Fréttablaðið - 01.02.2003, Blaðsíða 21

21LAUGARDAGUR 1. febrúar 2003
lögin hans Fúsa þegar þau fóru að
koma út á plötum. Það voru nátt-
úrlega bara 78 snúninga hljóm-
plötur á þessum tíma. Ættjarðar-
lögin nutu einnig mikilla vinsælda
og mikið var beðið um þau.“
Stundum óskuðu hlustendur eftir
lögum með Ingibjörgu og segist
hún alltaf hafa verið hálf feimin
við að spila lög með sjálfri sér.
„Ég man nú ekki hvernig ég kyn-
nti það en ég forðaðist að nefna
sjálfa mig,“ segir hún.
Boðið í sjónvarp í Ameríku
Eitt sinn kom til landsins kór
frá Bandaríkjunum sem verið
hafði í söngferðalagi um Evrópu
og söng við góðar undirtektir.
Ingibjörg var svo lánsöm að henni
var boðið út til tveggja mánaða
dvalar í Washington á vegum
kórsins. „Það var spennandi
reynsla. Þá var þrettán tíma flug
út og mikið ævintýri að fljúga. Ég
bjó inn á heimili eins kórfélagans
en ferðaðist aðeins um til að
skoða. Þá henti mig skemmtilegt
atvik. Ég var á götu í New York
þegar kona stöðvaði mig. Hún
sagði að sig vantaði fólk í sjón-
varpsþátt á vegum CBS sjónvarp-
stöðvarinnar. Hann gekk út á að
þekkja lög sem spiluð voru og
bauð mér að koma og taka þátt í
því um kvöldið. Ég sagði henni að
ég væri nú bara gestur en hún
sagði það í lagi og hvatti mig
óspart til að koma. Bíll yrði send-
ur eftir mér. Ég lét undan og þeg-
ar ég kom heim þar sem ég bjó
hjá vinkonum eins kórfélagans
sagði ég þeim frá boðinu. Þær
litu undrandi á mig og sögðu
þetta örugglega einhverja vit-
leysu því það væri mjög erfitt að
komast að í svona þætti. Konan
hefði örugglega verið útsendari
einhverra bófa og nú ætti að
selja mig í kvennabúr til fram-
andi landa. Ég var með nafn-
spjald konunnar og þær ákváðu
að hringja til að kanna málið.
Jú, jú, það stóð allt heima, ég
átti að koma þar sem valið yrði
í næsta þátt og þær trúðu vart
sínum eigin eyrum. Ég fór og
keppnin gekk út á að byrjað var
að spila lag og ég átti að þekkja
hvaða lag væri um að ræða.
Mér gekk vel og þegar upp var
staðið vorum við aðeins tvö eft-
ir, ég og einhver maður. Við
kepptum síðan til úrslita og ég
hafði betur. Mig minnir að ég hafi
þekkt öll lögin nema tvö.
Þeir spurðu hvort ég gæti
sungið eða dansað og ég svaraði
að ég hefði eitthvað fengist við að
syngja. Ég gerði það og þeir vildu
endilega fá mig og sögðu að þátt-
urinn yrði áfram fram eftir vetri.
Ég taldi alla annmarka á að ég
gæti verið í þessum þáttum því ég
væri að fara heim. Þeir bentu mér
þá á að ég fengi vel greitt fyrir
þetta en ég tók ákvörðun um að
fara heim.“
Ingibjörg segist ekki sjá eftir
því, ómögulegt væri að segja hvað
hefði gerst ef hún hefði ákveðið
að vera eftir. „Það voru allt aðrir
tímar en nú. Bandaríkin voru
langt í burtu og það var meira en
að segja það að taka svona
ákvörðun.“ Hún vill samt ekki við-
urkenna að þarna hafi hún
kannski misst af frægð og frama í
Ameríku; nokkuð sem fæstum
hlotnast en fleiri þrá. „Nei,
blessuð vertu, ég hugsa ekki um
það og hef sjaldan velt þessu fyr-
ir mér,“ segir Ingibjörg og ekki er
að finna eftirsjá í orðum hennar.
Hafði ekki tíma til
að eiga börn
Ingibjörg var komin yfir fer-
tugt þegar hún batt sig Guðmundi.
Hann starfaði einnig við Ríkisút-
varpið og er mörgum kunnur frá
þeim tíma. „Ég þekkti hann fyrir
af Óðinsgötunni en á milli okkar
var ekkert fyrr en ég var búin að
vinna í mörg ár á útvarpinu.
Hann hafði verið giftur en var
skilinn þegar við fórum að
draga okkur saman,“ segir
hún og lítur hlýlega á mann
sinn. Guðmundur á börn
frá fyrra hjónabandi en
þau Ingibjörg eignuðust
engin saman. „Ég mátti
ekkert vera að því að eiga
börn eða gifta mig fyrr,“
segir hún. „Guðmundur á
hins vegar fjögur börn og
þau duga mér vel. Það var
bara svo gaman að lifa og
mikið að gera. Ég var meðal
annars í Þjóðleikhúskórnum
og því fylgdi að vera með í
óperum og söngleikjum. Ég
var einnig að kenna á þessu
tímabili og það var ógurlega
gaman.“
Þeir eru fáir sem ekki
þekkja Aravísur sem fjalla
um hann Ara sem spurði heil
ósköp. „Það vildi þannig til
að Tage Ammendrup, sem
var með hljómplötuútgáfu,
fékk mig til að semja lag og
syngja þessar vísur Stefáns
Jónssonar. Mig minnir að það
hafi verið í kringum 1953
sem ég söng inn á þessa plötu. Á
þessum árum þekktist það varla
að það kæmi eitthvað út sem ein-
göngu var ætlað börnum,“ rifjar
Ingibjörg upp. Hún samsinnir því
að platan hafi orðið vinsæl og
mikið verið spiluð. „Ég hafði
mikið gaman af því þegar tónlist-
arverðlaunin voru afhent að
hlusta á Selmu Björnsdóttur
syngja vísurnar. Hún gerði það
mjög vel og skemmtilega enda
vísurnar um Ara alveg frábærar.
Ég hafði ekki minna gaman af að
heyra Jóhönnu Vigdísi syngja
nýtt lag eftir mig við texta Krist-
jáns Hreinssonar, Skerjafjarðar-
skáldsins.“
Líf Ingibjargar hefur meira
eða minna snúist um tónlistina.
Hún hefur alltaf gefið sér tíma til
að semja og það eru ófá lögin sem
hafa verið á vörum manna í gegn-
um árin, hvort sem er ljóð eða
lag. Hún segist enn setjast niður
við að semja. Á sjötugsafmæli
hennar fyrir nokkrum árum gaf
Kópavogskaupstaður út öll lögin
hennar í veglegu nótnahefti
henni til heiðurs. „Mér þótti mjög
vænt um það. Þeir hafa alltaf
verið góðir við mig hérna,“ segir
hún.
Þakklát fyrir að fá
að verða gömul
Þau hjón eru við þokkalega
heilsu. Að vísu fékk Guðmundur
slag fyrir tæpum tuttugu árum
sem hann hefur ekki náð sér eftir
og á ekki gott með gang. Þau taka
ekki sérstaklega þátt í starfi eldri
borgara en hafa í gegnum árin
farið mikið í sund. „Það er orðið
þó nokkuð síðan við fórum síðast
og við þurfum endilega að drífa
okkur af stað aftur,“ segir hún og
lítur á bónda sinn. Hann svarar
því til að ekki standi á sér. „Við
getum farið allt sem við viljum
því ég hef bílinn í skúrnum. Ætli
ég hafi ekki ekið í yfir 50 ár en það
voru fáar konur sem óku bíl þegar
ég tók próf á sínum tíma. Þá köll-
uðu krakkar á eftir manni: „Sjáið
þið, kelling að keyra.“
Þau eru sammála um að lífið
hafi verið þeim ánægjulegt og svo
sé með ellina einnig. „Við getum
þakkað fyrir að fá að vera svona
gömul jafnvel þó ég sé hölt. Er það
ekki Guðmundur?“ segir Ingi-
björg og lítur hlýlega á mann sinn.
Þau eru sammála um að þau opni
ekki lengur svo blað að einhver
sem þau þekki sé ekki kvaddur
þann daginn. „Annars erum við
alltaf heima og förum ekki langt.
Það er nánast hægt að ganga að
okkur vísum hér í Kópavoginum.“
bergljot@frettabladid.is
KYNNTUST Á ÚTVARPINU
Ingibjörg var komin yfir fertugt þegar þau rugluðu saman reytum, hún og Guðmundur.
Hann var þá fráskilinn og átti börn en saman hafa þau ekki eignast börn.
NÓTURNAR AF ARAVÍSUM
„Ari er lítill, hann er átta ára trítill.“
Það er varla til það mannsbarn á Íslandi
sem ekki getur sungið Aravísur.
ÞAKKLÁT FYRIR AÐ FÁ
AÐ VERÐA GÖMUL
Ingibjörg segist vera þakklát fyrir að fá að
eldast. Hún er við góða heilsu og nýtur
þess að vera heima í rólegheitum.
Þær litu undrandi
á mig og sögðu
þetta örugglega
einhverja vitleysu því það
væri mjög erfitt að komast
að í svona þætti. Konan
hefði örugglega verið
útsendari einhverra bófa
og nú ætti að selja mig
í kvennabúr til
framandi landa.“
,,