Morgunblaðið - 21.05.2005, Qupperneq 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. MAÍ 2005 53
MINNINGAR
mér, en það var nefnilega einn af þín-
um kostum „kímnigáfan“ og þú sást
alltaf björtu hliðarnar á málunum.
Erla var alla tíð mikill Vestmanna-
eyingur í sér og þar var hugurinn,
þótt hún ætti um nokkurra ára skeið
heimili uppi á landi.
Mig langar til að láta fylgja hérna
með hluta af ljóði skáldsins Arnar
Arnar, Í Eyjum:
Manstu hvað ég með þér fór
marga skemmtigöngu
inn í Dal og upp í Kór,
undir stóru Löngu.
Upp að Hvíld og Löngulág
lágu stundum sporin.
Kannast þú við Klif og Há,
komstu þar á vorin.
Inn um Flatir oft var kátt
æskan hafði völdin
hlaupið, leikið, dansað dátt
draumblíð sumarkvöldin.
Fuglinn upp í fjallató
hann fékk ei næturró.
Og sumarsólin skein
á sundin blá
og út við unnarstein
lék aldan smá
og ástin helg og hrein
lét hjörtun slá
og sumarsólin skein
á sundin blá.
Minningarnar streyma fram, fullar
af vináttu og kærleik fyrst og fremst.
Þegar við Kjartan heimsóttum þig á
sjúkrahúsið fyrir þremur vikum
varstu mjög veik, en þú slóst á létta
strengi, það var stutt í kímnina, þegar
við rifjuðum upp ýmis uppátæki okk-
ar frá fyrri tíð. Nú þegar komið er að
kveðjustund er efst í huga þakklæti
fyrir að hafa átt þig að vini.
Kæri Jörgen, börn og barnabörn,
ykkar missir er mikill. Guð gefi ykkur
styrk í sorginni.
Björk.
Örfá kveðjuorð til kærrar vinkonu
og mágkonu, heiðurskonunnar Erlu
sem kveður okkur allt of fljótt.
Margs er að minnast, þitt glaða
viðmót og hjartahlýja, máttir ekkert
aumt sjá þá vildir þú hugga og gefa,
og einstök gestrisni.
Ógleymanlegar eru þjóðhátíðirnar
í boði ykkar Jörgens, við með krakka-
skarann og dvöldum hjá ykkur í tæpa
viku í hvert skipti. Að koma úr Herj-
ólfi að kaffiborðinu og smurða brauð-
inu í hlýlegu eldhúsinu var ótrúlega
notalegt eins og allar okkar samveru-
stundir. Alltaf höfum við hugsað um
ykkur saman Erla og Jörgen, stórt
skarð er höggvið sem verður vand-
fyllt. Nú sér maður þig fyrir sér í nýj-
um vistarverum, ábyggilega dans-
andi, það var þitt yndi, veikindum og
þrautum lokið.
Innilegar samúðarkveðjur til þín,
Jörgen, og ykkar allra afkomendanna
sem er stór og myndarlegur hópur.
Þar skilar þú góðu ævistarfi, Erla
mín. Blessuð sé minning þín. Hvíl í
friði.
Guðbjörg og Olfert (Diddi).
Fallega Eyjastúlkan Erla Sig-
marsdóttir er látin. Hún sem elskaði
fjölskyldu sína öllu framar. Sem elsk-
aði Eyjarnar og þreifst hvergi betur
en þar. Orkuboltinn sem framkvæma
vildi alla hluti helst í gær. Stúlkan
með brosið sem lýsti upp umhverfið
og hreif alla með sér.
Ég vil kveðja hana með þessu fal-
lega ljóði eftir Pam Brown:
Njóttu þess að ganga sveitavegi,
týnda slóða í skógarfylgsnum,
heiðarvegi með bláklukku og vor í fjarska.
Hlíðarvegi niður að sjó.
Veginn til Rómar, veginn til hafs.
Veginn til eyjanna, veginn heim.
Guð geymi þig.
Þín frænka,
Guðlaug Guðjónsdóttir.
Elsku Erla vinkona mín. Það er svo
margs að minnast nú þegar kemur að
kveðjustund.
Alla tíð höfum við verið bestu vin-
konur bæði í blíðu og stríðu, en sem
betur fer eru minningarnar í blíðunni
sterkari og bjartari þrátt fyrir veik-
indi og erfiðleika stundum. Ég man
þegar þú varst að koma frá Þorláks-
höfn þar sem þú bjóst og til Eyja. Oft
varstu þreytt en það bar ekki á því
vegna þess að alltaf lýsti af þér alls
staðar þar sem þú fórst og þrátt fyrir
þreytu sá fólk hressa og glaða mann-
eskju.
Þegar við hittumst bárust gömlu
góðu dagarnir í tal og oft var hlegið
mikið því húmorinn var það sem aldr-
ei bilaði hjá þér.
Það lýsir þér best síðasta heim-
sóknin til þín. Þar sem þú lást sárþjáð
og það eina sem komst að hjá þér var
hvernig mér liði.
Það sem ég á eftir eru minningar
um liðna daga þegar við ólumst upp í
Eyjum. Minningar sem eru fallegar,
góðar og lýsa upp tilveruna.
Erla mín, ég veit að þar sem þú ert
núna er það eins og minningar mínar
frá Eyjum, fallegt, gott og tilvera þín
er lýst upp. Sjúkdómar farnir og þú
ert falleg og ung eins og ég man eftir
þér.
Það er erfitt að vita til þess að ég sé
þig ekki meir meðan á þessu jarðlífi
stendur en ég trúi og bið að við mun-
um hittast seinna, og þá verður vin-
skapurinn aftur eins og var, hlegið
mikið og grínast. Ég bið góðan Guð
að blessa ættingjana sem nú sakna
þín og syrgja.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku vinkona.
Guðbjörg (Adda) Pálmadóttir.
Elsku hjartans vinkona mín. „Dáin,
horfin, harma fregn!“ og það 11. maí,
lokadag eins og hann var alltaf kall-
aður heima í Vestmannaeyjum. Ég
læt hugann hverfa aftur í tímann þeg-
ar allt var á fullu hjá okkur, lokaball í
kvöld, við komnar með rúllur í hárið
um hádegi, búnar að redda barna-
píum, fötin af eiginmönnunum tilbúin
pressuð og fín, búið að redda guða-
veigum, sem sagt allt klárt fyrir
kvöldið. En þetta var nú ekki bara á
lokadaginn, oft var spáð í spilin. Jæja,
verður landlega? Spáin ekki góð, vá
… kannski eitthvert fjör í vændum.
En það þurfti ekki landlegu til hjá
okkur, því við gátum alltaf búið okkar
eigið fjör, Erla mín.
Það var ótrúlegt hvað við gátum
spjallað saman, hittumst mörgum
sinnum á dag og alltaf nóg umræðu-
efni, hlátur og grátur og svo ótal-
margar uppákomur sem ég ætla að
geyma og hugsa um og þá hlæ ég
dátt, því annað er ekki hægt. Ég má
þó til að rifja upp brúðkaupsdaginn
ykkar Jörgens, þið drifuð í að gifta
ykkur á Þorláksmessu og ég vissi
ekki neitt, frétti það svo rétt fyrir lok-
un verslana og ég orðin skítblönk, bú-
in að eyða öllu, enda jólin að koma, en
samt nokkrar krónur í veskinu og nú
var drifið í að kaupa brúðargjöf sem
var mynd af skútu, ekta við, stormað
heim til ykkar og drifið í að búa til
veislu. Stofuhurðin hafði verið tekin
og sett í kjallarann til að stækka stof-
una fyrir jólin, hurðin sett aftur fyrir
og þá var allt klárt. Þetta finnst mér
lýsa þér svo vel, aldrei neitt vesen, og
þetta varð stórveisla í okkar huga,
ógleymanlegt.
Elsku Erla mín, hugurinn er á svo
miklu reiki að ég get einhvern veginn
ekki hugsað um þig dána, enda ertu
það ekki í mínum huga, þú munt alltaf
vera í huga mínum sem þessi hressa
og káta Erla.
Ég sakna þín alveg rosalega. Ég sé
þig fyrir mér á fleygiferð á milli vina
og vandamanna úti í Vestmannaeyj-
um og ég veit að nú ert þú komin
heim og Heimaklettur fagnar komu
þinni. Við áttum ótrúlegt ferðalag
saman, ekki til útlanda nei, Ísland var
nógu stórt fyrir þig, hjarta þitt sló
fyrir alla sem minna máttu sín og
hefðirðu helst vilja mata alla og klæða
sem lítið eða ekkert áttu. Þú varst
dásamleg kona, móðir og vinkona.
Ég vona að þegar lífi mínu lýkur,
ég líka verði engill gæfuríkur,
þá við skoðum skýjabreiður saman,
og skemmtum okkur, já það verður gaman.
Jörgen, Sigmar Þröstur, Þórunn,
Auðunn, Laufey og fjölskyldur, Gísli
og fjölskylda, innilegustu samúðar-
kveðjur til ykkar allra.
Elsku Erla mín, við kvöddumst oft
með að segja: „I love you.“
Guð blessi og varðveiti minningu
þína.
Addý Guðjóns.
Elsku Jóhanna Mar-
grét, litla dúlludósin
mín og prinsessan okk-
ar allra.
Ég sakna þín svo
sárt, ég sakna brossins
þíns og hláturs sem fékk mig til að
brosa, ég sakna stóru knúsanna og
kossanna sem ég fékk aldrei nóg af
og mest af öllu sakna ég nærveru
þinnar sem var svo einstök í alla
staði.
Fyrir rúmlega 6½ ári fékk ég þig í
hendurnar í fyrsta skipti, þá var ég
13. ára og búin að vera óska mér lítils
systkinis lengi. Þá fékk ég eitt ennþá
betra og það varst þú. Lítil frænka
sem varst mér sem systir. Ég hafði
aldrei séð svona fallega litla stúlku
og svo varðst þú bara fallegri og fal-
legri með hverju árinu.
Það var svo gaman að fylgjast með
þér stækka. Þú varst mikið hjá
JÓHANNA MARGRÉT
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Jóhanna Mar-grét Sigurðar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 17. októ-
ber 1998. Hún lést á
heimili sínu 9. maí
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Digraneskirkju 17.
maí.
ömmu Gunnu og maður
sá hana oft í þér, svo
fullorðinsleg í tali og
tilsvörum. Siðaðir
mann til og sagðir
manni nákvæmlega
hvernig hlutirnir áttu
að vera. Það kom fyrir
þegar ég var að passa
þig að þú vildir ekki
klára matinn þinn og
þá sagði ég alltaf við
þig að þú yrðir að klára
matinn til að verða stór
og sterk eins og hann
pabbi þinn. Þá strídd-
irðu pínu stundum eins
og þér einni var lagið og sagðist ekki
ætla borða hann því þú værir sterk-
ari en pabbi þinn, en svo kláraðirðu
alltaf matinn með bestu lyst. Þú
hafðir alveg rétt fyrir þér, þú varst
svo sannarlega sterk og stór stelpa,
sem kenndir manni ótal margt bæði
fyrir og eftir að þú veiktist. Þú varst
mér alltaf einstök en þegar maður sá
hversu mikinn baráttuanda þú áttir
að geyma í gegnum veikindi þín
varðstu einstakari en nokkur annar.
Þú kenndir mér margt og hjálpaðir
mér mikið á síðasta ári þegar ég var
að koma mér upp úr íþrótta-
meiðslum. Baráttuvilji, jákvæðni og
stórt, breitt bros fleytti manni áfram
og gerði lífið léttara á erfiðum tím-
um.
Mér er minnisstætt eitt af þeim
dýrmætu skiptum sem við áttum
saman síðustu páska. Ég var nýkom-
in heim frá Noregi og fór upp í Hlíð-
arhjalla til þín. Þú sast í stofunni og
varst að drekka jarðarberjasvala og
horfa á barnatímann í stóra sófan-
um, ég gekk inn í stofuna og heilsaði
þér með brosi og kallaði þig dúllu-
dósina mína eins og alltaf. Þú leist á
mig með ákveðnum svip en svo lifn-
aði skyndilega yfir andlitinu þínu og
þú brostir þínu fallega brosi. Sagðir
svo við mig Guðrún ég er svo glöð að
sjá þig og réttir út höndina þína og
gafst mér heimsins þéttasta og hlýj-
asta knús. Það var svo gott að knúsa
þig að mann langaði aldrei að sleppa
takinu. Þín hlýju orð og þín sérstaka
nærvera lét manni líða svo vel.
Þú varst lítill en sterkur sólar-
geisli með sterka og fallega útgeisl-
un sem snertir alla sem kynntust þér
og ákveðin og ástrík við þá sem þér
þótti vænt um. Þegar þú komst í
heiminn snertirðu hjarta mitt, þá gaf
ég þér stóran hluta af hjarta mínu og
hann muntu alltaf eiga.
Elsku dúlludósin mín, þakka þér
fyrir þann dýrmæta tíma og þær
dásamlegu stundir sem við höfum átt
saman. Megi Guð varveita þig þang-
að til sálir okkar mætast á ný.
Elsku Siggi og Guðmunda hugur
minn er hjá ykkur og megi Guð vaka
yfir ykkur og varðveita.
Kossar og knús, þín stóra systir
Guðrún Jóna.
Hinn 3. maí síðast-
liðinn lést Sigurður
Jónsson eftir erfið
veikindi. Hann var
kvæntur Guðlaugu
Ágústu Hannesdóttur,
móðursystur okkar.
Siggi, eins og við systkinin ávallt
kölluðum hann, var einstaklega
góðhjartaður, þolinmóður og for-
dómalaus. Hann tók ætíð vel á móti
SIGURÐUR
JÓNSSON
✝ Sigurður Jóns-son fæddist í
Reykjavík 4. janúar
1925. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 3. maí síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Foss-
vogskirkju 12. maí.
okkur þegar við kom-
um í heimsókn og
heimili Sigga og
Laugu var oft á tíðum
griðastaður okkar þar
sem við vorum umvaf-
in hlýju og kærleik. Ef
eitthvað bjátaði á var
Siggi ætíð reiðubúinn
til þess að aðstoða, án
þess að ætlast til neins
í staðinn. Afi okkar og
amma, Hannes Páls-
son og Ásdís Þor-
steinsdóttir, nutu
einnig góðs af greiða-
semi hans og efumst
við um að hægt hafi verið að hugsa
sér betri tengdason.
Siggi var mjög fróðleiksfús og
fylgdist grannt með heimsmálun-
um. Hann hafði mikinn áhuga á
tölvum og tækniþróunin fór ekki
fram hjá honum. Það má segja að
hann hafi verið á undan sinni sam-
tíð er það varðaði.
Það er margs að minnast nú við
fráfall Sigga. Ein minning kemur
þó sterkt upp í hugann, það var
sameiginleg sveitaferð fjölskyldna
okkar þegar við systkinin vorum
börn að aldri. Ekki munum við mik-
ið eftir ferðinni né hvert var haldið.
Það sem stendur hins vegar eftir er
hvað Siggi geislaði af hamingju og
kátínu á leið út úr bænum með bíl-
inn sinn fullan af börnum syngjandi
keðjusönginn Sá ég spóa suður í
flóa.
Siggi var ákaflega stoltur af upp-
runa sínum, Laugu og börnunum
sínum fjórum og eru þau til marks
um það hversu góður faðir hann
var. Og ekki var hann síður stoltur
af barnabörnunum sínum átta og
tengdadætrum.
Við vottum nánustu ættingjum
Sigga innilega samúð okkar.
Margrét, Eiríkur, Kristína
og Ríkharður Þór.
Ólöf Sigurbjarnar-
dóttir, eða Lóa okkar
eins og hún var jafnan
kölluð á heimili mínu,
hefur nú kvatt þennan
heim. Lóu kynntist ég fyrir tæpum
20 árum þegar hún kom inn á æsku-
heimili mitt til að sinna heimilisstörf-
um og ekki hvað síst til að vera til
staðar fyrir mig og Helgu Guðrúnu,
yngri systur mína, þegar við komum
heim úr skólanum á daginn. Lóa
hafði sérlega góða nærveru og mikil
hlýja stafaði frá henni.
Við systurnar fundum til mikillar
öryggistilfinningar að hafa Lóu inni á
heimilinu og þegar hún kom til okkar
upphaflega leið okkur strax eins og
hún hefði alltaf verið hjá okkur sem
partur af fjölskyldunni. Hún var sér-
staklega natin við okkur og alltaf jafn
róleg, alveg sama hvað gerðist hjá
ÓLÖF SIGUR-
BJARNARDÓTTIR
✝ Ólöf Sigurbjarn-ardóttir fæddist
á Litla Kálfalæk í
Hraunhreppi 20. júlí
1914. Hún lést á
Dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Grund
11. apríl síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kapellu 20. apríl.
okkur í leikjum og
ærslum eins og á við um
krakka. Heimilisstörf-
unum sinnti hún af mik-
illi alúð og minnist ég
þess að síðustu árin
sem hún var hjá okkur
að stundum þurfti að
biðja hana um að ofgera
sér ekki.
Lóu var alltaf boðið
þegar eitthvað stóð til í
fjölskyldunni hvort sem
voru fermingar, afmæli
eða skólaútskriftir og
kom hún jafnan fær-
andi hendi með rausn-
arlegar og smekklegar gjafir og sá
maður á henni hvað hún samgladdist
okkur. Henni þótti vænt um okkur og
okkur þótti vænt um hana.
Ég bið að lokum góðan Guð að
blessa minningu Lóu.
Guðrún P. Ólafsdóttir.
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík • sími 587 1960 • www.mosaik.is
MIKIÐ ÚRVAL AF LEGSTEINUM
OG FYLGIHLUTUM
Sendum myndalista
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800