Morgunblaðið - 26.11.2005, Qupperneq 61

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 2005 61
MINNINGAR
Elsku pabbi, ég
fékk ekki að kveðja
þig og vil því gera
það með þessum fáu
línum.
Ég hef ekki fylgst með þér síð-
ustu árin og aðeins nýflutt til Ís-
lands. Ég var að koma heim úr ut-
anlandsferð þegar við Davis
fengum fréttirnar, að pabbi hefði
farið á sjúkrahús í aðgerð og ekki
komið heim aftur. Þetta var ekki í
fyrsta sinnsem þú lentir í baráttu
við krabbamein, en þú hafðir alltaf
náð að sigra.
Á svona stundu streyma fram
minningar og af nægu að taka. En
fyrir mér varst þú maðurinn sem
gerði hluti sem feður gera ekki og
svo maðurinn sem ég gat verið
stolt af að kynna sem pabba minn.
Maðurinn sem byggði upp, skapaði
öðrum atvinnutækifæri og hafðir
mikilvægu hlutverki að gegna.
Það sem einkennir föðurfólkið
mitt er, að þau eru öll mjög glatt
fólk. Það er alltaf stutt í hláturinn
og gaman að vera með þeim. Það
sama var með þig. Þú varst kátur
á mannamótum og hafðir gaman af
að segja frá. Þú hlóst líka oftast
manna mest að sögunum og at-
burðunum. Þú varst virkur í tafl-
og briddsklúbbum og þér fannst
virkilega gaman að segja frá þegar
sigrar voru í höfn. Þú varst m.ö.o.
mjög metnaðarfullur og atorku-
samur. Þú stoppaðir aldrei, það
var alltaf eitthvað að gera; vinnan,
bókhaldið, garðsláttur, taflmót, ut-
anlandsferð eða bara leikhúsferð.
Mér hefur oft verið sagt að ég lík-
ist þér að þessu leyti og það gleður
mig.
BJÖRN
KJARTANSSON
✝ Björn Kjartans-son fæddist á
Ási í Reykjavík 3.
desember 1935.
Hann lést 15. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Grafar-
vogskirkju 24. nóv-
ember.
Seinni kona þín,
hún Svala, stóð við
hlið þér og var þér
góð hvatning. Þið
byggðuð jafnhent
upp glæsilegt heimili
í Fitjakoti og þar
voru haldnar margar
flottar veislur. Þú
varst ekkert að
spara, vildir gera vel
við þína. Þá minnist
ég síðasta stórafmæl-
is Fitjakotsbóndans,
en það var í alla staði
eftirminnileg stund.
Þú og mamma skilduð að skipt-
um þegar ég var þriggja ára og þó
við hittumst ekki oft fyrstu árin á
eftir, þá varst þú alltaf til staðar í
huga mínum og það voru ófá skipti
sem ég notaði sem barn til að
segja vinum og öðrum frá pabba
mínum í Reykjavík.
Einn af hápunktum ársins hjá
okkar systkinum var að velja jóla-
gjöfina handa þér og fékk ég þá
alltaf síðasta orðið.
Mikilvægasta gjöfin mín frá þér
var bílprófið mitt og ferðin sem við
fórum saman á bílasöluna að
kaupa fyrsta bílinn, enda þú á
heimavelli þar. Það er góð minning
sem aldrei hverfur.
Með þessum orðum vil ég kveðja
þig, pabbi minn. Farðu í friði.
Þín dóttir
Ása María.
Það er orðið töluvert langt síðan
ég tók vörubílarúnt með þér, afi,
en það gleymist samt seint hversu
mikið sport það var að fara með.
Ég man alltaf hvað stýrið var
svakalega stórt og að ég átti fullt í
fangi með að ná utan um það. Ég
skildi bara ekki hvernig þú fórst
að þessu. Eins og flestir aðrir í
fjölskyldunni fór ég síðan að vinna
hjá þér. Það bjargaði mér vasa-
peningum í þrjú ár en á þeim tíma
kynntist ég því hversu duglegur
þú í raun og veru varst. Þú varst
alltaf fyrstur á staðinn, vannst
manna mest og ef svo illa vildi til
að síminn truflaði þig í vinnunni þá
gekkst þú fjöll og firnindi meðan á
símtalinu stóð. Þegar þú komst
síðan heim á kvöldin, að sjálfsögðu
síðastur af öllum, þá fórst þú yf-
irleitt að slá garðinn eða að leika
þér á litlu gröfunni í garðinum.
Stundum tókst þér nú samt að
dotta yfir sjónvarpinu í þinni al-
kunnu sjónvarpsstellingu.
Síðustu dagar þínir reyndust öll-
um erfiðir, en sá tími var okkur
einnig dýrmætur þar sem bæði þú
og við höfðum tækifæri til að
kveðja með hlýjum hug í faðmi
fjölskyldunnar.
Elsku afi, okkur hlotnaðist sá
heiður að kynnast þér og þeim
manni sem í þér bjó. Þú hafðir að
geyma skemmtilegan karakter og
ávallt var stutt í húmorinn. Þeim
húmor hélst þú allt fram á síðustu
stundu og þannig mun minning þín
áfram í okkur lifa.
Finnur Yngvi og
Sigríður María.
Hann Bjössi er dáinn, óskiljan-
legt en samt satt. Varla hægt að
trúa því að svona myndi fara en
samt.
Bjössi var mágur minn, kvæntur
Svölu systur og voru þau gjarnan
nefnd saman. Hann var líka vinur
okkar Ketils, ferðafélagi og reynd-
ist börnum okkar vel. Við Ketill
höfum ferðast mikið með Bjössa
og Svölu, með krakkana með okk-
ur og án þeirra. Allar þessar ferðir
eru eftirminnilegar og ekki síst
hans vegna.
Kanaríferðin 2001 stendur þó
uppúr því þá lék Bjössi við hvern
sinn fingur.
Og ekki má gleyma systkina-
ferðunum þar sem Bjössi naut sín
til fulls, þekkti nöfn á öllum bæj-
um og heiðum og fólki ef því var
að skipta enda búinn að keyra og
vinna meira og minna um allt land.
Það var aldrei langt í húmorinn
þegar hann var með.
Hann var líka sannur vinur vina
sinna og þegar hann kom inn í fjöl-
skylduna kallaði mamma hann oft
„enska Lordinn“. Það var nú
vegna útlitsins held ég, því ekki
var hann Bjössi með „Lorda“-
stæla. Hann var góður við fólk og
þótti vænt um það. Við viljum
þakka „Birni bónda“ eins og hann
var gjarnan kallaður á okkar
heimili fyrir allar góðar og
skemmtilegar stundir. Við eigum
eftir að minnast hans á ferðum
okkar og fjölskyldufögnuðum og
þá verður stutt í brosið hjá okkur
enda var það hans aðalsmerki. Guð
blessi Svölu systur og alla hennar
stórfjölskyldu. Við verðum til stað-
ar.
Hlín, Ketill og fjölskylda.
Kallið er komið
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kallið er komið, óvænt og í
óþökk allra, eins og venjulega.
Björn Kjartansson kvaddi þessa
jarðvist rétt áður en þau hjónin
ætluðu að halda upp á 70 ára af-
mælið hans. Svala og Bjössi hafa
verið með okkur í félagsskapnum
KVK undanfarin 20 ár, en það er
vinahópur sem haldið hefur saman
og haft það að markmiði að reyna
að efla vináttuna og reyna að sjá
björtu hliðarnar á tilverunni. Þetta
hafa verið góð ár og alltaf var
gaman í okkar árlegu sumarbú-
staðaferðum og ekki síður í öllum
skemmtilegu samkvæmunum og
heimboðunum í gegnum tíðina.
Bjössi var það sem kallað er
vinnualki, alveg ótrúlegur þjarkur
til vinnu. Svo að stundum bar það
við að okkar maður var orðinn svo
þreyttur þegar hann settist niður,
að hann sofnaði í miðri veislu. En
þetta var alltaf fyrirgefið, því að
hann vaknaði venjulega fljótlega
aftur og var þá manna hressastur
eins og alltaf.
Hún Svala okkar hefur misst
mikið, hversu mikið veit hún best
sjálf, en við vitum að hún hefur
misst góðan og frábæran mann,
vin og félaga. Elsku Svala, það er
erfiður tími framundan og við
sendum þér og fjölskyldum ykkar
beggja samúðarkveðjur og vonum
að minningin um góðan mann
verði ykkur til huggunar. Því að
góðs drengs er gott að minnast.
Innilegar samúðarkveðjur
Fyrir hönd K.V.K.
Bára og Ingunn.
Hann Björn Kjartansson er all-
ur. Ég kynntist Bjössa fyrst þegar
leiðir þeirra Svölu, systur minnar,
lágu saman. Bjössi var þá í Vest-
fjarðaflutningum og síðar mjólk-
urflutningum í Borgarfirði. Hann
var Bjössi á mjólkurbílnum, nema
með báðar hendur á stýri, hafði út-
réttað fyrir fólkið og flutti mjólk
og vörur. Ég fór stundum með
honum og það var gaman á þess-
um ferðum, ævintýraferðir sumar
eins og um Vestfirðina. Seinna á
systkinaferðum, á jeppum og fót-
gangandi, áttum við einnig góðar
stundir og göntuðumst.
Björn var einyrki. Honum var
vinnusemin í blóð borin og hann
var hörkuduglegur. Af eljusemi
byggði hann upp fyrirtæki sitt,
fyrst með Gylfa vini sínum og síð-
ar Svölu eftir að Gylfi féll frá.
Björn var ekki langskólagenginn
en hann hafði gott verksvit og
peningavit. Með mikilli vinnu og
dugnaði komst hann í álnir. Hann
var vandvirkur og nákvæmur og
stoltur af sínum verkum, traustur
og áreiðanlegur.
Við kveðjum nú Bjössa og þökk-
um samfylgdina.
Einar og Betty.
Kveðja frá skákfélögunum
Nú hefur skugga borið á við frá-
fall Björns vinar okkar.
Með sorg í hjarta sjáum við á
bak traustum félaga og vini sem
ætíð var tilbúinn að leggja góðu lið
og var heimili þeirra Svölu ætíð
opið okkur félögum hvort sem um
var að ræða skákæfingar eða vor-
gleði.
Oft hefur verið glatt á hjalla og
menn svitnað í lófum við spenn-
andi viðureign á taflborðinu. Segja
má að skákin hafi gert okkur að
betri mönnum sem kunna að gleðj-
ast yfir góðum sigri og taka ósigri
af drenglyndi og með jafnaðargeði.
Þó ég nefni engin nöfn
neinu skal ei gleyma.
Minninganna myndasöfn
mér er ljúft að geyma.
(Á. G.)
Með þakklæti í huga kveðjum
við góðan dreng og sendum Svölu
og aðstandendum innilegar sam-
úðarkveðjur.
Skákfélagar.
Mig setti hljóðan
þegar ég fékk upp-
hringingu frá kærum
vini mínum er hann
tilkynnti mér að faðir
hans Guðni Ólafsson
fyrrv. bóndi á Þórisstöðum í Svína-
dal væri látinn. Mín fyrstu kynni af
Guðna voru þegar ég, níu ára gutti
vestan frá Ísafirði, var sendur í
sveit til Guðna og konu hans, Rut-
ar. Þar átti ég eingöngu að vera í
tvær vikur en þær urðu langar
þessar tvær vikur, því ég dvaldi
sumarlangt hjá þeim hjónum og
mörg sumur þar á eftir. Seinna er
ég var í skóla í Reykjavík þá
reyndi ég að komast þangað um
hverja helgi, svo vel leið mér í ná-
vist Guðna og hans konu. Það má
kannski segja að Guðni hafi á þess-
um árum verið mér sem annar fað-
ir, kenndi mér að lesa ýmislegt í
mannlegu fari og innrætti mér
góða siði.
Hann lagði kapp á það að kenna
mér að vinnan göfgar manninn og
leti var ekki til í hans orðabók.
Hann lagði ákaflega mikið upp úr
því að hafa snyrtilegt í kringum sig
og sjaldan hef ég kynnst manni
sem fór eins vel með vélar og tæki
og lærði ég mikið af þessu. Hann
GUÐNI
ÓLAFSSON
✝ Guðni Ólafssonfæddist á Þóris-
stöðum í Svínadal 1.
nóvember 1926.
Hann lést á Land-
spítalanum 1. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð í kyrrþey.
var réttsýnn maður
og hlýr og minnist ég
þess aldrei að hann
hafi hallmælt nokkr-
um manni. Hann var
skapgóður og það
þurfti lítið til að hann
sæi spaugilegu hlið-
ina á málunum. Þó
svo að ég sem krakki
gerði einhver axar-
sköft eða væri mis-
duglegur við „leiðin-
legu“ verkin í
sveitinni þá kom það
aldrei fyrir að Guðni
byrsti sig eða hækkaði róminn,
heldur útskýrði hann vel fyrir mér
að maður lærir af mistökum sínum
og það væri hluti starfsins að vinna
jafnt leiðinlegu verkin sem þau
skemmtilegu.
Mig langar að þakka þér fyrir öll
góðu árin sem við áttum saman og
ekki er ólíklegt að við eigum eftir
að hittast aftur hinum megin og
ganga saman á ný um græn engi
við angan af nýslegnu grasi. Góða
ferð, kæri vinur.
Jón Þór Ágústsson.
Guðni Ólafsson fyrrum bóndi á
Þórustöðum í Svínadal hefur kvatt
þennan heim og haldið til æðri
heima. Einstakur bóndi hvarf sjón-
um, en þeim fækkar nú bændunum
sem lifðu þau miklu straumhvörf
sem orðið hafa í íslenskum land-
búnaði síðastliðin 60 ár. Þeim
fækkar líka í bændastétt sem kall-
aðir voru skepnumenn og fylgdust
með hverjum grip frá degi til dags
og gældu og töluðu við húsdýrin
sín. Mikil var gleðin hjá Guðna
þegar lagðprúðar ærnar komu af
fjöllum með lömbin sín og Guðni
rifjaði upp jafnóðum kynnin frá
síðasta vori: „Já, já, hún var í
þriðju stíunni í fremsta húsinu,“ og
þá var eins gott að standa ekki á
gati.
Þegar sá sem þessar línur ritar
kynntist Guðna var að ljúka hans
búskap í Svínadal og leiðin lá á
mölina, í Kópavoginn. Og þótt
„gott sé að búa í Kópavogi“ þá
fylltist Guðni löngun til sveita er
leið að sauðburði. Í símanum sagði
hann: „Á ég ekki að rétta þér
hjálparhönd?“ og þó að Guðni væri
orðinn löggiltur eftirlaunamaður,
þá var hann hamhleypumaður og
erfitt var að fá hann til að kasta
sér til svefns um sauðburðinn.
Hann var þar yfirburðamaður og
missti vart lamb, einstakur í fæð-
ingarhjálp, prófaði mjólk í hverri á
og hans vökulu augu fylgdust með
öllu í fjárhúsinu. Þegar húsvist
lauk hjá hverri á var henni fylgt til
dyra og hún kvödd sem kær vinur.
Þegar svo ærnar lölluðu upp Stöð-
ulhólinn á leið í sumarfrelsið sagði
Guðni oft við mig: „Já, gaman
verður að sjá hana í haust.“ Með
slíkum dýravini var gaman að
starfa en Guðni var líka skemmti-
legur ferðafélagi, ávallt með sína
góðu konu við hlið sér, hana Ruth.
Við hjónin vorum með þeim í
nokkrum bændaferðum fyrr á ár-
um og tókust þá með okkur þau
kynni og vinátta sem entist þar til
yfir lauk hjá Guðna. Ein eftir-
minnilegasta ferðin var stóra
bændaferðin sem farin var með
Agnari Guðnasyni og Fjólu til Van-
couver í Kanada. Þá fórum við
saman 168 bændur og ferðuðumst
um Albertafylki þar sem endalaus-
ir kornakrar eru svo langt sem
augað eygir. Þá tók Guðni í öxlina
á mér og sagði: „Ja, hérna þurfa
þeir ekki að spara fóðurbætinn.“
Guðni var mikill hirðumaður og
gekk vel um hvort sem var í gripa-
húsum eða á heimili. Hann var sí-
vinnandi hvar sem hann bjó. Um
árabil var hann fláningsmaður hjá
Sláturfélagi Suðurlands við Laxá í
Hvalfirði. Svo verklaginn var hann
við fláninguna og snyrtilegur að
varla þurfti að þvo skrokkana á
eftir fláningsmanninum knáa.
Hann lét líka óspart í ljós óánægju
sína ef honum fannst slík störf
ekki vönduð nóg.
Þegar verkum lauk var Guðni
glettinn og spaugsamur. Hann
kunni vel að gleðjast með góðum
vinum og sagði þá vel frá. Honum
var ofarlega í huga þegar líða tók á
ævina allar framfarirnar. Hann
mundi tímana tvenna og þann tíma
er hann, innan við fermingu, fór
með öðrum með sláturfé gangandi
til Reykjavíkur. Nú taka bændur
bara upp símtólið og bíllinn kemur.
Síðasta heimili Guðna var að
Lautarsmára 1 í Kópavoginum.
Þar var ég nágranni hans í nokkra
mánuði er ég bjó í Lækjarsmára 4.
Sneru gluggarnir okkar saman á
blokkinni. Traustur vinur var
Guðni í raunum mínum við veikindi
og fráfall Ágústu konu minnar og
ekki þótti honum gott er ég hvarf
aftur einn austur í Úthlíð, en ekki
hélt ég að svo stutt væri í kveðju-
stund sem raunin varð. Hann kom
þó í heimsókn í sumar og fór yfir
það sem ég var að stússa við og
sagði: „Já, nú væri gaman að geta
tekið til hendinni.“
Ég kveð þennan góða vin og
sendi henni Ruth minni og öllum
afkomendum Guðna samúðarkveðj-
ur og þakka góðum vini fyrir sam-
fylgdina.
Björn Sigurðsson, Úthlíð.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Minningar-
greinar