Morgunblaðið - 19.09.2005, Síða 30

Morgunblaðið - 19.09.2005, Síða 30
30 MÁNUDAGUR 19. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Sigríður Gunn-arsdóttir fædd- ist í Grænumýrar- tungu í Hrútafirði í Strandasýslu 21. ágúst 1916. Hún lést á Landspítalan- um við Hringbraut 10. september síð- astliðinn. Foreldrar hennar voru Ingv- eldur Björnsdóttir, f. 7. maí 1894, d. 9. ágúst 1981, og Gunnar Þórðarson, f. 19. febrúar 1890, d. 11. mars 1980. Systir Sigríðar var Steinunn Gunnarsdóttir, f. 28. júní 1919, d. 31. mars 2002, gift Benedikt Jóhannessyni, f. 4. jan- úar 1914, d. 25. október 1983. Uppeldisbræður voru Þórður Guðmundsson, látinn, kona hans var Ísgerður Kristjánsdóttir, lát- in, og Björn Svanbergsson, látinn, kona hans var Bergþóra Jónsdótt- ir, látin. Sigríður giftist 25. desember 1937 Ragnari Guðmundssyni, f. 17. júlí 1911, d. 25. febrúar 2003. Þau bjuggu í Grænumýrartungu í Hrútafirði til ársins 1966 og síðar í Bogahlíð 10 í Reykjavík til ársins 2001 að þau hjón fluttu í þjónustu- íbúðir á Dalbraut 21 í Reykjavík. Þau eignuðust fimm börn og eru fjögur á lífi. Þau eru: 1) Þórunn Nanna, f. 13.4. 1940, maki Jóhann Óskar Hólmgrímsson, f. 16.10. 1938. Börn þeirra eru: a) Sigríður, f. 1963, maki Jón Skúli Indriða- son, f. 1963, þau eiga tvö börn, Jó- hann Skúla og Kristínu Ýri. b) hildur Ágústsdóttir, f. 24.12. 1955. Börn þeirra eru: a) Ragnar Axel, f. 1973, maki Þorbjörg Þorgríms- dóttir, f. 1968, hún á þrjú börn, Helenu Rós, Emelíu og Benjamín. b) Ágúst, f. 1978, maki Berglind Kristjánsdóttir, f. 1978, þau eiga tvö börn, Kristján Kára og Ást- hildi Elísu, fyrir átti Ágúst soninn Hafstein Einar, móðir hans er Íris Aðalsteinsdóttir. Sigríður, f. 1982, hún á dótturina Melkorku Mist, faðir hennar er Einar Ásgeir Ás- geirsson. 5) Heiðar, f. 31.1. 1956, maki Sigrún Guðjónsdóttir, f. 23.10. 1961. Börn þeirra eru: a) Ragnhildur, f. 1981, maki Hjörtur Líndal Hauksson, f. 1979, hann á einn son, Almar Loga Líndal. b) Hulda, f. 1983, maki Guðmundur Andrésson, f. 1983, c) Ásdís, f. 1992. Sigríður fæddist og ólst upp í Grænumýrartungu í Hrútafirði. Hún stundaði barnaskólanám við farskólann í Grænumýrartungu og lauk námi frá Kvennaskólan- um á Blönduósi vorið 1935. Hún var matráðskona í Héraðsskólan- um Reykjum í Hrútafirði 1936– 1937 og húsmóðir í Grænumýr- artungu til 1966. Hún starfaði í kvenfélagi Staðarhrepps og í kirkjukór Staðarkirkju. Eftir að þau hjón fluttu til Reykjavíkur starfaði hún við ræstingar í Hlíða- skóla, einnig hjá Kjötiðnaðarstöð Sambandsins og síðar starfsmað- ur Þjóðminjasafns Íslands um ára- bil, ásamt húsmóðurstörfum í Bogahlíð 10. Haustið 2001 flytja þau hjónin í þjónustuíbúðir fyrir aldraða á Dalbraut 21 og eftir missi eiginmanns síns flytur Sig- ríður í þjónustumiðstöðina á Dal- braut 27. Útför Sigríðar verður gerð frá Háteigskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13. Hólmgrímur, f. 1964, maki Ingibjörg Gylfadóttir, f. 1969, þau eiga þrjú börn, Maríu, Jóhann Þór og Ínu Soffíu, fyrir átti Hólmgrímur son- inn Siguringa, móðir hans er Lára Soffía Hrafnsdóttir. c) Svanhvít, f. 1966, maki Djamel Seba, f. 1964, þeirra börn eru: Sonja, látin, Elías Samywalid, Lydia og Kenza. d) Ragnar Axel, f. 1969, maki Olga Friðriksdóttir, f. 1969, þau eiga tvö börn, Þórunni Nönnu og Frið- rik Þór. e) Ingvaldur, f. 1974, maki Ásdís Hallgrímsdóttir, f. 1978, þau eiga tvö börn, Petru Maríu og Viktor Inga. 2) Gunnar Ingi, f. 26.7. 1942, d. 8.8. 1942. 3) Ingunn, f. 27. 4. 1944, maki Már Óskar Óskarsson, f. 21.11. 1945. Börn þeirra eru: a) Harpa Sól- björt, f. 1972, hún á þrjú börn, Sigurbjörn Má, Bergmann Óla og Ársól Ingveldi, faðir þeirra er Að- alsteinn Ólafsson. b) Ingimar Ósk- ar, f. 1975, maki Erla Björk Theo- dórsdóttir, f. 1976, þau eiga tvö börn, Margréti Lísu og Sindra Má, fyrir átti Ingimar soninn Ottó Inga, móðir hans er Eva Ósk Ár- mannsdóttir. Fyrir átti Ingunn dótturina Rögnu Heiðbjörtu Þór- isdóttur, f. 1966, maki Kristján Guðmundsson, f. 1965, þau eiga þrjú börn, Vilhjálm Ragnar, Heiðu Björgu og Hugrúnu Birtu. 4) Gunnar, f. 4.11. 1949, maki Ást- Ferð þín er hafin fjarlægjast heimatún. Nú fylgir þú vötnum sem falla til nýrra staða og sjónhringar nýir sindra þér fyrir augum. (Hannes Pét.) Móðir mín kær hefur nú lagt í sína ferð, hið kunnuglega að baki og við taka ný lönd og ný tún, þá ferð og þann veg sem ástvinir kærir hafa áður farið og nú undirbúið komu hennar. Hún hefur beðið eftir því að ferð þessi hæfist allt frá því að pabbi dó, fyrir tveimur og hálfu ári síðan. Þau voru ákaflega samrýnd mamma og pabbi, alin upp á sitt hvorum bænum og höfðu þekkst allt frá barnæsku. Þau voru af þeirri kyn- slóð sem hefur lifað tímana tvenna, ef ekki þrenna og þeirra bernska hófst í torfbæjum liðinnar aldar. Mamma var tíu ára þegar flutt er í nýtt steinhús og hún minntist þess oft þegar flutt var í nýja húsið og harmonikuspil og dans dunaði um bæinn. Hún minntist þess líka með gleði þegar fyrstu rafmagnsljósin voru kveikt, þegar útvarpið kom og þegar síminn var tengdur. Hún ólst upp við öll algeng störf í sveit og mikil umsvif innanhúss, en í Græn- umýrartungu var ferðamannaþjón- usta. Oft var þröngt setinn bekk- urinn og algengt að heimafólk gengi úr rúmi til að gestir fengju næt- urhvíld, en Grænumýrartunga og Fornihvammur voru ferðamanna- skjólin sitt hvorum megin Holta- vörðuheiðar á tímum tveggja ætt- liða. Mikil gestakoma fylgdi þeim líka mömmu og pabba inn í þeirra búskap þó svo ferðamannaþjónusta legðist af, þar sem aðrir tímar voru gengnir í garð, breytingin var helst í fólgin í því að nú komu færri gestir að vetrinum en þess fleiri að sumr- inu. Enn sem fyrr eru gestir boðnir velkomnir, matur á borð borinn, jafnvel í báðum stofum, heimafólk gengur úr rúmum og krakkar sofa í tjaldi þegar svo stendur á. Margt af skyldfólkinu okkar dvaldi um lengri eða skemmri tíma að sumrinu og þessum vinum og frændliði var vel fagnað og börn og unglingar dvelja yfir sumarið á heimilinu. Mamma var á Kvennaskólanum á Blönduósi og þar vann hún marga fallega handavinnuna, vefnað, prjón og sauma. Ég minnist þess að það var alltaf mikið að gera heima, mamma á hlaupum upp og niður stiga í þessu stóra húsi, hún fer í fjós og mjólkar, og áður en við er litið heyrist í skil- vindunni. Ég sé hana fyrir mér að strokka og á augabragði er hún búin að slá í smjörtöflu, maturinn er kominn á borðið og svo er mamma sest við prjónavélina. Mamma er í eldhúsinu og matarilminn leggur um allt, hún er komin út á tún og farin að snúa heyi og í kaffinu eru komnar pönnukökur á borðið. Allur þvottur er handþveginn í bala og á bretti; ég hef ekki undan að hengja upp á snúrur og verð að vanda mig því þvotturinn er drifhvítur. Ég minnist þess líka að hún renndi upp hand- prjónuðu sokkapari á einni kvöld- stund eins og ekkert væri. Allt ger- ist þetta svo áreynslulaust að maður tekur ekki eftir því fyrr en árin eru liðin og undrast hversu miklu var hægt að koma í verk utandyra sem innan. Þegar rafmagnið fer á vetr- um þá eldar hún á kolavél eða olíu- vél og olíulamparnir eru fægðir og það er komið ljós og bjart um allt hús. Móðir mín lærði að spila á orgel og ég á minningar um björt kvöld er hún settist við orgelið og spilaði fyr- ir okkur. Allt lék í höndunum á henni. Hún hafði alla tíð ánægju af hestum og þeim gleðistundum sem þeir veita og nú á seinni árum þótti henni gaman að koma í hesthúsið hjá okkur. Mamma hafði mikinn áhuga á íslenskum fræðum, bók- menntum og skáldskap. Henni var leikur einn að setja saman vísu og orti reyndar heilu ljóðabálkana og þá oft af tilefni þess sem var á döf- inni hverju sinni og þegar hún var flutt til Reykjavíkur sótti hún mörg námskeið, m.a. í íslensku og brag- fræði. Það var oft gaman áður fyrr að hlusta á mömmu og föðurafa minn spjalla saman um bækur og skáldskap, en heima var alltaf mikið af góðum bókum, og nýjar bækur komu hver jól. Mamma hafði yndi af ljóðunum hans Davíðs, ljóðum Huldu, sögum Sigrid Undset og mikið fannst henni gaman að heim- sækja hús Selmu Lagerlöf í bænda- ferð til Norðurlandanna. Nú síðast var hún að lesa ljóð Hannesar Pét- urssonar og svo spjölluðum við sam- an um ljóðin og stílinn. Eftir tæplega þrjátíu ára búskap sjá foreldrar mínir, að nú er ekki til setunnar boðið í búskap lengur. Þau eru samstiga eins og ævinlega, bæði fyrr og síðar; ákvörðun er tekin og haustið 1966 flytja þau til Reykja- víkur, byrja upp á nýtt og festa kaup á íbúð í Bogahlíð 10. Þar verð- ur aftur miðstöð alls, þar er hægt að ganga að gistingu og mat, móttök- urnar eru slíkar, þarna eru „allir alltaf heima“. Það er eins hjá okkur systkinunum og ömmu- og afabörn- unum, öll segjum við „heim í Boga- hlíð“. Þar eiga mörg okkar sitt heimili fyrst um sinn. Þar búa bræð- ur mínir þar til þeir festa ráð sitt og ég með dóttur minni, Rögnu, hennar fyrstu ár og þar á hún sitt heimili fyrsta árið með sínum manni. Og þeir eru margir sem áttu sitt skjól í Bogahlíðinni fyrstu stundir ævinnar og jafnvel aftur þegar verið var að feta sig fyrstu sporin inn í fullorð- insárin. Í mörg ár vinnur mamma utan heimilis og var þó af nógu að taka heimafyrir, því ég minnist ekki annars en að alltaf hafi verið fullt hús af fólki og því ærinn starfi að annast heimilishald. Barnabörnin og seinna barnabarnabörnin sóttu mik- ið í að koma til ömmu og afa í Boga- hlíðina og ég minnist jóladaganna í Bogahlíð hjá mömmu og pabba, þær stundir tilheyra nú einum af perlum minninganna. Á áttræðisaldri ræðst móðir mín í það verk að taka saman niðjatal afa síns og ömmu í föðurætt. Mörg bréf- in þurfti að skrifa og mörg voru sím- tölin og hún var tíður gestur á Þjóð- skjalasafninu. Sem fyrr er hún fljót að læra og tileinka sér fagleg vinnu- brögð og nú er sest við tölvuskriftir og það er eins og annað sem hún snertir á, hún er ekki lengi að kom- ast inn í það að vinna við tölvu. Út- gáfa „Niðjatals Þórðar Sigurðssonar og Sigríðar Jónsdóttur í Grænumýr- artungu“ leit dagsins ljós haustið 1991. Þessari bók, „Grænu bókinni“ var ákaflega vel tekið og er það við- kvæðið er frændur taka tal saman og upp kemur vafaatriði varðandi skyldleika: „Lítum í grænu bókina.“ Síðustu árin bjuggu þau mamma og pabbi á Dalbrautinni, fyrst í lítilli íbúð og nú síðast eftir að mamma varð ein, þá flutti hún inn í þjónustu- miðstöðina. Þar er yndislegt starfs- fólk, sem ég færi nú hjartans þakk- læti fyrir alla þá umhyggju og hlýju, sem allir þar sýndu henni og þeim báðum. Mamma mín kær, ekkert verður sem áður er þú ert farin en verkin þín lifa, öll þín góðvild og umhyggja, þó ekki væri margt sagt. Þú varst dul en við vissum hvað innra bjó – og þá er allt sagt sem máli skiptir. Ég man alla handavinnu þinna fyrri daga, vefnað og útsaum, handprjón og vélprjón. Barnabörnin þín og barnabarnabörnin sjá og muna þinna seinni tíma handavinnu, út- saumaða stóla, borð og hekluð teppi að ógleymdum öllum vettlingum og sokkum, sem hlýjað hafa köldum höndum og fótum. Mamma mín góð, ég minnist allra stundanna er þú miðlaðir mér þín- um fróðleik, raktir heilu ættirnar saman, ræddir um ljóð og skáldskap og lífshlaup höfuðskáldanna okkar. Hún sagði mér frá fólki sem hún hafði verið samvistum við um langa eða skamma hríð, sem og skyldfólki okkar. Sagði mér frá langömmu minni Ingibjörgu, sem eignaðist tólf börn og þurfti að sjá á eftir tveimur dætrum sínum á besta aldri í gröf- ina. Ungum stúlkum og mönnum sem urðu berklum að bráð. Ömmu minni Ragnheiði, sem þurfti að láta frá sér lítil börn í fóstur vegna heilsuleysis og mörgu fleira. Móðir mín hafði líka kynnst barnsmissi sjálf, en þau mamma og pabbi urðu fyrir þeirri raun á sínum fyrstu bú- skaparárum að gleðistund við fæð- ingu lítils drengs varð að sorg er hann lést fárra daga gamall. Mamma mín, sat ég nógu hljóð við þína hlið, hlustaði ég nógu vel, lét ég erilinn og asann í tilverunni trufla dýpt þessara stunda. Nú er ekki aft- ur snúið til að rifja eitthvað upp, óbrigðult minni mömmu til hinstu stundar er ekki lengur til staðar, hún er farin til fundar við ástvini sem hún hafði átt samfylgd með um æviveginn, til fundar við pabba, hennar kæra lífsförunaut, sem hún þráði að fylgja og bast tryggðabönd- um í æsku, þeim böndum er aldrei brustu. Þeirra sambúð einkenndist af kærleika og virðingu. Fjölskylda mín og við öll kveðjum móður mína með trega og þökk fyrir þann styrk og þá umhyggju sem hún gaf okkur. Ferðin er hafin og í kvöldroða dagsins hefst ferð móður minnar inn í bjarma hins nýja dags. Megi elsku- leg móðir mín vera umvafin ljósinu eilífa. Ingunn Ragnarsdóttir. Nú í dag kveð ég elskulega ömmu mína. Þakklæti er mér efst í huga til hennar sem reyndist mér á allan hátt vel. Sérstakt samband mynd- aðist milli okkar ömmu á fyrstu ár- um ævi minnar, því mitt annað heimili var hjá ömmu og afa í Boga- hlíð og dvaldist ég þar ýmist til skemmri eða lengri tíma. Amma og afi hafa því alla tíð verið óaðskilj- anlegur hluti af lífi mínu. Þau um- vöfðu mig með hlýju sinni og voru mér styrk stoð á uppvaxtarárum mínum. Hlýjar og kærar minningar eru nú dýrmæt eign. Þegar ég hugsa til baka birtast mörg minningabrot. Amma situr og prjónar á bekk á leikvellinum í Stigahlíðinni og fylgist með okkur ömmubörnunum. Hvert sem hún fór þá voru prjónarnir með í tösku hennar því hún var ætíð með sokka eða vettlinga á prjónum til að gauka að ömmu- og langömmubörnum sín- um þegar kólna fór í veðri. Ýmislegt brölluðum við saman á fyrstu æviárum mínum. Við hrærð- um saman í pottunum fyrir matinn, brutum saman þvottinn, skiptum með okkur verkum í þrifum á sam- eigninni, gerðum ýmsa handavinnu, spiluðum Marías og gengum stund- um upp í Suðurver til afa. Og ógleymanlegar eru sögurnar hennar ömmu. Það voru sögur um allt milli himins og jarðar, en sagan af Hlyni kóngsson var lengi vel efst á vin- sældalistanum. Margar fróðleiksferðir voru farn- ar í fylgd ömmu um höfuðborgina, þar sem hún var mjög menningar- lega sinnuð. Amma sinnti því hlut- verki af kostgæfni og voru margar ferðir farnar með ömmu á söfn og aðra menningarviðburði. Ég var ekki há í loftinu þegar við gengum saman niður á Miklatún með nesti og skoðuðum Kjarvalsstaði. Ein ferðin með ömmu var í Þjóðminja- safnið og auðséð var að hún var mjög fróð um alla hluti er þar voru. Hún sagði manni margan fróðleik er tengdist þessum gömlu hlutum sem hún þekkti úr barnæsku. Margar aðrar ferðir voru farnar og reglu- lega bauð amma í leikhús við mikinn fögnuð. Amma var einstök kona og segja má að hún hafi átt svör við öllu. Eitt sinn voru þeir frændurnir Vilhjálm- ur Ragnar og Jóhann Skúli að hlusta á handboltaleik og héldu þeir hvor með sínu liðinu. Allt í einu sneri Vilhjálmur sér að langömmu sinni og spurði hana með hvaða liði hún héldi. Hún hugsaði sig stutta stund um og sagði: „Ég vona að það verði jafntefli“. Amma var mjög fróð kona og þeg- ar ég hóf háskólanám mitt í íslensku þá var gott að leita í smiðju hennar því hún var svo fróð um íslenskar bókmenntir. Ef eitthvert vafaatriði var í umræðu er tengdist bókmennt- um þá var það víst að amma leysti úr þeim vanda. Hún átti mikið safn af merkum bókmenntum og var vel lesin. Í sumar sem leið þegar við vorum á heimleið eftir að hafa komið til ömmu á Dalbrautina sagði fimm ára dóttir mín: „Leiðist langömmu ekki að vera ein og hafa engan langafa?“ Jú, hún amma bar mikinn söknuð í brjósti sér eftir að afi yfirgaf þessa tilvist í febrúar 2003. Þau voru alla tíð mjög samrýnd, enda bar heim- ilisbragur þeirra vott um það. Það ríkti mikill friður og kærleikur á heimili þeirra og þar var ekki tog- streita um heimilisverk og kynja- misrétti. Yndislegar minningar þess efnis eru bundnar laugardags- morgnum þegar ég vakna og fer fram í eldhús til ömmu. Þá er amma búin að hnoða upp í kleinur. Og þá er framundan að taka þátt í að snúa upp á og amma tekur sér stöðu við steikingapottinn. Síðan hellir hún upp á könnuna eða sýður kakó. Þeg- ar allt er tilbúið förum við amma inn til afa og bjóðum upp á nýsteiktar kleinur og gott kaffi. Að loknum morgunverði uppi í rúmi hjá afa för- um við afi upp í Suðurver en amma lítur í bók eða tekur í prjóna áður en hún fer að taka til matinn. Þetta voru yndislegir dagar. Já, amma var alltaf að hugsa um fólkið sitt, ýmist að gefa því eitthvað gott að borða, styðja það í námi eða veita góðar ráðleggingar. Auk þess SIGRÍÐUR GUNNARSDÓTTIR Morgunblaðið birtir minningargrein- ar alla útgáfudagana. Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is (smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkostur- inn „Senda inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum). Skilafrestur Ef birta á minningar- grein á útfarardegi verður hún að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber- ist áður en skilafrestur rennur út. Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bil- um - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síð- una. Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda inn. Þar koma fram upplýsing- ar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast er til að þetta komi að- eins fram í formálanum, sem er feit- letraður, en ekki í minningargreinun- um. Undirskrift Minningargreinahöfund- ar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.