Morgunblaðið - 12.11.2005, Side 51

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. NÓVEMBER 2005 51
MINNINGAR
Einlæg vinátta milli
manna myndast oftast
ekki nema á mörgum
árum og með mikilli
samveru. Þannig var það ekki með
okkur Guðna. Við urðum einhvern
veginn strax, við fyrstu kynni, vinir
og sálufélagar þrátt fyrir að hafa ekki
mikinn samgang og samveru öðruvísi
en í gegnum vinnuna lengst af, en síð-
ar aftur þegar hann var kominn heim
til Íslands frá störfum erlendis. Það
var einhver samhljómur milli okkar,
kannski vegna þess að við vorum báð-
ir hreinskilnir og sögðum okkar skoð-
un hispurslaust og án tillits til þess
hvort það þjónaði hagsmunum okkar
eða ekki. Fyrir þessar sakir vorum
við ekki allra og var nokk sama.
Þannig vil ég minnast hans. Guðni
hafði alltaf sína skoðun. Hún var tær
og einlæg og byggð á rökhugsun
greinds manns sem lét ekki afvega-
leiðast af eigin hagsmunum.
Þegar ég hóf störf hjá Framleiðni
s.f. við ráðgjafastörf kynntist ég
Guðna sem þá var framkvæmdastjóri
hjá Hraðfrystihúsi Grundarfjarðar
h/f. Hann kom oft við hjá mér og við
unnum saman margar áætlanir er
vörðuðu vöxt og eflingu fyrirtækis-
ins. Á þessum tímum, 1985 til 1990,
GUÐNI
JÓNSSON
✝ Guðni Jónssonfæddist í
Reykjavík 20. sept-
ember 1953. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
7. nóvember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Lang-
holtskirkju 11. nóv-
ember.
var glíma sjávarút-
vegsmanna við gengis-
mál og verðbólgufár
oft á tíðum mjög erfið.
Guðni hafði, áður en
hann tók við sem fram-
kvæmdastjóri hjá
Hraðfrystihúsi Grund-
arfjarðar, starfað sem
framleiðslustjóri í
frystihúsum á nokkr-
um stöðum á landinu
og vissi nákvæmlega
hvað hann var að gera
og vann sín störf af ör-
yggi. Það var dæmi-
gert fyrir einlægni Guðna að hann
vildi ekki horfa á hlutina bara út frá
hagsmunum síns fyrirtækisins held-
ur út frá hagsmunum Grundarfjarðar
og hann talaði vel um aðra útvegs-
menn þar í bæ, sérstaklega þá hjá
Guðmundi Runólfssyni hf. og hann
kom einnig oft með þá í vinnuna til
mín varðandi verkefni sem þeir gætu
unnið saman og þjónuðu hagsmunum
beggja fyrirtækjanna og Grundar-
fjarðar. Og það var stutt í glettnina
og stríðnina þegar þeir sátu saman.
Það var mikið hlegið og þeir Runólfs-
bræður vissu alveg hvar þeir höfðu
Guðna, því hann talaði hreinskilið og
var ekkert að fela.
Síðar vann Guðni hjá Iceland Sea-
food í Bretlandi og í Þýskalandi og
hafði ég ekki mikil samskipti við hann
þá enda kominn á annan vettvang.
Þegar Guðni kom heim áttum við
samskipti með nokkuð reglulegu
millibili. Ég heimsótti hann síðustu
mánuðina þegar hann var heima í
veikindum sínum og hann hringdi oft
til að ræða atburði líðandi stundar,
sérstaklega um sjávarútvegsmál,
sem honum voru eðlilega kærust, en
einnig almennt um þróun og fram-
gang íslensks samfélags.
Guðni átti góða fjölskyldu. Konan
hans, hún Sólrún Björg, var hans stoð
og stytta og af börnunum sínum var
hann stoltur og þeim einlægur vinur.
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast Guðna Jónssonar. Hann var
einstakur og drengur góður.
Ég votta fjölskyldu hans mína inni-
legustu samúð.
Finnbogi Alfreðsson.
Við kynntumst Guðna Jónssyni í
gegnum Ellu dóttur hans og vinkonu
okkar, fyrst þegar við vorum í
menntaskóla, en síðar betur eftir að
fjölskyldan flutti heim til Íslands.
Guðni tók alltaf vel á móti okkur og
hlýtt brosið bauð mann ávallt vel-
kominn. Það var oft glatt á hjalla þeg-
ar við vinir Ellu komum í heimsókn
og hefur okkur alltaf þótt mjög gott
að koma á heimili þeirra hjóna.
Minning okkar um Guðna er minn-
ing um mann sem frá fyrsta degi tók
okkur sem jafningjum sínum. Hann
hafði alltaf mikinn áhuga á því sem
við vorum að gera hvert um sig. Hann
fylgdist vel með því sem við gerðum
og miðlaði okkur ríkulega af reynslu
sinni. Þessi náttúrlegi áhugi á náung-
anum er eitthvað sem er ekki öllum
gefið og okkur þykir einstaklega
vænt um að hafa fengið að kynnast
þessum verðmæta eiginleika í fari
Guðna.
Það er ekki hægt að minnast
Guðna án þess að nefna pólitík. Hann
iðaði yfirleitt í skinninu yfir að fá að
ræða hin ýmsu mál við okkur og þótti
ekki verra að fá smáhita í umræð-
urnar. Guðni var nefnilega einstak-
lega áhugasamur um hvers kyns
þjóðfélagsmál og okkur rekur ekki
minni til að hann hafi nokkurn tím-
ann skort skoðanir á hlutunum. Um-
ræður voru því oft fjörugar og skoð-
anir skiptar eins og gengur. Það var
alltaf gaman að ræða við Guðna og
hann fékk mann oft til að sjá aðrar
hliðar á málunum. Eitt atvik sem
nokkur okkar upplifðu lýsa þessari
ástríðu Guðna fyrir þjóðfélagsmálum
mjög vel. Hann var nýlega kominn
heim eftir erfiða aðgerð og var frekar
slappur. Ella bað okkur vinsamlegast
um að minnast ekki einu orði á pólitík
því hann mætti ekki æsast upp. Það
þýddi lítið því varla voru fimm mín-
útur liðnar þegar Guðni fór að ræða
ástand svínaræktar á Íslandi, fylgi
Vinstri-grænna, eða eins og við átti
við hvert og eitt okkar.
Við erum mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast Guðna og
hans verður sárt saknað í næstu
heimsókn.
Kæra fjölskylda, hugur okkar er
með ykkur.
Vinahópur Ellu úr MA.
Það var sumarið 2003 að Símennt-
unarstofnun Kennaraháskólans tók
að sér umsjón með Stóru upplestr-
arkeppninni í 7. bekk og okkur vant-
aði verkefnisstjóra. Um það leyti
voru samningar við styrktaraðila
runnir út og framundan var að
tryggja nægilegt fjármagn til næstu
þriggja ára. Því skilgreindum við
kröfurnar þannig að viðkomandi
þyrfti að hafa góða skipulags- og
stjórnunarhæfileika, geta unnið sjálf-
stætt og tekið forystu, hafa gott lag á
mannlegum samskiptum – og um-
fram allt: Hann varð að vera ófeiminn
við að tala um háar fjárhæðir, jafnvel
milljónir, við embættismenn og ráða-
menn stórfyrirtækja án þess að
blikna. Nokkrum dögum síðar kemur
Sólrún til mín og segist halda að hún
hafi fundið rétta manninn.
Á árum mínum í Vogaskóla vissi ég
vel af Guðna – allir í hverfinu könn-
uðust við hinn atkvæðamikla systk-
inahóp í Skeiðarvogi 1 – en leiðir okk-
ar höfðu ekki legið saman. Á fyrsta
fundi okkar Guðna áttaði ég mig
strax á því að Sólrún hafði rétt fyrir
sér. Vissulega töldu margir að
reynsla Guðna af rekstri sláturhúsa
og fiskvinnslu væri of framandi verk-
efni okkar, skólamaður væri vissu-
lega heppilegri. En efasemdum var
fljótlega sópað til hliðar. Bakgrunnur
Guðna reyndist honum og okkur hinn
mesti styrkur þegar til kom. Hann
hellti sér út í starfið af heilum hug og
tók fljótlega örugga stjórn.
Nokkrum vikum eftir að Guðni tók
við stjórn verkefnisins var beðið um
að ég héldi fræðslufund norður á
Hólmavík. Guðni ákveður að slást í
förina, aðallega til að kynnast verk-
efninu betur og fá tækifæri til að hitta
skólamenn augliti til auglitis. Norður
á Hólmavík var Guðni hrókur alls
fagnaðar, þekkti ýmsa málsmetandi
menn bæjarins frá fyrri tíð og gat
rætt við heimamenn eins og einn af
þeim. Óhætt er að segja að í þessari
ferð lögðum við Guðni grunninn að
liðlega tveggja ára ánægjulegu og ár-
angursríku samstarfi og vináttu sem
nú hefur fengið snöggan endi.
Síðastliðið vor fórum við Guðni
saman vestur á Patreksfjörð,
heimabæ Sólrúnar, til að vera þar á
lokahátíð upplestrarkeppninnar. Við
gengum um Vatneyrina í vestfirskri
veðurblíðu, Guðni sýndi mér sögu-
slóðir fjölskyldu Sólrúnar og þeirra
beggja, og töfraði fram svipmyndir
úr sögu staðarins, af ættmennum og
atburðum. Þessi ferð var ekki síður
eftirminnileg en hin fyrri, gamansemi
Guðna óborganleg, en í þessari ferð
var sérstakur undirtónn í frásögn-
inni: hlýjan og væntumþykjan til Sól-
rúnar og hennar fólks.
Fyrir hönd Radda, samtaka um
vandaðan upplestur og framsögn,
þakka ég Guðna samfylgdina og votta
Sólrúnu og fjölskyldunni hugheila
samúð okkar allra.
Baldur Sigurðsson.
Arnfríður Jónasdótt-
ir, Adda á Þverá, fædd-
ist í Grundarkoti í
Blönduhlíð 12. nóvem-
ber 1905. Hún lést á
Sjúkrahúsi Sauðár-
króks 9. febrúar 2002
og hvílir í kirkjugarði
Flugumýrar.
Foreldrar Öddu voru
hjónin Anna Jónsdóttir
frá Þorleifsstöðum og
Jónas Jónasson skáld,
kenndur við Hofdali.
Adda átti tvær systur,
Þórdísi og Hólmfríði.
Hún var yngst þeirra
systra, vel af Guði gerð, líkamlega
hraust og með glaðvært og huggandi
skaplyndi. Hún mátti ekkert aumt
sjá án þess að leita leiða til úrbóta.
Allar voru systurnar vel hagmæltar
og Hólmfríður gaf út ljóðabók. Hann-
yrðir og prjónaskapur lék í höndum
Öddu, hún var góður bakari og frá-
bær matreiðslukona, svo söngelsk að
hún gekk syngjandi að flestum verk-
um. Á fundum og ferðalögum leysti
hún oft úr ágreiningsmálum með
söng og hnyttnum vísum, því fer vel á
að lýsa henni sjálfri þannig:
Andann kætti áhrif ljóðs,
ástar sætti fundið.
Í töframætti tónaflóðs
tryggum hætti bundið.
Adda giftist Jóni Pálmasyni frá
Svaðastöðum 6. janúar 1931. Heimili
þeirra var lengst af í Axlarhaga og
börnin urðu fjögur. Jón lést 12. ágúst
1955. Erla elsta barn þeirra lést
tveim dögum fyrir 92 ára afmæli
móður sinnar, hinn 10. nóvember
1997. Önnur börn þeirra eru á lífi og
eru ömmubörnin 13 og langömmu-
börnin orðin 27, það yngsta er fætt á
98. afmælisdegi langömmu sinnar,
hinn 12. nóvember 2003, lítil sæt
hnáta sem hefur greinilega erft
dugnaðar- og sönggen langömmu
sinnar, því ber að fagna. Seinni mað-
ur Öddu var Hannes Gísli Stefánsson
á Þverá. Þau giftust ár-
ið 1958 og áttu farsæla
sambúð á Þverá uns
Hannes andaðist árið
1985. Hreinn sonur
Öddu var þá að mestu
tekinn við búinu. Hjá
honum hélt Adda sitt
heimili þar til hún flutti
til Dísu dóttur sinnar
að Fornósi 10 á Sauð-
árkróki. Þverá taldist
samt lögheimili Öddu
til æviloka. Síðustu árin
dvaldist hún á dvalar-
heimili Sjúkrahúss
Sauðárkróks við góða
umönnun og kvaddi í sátt við alla.
Á fyrri búskaparárum hennar var í
mörgu að mæðast, húsakostur kald-
ur og dimmur. Ljós- og hitagjafi olía,
kol, svörður, sauðatað og hrís. Hirð-
ing búfjár á vetrum ekkert kven-
mannsverk, en það kom þó oft í hlut
Öddu að sinna gegningum ásamt
ungum börnum, meðan heimilisfað-
irinn var að heiman.
Adda unni sveitinni. Dýrum og
gróðri. Öll búskaparárin ræktaði hún
garðávexti, átti fallegan trjágarð
með skrautlegum sumarblómum og
allskonar laukum. Um áratuga skeið
tók hún sumardvalarbörn, tók við
þau miklu ástfóstri, hélt þeim afmæl-
isveislur, ef afmælið bar uppá á dval-
artímanum, og fyrir svefninn bað hún
með þeim kvöldbænirnar. Börnin
urðu henni kær og héldu sambandi
við hana þótt leiðir sumra lægju út í
heim, vináttan gladdi hana mikið. Ég
gleðst í dag yfir að hafa átt því láni að
fagna, frá sjö ára aldri, að njóta upp-
eldis minnar mætu móður, Arnfríðar
Jónasdóttur í Axlarhaga.
Líf hennar –
Skiptist á með skin og hríðar,
skapið góða ei var falt. –
Blómadrottning Blönduhlíðar
bestu þakkir fyrir allt!
Guð blessi minninguna.
Pálmi Jónsson.
ARNFRÍÐUR
JÓNASDÓTTIR
Aldarminning
✝ Óli SveinbjörnJúlíusson fædd-
ist í Bæ í Lóni 8.
mars 1925. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðaustur-
lands á Hornafirði
2. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Guðný K.
Magnúsdóttir frá
Holti á Mýrum, f.
6.11. 1897, d. 29.11.
1995, og Júlíus Sig-
fússon frá Bæ í
Lóni, f. 31.7. 1894, d.
13.5. 1982. Systkini Óla eru Hjalta
Sigríður, f. 13.11. 1918, d. 5.9.
2002, Maren Karolína, f. 1921, Ei-
ríkur, f. 1923, Ásgeir, f. 1926,
Hörður, f. 1929, og Jóhanna Sig-
ríður, f. 1935.
Hinn 30. ágúst 1947 kvæntist
Óli Vilborgu Valgeirsdóttur, f.
25.11. 1925, d. 3.3. 2000. Þau slitu
samvistum. Börn þeirra eru: 1)
Þóra Kristjana, f. 1947, maki
John, f. Thompson. 2) Sólveig Val-
gerður, f. 1949, maki Steinþór
Hafsteinsson. 3) Ástríður Mar-
grét, f. 1950, maki Stefán Ólafs-
son. 4) Júlíus Gunnar, f. 1953, d.
8.10. 1975, maki Guðríður Ás-
grímsdóttir. 5)
Bryndís Unnur, f.
1957, maki Grímur
Eiríksson. 6) Maren
Ósk, f. 1959, maki
Sveinn Sveinsson. 7)
Haukur Þorleifur, f.
1961, maki Ásdís
Ólafsdóttir. 8) Sig-
rún Ingibjörg, f.
1966, maki Snorri
Aðalsteinsson. 9)
Ólafur Gísli, f. 1969,
maki Hrönn Ingólfs-
dóttir. Óli átti fyrir
tvíburana Steinunni
og Heimi, f. 1945. Heimir lést
1971. Barnabörnin eru 24 og
barnabarnabörnin 12.
Sambýliskona Óla er Svanhild-
ur Ó. Eggertsdóttir, f. 28.8. 1931.
Óli stundaði sjómennsku til
margra ára. Rak vörubíl í nokkur
ár. Hann var mjólkurbílstjóri hjá
KASK og vann í mjólkurstöðinni
þar til að hann flutti til Siglufjarð-
ar 1982. Þar vann hann hjá Þor-
móði ramma. Til Hafnar flutti
hann árið 2000 ásamt Svanhildi
sambýliskonu sinni.
Útför Óla verður gerð frá
Hafnarkirkju á Höfn í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Að eiga tengdaföður er oftast
óumflýjanlegt, en að eiga tengdaföð-
ur sem sálufélaga í gegn um sama
áhugamál er ómetanlegt. Ástríða
hans var hestar og útreiðar í góðum
félagsskap. Ég var svo heppinn að
verða samferða Óla síðustu æviár
hans þar sem þessir hlutir tóku
drjúgan hluta af tíma hans. Þar var
hann heill og óskiptur við starf og
leik.
Þeir stytta sporin. Þeir stappa hófum
og strjúka tauma úr lófum og glófum.
Höfuðin lyftast. Hin lifandi vél
logar af fjöri undir söðulsins þófum.
(Einar Ben.)
Samferðamenn okkar í útreiðum
geta verið sammála mér um að þess-
ar ljóðlínur eigi vel við þegar við
minnumst þessa heiðursmanns í
framtíðinni. Þegar hann var kominn
á bak góðum töltara var sem annar
maður væri þar kominn.
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
(Einar Ben.)
Takk fyrir samfylgdina.
Snorri.
Að morgni miðvikudagsins 2. nóv-
ember síðastliðins fékk ég þær
fréttir að Óli afi væri látinn. Það var
að mörgu leyti gott að fá þær fréttir
því enginn á að þurfa að upplifa
kvalir líkt og hann gerði sína síðustu
ævidaga. En þó er maður aldrei
tilbúinn að missa fjölskyldumeðlim.
Ég var ung að aldri þegar amma
mín og afi skildu. Afi flutti fljótlega í
burtu frá Hornafirði til Siglufjarðar.
Ég hef oft hugsað um það að hann
hefði varla getið farið lengra frá
okkur. Þrátt fyrir ungan aldur á ég
margar góðar minningar um afa
minn á Hornafirði. Sérstaklega eru
minnisstæðar ferðirnar inn í landið
hans þar sem hann var með fjárhús.
Þetta svæði var eins og ein stór gull-
kista fyrir ærslafulla krakka að
leika sér í. Afi leyfði okkur að
hlaupa um fjárhúsið og oftar en ekki
fóru kindurnar með stórt hlutverk í
leiknum. Þá var biðin eftir lömbun-
um á vorin ekki síður eftirminnileg.
Skemmtilegast var auðvitað ef ein-
hverjir heimalningar voru þar á
sumrin. Það að fá að gefa litlu lambi
pela var flott hlutverk fyrir ungar
dömur sem tóku slíku „móðurhlut-
verki“ fegins hendi. Og ekki má
gleyma að minnast á heyskapinn
hvert sumar, gleðin og fjörið var
ólýsanlegt.
Afi vann í mjólkurstöðinni, það
þótti mér merkilegt starf. Mér
finnst sem ég hafi bara heimsótt
hann í vinnuna í gær. Hann stendur
ljóslifandi fyrir mér í hvíta sloppn-
um, hvítu stígvélunum og með hvíta
hattinn. Oftar en ekki sátu þeir karl-
arnir á kaffistofunni þar sem manni
datt nú ekki í hug að fúlsa við kex-
kökunum með súkkulaðinu ofan á.
Stolt afastelpa sagði vinum sínum
oft frá þessu mikilvæga starfi. Hann
sá jú um það að búa til mjólkina,
smjörið og ostinn. Allir öfunduðu
mig af þessum heimsóknum og
sennilega ekki síður af súkku-
laðikexinu.
Sumarið sem ég varð 12 ára fór ég
með foreldrum mínum í heimsókn til
afa á Siglufirði. Ég gleymi seint til-
finningu minni þegar ég keyrði inn í
þann annars ágæta bæ. Það var mér
því að mörgu leyti mikill léttir þegar
hann fluttist aftur til Hornafjarðar
árið 2000. Afi minn var aftur kominn
heim og ég var viss um að nú myndi
honum líða vel. Þá er ég ekki síður
ánægð með að þau afabörn hans
sem búa þar fengu að kynnast hon-
um og hafa hann hjá sér.
Það er með söknuði sem ég kveð
afa minn í dag. Minning um góðan
mann mun ávallt lifa.
Gunnhildur Stefánsdóttir.
ÓLI SVEINBJÖRN
JÚLÍUSSON