Morgunblaðið - 06.10.2005, Qupperneq 44

44 FIMMTUDAGUR 6. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurður BjörnIngólfsson fædd-
ist á Akranesi 8.
febrúar 1950. Hann
lést á líknardeild
LSH í Kópavogi 1.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ingólfur Sigurðs-
son, f. 23. maí 1913,
d. 28. sept. 1979, og
kona hans Soffía
Jónfríður Guð-
mundsdóttir, f. 3.
júní 1916, d. 25. jan.
2004. Systkini Sig-
urðar eru: Helgi Guðmundur, f.
22. september 1935, d. 18. mars
1999 kvæntur Jónínu Þóru Helga-
dóttur (þau skildu); Magnús Davíð,
f. 11. janúar 1937, kvæntur Krist-
ínu Guðmundu Halldórsdóttur;
Erla Svanhildur, f. 4. apríl 1938,
gift Ólafi Þór Krist-
jánssyni; Kristján
Árni, f. 12. desem-
ber 1941, kvæntur
Kristjönu Þorkels-
dóttur; Steinunn
Sigríður, f. 29. des-
ember 1944, gift
Magnúsi Birgi Jóns-
syni; og Guðbjört, f.
13. ágúst 1953, gift
Krisjáni Magnús-
syni.
Sigurður var
fæddur og uppalinn
á Akranesi og bjó
þar til æviloka. Hann stundaði sjó-
mennsku og almenna verka-
mannavinnu á yngri árum. Hann
var ókvæntur og barnlaus.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það bjarmar af morgni á fögrum
haustdegi, kveðjustund nálgast, lífið
hans Sigga fjarar út, baráttan við
illvígan sjúkdóm á enda. Hann
fæddist á Akranesi og var sjötta
barn foreldra sinna. Hann ólst upp í
stórum systkinahópi í gleði og
gáska áhyggjulausrar æsku. Strax á
unga aldri kom í ljós að hann var
mikill fagurkeri og hafði unun af því
að halda sér til og vera snyrtilegur
til fara. Þá var Siggi gæddur list-
rænum hæfileikum og byrjaði
snemma að finna þeim farveg. Hann
var eins og aðrir strákar á Akranesi
fótboltamaður og þótti lipur með
boltann. Lífsbaráttan krafðist þó
annars og hann fór ungur að vinna
fyrir sér sem sjómaður og í land-
vinnu til skiptis og naut ungdóms-
og manndómsáranna eins og hver
annar ungur maður. Hvar sem hann
fór var hann hvers manns hugljúfi
og ávann sér vinsældir í leik og
starfi. Brátt fór þó að draga ský á
þann heiða himin. Hann fór að
missa heyrn sem ágerðist svo að
hann var brátt nær heyrnarlaus.
Þetta olli honum mikilli vanlíðan.
Hann gat ekki lengur tekið þátt í
samræðum með eðlilegum hætti og
ekki verið viss um að heyra og skilja
rétt það sem honum var ætlað að
gera.
Og eins og þessi fötlun væri ekki
nægur kross að bera, knúði nú ann-
ar förunautur dyra og vildi vera
þátttakandi í vegferðinni upp frá
því. Í byrjun var hann lítið áberandi
en smám saman fór hann að taka
völdin og snúa öllu upp niður. Birt-
ingarmyndirnar voru margar og í
sumum tilvikum óskiljanlegar sam-
ferðafólkinu. Smám saman kom þó í
ljós að hér var um að ræða alvar-
legan sjúkdóm sem einungis myndi
unnt að halda í skefjum en varan-
legur bati var ekki í sjónmáli.
Á fáum árum var þessi ungi glað-
væri og hugljúfi drengur nú fangi
eigin sálar og einangraður að mestu
frá eðlilegu samneyti við annað fólk.
Framundan stöðug glíma við sitt
eigið sjálf. Stundum var Siggi eins
og við þekktum hann ungan en aðra
stundina aðeins skugginn af sjálfum
sér. Þrátt fyrir sjúkdóm sinn og ein-
angrun fylgdist hann ótrúlega með
málefnum sem vörðuðu fjölskyldu
hans og vandamenn.
Sjúkdómur Sigga kom í veg fyrir
að hann gæti þroskað með sér þá
listrænu hæfileika sem hann bjó yf-
ir bæði á sviði tónlistar og mynd-
listar. Þó að honum hafi ekki auðn-
ast að þroska þessa hæfileika nema
takmarkað náði sjúkdómurinn aldr-
ei að lama þá til fulls. Teikniblokkin
lá ávallt á borðinu og hann fylgdist
með listviðburðum, sótti listsýning-
ar og átti margar heimsóknir á
listasöfn.
Siggi bjó nær alla tíð í foreldra-
húsum og meðan Soffíu móður hans
naut við heima á Suðurvöllum var
hún helsta stoð hans en síðan þegar
hún fór á sjúkrahús bjó hann þar
einn. Þau ríflega ellefu ár sem hún
dvaldi þar fór Siggi tvær til þrjár
ferðir á hverjum degi að heimsækja
hana, vakinn og sofinn yfir velferð
hennar og margar ferðir fóru þau
saman heim á Suðurvelli. Fyrir
þessa umhyggju hlaut hann aðdáun
allra sem til þekktu.
Hann naut margvíslegrar sam-
félagslegrar aðstoðar í glímu sinni
við sjúkdóm sinn og tilkoma Svæð-
issamtaka fatlaðra á Vesturlandi
skipti sköpum fyrir hann og sú að-
stoð sem hann naut á þeirra vegum.
Þó að samtök séu mikils virði þá eru
það einstaklingarnir sem vinna
verkin sem mestu skipta um árang-
urinn. Siggi átti því láni að fagna að
allt það fólk sem hann var háður,
sinnti honum af fórnfýsi og mikilli
alúð og hann átti vináttu þess og
virðingu. Á engan mun þó hallað þó
liðveislu þeirra Erlings og Hauks sé
þar getið sérstaklega. Með þeim
Erlingi, sem var hans stoð til
margra ára, myndaðist náin vinátta
og margt tóku þeir sér fyrir hendur
sem var langt umfram það sem
skyldan bauð. Með honum fór Siggi
í ferðalög, bæði innan lands og er-
lendis, þeir fóru saman á táknmál-
snámskeið og svo mætti lengi telja.
Síðan kom Haukur til sögunnar og
var liðveisla hans síðustu misserin
og studdi hann og styrkti á erfiðum
stundum.
Hann kvaddi bernskuheimilið á
síðasta ári og flutti sig um set á
Akranesi í nýja íbúð og þar hugðist
hann eiga nýjan tíma í nýju um-
hverfi. En nei, eins og þruma úr
heiðskíru lofti kemur ný váfrétt. Ill-
vígasti sjúkdómur samtímans grein-
ist á háu stigi. Þessi glíma var ekki
til að sigrast á og brátt var ekki um
annað að ræða en skipta aftur um
vist og síðasta áfangann dvaldi hann
á líknardeild LSH í Kópavogi. Þar,
eins og alls staðar þar sem hann
var, ávann hann sér virðingu og vin-
áttu. Þar naut hann alúðar þess
fórnfúsa starfsfólks sem þar starfar
og umönnun eins og best verður á
kosið.
Í dag er hann borinn til hinstu
hvílu, ævisól hans hnigin til viðar og
við tekur hið eilífa líf í kærleiks-
ríkum náðarfaðmi hins algóða Guðs.
Ástvinir kveðja og þakka þær dýr-
mætu stundir sem okkur auðnaðist
að njóta návistar hans.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók.
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund,
biðjum þann Guð, sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að milda sorgarstund.
(Vigdís Run. frá Gröf.)
Blessuð sé minning góðs drengs.
Steinunn, Magnús, Soffía,
Jón og fjölskyldur.
Ég kynntist fjölskyldu Sigurðar
þegar við Erla elsta systir hans hóf-
um búskap 1958 á Akranesi. Þegar
farið er yfir æviskeiðið koma fram
ýmsar minningar um Sigurð, hann
var hægur og góður strákur en ein-
beittur þegar hann vildi. Hann eins
og margir strákar á Akranesi var
ákveðinn í að verða knattspyrnu-
maður þegar hann yrði stór. Til að
ná leikni í boltanum æfði hann
tækni af kappi við heimili sitt í Ak-
urgerðinu, markið var járnklædd
hurð fyrir lager Kaupfélagsins.
Daginn út og inn small boltinn í
hurðinni og með tímanum varð
þessi ákveðni tíu ára piltur ótrúlega
leikinn með knöttinn. Æskuárin liðu
og Sigurður fór að vinna á dekkja-
verkstæði föður síns og síðar ýmis
störf s.s. sjómennsku og í frystihúsi.
Sigurður var listrænn og mikið fyrir
tónlist, hann langaði að læra að
mála og eru til nokkur verk eftir
hann. Þegar hann var á þrítugsaldri
fór að bera á veikindum sem áttu
eftir að móta allt hans líf upp frá
því. Englar alheimsins, mynd Frið-
riks Þórs, er eins og saga Sigurðar,
óskiljanleg þróun á sér stað, raddir
fara að hljóma, ofsóknartilfinning
gerir einstaklinginn ófæran um það
sem allir vilja gera, vinna fyrir sér
og lifa eðlilegu lífi. Fyrst var að átta
sig á að eitthvað var að gerast, síðan
að leita hjálpar sem sá er í þessu
lendir skilur illa eða ekki hvað um
er að vera, síðan að leitast við að
finna leið út úr vandanum.
Það átti þó fyrir Sigurði að liggja
að finna færa leið úr þessum ógöng-
um og að verða helsta stoð fatlaðrar
móður sinnar um árabil á heimili
þeirra, einnig eftir að hún flutti á E-
deild Akranesspítala. Hann heim-
sótti hana oft á dag og létti henni líf-
ið eftir mætti. Árið 2004 flutti Sig-
urður í íbúð á vegum Svæðisskrif-
stofu fatlaðra á Eyrarflöt 6 á Akra-
nesi.
Heyrnarleysi háði Sigurði
snemma á ævinni og torveldaði
samskipti við annað fólk. Eftir því
sem leið á ævina virtist hann skilja
betur veikindi sín og þegar hann
veiktist af krabbameini, sem að lok-
um lagði hann að velli, hurfu ein-
kenni fyrri veikinda. Það var því
margt lagt á einn mann, en létt lund
var ómetanlegur eiginleiki sem
bætti upp margt mótlætið.
Sérstakar þakkir sendum við fjöl-
skylda Sigurðar starfsfólki líknar-
deildar Landspítalans í Kópavogi,
sá tími sem Sigurður átti hjá þess-
um góðu fagmönnum var honum og
fjölskyldu hans dýrmætur.
Við þökkum samfylgdina, kæri
Sigurður.
Erla og Ólafur.
Nú hefur Siggi frændi fengið
hvíldina eftir erfiða baráttu en okk-
ur langar að minnast hans með
nokkrum orðum. Það fyrsta sem
kemur upp í huga okkar er hvað
Siggi frændi var alveg einstakur
karakter, svo afskaplega ljúfur og
blíður maður. Hann hafði svo
skemmtilegan húmor og yndislegan
dillandi hlátur svo það var fátt
skemmtilegra en að hlusta á hann
og ömmu stríða hvort öðru og eins
þegar hann var að stríða mömmu.
Við systkinin hlógum mikið að
þessu með þeim. Í eldhúsinu á Suð-
urvöllum gat hann setið tímunum
saman í stólnum sínum í horninu við
gluggann, spilandi á munnhörpu
eða drekkandi kaffið sitt með
canderell út í. Tónlistin var honum
mjög hugleikin, hann samdi lög á
hljómborðið sitt eða bjó til sín eigin
hljóðfæri eins og þegar hann var
búinn að festa teygjur á mjólkur-
fernur og spilaði á þær. Já, hug-
myndaríkur var hann Siggi frændi
eins og hugmyndin hans með
gúmmíhanskann á hátalarann inni í
stofu bar merki um.
Hann var nú ekkert sérlega hrif-
inn af of miklu kossaflensi og gerð-
um við systkinin í því að kyssa hann
og knúsa þegar við hittum hann
þangað til hann skellihló. Þegar við
hugsum til baka gekk Siggi frændi
okkur í afastað. Þegar við gistum
hjá ömmu uppi á Skaga sá hann um
að skemmta okkur, fór með okkur á
rúntinn á rauða passatinum sínum
og fór með okkur í bókabúð eða rölti
með okkur niður í Traðabakka og
keypti handa okkur nammi. Æðis-
legast fannst okkur þó þegar hann
sýndi okkur leyndardómsfulla her-
bergið sitt. Það herbergi var al-
skreytt listaverkum eftir hann, al-
gjört ævintýraherbergi.
Geðsjúkdómar fá oft neikvæða
umfjöllun í þjóðfélaginu sem okkur
þykir miður, því okkar kynni af
þeim í gegnum Sigga frænda eru
allt annað en neikvæð. Má segja að
Siggi hafi ekki farið auðveldustu
leiðina í gegnum lífið og má læra
það af þessum yndislega manni að
vera ekkert að kvarta og kveina þó
á móti blási. Jafnvel þó hann væri
orðinn svo veikur eins og hann var
síðustu daga baráttu sinnar.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um réttan veg
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér.
Sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býrð mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyrð höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins
bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku Siggi frændi, við söknum
þín sárt.
Ingólfur, Magnús, Berglind,
Einara, Bergþóra og Soffía.
Elsku Siggi frændi, nú ert þú far-
inn og skrifa ég þér kveðju í hinsta
sinn. Ég átti afskaplega fallegt sam-
band við Sigga frænda sem var
bróðir mömmu. Siggi var enginn
venjulegur frændi, hann þurfti
þunga krossa að bera í gegnum lífið,
ekki einn og ekki tvo heldur urðu
þeir þrír og sá síðasti var sá sem tók
hann frá okkur.
Ég á margar yndislegar minning-
ar frá heimili ömmu og Sigga frá því
að ég var lítil stúlka. Ég man vel
þegar Siggi var að dansa við mig
inni í eldhúsi við lög unga fólksins
og hlógum við mikið.
Alltaf sat Siggi sem fastast við
sjónvarpið á sunnudögum yfir
enska boltanum og reyndi ég að
fylgja honum þar eftir en áhugi
minn var ekki jafnmikill. Svo opnaði
Siggi augu mín fyrir allri litadýrð-
inni sem leynist í fjöllunum. Mér
þótti Siggi mikill listamaður og
sýndi hann mér alltaf nýjustu verk-
in sín sem hann var mjög stoltur af.
Flottar þótti mér margar myndir
hans og í síðustu heimsókn minni til
hans gaf hann mér eina mynd eftir
sig, að mínu mati flottustu myndina
sem ég hafði svo oft dáðst að. Ynd-
islegast af öllu fannst mér hvernig
Siggi hlúði að ömmu í hennar veik-
indum. Hann var alltaf til staðar
fyrir hana. Oft kíkti ég til Sigga
þegar ég fór í heimsóknir mínar til
ömmu og drakk hjá honum einn
kaffibolla, ég veit að Sigga þótti
vænt um það því hann var alltaf kát-
ur þegar ég kom og stutt í hlát-
urinn.
Siggi kom mér skemmtilega á
óvart þegar ég eignaðist fyrsta
barnið mitt þá sendi hann mér mjög
fallega sængurgjöf sem hann valdi
sjálfur og er sá hlutur sem gull fyrir
mér.
En vegna brottflutnings míns til
Svíþjóðar gat ég ekki verið með
Sigga síðasta spölinn og þótti mér
það mjög erfitt, en, elsku Siggi, nú
veit ég að þér líður betur og að hún
amma hefur tekið vel á móti þér.
Ég kveð þig með söknuði, elsku
Siggi frændi.
Hinsta kveðja.
Einara.
Þegar ég hóf störf hjá Sigurði
fyrir um átta árum, þá óraði mig
ekki fyrir því að vinnan yrði fljótt
algjört aukaatriði, því við Siggi urð-
um fljótt vinir og skemmtum okkur
við spil, stöku gönguferðir og ferðir
á söfn fyrir sunnan. Fræg er innan
fjölskyldu hans ferð okkar austur á
land í siglingu á Lagarfljótsormin-
um, en ég held að við Siggi höfum
skemmt okkur mest sjálfir, bæði í
ferðinni og ekki síður við að hlusta á
umræður fjölskyldunnar um þetta
ævintýri okkar. Ég get ekki annað
en glaðst við þær minningar sem
mér áskotnuðust með Sigga, og ég
álít það forréttindi að hafa fengið að
kynnast þessum lífsglaða og sterka
manni, sem lét ekki bugast, þótt
stundum væri róðurinn þyngri og
erfiðari en hjá meðbræðrum hans.
Ég á eftir að sakna Sigga, en ég vil
líka þakka honum, því ég álít mig
betri mann að hafa fengið að kynn-
ast honum.
Erlingur Birgir.
SIGURÐUR BJÖRN
INGÓLFSSON
Elsku pabbi, ég trúi
því ekki að þú sért farinn. Mér
finnst enn eins og þú sért bara í
einni af þínum löngu ferðum um
landið og komir bráðum heim. Ég
veit að á endanum er óumflýjanlegt
að horfast í augu við það að þú kem-
ur ekki aftur til okkar. Samt sem áð-
ur sit ég oft og horfi á útidyrnar, bíð
og vona að þú komir gangandi inn.
Að þetta hafi allt saman bara verið
draumur, ímyndun. En, eftir því
sem fleiri dagar líða, þá finn ég að
þetta eru og verða bara draumórar í
mér.
Ég sakna þín svo ólýsanlega mik-
ið. Þegar Einar og Guðrún komu til
mín og sögðu mér að þú værir dáinn,
stóð ég bara, starði á þau. Á end-
anum sagði ég það eina sem kom
upp í hug mér: „Þið eruð að grín-
ast.“ Það var ekki fyrr en löngu
seinna sem rökhugsunin hrekkur í
gang, þau myndu aldrei ljúga þessu.
Á leiðinni heim til mömmu þá flugu
alls kyns minningar í kollinum á
mér: Þegar ég hjálpaði þér að
ÞORSTEINN
GUNNAR
GUÐMUNDSSON
✝ Þorsteinn Gunn-ar Guðmunds-
son fæddist í Ytri-
Njarðvík 17. októ-
ber 1948. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu Fífu-
sundi 5 á Hvamms-
tanga 17. september
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Hvammstanga-
kirkju 26. septem-
ber.
svindla á heimavinn-
unni þinni í ensku,
þegar við fórum tvö
saman í messu á jól-
unum og þú smíðaðir
handa mér sleða.
Þetta gerðist allt
svo óvænt. Á föstu-
deginum sextánda var
ég í skýjunum yfir
sautján ára afmælinu
mínu. Daginn eftir
hrundi heimurinn sem
ég þekkti, daginn sem
þú lést. Þá fyrst áttaði
ég mig á því hversu
stutt er á milli skins og skúra.
Sumir segja að efri árin séu þau
bestu í lífi hvers manns, þá fyrst
sérðu hverju þú hefur áorkað í líf-
inu. Það var leitt að þú fékkst aldrei
að kynnast þessum árum. Pabbi, ég
vona að þú sjáir þaðan sem þú ert
núna til okkar, og áttir þig á því
hversu miklu þú áorkaðir og hversu
margir sakna þín.
Sama hvað ég geri og tek mér fyr-
ir hendur í framtíðinni, þá vona ég
þú getir alltaf verið stoltur af litlu
stelpunni þinni, pabbi minn.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur.
Þín dóttir
Berglind Rós.