Morgunblaðið - 15.12.2005, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. DESEMBER 2005 43
MINNINGAR
sem við seljum á Herrakvöldum
okkar til styrktar einhverju góðu
málefni. Það var sama hvort við vor-
um í leik eða starfi alltaf var Helgi
hrókur alls fagnaðar. Það er erfitt að
sjá á eftir góðum félaga yfir móðuna
miklu og eitt er víst að Kiwanis-
klúbburinn Elliði verður ekki samur
á eftir, en minningin lifir um góðan
félaga um ókomin ár. Við Elliða-
félagar biðjum honum Guðs bless-
unar á nýjum stað og biðjum góðan
Guð að blessa Lóló og börnin þeirra
og barnabörn sem nú eiga um sárt
að binda.
Elliðafélagar.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Mig langar í örfáum orðum að
kveðja kæran æskuvin minn Helga
Loftsson. Helgi vinur minn var
drengur góður. Hann vildi hvers
manns vanda leysa og var ávallt
hrókur alls fagnaðar hvar sem hann
kom. Hann var vinmargur og voru
vinirnir aldrei langt undan. Gleðin
var honum í blóð borin. Þær eru
elskulegar allar minningarnar sem
ég get yljað mér við nú frá uppvaxt-
arárunum okkar og allt til dagsins í
dag.
Við hugsum um tilgang lífsins, ör-
lög okkar allra og um hvert stefnir
við fráfall ástvina okkar og óvissa
ríkir í huga okkar um stund. Þegar
að er gáð er dauðinn ekki aðeins
dauði og lífið ekki aðeins líf, heldur
er því stundum öfugt farið, dauðinn
aðeins áframhaldandi líf og lífið
stundum harðara en hel.
Af hverju er þetta svo? Ég á ekki
eitt svar til við því, en hef samt skil-
ið, að þeir sem við elskum eru alltaf
hjá okkur, í einhverri mynd, og veita
okkur styrk í sorginni. Á tímamótum
sem þessum öðlast kærleikurinn
aukið gildi. Sama er að segja um þá
sem elska okkur. Þeir halda áfram,
hvert sem leið þeirra liggur, því ást-
in er sterkari en dauðinn og það sem
lifir í minningunni eigum við áfram.
Það verður aldrei frá okkur tekið.
Til eru þær stundir í lífi mínu, að
mig skortir orð til að lýsa tilfinn-
ingum mínum á viðeigandi hátt.
Þess vegna verð ég að láta mér
nægja að votta þér að lokum mitt
innilegasta þakklæti fyrir hverja
stund, sem ég fékk að njóta þíns
stóra hjarta, Helgi minn.
Ég bið góðan guð að styrkja alla
ástvini þína; sér í lagi Lóló þína og
börnin í þeirra sáru sorg.
Hvíl þú í friði, kæri vinur.
Sigurður Snævar Gunnarsson.
Hve elska eg þig, gleði, með geislana þína,
– án gleði er eg aumlega stödd –
þá sólbros þitt skín inn í sálina mína,
þar syngur hver einasta rödd.
Þú opnar það besta, sem eðli mitt geymir
og uppljómar dimmustu göng,
svo ljósið og hitinn að hjarta mér streym-
ir,
og hugurinn fyllist með söng.
(Ólöf Sigurðardóttir.)
Þessar ljóðlínur eiga svo sannar-
lega við Helga Loftsson því að hann
var sannkallaður gleðigjafi. Hann
sjálfur var fullur af lífsgleði, já-
kvæðni og einstakri bjartsýni og
smitaði alla sem voru í kringum
hann. Hann „breytti dimmu í dags-
ljós“ með nærveru sinni.
Helgi minn, við hjónin þökkum
þér fyrir einstaklega góð kynni. Ég
þakka þér fyrir frábært samstarf að
margvíslegum verkefnum fyrir Kiw-
anisklúbbinn Elliða. Það samstarf
var einstaklega gefandi. Blessuð sé
minning þín.
Kæra Lóló, guð blessi þig og fjöl-
skyldu þína og veiti ykkur styrk.
Páll og Ída.
Í dag kveðjum við hjónin kæran
vin og félaga. Margar eru gleði-
stundirnar sem við höfum átt með
hjónunum Helga og Lóló. Betri
ferðafélaga var ekki hægt að hugsa
sér en þau hjónin. Margar eru ferð-
irnar sem höfum farið saman bæði
hér heima og erlendis. Helgi minn
það er margt sem kemur upp í hug-
ann þegar litið er til baka og margs
að minnast. Ég vil þakka sérstak-
lega fyrir, hvað þú varst traustur
vinur í veikindum mínum, þegar við
vorum saman í sumarhúsi á Spáni.
Þar sýnduð þið Lóló okkur hvað er
gott að eiga trausta vini.
Ég er búinn að þekkja Helga
lengi. Við erum báðir Valsarar, allt
frá því að við æfðum fótbolta með
yngri flokkum Vals. Helgi tók síðan
að sér þjálfun yngri flokka Vals í fót-
bolta og einnig þjálfaði hann hjá
fleiri félögum stráka með mjög góð-
um árangri í mörg ár. Hann var virt-
ur af stjórnendum félaganna og dáð-
ur af drengjunum sem hann þjálfaði.
Það var gaman að verða vitni að því
þegar hann hitti drengina, sem full-
vaxna menn, hvað þeir heilsuðu hon-
um innilega.
Fyrir um það bil 30 árum gengum
við saman í Kiwanisklúbbinn Elliða.
Helgi gegndi flestum ábyrgðarstörf-
um innan klúbbsins og varð tvisvar
forseti klúbbsins. Erfitt verður að
fylla það skarð sem Helgi lætur eftir
sig og klúbburinn verður ekki sá
sami á eftir. Við eigum eftir að sakna
hlátursins og lífsgleðinnar hans
Helga. Þín verður sárt saknað.
Við hjónin, börnin okkar og þeirra
fjölskyldur minnast vinarins góða og
þakka fyrir allar gleðistundirnar.
Kæra vinkona Lóló, Ingi, Ævar og
Gugga við fjölskyldan vottum ykkur
okkar innilegustu samúð, megi guð
gæta ykkar allra.
Anna og Sigmundur.
Helgi Loftsson var þeim eiginleik-
um gæddur að ekki fór alltaf mikið
fyrir honum þar sem hann kom en
hann setti sitt mark á þá sem hans
návista nutu.
Þannig var það árið 1971, þegar
Helgi tók við þjálfun 4. fl. Vals í
knattspyrnu. Í þeim hópi voru marg-
ir ungir og efnilegir knattspyrnu-
menn sem áttu eftir að mótast og
verða að mönnum. Helgi fóstraði
þennan hóp afskaplega vel, og lagði
grunninn að velgengni flokksins það
sumar, þegar hann leiddi Val til sig-
urs í Íslandsmótinu eftir úrslitaleik
á gamla Melavellinum við ÍBV.
Allir þeir leikmenn sem þarna
léku voru að sigra í Íslandsmóti í
knattspyrnu í fyrsta skipti. Hafði
þessi árangur mikil áhrif á unga
drengi, gaf þeim sjálfstraust og
metnað til frekari afreka. Margir úr
þessum hópi áttu ekki einungis eftir
að vinna marga sigra með meistara-
flokki Vals síðar meir, heldur einnig
í öðrum félögum, í landsliði Íslands
og í atvinnumennsku erlendis.
Það er alveg ljóst að fyrsti sigur á
Íslandsmóti gaf tóninn, og átti Helgi
þar stærstan þátt. Hann hafði lag á
að fá okkur strákana með sér án láta
eða tilskipana, og var ekki síður fé-
lagi og uppalandi en eingöngu knatt-
spyrnuþjálfari.
Við minnumst Helga Loftssonar
með þakklæti í huga og viljum með
þessu fáu orðum votta fjölskyldu
hans okkar dýpstu samúð.
Íslandsmeistarar Vals í 4.
flokki karla árið 1971.
Vinnufélagi okkar, Helgi Lofts-
son, er látinn, langt um aldur fram.
Er hann kom til starfa hjá Esju,
kjötvinnslu, fyrir u.þ.b. tveimur ár-
um fylgdi honum ferskur blær.
Hann var léttur í skapi og þegar
þannig lá á honum í vinnunni gat
hann talað út í eitt. Skipti þá ekki
máli hvort viðmælandinn var ís-
lenskur, pólskur eða annarrar þjóð-
ar, Helgi hafði alltaf frá einhverju að
segja. Mér varð eitt sinn að orði við
Helga: „Helgi minn, útlendingarnir
skilja ekki hvað þú ert að segja, þú
talar bara íslensku.“ Þá svaraði
hann að bragði: „Ja, þetta síast inn
að lokum.“ Hann gafst aldrei upp, ís-
lensku skyldu þau læra. Ef Helgi
var ekki að spjalla við vinnufélagana
þá söng hann háum rómi, hann var
alltaf hress og kátur og hafði mjög
smitandi hlátur, hann vildi hafa líf og
fjör í kringum sig.
Samstarfsfólki Helga hjá Esju
þótti ákaflega vænt um hann. Hann
var mikill mannvinur og stakt prúð-
menni, lynti við alla og sýndi aldrei
annað en glaðværð og eru menn eins
og hann vandfundnir. Við sitjum eft-
ir með sorg í hjarta en full þakklætis
yfir að hafa kynnst svo góðum dreng
sem Helgi var. Biðjum við honum
Guðs blessunar og vottum fjölskyldu
hans dýpstu samúð.
Far þú í friði, kæri vinur.
F.h. starfsfólks Esju, kjötvinnslu,
Jón Sigurðsson.
Það hefur ekki verið auðvelt fyrir
hann fósturföður minn að þurfa að
taka við uppeldinu á fordekruðum
telpukrakka þegar hann og mamma
hófu búskap.
Ég hef verið um þriggja ára aldur
þegar hann kom inn í líf mitt. Ég
hafði alist upp hjá móðurforeldurm
mínum en þar bjó mamma með mig.
Ég var augasteinn allra í fjöldkyld-
unni og óvön því að fá ekki það sem
ég vildi.
Ég átti líka tvo pabba og tvær
mömmur því ég hafði vanist því að
kalla afa minn og ömmu pabba og
mömmu eins og mamma. Það var
ekki auðvelt fyrir mig að eignast einn
pabbann í viðbót og þrátt fyrir að ég
reyndi að kalla Inga pabba tókst mér
það ekki – en fyrir mig er nafnið Ingi
tilfinningalega það sama og pabbi. Á
mínum uppvaxtarárum kom oft fyrir
að við vorum ekki sammála enda
bæði mjög ákveðnir einstaklingar
með sterkar skoðanir. Á meðan við
bjuggum í sama húsi og afi minn og
amma tóku þau yfirleitt málstað
minn svo uppeldið var ekki létt verk.
Þetta þýddi ekki að okkur Inga kæmi
illa saman, langt því frá því Ingi var
mjög barngóður og hafði einstakt lag
á að laða mig að sér. Hann hafði t.d.
ótrúlega frásagnargáfu og mér er
sérstaklega minnisstæð sagan af
Tarsan sem ólst upp hjá öpunum.
Hann sagði mér lítinn kafla af sög-
unni daglega og ég beið eftir að hann
kæmi heim úr vinnunni á kvöldin til
þess að fá hann til að segja mér
meira.
Þetta var oft svo spennandi að
mamma var farin að leggja við hlust-
irnar.
Þegar ég hugsa til baka koma ýms-
ar myndir upp í hugann. Veiðiferð-
irnar sem fjölskyldan fór í bæði þeg-
ar ég og systkini mín voru lítil og eins
eftir að ég var sjálf komin með fjöl-
skyldu og hann að kenna dætrum
mínum veiðiskap. Ferðalögin til út-
landa, bæði til Evrópu og ekki síst
þegar við fórum til Kaliforníu að
heimsækja frændfólk Inga. Það var
ógleymanlegur tími og við þreytt-
umst aldrei á að rifja þann tíma upp
og hlæja að spaugilegum atvikum
sem þar áttu sér stað.
Ingi hafði ótrúlega hæfileika til að
sjá það spaugilega og stutt í glettnina
og þessi eiginleiki tel ég að hafi m.a.
fleytt honum gegnum erfið veikindi
hans sl. ár. Jákvæðni hans og það að
reyna að sjá alltaf björtu hliðarnar á
tilverunni og taka því sem að höndum
bar með æðruleysi.
Þegar Ingi hætti að vinna, þá um
sjötugt, höfðum við börnin hans
áhyggjur af því að nú færu í hönd erf-
iðir tímar fyrir hann og gáfum honum
gamla tölvu til þess að hann hefði
eitthvað til að dunda við ef honum
sýndist svo. Hann tók við þessum
grip fullur áhuga þótt hann hefði
aldrei snert tölvu áður og fyrr en
varði var hann kominn á fulla ferð
með að skrifa. Eftir hann liggja ótal
sögur, bæði smásögur og eins sögur
frá uppvaxtarárum hans. Einnig frá-
sagnir af vinnubrögðum fyrri tíma og
annar fróðleikur og skemmtiefni. Á
þessum rúma áratug eignaðist hann
þrjár tölvur og óskaði sér mynda-
skanna í áttræðisafmælisgjöf. Þetta
sýnir hve auðvelt hann átti með að til-
einka sér nýjungar þótt hann væri
kominn á efri ár. Þarna komu líka
fram hæfileikar sem hann hefði ef-
laust getað nýtt sér ef hann hefði lif-
að aðra tíma.
Hann hefur alltaf reynst mér sem
besti faðir og aldrei gat ég fundið hjá
honum að ég væri ekki dóttir hans og
gagnkvæm virðing og væntumþykja
var á milli okkar allt til hinstu stund-
ar. Hann var dætrum mínum sá besti
afi sem þær hefðu getað fengið. Alltaf
hafði hann tíma fyrir þær og þær
vissu ekkert betra en að fá að gista
hjá afa og ömmu á Hraunbrautinni.
Ingi hafði dulræna hæfileika og
gat oft sagt hluti fyrir. Síðasta kvöld-
ið sem hann lifði fórum við systurnar
til hans og þá sagði hann hluti við
okkur sem við skildum ekki þá en
þegar okkur var tilkynnt andlátið
morguninn eftir skildum við að hann
var að búa sig undir að yfirgefa þetta
jarðlíf. Ég vil að leiðarlokum þakka
Inga þá ást og umhyggju sem hann
gaf mér og minni fjölskyldu og er
okkur ómetanlegt. Hvíli hann í Guðs
friði.
Guðrún Kristinsdóttir.
Mig langar til að kveðja hann Ingi-
mar með fáeinum orðum.
Kynni mín af honum hófust fyrir
um tuttugu árum er við Birna eign-
uðumst frumburðinn okkar hana
Sunnu. Notalegt viðmót þeirra hjóna
Ingimars og Huldu staðfesti þann
grun minn að hér væri að finna hið
mesta fyrirmyndarfólk er tók mér
opnum örmum líkt og að það hafði
þekkt mig lengi. Ingimar náði fljót-
lega til mín þar sem hann var alinn
upp í sveit eins og ég, og gat staldrað
lengi við það að segja sögur frá
bernsku sinni og uppvaxtarárum því
að af þeim sögum hafði hann nóg.
Ingimar átti heima víða með foreldr-
um sínum og kynntist því mörgu sem
alla tíð síðan hefur átt stóran sess í
frásögum hans. Börnin mín hafa not-
ið þess í gegnum tíðina að heyra afa
sinn segja á svo skemmtilegan hátt
frá því sem á daga hans hefur drifið
eða þá að heyra hann tjá sig um það
sem efst væri á baugi þá stundina.
Ingimar nam járnsmíði í Iðnskólan-
um í Reykjavík og vann við þá iðn alla
tíð síðan. Lengst af hjá Vegagerð rík-
isins sem verkstjóri við þá deild er sá
um brúarsmíði fyrir vegi landsins, en
af þeim vettvangi var hann hafsjór af
fróðleik, og sögurnar voru margar úr
smiðjunni enda ekki nema von, þar
sem um fjölmennan vinnustað var að
ræða, og margur unglingspilturinn
lærði sín fyrstu handbrögð í járniðn
með vökulum augum Ingimars. Ingi-
mar veiktist fyrir mörgum árum af
sykursýki er fór að hafa veruleg áhrif
á hann allra seinustu árin en árið í ár
er búið að vera erfitt fyrir Ingimar,
því fyrr á árinu missti hann elskulega
eiginkonu sína, hana Huldu, er var
öllum í fjölskyldunni mikill missir og
upp frá því fer heilsu hans að hraka
mjög.
Eftir finnst mér standa það að allt-
af, þrátt fyrir mikil veikindi, hélt
hann sinni andlegu heilsu með reisn,
gerði jafnvel að gamni sínu því ekki
vildi hann sjá það að fólki liði illa,
minnið var allt það sama sem áður
sögurnar úr sveitinni og smiðjunni,
alveg fram í andlátið.
Ég vil þakka fyrir það að hafa átt
Ingimar að sem góðan tengdaföður
og fyrirmyndar afa barna minna.
Friðþjófur Th. Ruiz.
Elsku afi.
Okkur þykir mjög leiðinlegt að þú
sért búinn að yfirgefa okkur, en þú
ert nú samt kominn á góðan stað. Við
munum sakna allra skemmtilegu frá-
sagnanna, allra molanna og allrar
hlýjunnar sem þú veittir okkur. Það
var alltaf gaman að koma í heimsókn
til þín því þú hafðir alltaf frá svo
mörgu að segja. Bæði sögur úr lífi
þínu, einhverju sem þú hafðir lesið
eða heyrt, annars bara tala um lífið
og tilveruna. Þú hafðir einnig mikinn
áhuga á öllum íþróttum, þótt þú hafir
ekki haldið með rétta liðinu í fótbolta!
Það var alltaf jafn gaman að spila við
þig því við vorum alltaf sigurvegarar
þótt við töpuðum. Elsku besti afi, við
þökkum þér fyrir allt sem þú kenndir
okkur og gerðir fyrir okkur og við
geymum minningu þína í hjörtum
okkar. Guð geymi þig.
Fannar Ingi og Logi Steinn.
Ein af mínum fyrstu minningum er
þar sem við sátum í gula Broncoinum
þínum í Lækjargötu fyrir framan
Skalla um þetta leyti árs, amma var
að útrétta fyrir jólin, og þar sem við
biðum eftir henni sagðir þú mér sögu
frá því þegar þú varst lítill strákur og
hélst að þú hefðir séð draug í myrkr-
inu í fjósinu, sem reyndist síðan vera
lítill kálfur. Ég áttaði mig ekki á því
fyrr en löngu síðar að þú hafðir í raun
ekki verið að segja mér draugasögu
heldur varstu að segja mér að allir
hlutir hafa sína skýringu og að það
væri t.d. óþarfi að óttast myrkrið.
Þetta varst þú, alltaf að segja sögur,
ekki bara til skemmtunar heldur
fyrst og fremst til fróðleiks þeim sem
hlustuðu. Ekkert barn getur óskað
sér betri afa, þú hafði alltaf tíma,
tíma til að spjalla og hlusta, segja
sögur og svo má nú ekki gleyma þeim
ófáu bíltúrum sem við fórum til að
skoða náttúruna, fuglalífið og styttur
bæjarins og að sjálfsögðu fylgdi alltaf
saga hverju viðfangsefni.
Elsku afi minn, þótt tími okkar
saman sé á þrotum þá standa minn-
ingarnar eftir, eitt það dýrmætasta
sem við eigum. Sægur minninga um
ykkur ömmu hefur þegar fyllt hjarta
mitt og mun varðveitast þar að eilífu.
Guð varðveiti þig afi minn og góða
ferð.
Þín afastelpa,
Brynja.
Kveðjustundir eru ávallt erfiðar og
það hryggir okkur að þurfa að kveðja
hann afa, sem fékk okkur alltaf til að
hlæja, sama hvernig ástandið var.
Afi var gjafmildur og hjartahlýr og
fátt gladdi hann meira en að fá koss á
kinn frá börnunum sínum.
Hann afi var sögumaður mikill og
sagði hann okkur ófáar sögurnar af
sældarlífinu í sveitinni og einnig
skopsamar frásagnir af okkur á yngri
árum.
Með þessum fallegu orðum viljum
við kveðja afa:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku besti afi, nú ert þú kominn á
stað þar sem veikindi þín hrjá þig
ekki lengur og við vitum að amma
tekur á móti þér með opnum örmum.
Við kveðjum þig með sorg í hjarta,
en minnumst þín með bros á vör.
Þínar
Sunna og Helena.
Ingimar Sigurðsson hefur nú lagt
upp í sína hinstu för, til hennar
Huldu sinnar, sem kvaddi okkur 14.
mars sl. Þegar eldri sonur þeirra, Al-
exander, gekk að eiga yngstu dóttur
okkar Eddu, fundum við hjónin fljót-
lega hvað það var gott að tengjast
þeirra stóru samheldnu fjölskyldu.
Ingimar var einn þeirra manna sem
telja mátti góðan fulltrúa til verndar
þjóðlegum siðum og þjóðrækni, í
víðri merkingu þess orðs. Hann hef-
ur alltaf unnað hvers konar fróðleik,
einkum þó sagnfræði og ættvísi. Eft-
ir að hann komst á eftirlaun, voru
dagarnir notaðir til bóklesturs um
menn og málefni liðinna tíma og hann
tileinkaði sér nútíma tækni með tölvu
og skráði þar margar ættartölur og
sögur um fólk frá fyrri tíð. Barna-
börn Ingimars voru aufúsugestir hjá
honum og oft tóku þau þátt í um-
ræðum við okkur hin, á það vitrænan
hátt, að maður spurði undrandi
hvernig þau vissu svona margt. Svar-
ið var alltaf það sama ,, hann afi Ingi
sagði okkur þetta.“ Já Ingimar Sig-
urðsson er kvaddur með virðingu og
þökk.
Ég sendi börnum hans, tengda-
börnum og barnabörnum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Edda Jónsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Ingi-
mar Sigurðsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Höfundar eru: Guðrún Halla, Einar
Long Siguroddsson, Gyða Marvins-
dóttir og Fjölskylda.