Morgunblaðið - 02.09.2005, Blaðsíða 37

lingunum sem oft leyndust í jóla-
pökkum. Við vorum oft öfunduð af
vettlingunum fínu og meira að segja
vöktu listileg mynstur vettlinganna
oftar en ekki umræður, hvort sem var
innanlands eða erlendis. Enda var
amma listakona með prjónana. Síðast
en ekki síst munum við eftir ömmu
fyrir hlýju orðin. Við vorum öll „gullið
mitt“ og hún þakkaði okkur alltaf fyr-
ir „gæðin ykkar“. Þótt við værum lítil
og vissum ekki alveg hvað orðin
þýddu, þá vissum við að þau voru góð
því oftar en ekki fylgdi stroka um
vangana og þær hættu ekki þó við
værum orðin fullorðin, sem betur fer.
Þau fylgja okkur líka alltaf. Við
systkinin fórum á yngri árum í réttir
og alltaf var gist hjá ömmu og afa í
Borgarnesi í góðu atlæti. Það var allt-
af gott að koma í heimsókn. Amma
var líka einstaklega dugleg við að
fylgjast með okkur, hvar sem við vor-
um í heiminum, skrifa bréf og spyrj-
ast fyrir um hagi og líðan okkar. Hún
átt stóran Atlas og fylgdist vel með
bröltinu í okkur, í hvaða heimsálfu
sem við vorum stödd. Við vissum að
amma hugsaði til okkar.
Við viljum þakka þér fyrir tímann
sem við áttum með þér, elsku amma,
við munum sakna þín.
Þín
Veigubörn, barnabörn og makar.
Amma var best í heimi, það var al-
veg sama hvað við vorum að gera í líf-
inu, alltaf stóð hún með okkur. Ef
eitthvað gekk illa klappaði hún á kinn
og sagði: „Þetta kemur.“
Það þurfti ekki að hafa mörg orð
um hlutina heldur gat amma sér til
um ýmislegt sem hvíldi á okkur og
virtist hún alltaf vita þegar hennar
var þörf. Við minnumst hennar sitj-
andi við eldhúsborðið að leggja kapal
eða með prjónana í kjöltunni. Hún
var vel að sér um alla hluti og „ferð-
aðist“ með börnum og barnabörnum
vítt og breitt um heiminn með hjálp
landabréfabókarinnar. Alltaf var hún
með í för, allavega í anda. Hún hafði
mikinn áhuga á þjóð- og heimsmálum
og var vel að sér um það sem var að
gerast hvar sem var í heiminum. Tón-
list skipaði stóran sess í lífi ömmu.
Ung byrjaði hún að spila á orgelið við
messur í Álftártungukirkju og bjó að
þeirri þekkingu alla tíð og kenndi
okkur að stauta í gegnum nótnablöð-
in. Hún hlustaði mikið á tónlist, ekki
síst popptónlist, sem og aðra.
Umhyggjusemi hennar var með
eindæmum. Hún laðaði það besta
fram í öllum og fólk hlustaði á hana
og tók mikið mark á því sem hún
sagði. Hún mátti ekki neitt aumt sjá
og talaði aldrei illa um nokkurn
mann, blótaði aldrei, nema helst þeg-
ar stjórnmál bar á góma, þá gat hún
sagt: „déskotans vitleysa“. Amma
hafði mikinn áhuga á mönnum og
málefnum og vildi hún vita „hverra
manna“ fólkið var sem hún hitti eða
var áberandi í þjóðlífinu.
Síðustu vikur í lífi ömmu reyndust
henni erfiðar vegna veikinda, en
þrátt fyrir að líkaminn væri þreyttur
var andinn sterkur og hugurinn skýr.
Við minnumst ömmu með miklum
söknuði og alls þess sem hún hefur
gefið okkur á lífsleiðinni.
Amma og afi höfðu verið gift í 64 ár
og mjög samrýnd og verður hennar
sárt saknað af öllum þekktu hana.
Elsku afi, guð styrki þig.
Birna, Davíð, Guðmundur, Eygló,
Elín og fjölskylda.
Nú er hún elsku amma okkar dáin.
Við vitum þó að hún er hér enn, þó við
sjáum hana ekki.
Amma okkar var alltaf glaðlynd og
svo góð og kom eins fram við alla.
Hún var sú viljasterkasta kona sem
við höfum kynnst, þótt hún væri bæði
lítil og grönn og talaði aldrei hátt.
Hún kvartaði heldur aldrei, þótt hún
væri oft þungt haldin og liði illa. Hún
komst það sem hún ætlaði sér nema
það að verða 100 ára og að komast á
ættarmótið sem átti að halda daginn
eftir að hún dó. Samt var hún þar
örugglega því við fundum öll svo vel
fyrir henni í kirkjunni.
Þegar svo einstök manneskja eins
og amma deyr verða það oft smáat-
riðin úr lífinu sem hafa mest áhrif
þegar hún er horfin. Þess vegna
minnumst við með miklum söknuði
allra góðu og ógleymanlegu kvöld-
stundanna þegar við sátum í eldhús-
inu hjá ömmu í Ánahlíðinni og maul-
uðum hrískex með smjöri og
spiluðum eða prjónuðum og spjölluð-
um um öll heimsins mál. Þá var allt í
lagi að vaka fram á nótt þótt afi væri
kannski löngu sofnaður.
Elsku amma, við erum óendanlega
þakklát fyrir að hafa átt þig sem
ömmu og fyrir alla þá visku sem þú
gafst okkur, bæði um menn og dýr og
allan heiminn.
Þú varst og verður alltaf efst í huga
okkar og það er svo gott að finna
mýktina þína og hlýjuna áfram hjá
sér. Hvíldu í friði í miklu ljósi.
Við biðjum góðan Guð að hugga
elsku afa og okkur öll.
Þínir „englar“,
Sigríður og Finnur.
Liðið er hátt í öld síðan hjónin, þau
Sesselja Þorvaldsdóttir og Guðmund-
ur Árnason í Álftártungu, áttu von á
frumburði sínum árið 1917. Barnsins
var að vænta í júlíbyrjun en þar kom
að fæðingin var ekki langt undan en
það var samt bara 4. júní. Bóndi fór
ríðandi til að sækja ljósmóður. Svo
hröð varð atburðarásin að þegar Guð-
mundur kom til baka með Kristínu
ljósmóður frá Hraundal voru fædd
tvö undursmá stúlkubörn sem vógu
sex og sjö merkur. Fyrirfram vissi
enginn að börnin yrðu tvö og hægt er
að gera sér í hugarlund að aðstæður
voru erfiðar og lítið af þeim þægind-
um sem við teljum nauðsynleg í dag.
En þarna komu í heiminn Elín Guð-
mundsdóttir sem lést sl. föstudag og
Gróa tvíburasystir hennar sem lifir
systur sína 88 ára að aldri.
Ella frænka var eftir að við kom-
umst til vits og ára oftast kennd við
Gufuá í Borgarhreppi þar sem hún
bjó ásamt manni sínum Finni Ein-
arssyni um árabil. Þau hjón voru afar
samrýnd enda oftast nefnd í sama
orðinu. Á Gufuá ólust börnin upp og
þar dvöldu foreldrar hennar sín síð-
ustu æviár. Þar var stundaður hefð-
bundinn sveitabúskapur eins og tíðk-
aðist um og eftir miðja 20. öld. Síðar
fluttu þau Ella og Finnur að Stað-
arhúsum en frá árinu 1968 hafa þau
búið í Borgarnesi. Eftir þau vista-
skipti komu þau sér upp sumarbú-
stað í Hrísnesi í Gufuárlandi, sem þau
nefndu Árnes. Þar dvöldu þau mikið
og nutu náttúrufegurðar og gróðurs
en Ella var mikill náttúruunnandi og
allar skepnur hafði hún að vinum.
Álftártunga er kirkjustaður og
börnin þar ólust upp við iðkun krist-
innar trúar þar sem þau önnuðust
messusönginn undir dyggri forystu
móður sinnar en Ella spilaði jafn-
framt á orgelið. Vitaskuld hafði slíkt
uppeldi áhrif á Ellu enda var hún trú-
uð kona og ekki í vafa um að þegar
jarðlífsvist lyki tæki annað við.
Hún var víðsýn, algjörlega for-
dómalaus og áhugasöm um allt sem
lifir og hrærist. Hafði jafnt gaman af
því að hlýða á sálmasöng og Bubba
Morthens flytja lög sín. Eins og algilt
er um ömmur hafði hún mikið yndi af
því að fylgjast með barnabörnunum
en sum þeirra hafa tekið sér fyrir
hendur störf í fjarlægum heimsálf-
um. Enda er það svo að í vistlegu
stofunni hjá Ellu og Finni í Ánahlíð
kom Finnur fyrir vegghillu fyrir
heimsatlasinn. Sú bók var ávallt opin
á þeim stað þar sem barnabörnin
voru hverju sinni. Þar gat ýmist að
líta kort af þjóðríkjum Afríku, Asíu
eða Mið-Ameríku og hún sagði frá af
lifandi innsæi hvar þau héldu sig og
hvað þau voru að fást við. Undir þeim
frásögnum tifuðu prjónarnir. Lengi
voru það lopapeysur sem urðu til á
færibandi en eftir því sem krafta
þraut urðu plöggin fíngerðari og um
leið enn fegurri. Prjónaðir voru
einkar fallegir rósavettlingar með
hefðbundnu munstri. Oftsinnis voru
þeir ætlaðir litlum lófum og prjón-
arnir sem prjónað var á varla meira
en númer eitt.
Ella var alla tíð heilsuveil. Átti við
hjartveiki að stríða frá unga aldri og
varð þess vegna að dvelja mikið á
sjúkrahúsum. Það setti vitaskuld
mark sitt á persónuleika hennar sem
var nokkuð sérstakur. Hún bjó yfir
feiknarlegum sálarstyrk og svo virt-
ist sem hún kæmist langt á vilja-
styrknum einum saman. Sjálf hafði
hún óbilandi trú á læknastéttinni og
virti mikils alla þá sem urðu á vegi
hennar í áratuga veikindabasli. Hún
var afar umtalsgóð og kastaði ekki
hnjóðsyrði til nokkurs manns. Ella
var lágvaxin kona en samsvaraði sér
vel. Hendur hennar voru litlar svo
eftirtektarvert var. Hún hafði fallega
rithönd og liggur eftir hana nokkuð af
samanteknu efni t.d. í Þjóðháttasafni
Þjóðminjasafns Íslands og í sendi-
bréfum sem hún skrifaði frændfólki
og vinum. Hún bjó yfir stálminni og
var gott að leita í brunn hennar þegar
rifja þurfti upp atburði liðins tíma eða
finna út ættartengsl og persónusögu.
Þessir eiginleikar samanlagðir
gerðu það að verkum að Ella átti
góða og gjöfula ævi en síðasta árið
var ansi erfitt og svo fór að lokum eft-
ir að hún hafði farið 11 sinnum frá
áramótum á Akranesspítala að lík-
aminn gafst upp, en hugur og sálar-
styrkur hélst fullkomlega til hinstu
stundar. Síðustu vikurnar kepptist
hún við að lifa til þess að komast á
ættarmót afkomenda Sesselju og
Guðmundar sem fyrirhugað var 27.
ágúst í Álftártungu og hún átti ríkan
þátt í að því var hrint í framkvæmd.
Mótið var haldið þann dag þótt minna
í sniðum væri og án þátttöku Ellu en
hún er annar tveggja afkomenda
Guðmundar og Sesselju í Álftártungu
sem kveður þetta jarðlíf. Það var stór
frændgarður, afkomendur Álftár-
tunguhjóna með fylgdarliði, sem
söng guðþjónustu í litlu kirkjunni í
Álftártungu sl. laugardag og minntist
Ellu. Fjölgar sífellt í þeim hópi og
þeir hinir yngstu sýndu rétta tilburði
við sálmasönginn.
Komið er að kveðjustund og við
kveðjum með þakklátum huga góða
konu og frænku sem var okkur öllum
mjög kær og mikils virði. Með henni
var gott að deila bæði gleði og sorg-
um. Þá kom vel í ljós hvern mann hún
hafði að geyma.
Við Beigaldasystkin vottum Finni
og afkomendum öllum samúð um leið
og við þökkum ómetanlega samfylgd
við mæta konu gegnum árin.
Lilja Árnadóttir.
Mig langar að minnast hennar El-
ínar móðursystur minnar með örfá-
um orðum.
Ég minnist þess hversu hlý og
elskuleg hún ávallt var. Glaðleg og
góð, falleg og fíngerð. Ég minnist
virðingar hennar fyrir öllu og öllum,
börnum og fullorðnum, dýrum og
gróðri. Ef allir byggju yfir þeim eðl-
iskostum sem einkenndu Ellu
frænku væri veröldin betri.
Fram á síðustu stundu hélt hún
andlegri reisn og fullkomnu minni.
Hún átti oft við líkamlegt heilsuleysi
að stríða, en reis alltaf upp aftur, lífs-
krafturinn og lífsgleðin voru ótrúleg.
Ella var elst af sínum systkinum,
nokkrum mínútum eldri en Gróa tví-
burasystir hennar. Systkini hennar
lifa, öll komin yfir áttrætt. „Ótrúlega
seigt í þessu,“ orðaði einn frænda
minna það fyrir nokkrum dögum
þegar við vorum að undirbúa ættar-
mót sem átti að halda og haldið var að
hluta til um síðustu helgi. Ella
frænka ætlaði sér á það ættarmót og
örugglega var hún með okkur þar á
sinn hátt.
Ég sendi Finni og öllum þeirra af-
komendum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Sesselja Hauksdóttir.
Yndisleg kona, Elín Guðmunds-
dóttir, er látin. Hún lést á Sjúkrahúsi
Akraness 26. ágúst síðastliðinn, 88
ára að aldri.
Ég og börnin mín höfum ósjaldan
talað um hana sem bestu konu sem
við höfum kynnst. Eins og við segjum
stundum: „Hún er svona engill.“
Hvert skipti er við komum á heimili
hennar og Finns, eftirlifandi eigin-
manns hennar, eða hittumst, var það
alltaf mikil hlýja og faðmlög og ein-
stök góðmennska sem mætti manni,
enda var Ella mín alveg einstök
manneskja af Guði gerð. Hún hafði
góða nærveru og var hvers manns
hugljúfi. Hlý, góðhjörtuð og gjöful
alla tíð.
Ég á góðar æskuminningar frá því
að ég var í sveitinni hjá þeim hjónum.
Með þessum orðum viljum við, ég og
börnin mín, Pálmi Ívar og Halldóra
Janet, minnast hennar og þakka
henni fyrir allar þær stundir er við
áttum með henni.
Ég veit að það verður tekið vel á
móti þér í Paradís. Guð blessi þig,
elsku Ella.
Elsku Finnur minn og fjölskylda,
við vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð og biðjum guð að blessa ykkur öll.
Sigurbjörg (Sibba).
Núna er hún elsku hjartans amma
mín fallin frá. Betri og fallegri mann-
eskju var hvergi hægt að finna,
hvorki að innan né utan. Að amma
var alltaf til staðar fyrir mig hefur
margoft hjálpað mér þegar ég hef
haldið að allar lausnir stórra og
smárra mála hafi verið uppurnar.
Þegar ég hef átt það til að vera fljótur
að draga ályktanir, dæma of fljótt,
verða reiður, þá einmitt var svo gott
að geta leitað til ömmu, heyra hana
segja: „Þetta verður allt í lagi.“ Í
hennar huga gerði maður eiginlega
aldrei neitt rangt, heldur var það þá
bara hluti af leiðinni til meiri þroska.
Samband ömmu minnar og afa var
einstakt og mættu flest hjón taka sér
það til fyrirmyndar. Ég sá það heldur
ekki svona sterkt fyrr en í seinni tíð,
þegar ég sjálfur fór að vita hvað það
er að vera ástfangin, hvað amma og
afi voru yfir sig hrifin hvort af öðru.
Núna síðast í júlí spurði ég ömmu
hvort þeirra samband hefði alltaf ver-
ið svona gott. Hún sagði: „Daði, ég
hef alltaf verið ástfangin af honum
afa þínum og veit að ég hefði ekki get-
að hugsað mér betri eiginmann!“
Þessi orð ömmu glöddu mig því ég
hafði í rauninni aldrei spáð í ást milli
ömmu og afa. Þau voru bara afi og
amma, stoðir og styttur stórfjöl-
skyldunnar sem gerðu allt fyrir fólkið
sitt, þó mest með því að vera bara til.
Það er mér mikils virði að hafa fengið
að sjá þessa ást líka og ég veit að
amma var ánægð með lífið sitt þrátt
fyrir öll sín veikindi. Hún naut hvers
dags eins og hann væri stórkostleg
gjöf Guðs og mættum við flest taka
okkur það til fyrirmyndar.
Mér finnst erfitt að sætta mig við
þegar ég skrifa þetta að hún sé ekki
lengur hér meðal okkar. En sannar-
lega er hún þó alltaf hjá okkur, held-
ur verndarhendi yfir okkur og í
hjarta mínu mun hún dvelja að eilífu.
Ég hugsa alltaf til þín, amma mín,
og mun áfram leita til þín ef ég þarf
einhver ráð, eða bara til að spjalla.
Sjáumst síðar.
Daði Jörgensson Ólafsson.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2005 37
MINNINGAR