Morgunblaðið - 02.09.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 2. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Steinunn Þórð-ardóttir fæddist
á Grund á Akranesi
26. júlí 1915. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Höfða 29. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Emilía Þorsteins-
dóttir frá Grund og
Þórður Ásmunds-
son, útgerðarmaður
frá Háteigi á Akra-
nesi. Systkini Stein-
unnar eru Ólína Ása,
f. 1907, Hans Júlíus,
f. 1909, Steinunn, f. 1910, lést í
æsku, Ragnheiður, f. 1913, Arndís,
f. 1917, Ingibjörg Elín, f. 1920,
Þóra, f. 1922, og Emilía, f. 1927.
Eftirlifandi eru Ólína, Arndís, Ingi-
björg Elín og Emilía.
Hinn 5. nóvember 1938 giftist
Steinunn Árna H. Árnasyni, vél-
stjóra og verslunarmanni, frá Bol-
ungarvík, f. 7. júní 1915, d. 11. apríl
1991. Þau eignuðust ellefu börn.
Hrafnhildi Jónsdóttur. Þau eiga
einn son. 8) Ólína Elín, f. 13. des.
1950. Hún á einn son. 9) Guðmund-
ur, f. 30. jan.1952, d. 19. apríl s.á.
10) Steinunn, f. 5. jan. 1954, var gift
Viggó Kristinssyni. Þau eiga tvö
börn. Maður hennar er Þorkell
Einarsson. 11) Guðmundur, f. 3. júlí
1956, kvæntur Sigrúnu Trausta-
dóttur. Þau eiga þrjú börn og eitt
barnabarn. Afkomendur Steinunn-
ar og Árna eru því alls 63 að tölu.
Steinunn og Árni hófu búskap
sinn í Heimaskaga og síðar Auðn-
um á Akranesi, en frá 1944 áttu
þau heima á Suðurgötu 16 á Akra-
nesi, húsi sem þau reistu sér og fjöl-
skyldu sinni. Síðastliðin ár hefur
Steinunn búið á Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi.
Steinunn stundaði nám við hús-
mæðraskólann á Ísafirði í eitt ár.
Hún starfaði með íþróttafélögun-
um á Akranesi auk Skátafélags
Akraness. Lengst af var hún þó
með opið hús á Suðurgötu 16 á
Akranesi þar sem hin stóra fjöl-
skylda hennar, frændfólk og vinir
hittust daglega yfir góðum veiting-
um og atlæti.
Útför Steinunnar verður gerð
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
Þau eru: 1) Bjarni
Ólafsson, f. 13. febr-
úar 1939, kvæntur
Áslaugu Hjartardótt-
ur. Þau eiga tvær
dætur og sex barna-
börn. 2) Sigríður, f.
23. júní 1941, gift
Kristjáni S. Kristjáns-
syni. Þau eiga þrjú
börn og þrjú barna-
börn. 3) Þórður, f. 25.
okt. 1942, kvæntur
Sesselju S. Engil-
bertsdóttur. Þau eiga
tvö börn, átta barna-
börn og eitt barnabarnabarn. 4)
Emilía Petrea, f. 6. okt. 1943, gift
Guttormi Jónssyni. Þau eiga tvö
börn og fjögur barnabörn. 5) Ingi-
björg, f. 27. ágúst 1945, gift Sigurði
I. Ingimarssyni. Þau eiga þrjú börn
og tvö barnabörn. 6) Sigrún, f. 31.
okt. 1946, var gift Karli J. Lillien-
dahl. Þau eiga þrjá syni og fimm
barnabörn. 7) Árni Sigurður, f. 19.
júlí 1949, d. 7. sept. 2000, kvæntur
Mig langar til að heiðra minningu
móður minnar sem verður jarðsett í
dag. Hún lést 29. ágúst rúmlega ní-
ræð og þrotin að kröftum. Síðustu ár-
in voru henni ansi erfið. Það var
henni mjög erfitt er hún missti einn
son sinn, Árna. Sá missir var henni
mjög þungbær. Þrátt fyrir öll áföll
sem hún varð fyrir missti hún aldrei
kjarkinn eða lífsviljann. Ég hef sagt
það við fólkið okkar, að það væri til
eftirbreytni fyrir okkur, að feta í
hennar spor að þessu leyti. Reyndar
er sá arfur sem hún eftirlét okkur af-
ar dýrmætur. Hún innprentaði okk-
ur að öfunda aldrei nokkra mann-
eskju af veraldlegri velgengni né tala
illa um náungann. Maður skyldi gera
eins vel og maður gæti og una við
sitt. Ég man ekki til að hafa heyrt
foreldra mína tala illa um nokkurn
mann eða öfundast við aðra og eru
það mjög gefandi minningar um þau.
Hér áður ræddum við mamma oft
um lífið og tilveruna, og bar þá oft á
góma málefni friðar og ófriðar. Ég
held að ég hafi verið að verða fertug-
ur þegar ég loksins viðurkenndi að
viðhorf mömmu til friðar væri mínu
æðra. Ég hélt því fram að friður væri
oft keyptur of dýru verði. Mamma
sagði aftur á móti að frið væri ein-
faldlega ekki hægt að verðleggja.
Þetta viðhorf lýsir betur en flest ann-
að hennar viðhorfum til lífsins og til
fólksins sem á vegi hennar varð um
ævina. Ég man þá daga þegar
mamma var með þvottadaga, en þá
var þvegið í höndum og tauið soðið í
stórum þvottapotti sem hitaður var
með eldi. Þetta hefur verið mikil
vinna því hún átti tíu börn. Aldrei
minnist ég þess að hafa heyrt hana
eða pabba sýta sitt hlutskipti í lífinu.
Þau unnu samhent að heill heimilis-
ins og okkar barnanna. Það var
þeirra æðsta hlutverk að koma börn-
unum til manns og stuðla að sam-
heldni fjölskyldunnar. Nú þegar við
kveðjum þessa elsku með miklum
söknuði og þakklæti, þá treystum við
því að henni verði fagnað innilega
annars staðar.
Fyrir hönd okkar systkinanna,
Þórður Árnason.
Þegar sorgin bankar upp á er gott
að eiga góðar minningar. Minning-
arnar um Steinu tengdamömmu eru
margar og góðar enda árin orðin yfir
45 sem við höfum átt saman í sorg og
gleði. Í gegnum frumburðinn ykkar
Árna komst ég í ykkar indælu fjöl-
skyldu, ég dáðist að því hvað þið vor-
uð sérstök með allan skarann ykkar
og alltaf pláss á Suðurgötu 16, allir
velkomnir. Þegar við Baddi þinn
byrjuðum að búa á neðri hæðinni
kunni ég varla að sjóða hafragraut og
þó að brunalyktin bærist upp heyrð-
ist ekki styggðaryrði frá þér, þó að
matargerð væri einn af þínum góðu
kostum, enda alin upp á Grund hjá
ömmu Emilíu og búin að vera á Hús-
mæðraskólanum á Ísafirði. Vand-
virkni þín var einstök, ég hef heyrt að
sokkarnir þínir hafi þekkst á stopp-
inu heima á Grund, og það sem þú
ófst í skólanum ber þess líka merki,
ég á dúkaservíettur eftir þig þaðan.
Einn af þínum mörgu kostum var
gjafmildi sem ég naut ómælt af í
gegnum tíðina.
Ég fékk líka að kynnast veiðitúr-
unum í Flekkuna, með Millu Jóns,
Pétri og ykkur Árna, þessar ferðir
voru alveg einstakar, þið fóruð þess-
ar ferðir saman á hverju ári í áratugi.
Þú varst svo skemmtilega ákveðin,
þurftir ekki að segja mikið til að það
skildist. Þið Árni voruð svo góð sam-
an, ykkur tókst svo ótrúlega vel að
koma upp þessum stóra og mann-
vænlega hópi. Þú hlýtur oft að hafa
verið þreytt, en létta lundin hefur
hjálpað og alltaf stutt í hláturinn.
Það var mikið áfall fyrir 14 árum
þegar þú misstir lífsförunautinn
þinn, mér fannst þú aldrei söm eftir
það, og annað áfall dundi yfir árið
2000 þegar Addi dó, en það var þér
næstum óbærilegt.
Þú varðst 90 ára 26. júlí, þann dag
varstu með hressara móti og varst
með stóra hópinn þinn í kringum þig
og þannig leið þér best.
Elsku Steina mín, að lokum vil ég
þakka þér fyrir allt það góða sem ég
á í minningunni frá þér, og sérstak-
lega fyrir strákinn, þú varst frábær
tengdamamma og yndisleg amma
stelpnanna okkar og langamma
barnanna þeirra sex.
Guð geymi þig.
Ása Hjartardóttir.
Morgunninn ber með sér að haust-
ið nálgast, raki og þungur ilmur í
lofti. Í þann mund sem ég held að
skipulag hversdagsins sé að ganga
upp birtist fjögurra ára sonur minn á
tröppunum með hvítt rúmteppi yfir
höfðinu og ýmislegt smálegt úr íbúð-
inni í eftirdragi. Ég lygni aftur aug-
unum og tel upp að tíu. Hann rennur
víst seint upp dagur hins fullkomna
skipulags, hjá mér a.m.k. Eins og svo
oft verður mér hugsað til heimilis-
halds ömmu og afa með börnin tíu og
hvaða galdraformúla gerði þeim
kleift að halda gleði og jafnaðargeði í
fábrotnu lífi sem úr fjarlægð virðist
fyrst og fremst hafa einkennst af
brauðstriti.
Síðdegis þennan sama dag yfirgaf
amma Steina þennan heim eftir
gæfusamt líf í faðmi stórfjölskyldu.
Ég lít til baka og sé heimili búið afar
fábrotnum húsbúnaði, heimili sem þó
er eins og nafli alheimsins iðandi af
lífi frá morgni til kvölds og allir vel-
komnir. Eldhús með stóru hjarta þar
sem amma stendur og hellir mjólk og
kaffi í lítravís í þykk, mött glösin.
Heimaframleitt meðlætið; brauð,
kæfa og rabarbarasulta að ógleymdri
brúnkökunni. Menn og málefni rædd
en aldrei þó á meiðandi hátt. Ferðum
inn í búr þar sem nesti var laumað í
endurnýtta brauðpoka, faðmlag og
kveðjukoss. Síðar amma í stólnum
góða með mjúkt teppi og værðarsvip
sem fékk mann til að líða vel.
Auðvitað var lífið ekki alltaf dans á
rósum og þó að amma hafi haft yfir
sér glaðlegt yfirbragð og stutt í hlát-
urinn var hún ekki skaplaus og síð-
ustu árin skynjaði maður betur að
hún bjó yfir stjórnsemi og festu allra
sterkra húsmæðra.
Ég hugsa um eigin lífsgildi og
störf; ómæld orka í rökræður og
fundi. Gefum við okkur tíma til vera
til í amstri hversdagsins? Auðmýkt
gagnvart lífinu og að gleðjast yfir
litlu eru ekki tískuorð dagsins í dag,
en þó máttugri fyrirmynd en nokk-
urn grunar.
Á níræðisafmæli ömmu fyrir rúm-
um mánuði átti fjölskyldan yndislega
stund á einum fallegasta degi sum-
arsins. Sú stund minnir okkur á að
viðhalda þeim góðu gildum sem lögð
voru til grundvallar af ömmu og afa.
Kom mildi og umvefðu okkur þeim
kærleik sem gefinn hefur verið.
Elsku amma Steina fyrir hönd
okkar Lalla, takk fyrir allt.
Þitt barnabarn
Helena.
Mikið er ég stolt og þakklát fyrir
að hafa fengið að alast upp með
ömmu Steinu. Hún hefur haft mikil
áhrif á mig sem manneskju. Hún var
mörgum kostum gædd, hún var hlý,
góð, gjafmild, þolinmóð og mjög já-
kvæð. Jafnframt var hún ótrúlega
sterk kona, eins og kletturinn í haf-
inu. Með alla þessa góðu kosti var
hún samt svo hógvær.
Hún vann sem húsmóðir á Suður-
götu 16. Þar sinnti hún tíu börnum,
tengdabörnum, barnabörnum og
þeirra vinum, barnabarnabörnum og
öllum þeim fjölmörgu sem leið áttu
hjá og gátu kíkt til hennar í kaffi.
Steina átti alltaf eitthvað gott og
heimalagað með kaffinu. Besta sem
ég vissi hins vegar var að koma köld
og blaut inn úr rigningunni og fá
sjóðheita ekta kjötsúpu. Með öllu
þessu heimalagaða fæði fékk maður
svo dágóðan skammt af innihaldsríku
uppeldi sem ég svo bý að alla ævi.
Hún kenndi mér að virða náungan,
öfunda ekki aðra. Þakka fyrir allt það
sem maður fær og áorkar og umfram
allt vera ánægður með hlutskipti sitt.
Virða sér eldra fólk, vera góð, kurteis
og prúð. Halda friðinn og ekki stríða.
Kona sem hefur slík áhrif hlýtur að
gegna mikilvægu stjórnunarstarfi og
það gerði hún svo sannarlega. Hún
stjórnaði öllu sem fram fór á Suð-
urgötu 16 og það með miklum sóma.
Maður heyrði ömmu aldrei kvarta yf-
ir nokkrum hlut eða ergja sig á smá-
atriðum. Hún var aldrei þreytt eða
neikvæð. Þessi sterka en jafnframt
blíða kona. Starf hennar hefur ekki
alltaf verið létt og launin kannski
ekki eftir einhverjum forstjórataxta.
Hennar laun voru ríkulegri en það.
Þau voru ómetanleg, hún hafði áhrif
á hvernig við horfum á lífið og til-
veruna. Hvernig við tökum þátt í því.
Ég held að við þyrftum fleiri mann-
eskjur eins og hana ömmu Steinu, þá
yrði örugglega skemmtilegra, léttara
og innihaldsríkara að alast upp sem
barn í dag.
Ég er alla vega innilega þakklát og
gríðarlega stolt af því að hafa fengið
að alast upp hjá henni og fengið tæki-
færi til að fylgjast með henni. Ég
mun gera mitt besta til að halda því
við sem hún kenndi mér og gera það
með ánægju og sóma.
Íris Viggósdóttir.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
sem barn að alast upp með ömmu og
afa á hæðinni fyrir ofan. Þar var allt-
af einhver heima, ekkert stress eða
tímahrak þótt nóg væri að gera, en
amma bakaði og eldaði alla tíð eins
og hún væri ennþá með börnin tíu á
heimilinu. Sem var ekki fjarri sanni
því þau komu þar við flest daglega og
oft á dag. Það var líf og fjör í eldhús-
inu hjá ömmu því börnin hennar eru
örugglega með munninn fyrir neðan
nefið. Kjaftinn út á öxl eins og það
hét ef við börnin ætluðum að blanda
okkur í umræður. Það hafa þau þó
varla erft frá foreldrum sínum því
amma og afi eru það prúðasta og
orðvarasta fólk sem ég hef kynnst.
Mér er minnisstæð tilfinningin
þegar ég kom upp á stigapallinn hjá
ömmu, það var svolítið eins og að
ganga inn í annan tíma þar sem allt
gekk hægar, asalaust en samt nægur
tími til alls. Gott ef afi sagði það ekki
oft: „Það er nægur tíminn“ með
áherslu. Ég man ekki til þess að hafa
séð afa flýta sér en hann var alltaf að
dytta að og sansa. Herða fisk eða
huga að veiði hjá sjómönnum. Alltaf
var lágstillt „gufan“ í gangi en hún
skapaði oft svolítið hátíðlegt and-
rúmsloft með sinni eilífu klassísku
tónlist.
Sem barni varð mér oft á, í hita
leikins eða af hreinum klaufaskap
(sem reyndar hefur ekki alveg horf-
ið), að brjóta eða skemma. Þá stóð ég
bljúg og beið eftir skömmunum. En
það var þeim mun notalegra þegar
amma sagði ljúflega: „Þetta eru nú
smámunir í lífinu“ og svo var ekki
minnst á það meir.
Það besta var að hún meinti þetta
fullkomlega. Veraldlegar eigur var
henni ekki umhugað um. Hún átti
ekki marga hluti og ef við reyndum
að gefa henni eitthvað var hún jafn-
óðum búin að gefa það aftur – því hún
hafði „ekkert við það að gera“.
Það er huggun að hugsa til þess nú
þegar þessi stóri partur af lífi manns
er ekki lengur til staðar að hún fór
eins og hún lifði, í Guðs friði umvafin
fólkinu sínu.
Steinunn Eva Þórðardóttir.
Elsku amma, nú ertu loksins búin
að fá langþráða hvíld og komin aftur
til afa og Adda. Við getum ekki annað
en brosað í gegnum tárin, því þótt við
vildum helst hafa þig alltaf hjá okkur
vitum við að þér líður miklu betur
núna.
Við eigum svo margar góðar minn-
ingar frá Suðurgötunni sem rifjast
upp á skilnaðarstundu. Það var svo
gaman að skreppa í kaffi til ömmu og
spjalla um lífið og tilveruna. Það var
oft margt um manninn og mikið
glens og grín í eldhúsinu á 16, enda
stutt í prakkarann hjá Suðurgötu-
börnunum.
Þú gladdist með okkur þegar við
fórum að búa og eignast okkar börn
og fylgdist spennt með langömmu-
börnunum. Þeim fannst svo gaman
að koma til ömmu löngu og ekki var
verra ef það var til harðfiskur eða
brún terta. Þú varst svo dugleg að
fylgjast með öllum hópnum þínum,
þótt minnið væri farið að gefa sig síð-
ustu árin, og mundir lengi vel afmæl-
isdaga hjá öllum skaranum og það
voru nú ekki fáir.
Það er ómetanlegt að hafa átt
svona góða ömmu sem var alltaf til
staðar með bros á vör og hlýjan
faðm. Elsku amma, takk fyrir öll árin
sem við áttum með þér. Guð geymi
þig.
Sigríður Ása og Steinunn Birna.
Farin er kona með fallegan rauðan
blæ á hári, brosmild og falleg í alla
staði.
Hún var ekki há í lofti en þrátt fyr-
ir það náði hún alltaf sjálf í dósirnar í
efstu hillunum, annaðhvort með
hreinum viljastyrk eða notaðist við
ýmis tæki og tól, s.s. prik og stóla. Al-
veg sama hvenær tíma sólarhrings-
ins við komum átti amma alltaf kök-
ur, mjólk eða annað góðgæti í svanga
gogga. Þegar margt var um manninn
í eldhúsinu hjá ömmu og afa og hún
dró fram frægu brúnkökuna sína
varð oft mikill hamagangur við að ná
síðustu sneiðinni. Amma var alltaf
fljót að slá á puttana á strákunum
sínum og gefa síðustu sneiðina til ein-
hvers af barnabörnunum, og alltaf
hló amma jafn mikið yfir strákapör-
unum.
Þegar við setjumst niður og hugs-
um um ömmu og Suðurgötu 16 koma
margar góðar minningar upp í hug-
ann. T.d allar stundirnar í eldhúsinu
þegar við hjálpuðum ömmu að gera
saft, sultur, frómas, kökur og annað
góðgæti. Og sunnudagsrúntarnir á
E-1155 þar sem amma gaukaði að
okkur bláum ópal og súkkulaðidrop-
um úr hanskahólfinu. Ömmu Steinu
verður sárt saknað og geymum við
minningu hennar á sérstökum stað í
hjarta okkar þar sem hún mun halda
áfram að lifa.
Elín, Snorri og Sigríður
Guðmundarbörn.
Hún amma Steina var besta amma
í heimi. Hún var góð við alla og alltaf
glöð. Ég var mjög lítill á Suðurgöt-
unni þegar ég var farinn að skríða
upp stigann til ömmu. Það var líka
gott að fá brúna köku, sem var svo
góð og amma passaði alltaf að það
væri til biti handa mér og pabba.
Þegar ég varð eldri heimsótti ég
hana oft á elliheimilið og þá var gam-
an að fá að kíkja í nammiskápinn.
Nú er amma ábyggilega búin að
hitta pabba minn, afa Árna og litla
Guðmund, og líður örugglega betur.
Kveðja.
Karl Alex.
Elsku amma. Mikið þykir mér leitt
að hafa ekki verið hjá þér og kvatt
þig þessa seinustu daga þína. Við
hittumst oft seinustu tvö sumur og
þó að ég hafi séð þér hraka smátt og
smátt sá ég alltaf líf í augunum þín-
um.
Þú hafðir yndislegan húmor og
blikkaðir mig oft laumulega á réttum
augnablikum, t.d. þegar systurnar
voru að fussast í kringum þig eða
þegar við sátum á kaffistofunni á
Höfða og allar konurnar á háa séinu!
Ég á yndislegar minningar frá
Suðurgötunni. Það var alltaf spenn-
andi að koma til langömmu og fá
nammi, heyra sögur og skoða gamlar
myndir.
Ég á eftir að sakna þín en ég veit
að núna líður þér betur og ert á betri
stað.
Bless, elsku amma.
Eva Eiríksdóttir.
Mér fannst amma Steina vera
mjög góð kona, með sérstakt bros og
falleg augu.
Við krakkarnir vissum nákvæm-
lega hvar nammiskápurinn var. Þeg-
ar maður fór fékk maður alltaf faðm-
lag og koss. Því miður fer ég ekki
oftar að heimsækja hana inn á Höfða
því amma er farin til afa Árna og
Adda frænda.
Þitt barnabarnabarn,
Axel Máni.
Stóra afmælið var búið, sumri tók
að halla og hún sofnaði eins og blóm-
in sem eru núna að sofna hvert af
öðru. Hún gerði það á sinn einstaka
hátt, ljúft og æðrulaust kvaddi hún
Steina þennan heim hinn 29. ágúst
síðastliðinn. Hún hét fullu nafni
Steinunn Þórðardóttir, fæddist 26.
júlí 1915. á Grund hér á Akranesi.
Minningarnar streyma fram ljúfsæt-
ar og fá mig til að muna allt frá
bernskunni og fram á þennan dag.
Hún kynntist Árna Árnasyni
móðurbróður mínum á Ísafirði þar
sem hún var ung stúlka í hús-
stjórnarskóla og hann ungur maður
til sjós. Þau fluttu á Akranes giftu sig
og hófu búskap. Ég flutti með for-
eldrum mínum tveggja ára til Akra-
ness, einnig frá Ísafirði og fyrst um
sinn bjuggum við hjá ömmu sem bjó
niðri á Suðurgötu 16 en Árni og
Steina bjuggu uppi. Þessi tími skipar
mjög stóran sess í lífi mínu, bernsk-
STEINUNN
ÞÓRÐARDÓTTIR