Morgunblaðið - 15.12.2005, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 15. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Helgi Loftssonfæddist í
Reykjavík 31. mars
1945. Hann lést á
heimili sínu 7. des-
ember síðastliðinn.
Foreldar hans voru
Loftur Helgason að-
albókari, f. 22. apríl
1910, d. 8. júlí 1983,
og Helga Sigríður
Lárusdóttir hús-
freyja, f. 31. októ-
ber 1912, d. 26.
ágúst 1994. Systkini
Helga eru Ingi-
björg, f. 11. júlí 1935, Ólafur, f.
10. ágúst 1943, og Lárus f. 9.
október 1946.
Hinn 17. ágúst 1968 kvæntist
Helgi Ólöfu Erlu Í. Waage, f. 28.
ágúst 1943. Foreldar hennar
voru Ingólfur Ó. Waage, f. 6.
september 1902, d. 21. september
1989, og Guðbjörg Vilhjálmsdótt-
ir, f. 4. janúar 1914, d. 15. júlí
1949. Börn Helga og Ólafar eru:
1) Ingólfur Örn, f. 6. mars 1963,
kvæntur Eddu Bryndísi Örlygs-
dóttur, f. 12. september 1963.
Börn þeirra er Kolbrá, f. 19. júní
1994, Diljá, f. 14.
desember 1998, og
Ísak Ernir, f. 12.
september 2001. 2)
Ævar Páll, f. 15.
maí 1969, kvæntur
Maribeth Encar-
quez Ycot, f. 20.
mars 1977. 3) Guð-
björg, f. 7. mars
1975. Sonur hennar
Helgi Leó, f. 26.
nóvember 2004.
Helgi lauk hefð-
bundinni skóla-
göngu frá Austur-
bæjarskóla og Gagnfræðaskóla
Austurbæjar. Hann lauk námi í
bakaraiðn og síðar í kjötiðn.
Vann hann við bæði þessi störf
þangað til yfir lauk. Síðustu tvö
og hálft ár hjá Kjötvinnslunni
Esju. Hann þjálfaði yngri flokka í
knattspyrnu í tæp 30 ár, t.d. hjá
Val, Fylki, Leikni, Stjörnunni, IK,
einnig kvennaflokk KR. Hann
var virkur Kiwanismaður hjá El-
liða í 30 ár.
Útför Helga verður gerð frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Helgi mágur og svili okkar dó á
þann hátt sem allir vilja deyja, bráð-
kvaddur heima í rúmi, en kallið kom
bara alltof fljótt. Hann var rólynd-
ismaður og farsæll í sínu lífi, enda
fékk hann í vöggugjöf þann hæfi-
leika að kunna að njóta góðra stunda
og gefa frá sér gleði og hlýju. Alltaf
tilbúinn til að aðstoða ef hann gat.
Veislurnar mörgu sem hann stóð að
eða átti hlut að á ýmsan hátt voru
einstaklega skemmtilegar og alltaf
var mikið sungið, enda Helgi og
hans fólk gætt mikilli sönggleði sem
útrás fékk á góðra vina fundum. Síð-
asta stórveislan hans Helga var
brúðkaup sonar þeirra og þar var
gaman.
Helgi ólst upp í Valshverfinu í
Eskihlíð, hjá góðum foreldrum, þeim
Helgu og Lofti, og voru systkinin
fjögur, þar af ein systir, Ingibjörg
sem var elst og tók hún ríkan þátt í
umönnun bræðranna þriggja sem
allir urðu Valsarar og voru í fótbolt-
anum, og hafa þeir allir, Óli, Helgi
og Lárus verið umtalsverðir mátt-
arstólpar í þeirri íþrótt. Helgi ann-
aðist þjálfun yngri flokka og ung-
linga í fótbolta í fjölda ára hjá Val og
fleiri félögum og er óhætt að segja
að hann vann hug og hjarta þeirra
sem komust undir hans stjórn þar.
Félagslíf og störf voru alla tíð Helga
líf og yndi og er víst að Kiwanis-
klúbburinn Elliði syrgir nú dugmik-
inn og vinsælan félaga.
Starfsvettvangur Helga var tví-
skiptur, því hann lærði bæði bakstur
og kjötiðn og má segja að hann hafi
starfað sitt á hvað við báðar iðnirn-
ar, enda þoldi hann ekki bakstur til
langs tíma í senn sökum ofnæmis og
þá tók hann til við kjötiðnina, sem
hann hafði líka mjög gaman af og
kom fram með ýmsar nýjungar á
þeim vettvangi sem settar voru á
markað.
Það var árið 1968 sem Helgi festi
ráð sitt og giftist henni Lóló sinni,
eða Ólöfu Erlu Waage og var það
gæfuspor. Þau hjón voru all tíð sam-
hent í öllu því sem þau tóku sér fyrir
hendur og gleðin ríkti oft á þeirra
heimili. Börnin urðu þrjú, Ingólfur
Örn, Ævar Páll og Guðbjörg og
syrgja þau öll góðan föður og Lóló
góðan eiginmann.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
þau á þessum erfiðu tímum og
kveðjum Helga með virðingu og
þökk.
Gunnar I. Waage og Ásdís
Hannesdóttir.
Stundum er sagt að hláturinn
lengi lífið. Ef það væri tekið bók-
staflega hefði Helgi frændi getað
keppt um aldursmet. Glaður í bragði
og skemmtilegur þannig að auðvelt
var að hrífast með. Helgi þjálfaði um
langt skeið yngri flokka í knatt-
spyrnu, m.a. hjá Fylki. Góðlegt yf-
irbragð hans var ekki alltaf góður
fyrirboði á þrekæfingum. Á köflum
var engu líkara en hann sækti í
smiðju til Austur-Evrópu þeirra
tíma. En uppskorið var eins og til
var sáð. Sagt hefur verið að Guð sé
gamanleikari sem leiki fyrir áheyr-
endur sem eru of hræddir til að
hlæja. Í þessu er e.t.v. sannleikskorn
en orðanna hljóðan á ekki sérstak-
lega vel við menn á borð við Helga.
Hans verður sárt saknað. Ástvinum
öllum eru færðar samúðarkveðjur.
Loftur Ólafsson.
Kveðja frá
Knattspyrnufélaginu Val
Knattspyrnufélagið Valur er
byggt upp af fjölda fólks á öllum
aldri sem styður félagið hvert með
sínum hætti, allt frá því að stunda
æfingar og keppni, sækja leiki og
samkomur á vegum félagsins til þess
að vera eingöngu málsvari í um-
ræðunni á kaffistofum. Allir eru
mikilvægir hlekkir í keðjunni.
Í dag kveðjum við Valsmenn
sterkan hlekk í Valskeðjunni. Það er
Helgi Loftsson sem nú er látinn
langt um aldur fram. Helgi var
snemma kominn í stuttbuxurnar á
Hlíðarenda og æfði og keppti með
Val fram á fullorðinsárin. Helgi var
mikilvægur hluti Valsheildarinnar
og var vinsæll félagi og hjá Helga
var alltaf stutt í brosið. Þegar
keppnisferlinum lauk tók við farsæll
þjálfaraferill og naut Valur krafta
Helga til fjölda ára á þeim vettvangi.
Helgi var jafnframt duglegur að
sækja leiki félagsins og skemmtanir
og verður nú sannarlega skarð fyrir
skildi, þegar Helgi er horfinn úr
hópi Valsmanna á Hlíðarenda.
Helgi var gæfumaður í lífi og
starfi og á þessari sorgarstund
hugsa margir Valsmenn hlýlega til
góðra kynna sinna af Helga. Knatt-
spyrnufélagið Valur þakkar Helga
fyrir afar traustan stuðning og gott
starf alla tíð um leið og fjölskyldu
Helga eru sendar hugheilar samúð-
arkveðjur.
Grímur Sæmundsen, formaður.
Okkur Elliðafélögum var brugðið
er við fengum þá frétt að morgni 7.
desember sl. að einn af máttarstólp-
um Kiwanisklúbbsins Elliða, Helgi
Loftsson, væri allur. Hann hafði
kvöldið áður ásamt konu sinni Lóló,
verið í heimsókn hjá einum félaga
okkar og var þá hress og kátur eins
og hans var vani, en dauðinn gerir
ekki boð á undan sér. Það er sárt að
missa góðan félaga en þó enn sárara
fyrir fjölskyldu hans á þessum tíma,
jólaaðventunni að sjá á eftir ástvini
yfir móðuna miklu. Helgi hafði þann
góða eiginleika að geta alltaf glatt
alla með sínu hlýja viðmóti og
skemmtilega hlátri sem smitaði alla í
kringum sig. Helgi tók virkan þátt í
öllum störfum Kiwanisklúbbsins El-
liða en hann var búinn að vera í
klúbbnum í rúm 30 ár og var tvisvar
búinn að gegna embætti sem forseti
klúbbsins og tók þátt í flestöllum
nefndum klúbbsins. Á skemmtunum
klúbbsins var hann alltaf boðinn og
búinn að undirbúa og taka þátt í að
skemmta okkur félögunum með
ýmsum skondnum uppákomum í
gegnum árin. Þegar kom að því að
afla tekna til styrktarsjóðs Elliða
var Helgi alltaf tilbúinn að fara í fyr-
irtæki og afla vinninga í happdrætti
HELGI
LOFTSSON
✝ Ingimar Sig-urðsson fæddist
á Litlu-Giljá í Aust-
ur-Húnavatnssýslu,
3. ágúst 1924. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut 7.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Kristín
J. Jónsdóttir, f. 29.8.
1891, d. 20.6. 1984,
og Guðmundur Sig-
urður Jóhannesson,
f. 20.5. 1895, d.
27.12. 1960. Bræður
Ingimars voru: a) Björn, f. 4.6. 1918,
d. 29.5. 1959, maki Guðrún Ebene-
serdóttir. b) Jóhannes Sölvi, f. 11.6.
1921, maki Halldóra Ólafsdóttir. c)
Þórketill, f. 25.7. 1930, d. 24.10.
1995, maki Jóhanna Guðlaugsdótt-
ir. Tvo hálfbræður samfeðra átti
Ingimar, d) Friðrik Sigurð Elvan, f.
29.4. 1924, d. 3.9. 1969, maki Björg
Jóhanna Ólafsdóttir, e) Sigurð
Hilmar, f. 4.3. 1927, maki, Ása Leós-
dóttir.
Hinn 10.12. 1949 giftist Ingimar,
Þorbjörgu Huldu Alexandersdótt-
13.2. 1964, þau eiga eina dóttur,
Birgittu Rún, f. 12.9.2002. Dóttir
Brynju og Jóns Rúnars Arilíusson-
ar er Helena, f. 23.3. 1991. b) Elsa
Huld f. 26.6. 1975, búsett í Hollandi.
Ingimar lærði fyrst málmsteypu-
iðn hjá Málmsteypunni og síðar vél-
virkjun hjá Landssmiðjunni og varð
seinna meistari í iðninni. Lengst af
starfaði hann hjá Vegagerð ríkisins
þar af í rúm 30 ár sem verkstjóri í
járnsmiðju þeirra eða allt til ársins
1993 er hann lét af störfum fyrir
aldurssakir. Ingimar var alla tíð
virkur í félagsmálum, hann sat m.a
í stjórn Félags járniðnaðarmanna
um nokkurra ára skeið og átti sæti í
stjórn ASÍ 1956 til 1958. Hann tók
virkan þátt í stjórnmálum um tíma
og starfaði í Samtökum frjáls-
lyndra og vinstrimanna í Kópavogi.
Hann var einn af stofnendum
Lionsklúbbsinns Muninn í Kópa-
vogi og félagi þar til æviloka og
hlaut Melvin Jones orðuna. Hann
var tengiliður og einn af stofnend-
um Lionessuklúbbsins Ýr í Kópa-
vogi. Ingimar var fulltrúi klúbbsins
við stofnun Sunnuhlíðarsamtak-
anna í Kópavogi og sat í fulltrúa-
ráði þeirra samtaka um hríð. Síð-
ustu vikur ævi sinnar dvaldi hann á
Hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð.
Útför Ingimars verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ur, f. 28.2. 1927, d.
14.3. 2005, foreldrar
hennar voru Magnea
Guðrún Erlendsdóttir
og Alexander Guð-
jónsson.
Börn þeirra Ingi-
mars og Þorbjargar
Huldu eru: 1) Alex-
ander, f. 17.03. 1951,
maki Edda Ástvalds-
dóttir, f. 10.1. 1953,
dóttir þeirra er Em-
ilía, f. 16.3. 1990. 2)
Guðmundur Sigurð-
ur, f. 6.6. 1955, sonur
hans og Korneliu Eyrósar Galecia,
f. 11.11. 1964, er Alexander Már, f.
27.11. 1999. 3) Birna Rúna, f. 19.7.
1959, sambýlismaður Friðþjófur
Thorsteinsson Ruiz, f. 3.1. 1964,
börn þeirra eru: Sunna, f. 23.12.
1985, Fannar Ingi, f. 30.10. 1991, og
Logi Steinn, f. 8.9. 1995. Fóstur-
dóttir Ingimars og dóttir Þorbjarg-
ar Huldu er: Guðrún Kristinsdóttir,
f. 17.7. 1945, maki Helgi Hinrik
Stefánsson, f. 2.6. 1945. Dætur
þeirra eru: a) Brynja, f. 1.8. 1966,
maki Skúli Rúnar Hilmarsson, f.
Það urðu kaflaskil hjá okkur af-
komendum foreldra minna miðviku-
daginn 7. desember sl. en þann dag
dó faðir okkar eftir margra ára
slæma heilsu. Mamma okkar dó í
mars sl. frekar óvænt og var það okk-
ur sárt að missa hana því hún hafði
verið mun betri til heilsunnar en
pabbi. Pabbi var einn af þeim mönn-
um sem upplifðu nær alla breytingu
Íslensks samfélags á síðustu öld, og
var því með sanni fulltrúi 20. aldar-
innar í augum okkar, barna hans, og
ekki síst barnabarna. Hann fæddist í
torfbæ og ólst upp í torfbæjum vítt
og breitt um landið því foreldrar
hans flæktust víða í atvinnuleit og leit
að betri lífskjörum. Það var snemma
sem pabbi var sendur að heiman til
dvalar hjá vandalausum og fékk hann
snemma að kynnast því að ekki eru
allir jafnhæfir til að hafa börn í vist
og sagði okkur frá ótrúlegri vonsku
fólks við börn þar sem hann hafði
verið. Þetta tel ég að hafi verið
ástæðan fyrir því að alla tíð hefur
hann laðað að sér börn og unglinga
og talaði alltaf við þau sem jafningja
og hafði gaman af að leiðbeina og
segja sögur frá sínum uppvexti bæði
til varnaðar og eins til skemmtunar.
Bærinn Dalbær í Hrunamanna-
hreppi er sá bær sem við systkinin
þekkjum nánast hverja þúfu og allt
heimilisfólkið með nafni, sem þar var
þegar pabbi átti þar dvöl á unglings-
árum sínum, þrátt fyrir að við höfum
ekkert okkar komið þar á bæ né á
nokkurn hátt kynnst því fólki sem
þar bjó. Í Dalbæ átti heima fólk sem
mótaði hann, gaf honum ást og hlýju,
sýndi honum virðingu, sem unglingar
þurfa oft á mótunarárum sínum.
Pabbi flyst til Reykjavíkur með
foreldrum sínum skömmu fyrir
seinni heimsstyrjöld og bjuggu þau
fyrstu árin á mörgum stöðum í bæn-
um. Hann fer að læra málmsteypu í
Málmsteypunni og lýkur þar sveins-
prófi, hann hættir fljótlega í þeirri
iðn því lungun hans þoldu illa rykið
sem fylgdi þessu starfi. Hann söðlaði
um og lærði vélvirkjun hjá Lands-
smiðjunni og lýkur sveinsprófi í
þeirri grein og seinna fær hann svo
meistararéttindi í vélvirkjun. Hann
vann hjá Landssmiðjunni til ársins
1959 er hann hefur störf hjá Vega-
gerð ríkisins og verður þar fljótlega
verkstjóri í járnsmiðju sem Vega-
gerðin var að setja á stofn á þessum
tíma, til þess m.a. að vinna undirbún-
ingsvinnu á stálbitum til brúargerð-
ar. 1965 flyst þessi smiðja í bragga-
skemmur sem Vegagerðin hafði látið
reisa við Grafarvog í Reykjavík, sem
þá þótti frekar afskekkt, í smiðjunni
vann pabbi allt til ársins 1993 er hann
hætti fyrir aldurs sakir og heilsan
einnig farin að gefa sig. Í smiðjunni
vann í gegnum tíðina fjöldi ungra
manna og kvenna sem þar stigu sín
fyrstu spor á vinnumarkaðinum,
þarna var oft líf og fjör á sumrin þeg-
ar verið var að bora brúarbita,
beygja stál og annað sem þurfti að
gera hjá svo stóru fyrirtæki sem
Vegagerðin er. Pabbi hafði mjög
gaman af sínu starfi, hafði ákveðnar
skoðanir á verkum sem hann tók að
sér og þróaði, bætti og smíðaði
marga hluti til að gera þessa vinnu
auðveldari og hættuminni, og ef hann
fékk hrós frá verkfræðingum fyrir
það sem hann lagði til málanna var
hinn sami strax settur á stall í hans
huga, á sama hátt átti sá, sem fann að
því sem hann gerði, ekki upp á pall-
borðið hjá honum lengi á eftir.
Pabbi og mamma gifta sig 1949 og
stofna sitt fyrsta heimili á Laugar-
nesvegi 83 í kjallara, í skjóli foreldra
móður okkar og seinna byggja þau
hús að Rauðalæk 17 ásamt fleirum,
búa þar til ársins 1961 er þau selja þá
íbúð og hefja byggingu á húsinu
Hraunbraut 41 í Kópavogi ásamt
Jórunni móðursystir okkar og henn-
ar manni Lórens Rafn. Þarna ólumst
við upp öll börn þessara systra á efri
og neðri hæð hússins. Það var lán
okkar að geta alist upp með móður
okkar sem heimavinnandi húsmóður
og eiga Jórunni frænku í húsinu ef
mamma brá sér af bæ. Samband
þeirra systra var alveg einstakt og
hafa Jórunn og Lórens alla tíð reynst
foreldrum okkar alveg einstaklega
vel og ber að þakka það hér af mikl-
um hlýhug. Árið 1993 flytja þau síðan
að Kópavogsbraut 1b í hús sem
Sunnuhlíðarsamtökin reistu, en þau
pabbi og mamma tóku frá upphafi
virkan þátt í að koma því verki af
stað, sem félagar í Lionshreyfing-
unni, sem eru einir af bakhjörlum
þeirrar stofnunar. Foreldrar okkar
hafa alla tíð kennt okkur börnum sín-
um góða siði og hafa alla tíð hvatt
okkur til náms og annarra góðra
verka. Ekki má gleyma umhyggju
þeirra fyrir barnabörnum og barna-
barnabörnum, það leið aldrei sá dag-
ur að ekki var hringt í eitthvert okkar
til að spyrjast fyrir um börnin okkar
og ef einhver varð veikur voru sím-
tölin mörg á dag til að fylgjast með
líðaninni. Pabbi átti alltaf eitthvað í
skápnum sínum til að gleðja unga
fólkið í fjölskyldunni og ef það var
ekki sælgæti voru það einhverjir
hlutir sem hann hafði keypt eða látið
kaupa fyrir sig til að geta glatt ung-
viðið. Sem dæmi má nefna að fáum
dögum fyrir andlát sitt frétti hann af
lukkupakkauppboði á Hjúkrunar-
heimilinu í Sunnuhlíð, sem hann
dvaldi síðasta mánuðinn fyrir andlát-
ið, fékk eina hjúkrunarkonuna til að
keyra sig þangað í hjólastól, svo að
hann gæti keypt eitthvað fyrir öll
yngri börnin og fært þeim lukku-
pakka þegar hann hitti þau næst,
sem hann náði að afhenda þeim 2 vik-
um fyrir andlát sitt í íbúðinni sinni.
Einnig var hann búinn að gera ráð-
stafanir til að allir fengju sína jóla-
gjöf og helst það sem þá langaði mest
í. Hann tók hrakandi heilsu af miklu
jafnaðargeði og virtist sætta sig við
fötlun sína svo undrun sætti því ekki
var hann skaplaus, hann átti til að
vera viðskotaillur við þann sem hon-
um þótti ekki gera sér til hæfis.
Hugsun hans hélst skýr alveg til síð-
asta dags og þótti honum alltaf gam-
an að segja sögur og gat lýst mörgum
atburðum, sem hann hafði lent í,
mjög nákvæmlega til síðustu stundar
í lífi sínu. Pabbi vildi aldrei vera
baggi á neinum og bað örsjaldan um
aðstoð nema mikið lægi við og var þá
oft vanafastur á aðstoðina, síðustu
árin stytti hann sér stundir við að
skrifa á tölvu minningar úr bernsku
sinni og eins frá árum sínum hjá
Vegagerðinni, ásamt því að skrifa
smásögur og fleira, liggja eftir hann
fleiri hundruð síður af rituðu efni um
menn og málefni, sem gaman verður
að lesa við tækifæri.
Að leiðarlokum vil ég þakka for-
eldrum mínum fyrir það líf sem þau
gáfu mér og það gleður mig að eiga
góðar minningar um foreldra, sem
veittu mér, konu minni og dóttur alla
þá ástúð sem þau gátu gefið okkur.
Ég mun sakna þess að geta ekki farið
að spjalla við þau þegar ég þarf á
nærveru þeirra og góðum ráðlegg-
ingum að halda.
Blessuð sé minning þeirra.
Alexander Ingimarsson
og fjölskylda.
INGIMAR
SIGURÐSSON
Takk fyrir mig.
Jæja þá hefur stóri kallinn
uppi í stórubrekku kvatt.
Og litli strákurinn neðan
úr litlubrekku þakkar fyrir
sig.
Ofar moldinni lifa ógleym-
anlegar minningar um höfð-
ingjann Ingimar Sigurðsson.
Gangi þér vel.
Skúli Rúnar.
HINSTA KVEÐJA