Morgunblaðið - 06.10.2005, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 6. OKTÓBER 2005 43
MINNINGAR
stöðu og söng Sáuð þið hana systur
mína. Næstu sumur áttum við
Hulda Jónsdóttir, fyrri kona Er-
lings, eftir að þeytast með þeim
hingað og þangað um landið, þar
sem þeir komu fram við öll hugs-
anleg tækifæri. Eitt árið stækkaði
hópurinn og hét þá Farandsöngv-
ararnir, orðinn kvartett með píanói.
Og þegar makarnir voru komnir
með í för og ársgamla hnyðran
okkar Ragnars að auki, var aldeilis
fjör í tuskunum. Hinir söngvararnir
voru Svala Nielsen, Sigurveig
Hjaltested og Jón Sigurbjörnsson,
fimbulbassi og leikari. Makarnir
sem fengu að koma með voru Ólaf-
ur Beinteinsson, sjálfur skemmti-
kraftur, Hulda kona Erlings, sem
kenndi mér að sauma, Þóra Frið-
riksdóttir leikkona og svo undirrit-
uð. Þetta varð mikið ævintýri.
Þau Erlingur og Hulda áttu
reyndar eftir að reynast okkur
Ragnari sérlega vel. Hulda útveg-
aði okkur íbúð í næsta húsi og voru
okkur innan handar í einu og öllu,
og við vorum eins og ein fjölskylda.
Erlingur og Ragnar æfðu mikið
saman. Og er mér sérlega minn-
isstætt þegar þeir æfðu Unglinginn
í skóginum, sem Ragnar samdi við
ljóð Halldórs Laxness.
Á þessum árum, uppúr 1960, var
Erlingur mjög eftirsóttur söngvari,
söng m.a nokkur hlutverk við Þjóð-
leikhúsið og var ótrúlegt hve þessi
„einfaldi sveitadrengur“, eins og
hann kallaði sjálfan sig seinna, varð
strax eins og fæddur til að syngja
og leika á sviði. Hann hreyfði sig
og lék á sviðinu eins og hann hefði
ekki gert annað. Þó hafði hann
aldrei lært að leika. Freddy í My
Fair Lady, var geislandi og glæsi-
legur. Ekki var hann síður flottur,
hjartaknúsarinn sem heillaði Sar-
dasfurstynjuna upp úr skónum í
frægri sýningu Þjóðleikhússins
nokkrum árum seinna. Mér er
einnig mjög minnisstætt þegar Er-
lingur kom heim til Íslands 1983,
eftir margra ára starf við Köln-
aróperu, til að syngja Túríddú, að-
alkarlhlutverkið í óperu Mascagnis,
Cavalleria Rusticana. Ég man að
ég var verulega kvíðinn. Hlutverk
Túríddús er oftast sungið af stórri,
dramatískri rödd, en rödd Erlings
engin risarödd, en mjög hljómfög-
ur, barst vel, og lýrísk. En hann
leysti þetta mál af snilld. Reyndi á
engan hátt að yfirkeyra röddina,
stækka hana eða dekkja heldur lag-
aði hlutverkið eftir sínum eigin
sterku hliðum af miklum næmleik.
Sá Túríddú sem við sáum í Þjóð-
leikhúsinu, var sannfærandi og
snerti djúpt.
Þegar Erlingur söng fyrir hjá
Fóstbræðrum var Ragnar Björns-
son, bóndi minn, söngstjóri Fóst-
bræðra og hann sagði að dreng-
urinn hefði ekki haft nokkra rödd,
bara smá píp, en verið svo mús-
ikalskur að ekki hefði verið hægt
að rugla hann í ríminu og því var
hann tekinn í kórinn. Svo kom á
daginn að hann hafði mjög fína
rödd, bara verið raddlaus af stressi
í prófinu. Hann varð fljótlega ein-
söngvari með kórnum og valinn í
ýmis vandasöm verkefni. Söng m.a.
Brahms-valsa í kvartett með þjálf-
uðum einsöngvurum o.fl. Um þetta
leyti var hann farinn að sækja tíma
til eins okkar færasta söngkennara
fyrr og síðar, Sigurðar Demetz,
suður-týrólska óperusöngvarans
sem söng á móti Elísabetu
Schwarzkoph á Scala í Mílanó og
lenti hér uppá Íslandi um miðjan 6.
áratuginn. Þegar Demetz hafði
kennt Erlingi nokkur ár sagði hann
honum að fara til útlanda. Komast í
hringiðu heimstónlistarinnar. Svo
sendi hann Erling til kennara á
Ítalíu. En námið sem átti að vara í
2 ár varð bara að átta mánuð-
um.Skrúfað var fyrir styrkinn og
hann fenginn öðrum. Síðla vetrar
1965 fluttum við Ragnar tímabund-
ið til Kölnar í V- Þýskalandi. Ragn-
ar hafði miklar áhyggjur af vini sín-
um, Erlingi, að ekkert yrði meira
úr tónlistarmenntun hans, því hann
vissi að hjarta hans og gleði var í
tónlistinni. Ragnar hafði mikla trú
á tónlistarhæfileikum Erlings og
listrænni sköpunargáfu sem gerðu
hans fallegu rödd að gersemi. Hann
kom því í kring að Erlingur gæti
sungið fyrir í Tónlistarháskólanum.
Nú, þetta var nokkru fyrir jól og er
ekki að orðlengja það, Erlingur var
kominn með alla fjölskylduna, konu
og þrjár dætur, til Kölnar um miðj-
an janúar 1966 og strax á fulla ferð
í alhliða tólistarnámi ásamt söng-
náminu. Og næsta haust á fullt sem
söngvari við Óperuna. Þurfti hann
að taka við og læra 15 ný hlutverk
á þrem mánuðum, stór og smá og
allt þar á milli. Og síðan eru 39 ár
og hlutverkin sem hann söng urðu
þó nokkuð á annað hundrað áður
en yfir lauk.
Í lífi hvers manns skiptast á skin
og skúrir, þrátt fyrir ýmsa verald-
lega velgengni. Okkar elskulegu
vinir Hulda og Erlingur slitu sam-
vistir eftir nokkurra ára dvöl í
Köln. Dæturnar voru orðnar fjórar,
svo það var stór hópur sem Hulda
hafði með sér heim til að ala upp á
Íslandi. Að vísu flutti Marta, elsta
dóttirin, aftur til pabba síns fáum
árum seinna og hefur búið í Þýska-
landi síðan. Þá var Erlingur þegar
giftur eftirlifandi eiginkonu sinni,
Irene Vigfússon, þýskri konu sem
hefur verið manni sínum stoð og
stytta og mikill félagi öll þau 36 ár
sem þau áttu saman. Þeim varð
ekki barna auðið. En Marta, dóttir
Erlings, giftist fljótt þýskum manni
og hafa synir þeirra tveir verið
augasteinar og eftirlæti afa síns og
Irene, stjúpömmu. En því miður
var lengra á milli yngri dætranna,
þeirra Írisar, Guðnýjar og Láru og
föður þeirra. Því varð honum að
orði: „Mér fer eins og selamóð-
urinni, sem varð um og ó, því hún
átti sex börn á landi og sex í sjó.“
Sem söngvari við Kölnaróperu
fór Erlingur í söngferðir víða um
heim. Hann fór ásamt þrem öðrum
einsöngvurum frá Óperunni í söng-
ferðalag til Suður-Afríku á vegum
suður-afríska menntamálaráðu-
neytisins. Söng sem gestasöngvari
við 21 óperu í Þýskalandi. Einnig í
Zürich, Kaupmannahöfn, London,
Ísrael, Japan og yfirleitt í flestum
löndum bæði Austur- og Vestur-
Evrópu. Erlingur var líka eftirsótt-
ur einsöngvari með kórum víða.
Söng m.a. oft í Hollandi og Belgíu
og öðrum nágrannalöndum. Eitt
sinn kom ítalskur stórstjörnuflokk-
ur og flutti Normu á konsertupp-
færslu í Köln. Af einhverjum ásæð-
um vantaði þá skyndilega tenór í
hópinn. Allir tenórar Kölnaróperu
vildu fá hlutverkið en hljómsveit-
arstjórinn ítalski, Nello Santi, valdi
Erling. Fékk hann þar m.a. tæki-
færi til að syngja með sópran-
stjörnunni Caballé, sem söng
Normu í uppfærslunni. Og fékk
góða dóma fyrir. Í óperu eins og
Kölnaróperu eru það oftast gesta-
stjörnur sem syngja aðalhlutverk-
in. Þannig lenti Erlingur ekki sjald-
an í að syngja með stjörnum eins
og Carreras og Domingo, svo stikl-
að sé á þeim stærstu. Erlingur
hafði lítinn áhuga á stjörnulífi í
ferðatösku. Hafði yfirleitt lítinn
áhuga á að auglýsa eigin persónu,
eins og sést á því hve sáralítið hef-
ur verið um hann og hans feril
fjallað á Íslandi þessi tæplega 40 ár
sem hann bjó erlendis. Hann var
mjög heimakær og naut samfélags
við kollega og vini, tók því æviráðn-
ingu við Kölnaróperu, þegar hún
bauðst, tiltölulega snemma á ferli
sínum.
Fyrir rúmum áratug veiktist Er-
lingur mjög alvarlega, sem endaði
með því að fyrir fimm til sex árum
þurfti hann að gangast undir líf-
færaígræðslu. Ígræðslan gekk vel
og hann átti nokkur ár við góða
heilsu. En í vor sem leið var hann
farinn að finna fyrir verulegum
slappleika. Og 14. ágúst síðastliðinn
var hann allur.
Já, söngfuglinn síungi er þagn-
aður. Vinátta þeirra Ragnars míns
þvarr aldrei meðan báðir lifðu. Og
Irene, eftirlifandi eiginkona Er-
lings, varð strax mikil vinkona okk-
ar Ragnars og saman áttum við,
þessi fjögur, óteljandi stundir gleði
og fagnaðar. Ég votta henni, dætr-
um Erlings og fjölskyldum þeirra,
mína dýpstu samúð og bið Guð að
blessa þau í sorg þeirra. Erlingi
þakka ég vináttuna og óska honum
góðrar heimkomu.
Sigrún Björnsdóttir.
Með söknuði kveðj-
um við Önnu Einars-
dóttur golfkonu og
mikla keppniskonu
sem með færni sinni í
golfíþróttinni var Nesklúbbnum til
sóma.
Þrisvar varð Anna klúbbmeistari
kvenna og oft keppti hún með
kvennasveit klúbbsins.
Við viljum þakka Önnu fyrir störf
hennar í þágu kvennanefndar Nes-
klúbbsins um leið og við færum
Ragnari og fjölskyldu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Nesklúbbskonur.
Við ótímabært fráfall Önnu Ein-
arsdóttur hefur kirkjan í Reykjavík-
urprófastsdæmi eystra misst ein-
lægan hollvin og dyggan starfsmann.
Að sumarlagi árið 1996 gerðist
Anna skrifstofustjóri á skrifstofu
Reykjavíkurprófastsdæmis eystra í
Árbæjarkirkju. Því starfi gegndi
hún þar til ársloka árið 2000 en hélt
síðan starfinu áfram í Breiðholts-
kirkju meðan heilsa og kraftar ent-
ust, eftir að skrifstofan hafði flust
þangað.
Starfið á skrifstofunni var vissu-
lega fjölþætt og krefjandi, svo sem
bréfaskriftir, bókhald, símvarsla,
umsjón auglýsinga o.fl. og álags-
tímar einkum þegar fjölmennir fund-
ir, svo sem héraðs- og safnaðarráðs-
fundir voru haldnir og fjölfalda
þurfti og leggja fram starfsskýrslur
og reikninga fyrir fundina.
Anna gegndi öllum störfum fyrir
prófastsdæmið af mikilli hollustu og
ANNA
EINARSDÓTTIR
✝ Anna Einars-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. júní
1954. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 28. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Digranes-
kirkju 5. október.
heilindum og skyldu-
rækni hennar, sam-
viskusemi og stundvísi
var við brugðið.
Í starfinu kynntist
hún fjölmörgu starfs-
fólki safnaðanna og
kynnti sig í hvívetna
vel.
Í Árbæjarkirkju átti
hún einkar vinsamleg
samskipti og sam-
vinnu við starfsfólk
kirkjunnar og eignað-
ist þar góða kunningja
og vini. Hún átti afar
auðvelt með að umgangast fólk, var
að eðlisfari félagslynd og gædd já-
kvæðu lífsviðhorfi til manna og mál-
efna.
Hún hafði bætandi áhrif á um-
hverfi sitt og samstarfsfólk með
ferskri, glaðværri framkomu og
hlýrri nærveru.
Við leiðarlok vil ég þakka henni
samstarfið góða, er aldrei bar hinn
minnsta skugga á, og óska henni far-
arheilla í himin Guðs.
Blessuð og heiðruð sé minning
hennar.
Eiginmanni hennar og fjölskyldu
allri er hér vottuð dýpsta hluttekn-
ing og samúð.
Guðmundur Þorsteinsson.
Fallinn er enn einn félagi okkar.
MND sjúkdómurinn hafði betur í
baráttu upp á líf og dauða við Önnu
vinkonu okkar.
Anna og hennar fjölskylda voru
virk í okkar litla félagi og verður
hennar sárt saknað. Anna var gleði-
gjafi og viðræðugóð þó sjúkdómur-
inn hafi rænt hana röddinni fyrir
nokkru síðan. Hún notaði tjárita við
samskipti og var unun að fylgjast
með færni hennar á það tæki. Anna
var ein af þeim sem lögðu í langferð
til Danmerkur með okkur félögum
hennar og þökkum við af alhug fyrir
að mega dvelja með henni þessa síð-
ustu daga sem hún lifði.
Hver dagur þér strýkur sem dýrmætur blær,
hver dagur er lífs okkar veldi.
Í deginum eina hver dögun þín grær,
dagsvonin ljós þitt að kveldi.
Og dagurinn lifir með dásemd, svo hljótt
sem demanti heimurinn skarti.
Mundu að svo fæðist um myrkvaða nótt:
morgunninn dýrðlegi, bjarti.
(J. R. G.)
Ég, Halla og stelpurnar, sendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
til fjölskyldu og vina Önnu.
Guðjón Sigurðsson,
formaður MND félagsins.
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þý smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Við fráfall góðs vinar og sam-
starfskonu er margs að minnast.
Anna var mjög þægileg í umgengni
og áttum við margar ánægjulegar
stundir saman. Á föstudögum var
sérstakur kaffitími þar sem fyrrver-
andi og núverandi starfsmenn hitt-
ust og þar var oft glatt á hjalla.
Að sjálfsögðu var þá rætt um fjöl-
skylduna, börnin og barnabörnin.
Anna var svo hreykin af börnunum
sínum og litla Ragnheiður Anna
ömmustelpan hennar var mikill
augasteinn í lífi hennar.
Líf sitt allt lagði Anna í hönd Guðs
og þakkaði fyrir hvern dag sem hún
fékk að njóta.
Um leið og ég þakka samstarf og
vináttu á liðnum árum, bið ég Guð að
blessa minningu hennar og votta
fjölskyldunni dýpstu samúð.
Valgerður Gísladóttir.
Elsku hjartans
pabbi minn og Friðrik.
Þú veittir okkur ríku-
lega af ást þinni sem
ekkert gat eða mun nokkurn tímann
geta komið í staðinn fyrir. Þú varst
blíður, fallegur og örlátur. Við sjáum
þig, heyrum þig og finnum alls stað-
ar. Þú ert á landi, sjó, í ánum og vind-
inum. Við reyndum að ná þér af eyj-
unni þinni, en það reyndist ekki unnt,
hún er í æðum þínum. Þú helgaðir
landinu þínu líf þitt af ástríðu. Þú
verður alltaf hjá okkur og við munum
ævinlega elska þig. Hvíl í friði. Þú átt
það skilið.
Hermann og Kristín.
Það var þungbær tilkynningin sem
okkur barst með símtali laugardags-
morguninn 10. september síðastlið-
inn. Röddin í símanum sagði mér frá
því að Maddý væri dáin og að Frið-
riks væri saknað. Ég sat lengi agn-
dofa í símastólnum og hef aldrei þráð
eins mikið að ég gæti vaknað upp af
vondum draumi. Því miður var þetta
ekki vondur draumur, heldur var
þetta ískaldur veruleikinn. Vinir mín-
ir horfnir af sjónarsviðinu svo
skyndilega, vinir sem voru í fullu fjöri
og ekkert annað en glaðværð og til-
FRIÐRIK ÁSGEIR
HERMANNSSON
✝ Friðrik ÁsgeirHermannsson
héraðsdómslögmað-
ur fæddist á Ísafirði
28. september 1971.
Hann lést í sjóslysi
hinn 10. september
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hallgrímskirkju 23.
september.
hlökkun til lífsins og
þeirrar framtíðar sem
virtist blasa við Frikka
og Maddý. Þau voru
líka full tilhlökkunar til
þessarar sjóferðar og
er ég settist niður
heima hjá þeim og við
horfðum á kvöldfréttir
í sjónvarpinu sögðu
þau mér hvað stæði til.
Í sjóferð skyldi halda
og ég beðinn um að
aka þeim niður að smá-
bátahöfn. Síðasta öku-
ferðin með þessa frá-
bæru vini mína hefur verið farin. Ég
var svo heppinn að kynnast Friðriki
fyrir um það bil sex árum. Hafði hann
þá unnið mál sem vakti athygli mína
og í framhaldinu setti ég mig í sam-
band við hann og upp frá því mynd-
aðist mikil vinátta og góður trúnaður
á milli okkar.
Ég þurfti oft að leita til Friðriks
vegna ýmissa mála og oft kom hann
heim til okkar Sigríðar að kvöldlagi
eða utan hins venjulega vinnutíma til
þess að kynna sér betur þau mál sem
ég hafði rætt við hann um. Leið-
beindi hann mér ávallt vel, var ráða-
góður og sagði mér umsvifalaust frá
því ef ég væri með eitthvert óðagot
eða æðibunugang í mínum málum.
Friðrik var mikill áhugamaður um
veiði og oft fór ég með honum norður
í Fljót í Skagafirði og áttum við þar,
ásamt mörgum góðum félögum hans,
margar góðar samverustundir. Alltaf
var það fastur liður hjá Friðriki að
heimsækja ömmu sína á Siglufirði og
hafði ég mikla ánægju af því að fara
með honum í þær heimsóknir og
ávallt var tekið á móti okkur með
kostum og kynjum. Eitt var það í
einni heimsókn til ömmu á Siglufjörð
sem stóð upp úr hjá Friðriki. Hann
stóð í stofunni, horfði í kringum sig
og spurði síðan ömmu sína: „Amma,
hvers vegna er bara mynd af sumum
hér en ekki af mér?“ Amma hans
svaraði honum alveg um hæl: „Sumir
eru bara örlátari en aðrir.“ Að þessu
svari hlógum við oft mikið og hafði ég
þetta oft í flimtingum við hann.
Þegar Friðrik og Maddý byrjuðu
að búa saman hér í Kópavogi var ég
oft á tíðum gestur hjá þeim. Eink-
anlega kom ég við hjá þeim ef það var
fótboltaleikur í sjónvarpinu og voru
þeir ófáir leikirnir úr ensku úrvals-
deildinni og meistaradeild Evrópu
sem við sátum saman og horfðum á.
Það voru frábærar samverustundir
og mér alveg ógleymanlegar.
Friðrik og Maddý voru bæði ákaf-
lega vel greind og voru vel fróð heim
að sækja. Í einni heimsókn minni til
þeirra, er ég kominn með mikla
landafræðibók í hendurnar og farinn
að fletta henni og glugga í hana af
handahófi. Friðrik sér mig með bók-
ina og býður mér að spyrja sig um
höfuðborgir allra landa í heiminum
sem og ég gerði. Það var hvergi hægt
að reka hann á gat, hann svaraði öllu
því sem ég spurði hann um úr þessari
bók og fer ég ekki ofan af því að hann
vissi upp á staf hvað stóð í henni.
Friðrik og Maddý báru mikið
traust hvort til annars, voru einlæg
hvort gagnvart öðru og trúir félagar.
Það var gaman að vera í þeim hópi
manna sem áttu þau að vinum og
aldrei var hægt að finna það hjá þeim
að þau gerðu einhvern mun á Jóni
eða séra Jóni. Framkoma þeirra virt-
ist vera alltaf jöfn. Ég og fjölskylda
mín þökkum fyrir þann stutta tíma
sem við fengum að njóta þeirrar sam-
vistar og biðjum þess að þau hvílist
vel í Guðs friði. Við Sigríður og fjöl-
skylda okkar sendum einnig fjöl-
skyldum þeirra og vinum innilegustu
samúðarkveðjur okkar.
Óskar Stefánsson.