Morgunblaðið - 26.08.2005, Page 33

Morgunblaðið - 26.08.2005, Page 33
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. ÁGÚST 2005 33 MINNINGAR júlí sl. Æviárin urðu 75. Okkar vin- átta stóð í 60 ár. – Svan var mynd- arlegur á velli, glæsilegur og gleði- maður mikill og höfðingi heim að sækja. Músíkmaður var hann og sýndi það best í vinahóp. Svan og fjölskylda fluttu til Sví- þjóðar 1969 ásamt hundruð öðrum Íslendingum í kreppunni, sem þá gekk yfir Ísland. Þessi ferð fjölskyld- unnar varð afdrifarík. Þau settust að í Finspång og dvöl þeirra þar í borg fyllir nú 36 ár. Svan gerðist umsvifamikill at- vinnurekandi um skeið á sviði iðn- menntunar sinnar og hafði marga menn í vinnu í sínu fyrirtæki. Fjölmargir Íslendingar leituðu til hans með atvinnu og fyrirgreiðslu. Hann tók öllum vel og liðsinnti og að- stoðaði marga fyrstu ár þeirra í nýju landi. Efalaust er þakklæti efst í huga þessara samlanda, sem nutu hjálpar þeirra hjóna á þessum tíma. Sorgin var því miður í för síðustu árin. Sonurinn Kristinn fórst í bílslysi og bróðir Svans fórst í flugslysi mán- uði síðar og móðir hans féll frá skömmu seinna. Öllum áföllum í lífinu mætti Svan af einurð og efldist sannarlega við hverja raun. Við áttum saman margar góðar stundir hjá þeim hjónum í heimsókn- um okkar til Svíþjóðar. Hæst ber ferð um landið endilangt, þar sem við nutum gestrisni þeirra og leiðsagnar um þetta stóra land. Mörgum árum síðar gátum við hjónin boðið þeim í ferð um Ísland, þar sem miðpunkturinn var koman til Bíldudals, fæðingarstaðar Svans, sem hann hafði oftlega rætt við um okkur. Nú fræddi hann okkur um eitt og annað viðkomandi staðnum og umhverfi. Eftirfarandi hendingar áttu vel við á þeirri stund: Leitandi, gamall grætur, hvað mér í huga færist. Enn þeir lækir hvar lék ég. Lágir og hólar og bólin ungdóms um of ei langar endursýna mér stundir, best þá allt við mér brosir. Svan Magnússon lifði lífinu meðan stætt var. Hann sigldi lygnu elfuna með reisn og stiklaði flúðirnar af djörfung. Hinstu kveðjur og þakkir. Innilegar samúðarkveðjur til eiginkonu og barna. Friðrikka Baldvinsdóttir, Heimir Brynjúlfur Jóhannsson. var að fara í fötin þín og halda tísku- sýningu eða hvað annað sem okkur datt í hug. Þú hafðir alltaf tíma fyrir okkur og þegar við vorum hjá þér þá fundum við hvað við vorum velkomn- ar og elskaðar. Ekki breyttist það eftir að við urðum fullorðnar og eign- uðumst okkar eigin börn. Þú hafðir þann einstaka hæfileika að snerta hjörtu allra þeirra sem fengu að kynnast þér. Nú hefur þú fengið hvíld eftir erf- iða en hetjulega baráttu við illvígan sjúkdóm. Við vitum að nú ertu komin á góðan stað og ert frjáls frá öllum þjáningum. Þú munt ávallt lifa í hjörtum okkar sem uppáhalds Jenný frænka og á þessari sorgarstundu getum við yljað okkur við margar góðar minningar sem þú skilur eftir hjá okkur. Hvíl þú í friði, elsku Jenný, við elskum þig. Ó, blessuð vertu sumarsól, er sveipar gulli dal og hól og gyllir fjöllin himinhá og heiðarvötnin blá (Páll Ólafsson.) Ég geng í hring í kringum allt sem er. Og innan þessa hrings er veröld þín. Minn skuggi féll um stund á gluggans gler. Ég geng í hring í kringum allt sem er. Og utan þessa hrings er veröld mín. (Steinn Steinarr.) Þínar frænkur Anna, Kristbjörg og Jenný Lind. ✝ Margrét Hall-grímsdóttir fæddist á Seyðis- firði 21. ágúst 1918. Hún lést 19. ágúst síðastliðinn. Hún var eitt af tíu börn- um hjónanna Hall- gríms Ólasonar og Maríu Guðmunds- dóttur frá Skálanesi við Seyðisfjörð. Systkini Margrétar eru: 1) Óli Svavar, f. 1912, d. 1987, 2) Valgerður, f. 1913, d. 1987, 3) Steinunn, f. 1915, d. 1994, 4) Guðmundur, f. 1916, d. 1930, 5) Hulda, f. 1919, d. 1988, 6) Hallgrímur, f. 1923, d. 1998, 7) Hólmsteinn, f. 1925 d. 2003, 8) Sigfríð, f. 1927 og 9) Helga, f. 1928. Margrét giftist 27. janúar 1945 Einari Sveini Páls- syni, d. 1984. Þau eiga þrjá syni. Þeir eru: 1) Hallgrímur Már, f. 1943, kvænt- ur Steinunni Eld- járnsdóttur. Sonur þeirra er Eldjárn Már. 2) Guðmundur Örn, f. 1945, í sam- búð með Jóhönnu Guðmundsdóttur. Guðmundur á tvö börn frá fyrra hjónabandi með Guðrúnu Hilmars- dóttur frá Seyðisfirði, Einar Svein og Maríu. 3) Einar Valur, f. 1952, kvæntur Marienu Siroy Ein- arsson og á hún fjögur börn, Marco, Rudolph, Aiddy og Val. Útför Margrétar fer fram frá Keflavíkurkirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 16. Elsku Magga amma er dáin. Veit ég að þú varst hvíldinni fegin, enda búin að vera tæp til heilsunnar und- anfarið og varstu búin að óska þér að fá að fara yfir móðuna miklu til hans afa, sem ég veit að hefur tekið vel á móti þér. Mér er efst í huga þakk- læti fyrir að hafa fengið að hafa þig svona lengi hjá mér, og að börnin mín hafi fengið að kynnast þér og umgangast eins og raun bar vitni. Það var alltaf gott að koma heim til þín, sama hvar þú bjóst, alltaf var tekið vel á móti manni og stjanað við mann í hvívetna,og man ég eftir sem krakki að það var ekki ósjaldan kók í dós og kit kat sem beið manns þegar maður kom við hjá þeim hjónum, sérstaklega þegar afi var nýkominn úr siglingum. Eins var tekið á móti langömmubörnunum, alltaf boðið uppá kók og súkkulaði og þeim leiddist það nú ekki, enda vildu þau alltaf fá að koma með til langömmu. Þú hafðir nú gaman af því að fá okk- ur til þín, tala nú ekki um ef við gát- um horft á einn fótboltaleik saman, og það var unun að fylgjast með þér æsa þig upp og láta þá heyra það ef þínir menn voru ekki að standa sig. Minningarnar streyma yfir mig er ég skrifa þessar línur, en væri nú of langt mál að ætla að hafa þær allar hér, en það sem er mér svo kært er að þegar ég var stelpa þá voru þær ófáar næturnar sem ég gisti hjá þér og við lágum uppí hjónarúmi og lás- um bækur um miðla, ævisögur kvik- myndastjarnanna og þ.h. og ekki var ég nú gömul þá, kannski um tólf ára aldurinn, og vissi ég ansi mikið um málefni sem mínir jafnaldrar kunnu engin deili á, og það átti ég þér að þakka, þú hafðir alltaf tíma fyrir mig og lést mig alltaf finna að maður væri svo innilega velkominn á þínu heimili. Ég verð nú líka að minnast á spilakvöldin okkar forðum, þar sem fjölskyldan sameinaðist í spila- mennsku, þá var tekinn kani og við Einar Sveinn bróðir fengum alltaf að vera með, og þú hafðir nú sérstak- lega gaman af því ef að við náðum að vinna þá fullorðnu, þá hlakkaði í þér og þú varst stolt af þínum. Fjöl- skyldan var þér alltaf svo mikilvæg, þú hefðir gengið gegnum eld og brennistein fyrir okkur hin og inn- prentaðir manni það frá upphafi að fjölskyldan ætti að vera númer eitt. Þú skilur svo mikið eftir þig, elsku amma, arfleifð sem við búum nú að og gleymum aldrei, þín mun örugg- lega lengi vera minnst, þú áttir svo margt gott að gefa, ég tala nú ekki um orðheppni þína og skemmtilegar tilvitnanir, s.s. „Jesús minn á fimm- tán krónur“ og þessháttar orðatil- tæki sem fáir þekkja, en við fjöl- skyldan farin að nota í okkar daglega máli og vitum okkar á milli hvað þýða. Einnig kvaddirðu mann oft með þessum orðum „bið að heilsa ef ég skyldi vakna hinum megin á morgun“. Þú varst nú heldur ekki vön að skafa neitt af hlutunum, þeir voru bara látnir hafa það sem áttu það inni, og oftar en ekki glotti mað- ur útí annað þegar þú varst í stuði, og hafðir þú sjálf gaman af þegar maður var ekki hár í loftinu og farin að þræta við foreldrana, þá hlóst þú og sagðir „henni kippir í kynið“ og hafðir manna mest gaman af því þegar maður var að þrasa við karl föður sinn. Elsku amma, ég á eftir að sakna þín alveg óhemju mikið, stundanna okkar við eldhúsborðið, þar sem við drukkum kaffi í lítravís og reyktum á okkur gat, spjölluðum um heima og geima, því alltaf gat maður rætt um alla hluti við þig, hvort sem það varðaði fjölskylduna eða einkamál, þú hafðir alltaf eitt- hvað til málanna að leggja. En nú eru þessar stundir í minningunni og munu lifa þar um ókomin ár, eða þangað til við hittumst næst. Bless- uð sé minning þín, elsku amma Magga, ég veit þér líður vel á betri stað. Ástarkveðja, þín sonardóttir María Guðmundsdóttir. Amma Magga kvaddi þennan heim föstudaginn 19. ágúst, tveimur dögum fyrir 87. afmælisdag sinn. Hún hafði verið léleg til heilsunnar nokkuð lengi og skrokkurinn orðinn hálf lélegur. Amma var samt alltaf svo þakklát fyrir að vera alveg heil í kollinum þótt skrokkurinn væri „gamalt drasl“ eins og hún orðaði það. Hún hafði afar skemmtilegt orðfæri oft, nefndi hlutina sínum réttu nöfnum og hafði á takteinum mikið af skemmtilegum orðatiltækj- um sem eru mér í fersku minni. Til dæmis sagði hún oft ef henni fannst eitthvað vera smekklaust: „Erðanú smekkur, svört hæna í brúðargjöf“. Þetta fannst mér alltaf jafn fyndið. Amma glímdi við sinn skerf af erf- iðum veikindum og sjálf furðaði hún sig stundum á því af hverju hún væri ekki löngu komin undir græna torfu. Það var seigt í þeirri gömlu en nú hefur krabbinn loks haft sigur, en amma hafði fengið krabbamein tví- vegis áður og haft betur. Amma er örugglega hvíldinni fegin ef ég þekkti hana rétt og hún var viss um að afi myndi koma og sækja sig þeg- ar hennar tími kæmi. Amma Magga var í raun spíritisti og henni fannst tilgangur lífsins enginn vera ef ekki tæki eitthvað við að lokinni þessari jarðvist. Um það vorum við sammála, skrokkurinn væri í raun bara flík sem við færum úr þegar við kveðjum þennan heim en sálin lifir. Mér finnst gott að hugsa þannig til ömmu núna, nú hafa hún og afi sameinast á ný. Það var alltaf notalegt að koma í kaffisopa til ömmu gömlu, hvort sem var til þess að horfa á fótbolta með henni, hún mátti helst ekki missa af beinni útsendingu í ensku knatt- spyrnunni, spjalla um heimsmálin, tilgang lífsins eða um fjölskylduna, sem var henni kærust af öllu. Hér áður fyrr var oft gripið í spil og þau eru mörg spilin sem maður lærði heima hjá ömmu ungur að árum. Amma bjó sér fallegt og heimilis- legt heimili hvar sem hún bjó og þar ríkti alltaf góður og þægilegur andi svo eftir var tekið. Það voru forréttindi að fá að hafa gömlu konuna svona lengi hjá okkur og njóta samvista við hana og ég er þakklátur fyrir það að mín börn fengu að kynnast langömmu sinni svolítið. Amma fylgdist vel með sínu fólki og var afar annt um velferð okkar allra. Ég lofaði ömmu að samgleðjast henni þegar hún færi yfir móðuna miklu og vissulega geri ég það. Ömmu Möggu verður sárt saknað, stórt skarð er höggvið í okkar fjöl- skyldu en að mínu mati var hún þar hornsteinninn. En minningarnar eru margar og góðar og þær lifa með manni að eilífu. Deyr fé, deyja frændur, deyr sjálfur ið sama; en orðstír deyr aldregi, hveim er sér góðan getur. (Úr Hávamálum.) Blessuð sé minning Margrétar Hallgrímsdóttur frá Skálanesi. Þinn Einar Sveinn. Í minningu um góða konu sem ég hef þekkt í nær fjörutíu ár kemur margt upp í hugann. Fyrstu kynnin voru er við hjónin, þá kornung með lítið barn, fluttum til Egilsstaða og þekktum þar engan. Í næstu götu bjó fjölskylda með stórt hjarta og hlýtt viðmót, Margrét og maður hennar, Einar Pálsson, sýndu okkur strax þvílíka umhyggju og ræktar- semi, að seint gleymist og hefur vin- áttan haldist allar götur síðan. Barngóð voru þau með afbrigðum og sýndu dóttur okkar og síðar syni, mikla umhyggju enda hafa þau alla tíð kallað þau Möggu ömmu og Páls- son afa. Þótt aldursmunur væri þó nokkur á okkur og þeim hjónum, var erfitt að sjá hvort við værum gömul eða þau ung í okkar samskiptum. Í mörg ár höfðum við mikið gaman af að fara saman á gömlu dansana, jafnvel þótt við byggjum í sitt hvorum landshluta en þau fluttu oft vegna starfa Einars sem vélstjóri á skip- um. Margrét fylgdi manni sínum ætíð og tók sér margt fyrir hendur en æði oft var vinna hennar í kring- um mat og þjónustu, til að mynda var hún lengi starfandi í flugkaffi á flugvellinum á Egilsstöðum. Á árum áður rak hún gamla hótelið á Reyð- arfirði um tíma. Það var sko ekki í kot vísað að koma í matarboð til Margrétar og aldrei hef ég borðað betra saltkjöt en að hennar hætti. Eitt var það sem var sérstakt við Margréti og það á fullorðinsárum, en það var áhugi hennar á fótbolta og þá sérstaklega enska boltanum. Er ég hringdi í hana á afmælisdag- inn 8. ágúst sl. þá var svo mikið að gera því það var maður var hjá henni að tengja enska boltann í sjón- varpið. Hún var engum lík. Eftir lát Einars, fyrir mörgum ár- um, hefur Margrét búið í Keflavík, í nánd við syni sína þrjá og barna- börn. Gott er að eiga minningu um konu sem svo sannarlega var vinur í raun. Ég votta aðstandendum mína dýpstu samúð. Örnólfur Örnólfsson. Nú stöðvar ekkert tregatárin og tungu vart má hræra. Þakka þér amma öll góðu árin sem ótal minningar færa. Já vinskap þinn svo mikils ég met og minningar áfram lifa. Mót áföllum lífsins svo lítið get, en langar þó þetta að skrifa. Í samskiptum fólks verður alltaf til þráður. Þráðurinn er mismunandi að eiginleikum, allt eftir því hverjir spinna. Stundum er þráðurinn þykk- ur, hrjúfur og augljós þeim sem á horfa, stundum er þráðurinn fín- gerður, mjúkur og ósýnilegur. Lífs- ins listamenn spinna af list alla þræði og hafa þá í hendi sér í sam- skiptum og viðurgjörningi öllum við samferðamenn sína. Að sönnu var amma lífsins listamaður í þessum skilningi. Aldrei fyrr en á kveðjustund hef ég fundið betur fyrir þræðinum sem amma spann í okkar samskiptum. Þegar sólin skein sem hæst fimmtudaginn 18. ágúst fékk ég þau skilaboð að amma væri mjög veik á gjörgæsludeild Landspítalans, það dimmdi skyndilega í brjósti mínu og stuttu seinna hélt ég í hendi hennar, hún lést daginn eftir og verð ég æv- inlega þakklát fyrir það að hafa náð að vera hjá henni á þeirri stundu. Magga amma var skáamma mín en engu að síður amma mín og þriðja amma mín. Ég man að mér fannst ég alltaf svo rík að eiga svona margar ömmur og afa. Þegar ég var lítil hnáta bjó ég austur á Egilsstöðum með foreldr- um mínum og myndaðist sérlega góður vinskapur milli Möggu ömmu og Pálsson afa eins og ég kallaði hann alltaf en þau bjuggu í næstu götu við okkur. Amma var gift Ein- ari Sveini Pálssyni vélstjóra sem lést 27. júlí 1984 og eignuðust þau þrjá syni, þá Hallgrím, Guðmund og Ein- ar Val sem eru hvor öðrum yndis- legri. Þar sem ömmur mínar og afar bjuggu í höfuðborginni þá leiddist litlu hnátunni það mjög hvað þau voru langt í burtu, svo Magga og Einar gerðust amma mín og afi fyrir austan og þannig kom þetta allt til, ég var heppin þar… því yndislegra fólk var vart hægt að finna. Síðar lá leið okkar allra til höfuðborgarinnar. Þegar maður sest niður og minn- ingarnar hrannast upp þá er ekki hægt annað en að brosa í gegnum tárin… enga aðra ömmu veit ég um á níræðisaldri sem fylgdist jafn vel með enska boltanum og hún amma, það þýddi sko ekkert að hringja þeg- ar það var leikur í sjónvarpinu því þá var hún upptekin. Hlutir eins og hvíta naglalakkið, kaffirjóminn, kerti og spil í jóla- pökkunum, jarðaberjamolinn í Mackintosh, mjúki WC-pappírinn, Vanish-sápan, glasamotturnar, lag- kakan, hekludúkarnir, …þetta var amma. Amma var einstaklega glaðlynd og hláturmild kona, hún hafði sterka siðferðis- og réttlætiskennd og fylgdist vel með. Hún var mjög ákveðin og hafði skoðanir, það var ekkert skemmtilegra en að skreppa til ömmu í kaffi til Keflavíkur og ræða um lífið og tilveruna. Ég man að einu sinni ræddum við um aldur og hún sagði við mig: „Veistu það, Ruth mín,“ eins og hún sagði alltaf, „að lífið verður skemmtilegra með hverju árinu sem líður, svo þú skalt bara byrja að hlakka til.“ Þessum orðum gleymi ég seint… hún talaði af reynslu. Þau eru ófá leyndarmálin sem við amma geymdum í hjörtum okkar og voru rædd yfir kaffibolla. Er ég ung að árum ákvað að stofna Efnalaug og þvottahús í Mos- fellsbæ ásamt vinum mínum þá kom amma til sögunnar því þetta fag kunni hún upp á tíu, þar var lukkan með okkur. Amma kom okkur af stað með ýmsum góðum ráðum sem við búum að enn í dag, þó Efnalaug- in sé ekki lengur í okkar höndum, og verðum við ömmu ævinlega þakklát fyrir alla þá hjálp sem hún veitti okkur. Er ég eignaðist son minn Ólaf í janúar 2001 samgladdist amma mjög og var ávallt að hringja til þess að athuga hvernig við hefðum það og hvort Óli dafnaði ekki vel. Í leiðinni vildi hún vita um alla hina í fjöl- skyldunni og aldrei gleymdi hún afa mínum og ömmu á Sogaveginum og bað ávallt fyrir kveðju. Svona var amma… alltaf að hugsa um velferð annarra. Margt er í minninganna heimi mun þar ljósið þitt skína, englar hjá guði þig geymi við geymum svo minningu þína. (Höf. ók.) Þakklæti er mér efst í huga þegar ég hugsa til ömmu. Mér þótti óend- anlega vænt um hana, það var gott að vera í návist hennar, öll hlýjan og ástin sem hún gaf mér og mínum var ómetanleg. Ég vona svo sannarlega að hún sé búin að hitta Pálsson afa og mömmu sem hafa tekið vel á móti henni. Ég kveð hana með orðunum sem við vorum vanar að kveðja hvor aðra með: Guð geymi þig. Ruth Örnólfsdóttir. MARGRÉT HALLGRÍMSDÓTTIR

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.