Fréttablaðið - 01.02.2003, Blaðsíða 20

20 1. febrúar 2003 LAUGARDAGUR
Þegar íslensku tónlistarverð-launin voru afhent fyrir
skömmu steig fram nett og pen
kona og fór á kostum við verð-
launaafhendinguna. Hún tók þar
við heiðursverðlaunum og þakk-
arræða hennar var ekki löng en
því eftirtektarverðari. „Æsku-
dýrkun á Íslandi er ekki eins mik-
il og menn halda,“ var inntakið.
Ingibjörg Þorbergs er komin á
áttræðisaldur, ekur enn bifreið og
vílar ekki fyrir sér að aka til
Keflavíkur og heimsækja þar ætt-
ingja sína ef svo ber undir. Hún
býr með manni sínum, Guðmundi
Jónssyni píanóleikara sem margir
minnast frá fyrri tíð, í Kópavogin-
um. „Elsku komdu inn og fáðu þér
kaffi, það er tilbúið,“ segir hún og
býður að uppdekkuðu borði. Við
borðsendann situr Guðmundur,
heilsar og brosir hlýlega. „Mér
þótti óskaplega vænt um þann
heiður sem mér var sýndur með
þessum verðlaunum og átti alls
ekki von á að þeir myndu eftir
mér,“ segir Ingibjörg um leið og
hún skenkir kaffinu.
Heimili þeirra hjóna er ein-
staklega hlýlegt og notalegt. Ingi-
björg segir þau hafa það gott og
dagarnir líði án þess að þeim leið-
ist nokkurn tíma. „Mér finnst ég
alltaf hafa svo mikið að gera að ég
má aldrei vera að neinu. Verst er
að ég gef mér of sjaldan tíma til
að semja vegna anna.“ Guðmund-
ur skýtur inn í að hún hafi alltaf
samið mest þegar minnstur tími
hafi verið til þess. „Þannig er það
oft, maður má aldrei vera að
neinu þegar tíminn er nægur. Ætl-
ar alltaf að gera allt á morgun og
ekkert verður að neinu,“ segir
hún.
Söng fyrst í útvarp tólf ára
Ingibjörg Þorbergs er fædd við
Laugaveginn seint á árinu 1927.
Hún kveðst eiga ættir að rekja
vestur í Breiðafjörð, í Borgar-
fjörðinn og Skagafjörð. „Ætli
sönggleðin komi ekki þaðan,“ seg-
ir hún og bendir á söngelsku Skag-
firðinga, hún hljóti að hafa eitt-
hvað af henni.
Fjölskyldan flutti snemma í
Skerjafjörðinn en þegar herinn
kom var húsið þeirra rifið og þau
settu sig niður við Óðinsgötu 32.
„Þar átti ég heima allt til ársins
1967 þegar við hjónin fluttum á
Kaplaskjólsveg og síðan í Kópa-
vog. Ég kann óskaplega vel við
mig hér og ansa því ekki þegar
fólkið okkar er að nefna að húsið
sé orðið okkur þungt og of stórt og
við ættum að fá okkur elliíbúð,“
segir hún og af svipnum má ráða
að sjálf muni hún taka ákvörðun
um það þegar þar að kemur.
Ingibjörg segist ekki muna eft-
ir sér öðruvísi en syngjandi. Móð-
ir hennar átti orgel og nam sjálf
söng hjá Sigurði Birkis. „Ég fór að
læra á orgelið þegar ég var níu
ára og fór um svipað leyti í barna-
kór. Söng síðan einsöng í útvarp-
inu tólf ára gömul.“
Ingibjörg segir það hafa verið
skemmtilega reynslu og það vakti
athygli í henni smáu Reykjavík
þeirra ára. „Það var eins og núna
þegar ég fékk heiðursverðlaunin;
allir að óska mér til hamingju. Síð-
ar fór ég í útvarpskórinn og svo
náttúrlega vann ég þar í innheimt-
unni til að byrja með.“ Hún segir
að á þessum árum hafi verið gam-
an að vinna á útvarpinu. „Það var
eiginlega Pétur Pétursson þulur
sem kom mér til að syngja ein-
söng aftur. Hann kallaði á mig og
spurði hvort ég gæti ekki sungið
fyrir hann lokalag í þætti sem
hann var með. Ég man alltaf að
það var „Sonur minn sofðu í ró...,“
eftir Mozart,“ segir hún og syngur
áfram: „...hlustandi hvíldu í ró...
Eftir það var ég beðin að syngja í
Bangsímon sem Helga Valtýsdótt-
ir var þá að lesa í útvarp.“
Eftir þrjú ár á innheimtudeild-
inni bauð Jón Þórarinsson Ingi-
björgu vinnu á tónlistardeildinni.
„Vissi sem var að mig langaði að
vinna þar,“ segir hún hlæjandi.
Þar starfaði hún allar götur síðan
nema þrjú síðustu árin þegar hún
leysti Hjört Pálsson dagskrár-
stjóra af. „Það var óskaplega
spennandi að vinna á útvarpinu.
Fólk fylgdist vel með og lét mann
vita á götu ef því líkaði það sem
gert var. Ég var með þætti, var
þulur og einu sinni las ég fréttir.
Það kom til vegna forfalla. Þá
hringdi Jón Magnússon til mín tíu
mínútum áður en útsending hófst
og bað mig að koma í einum hvelli
til að lesa fréttirnar því enginn
væri til þess. Ég bjó á Óðinsgöt-
unni og hljóp í spretti niður eftir.
Hann sagði að ef ég vissi ekki
hvernig ætti að bera eitthvað
fram þá skyldi ég bara gera það
nógu óskýrt. Mér tókst ágætlega
upp og andaði léttar.“
Litla flugan vinsæl
Á löngum ferli Ingibjargar í
ríkisútvarpinu starfaði hún með
mörgu skemmtilegu fólki. „Axel
Thorsteinsson las alltaf fréttir á
morgnana. Hann kom með blöðin
af telexinu og þýddi beint um leið
og hann las. Þegar ég var á vakt í
þularherberginu hafði ég alltaf
mestar áhyggjur af að hann kæmi
ekki í tíma og margoft var ég búin
að setja mig inn í þær aðstæður ef
svo færi. Axel var svo rólegur í
tíðinni. En það kom aldrei fyrir að
hann mætti ekki. Þrátt fyrir ró-
legheitin hafði hann sitt á hreinu,“
rifjar Ingibjörg upp.
Ingibjörg hafði umsjón með
óskalagaþætti sjúklinga, sem var
óhemju vinsæll. „Vinsælustu lög-
in þá? Ég man það bara ekki.
Heiðin um vetrardag... Jú, ætli
það ekki.“ Guðmundur minnir
hana á Bjössa á mjólkurbílnum og
Ingibjörg tekur undir það, en man
svo eftir Litlu flugunni eftir Sig-
fús Halldórsson. „Það var allra
vinsælasta lagið og svo var með
Átti ekki von á að
þeir myndu eftir mér
Þau okkar sem slitið hafa barnsskónum höfum ekki gleymt því þegar ein stöð hljómaði á öldum ljósvakans.
Útvarpið var stór hluti tilverunnar og menn uxu upp með því sem þar hljómaði. Ingibjörg Þorbergs var hluti þeirrar veraldar.
SÖNGURINN HEFUR FYLGT HENNI
Ingibjörg var 12 ára þegar hún söng fyrst einsöng í útvarp. Enn hefur hún gaman af að taka lagið.
ALLTAF NÓG AÐ GERA
Henni leiðist aldrei og hefur alltaf nóg að
gera. „Maður má aldrei vera að neinu þegar
tíminn er nægur. Ætlar alltaf að gera allt á
morgun og ekkert verður að neinu.“
Þá hringdi Jón
Magnússon til
mín tíu mínútum
áður en útsending hófst og
bað mig að koma í einum
hvelli til að lesa fréttirnar
því enginn væri til þess. Ég
bjó á Óðinsgötunni og
hljóp í spretti niður eftir.“
,,FRÉTTABLAÐIÐ/V
IL
H
EL
M