hendi aftur. Og hann negldi það al-
veg á punktinum. Í stað þess að rigsa
eitthvað eða stökkva synti fiskurinn
að mér og stoppaði um metra frá
mér. Ég hugsaði: Það er alveg sama
hvað gerist, ég verð að sjá hann. Og
tek stöngina og lyfti henni alveg eins
og hún þoldi en hann grynnkaði ekki
á sér um sentímetra. Svo renndi hann
sér niður í einum rikk 50–100 metra,
bremsa, hjól, lína, þetta stóð ekkert
fyrir honum. Þarna rigsaði hann til í
góða stund en svo kom hann aftur til
mín. Ég reyndi auðvitað að hnika
honum upp en það gerðist ekki neitt.
Svo var honum eitthvað farið að leið-
ast þetta og tekur strikið aftur niður
og ég horfi á eftir honum og hugsa:
þetta er ekkert mál ég læt hann bara
hafa línuna og vinn hana upp aftur.
Hann tætti alla yfirlínuna út í einum
rikk, hún bókstaflega sviptist af hjól-
inu. Þegar ég er að horfa á yfirlínuna
fara þá sé ég að eitt bragðið af undir-
línunni liggur yfir yfirlínuna. Það var
ekkert sem ég gat gert. Og svo sat
allt fast og taumurinn slitnaði eins og
tvinni. Ég hef fengið 17 punda birt-
ing, væna laxa en það er enginn fisk-
ur sem ég hef fundið að hefði svona
mikinn kraft og seiglu. Og ég sá hann
aldrei.“
„Það var allur
matseðillinn“
Morgunblaðið/Einar Falur
Ólafur Þór Hauksson kastar Skugga í Stöðvarhylinn, en þar fékk hann fyrstu tilsögnina í fluguveiði fyrir mörgum árum.
Ólafur Þór Hauks-
son hefur verið
sýslumaður á
Akranesi sl. sjö ár.
Að loknu lögfræði-
námi var hann
fulltrúi sýslu-
mannsins í Hafn-
arfirði og síðan
sýslumaður á
Hólmavík í tvö ár.
Hann er 41 árs,
fæddur og uppalinn í Reykjavík.
Ólafur Þór hefur stundað stangveið-
ar frá barnæsku og hefur veitt í Varmá
á opnunardaginn 1. apríl í 35 ár. Síð-
ustu árin hefur hann kosið að veiða
eingöngu á flugu. „Nú er svo komið að
ég hnýti sjálfur allar þær flugur sem ég
nota,“ segir hann. „Ég hnýti á veturna
og stytti með því biðina eftir veiði-
tímabilinu.“
Hnýtir allar
sínar flugur sjálfur
Ólafur Þór
Hauksson
Ólafur Þór með regnbogasilunginn stóra, sem vó 6,2 kíló.
Eftir Arnór Gísla Ólafsson
og Einar Fal Ingólfsson
veidar@mbl.is