Tíminn - 04.03.1973, Side 3

Sunnudagur 4. marz. 1973
TÍMINN
3
AR
T SÍN
sinm synt i Kyrrahafinu, 1500 mil-
um frá næsta landi.
Þa6 sem eftir var feröarinnar,
hefur sjávarhitinn veriö um 24
st., en lofthitinn fariö sihækkandi
og sólin hækkaö á lofti, eftir þvi
sem sunnar dregur. Viö noröur-
hjarabúar vöruöum okkur ekkert
á þessu meö sólina og erum þvi
allavega rauöskjöldóttir þessa
stundina. En þaö lagast vonandi.
Slöustu þrjá dagana fór einhver
slappleiki aö gera vart viö sig.
Menn vildu helzt sofa og þaö 20-30
tima, ef ekki var aö gert. Bráö-
lega uppgötvaöi einhver, aö þetta
stafaöi af saltskorti og v&r þá
heljar staukur meö salttöflum
settur á boröiö og menn skyldaöir
til aö taka nokkrar meö matnum.
Rann þá svefnsýkin af.
Maturinn er alveg kapituli út af
fyrir sig. Brytinn okkar hefur gert
sitt bezta til aö framreiöa úr hrá-
efninu ýmsa rétti, en viö höfum
ekki oröiö ýkja hrifin af neinu
nema kjúklingunum. Kindakjötiö,
sem kvaö vera upprunniö frá
Nýja Sjálandi er ljótt á litinn og
ólseigt, enda áreiöanlega ekki af
neinum unglömbum. Auk þess
voru skrokkarnir meira og minna
brotnir og maröir, þegar þeir
komu um borö og heföi slikt
sennilega þótt ljóöur á þvi Is-
lenzka. Þá fengum viö fisk, sem
kallaöur er þorskur, en þaö veit
sá, sem allt veit, aö venjulegur Is-
lenzkur þorskur myndi stór-
skammast sin fyrir þennan
frænda sinn, sem ekkert er hægt
aö gera viö, nema hakka i bollur.
Aöeins ein tegund er af kraftsúpu
og endist hún sennilega eitthvaö
fram á haustiö, þrátt fyrir miklar
breytingartilraunir. Fransbrauö-
iö endist aö likindum alla leiöina
til Islands, þó fuglarnir fái slatta
ööru hverju og piparinn heilan
mannsaldur. Kaffiö er ekki gott,
en þó má svæla þvi I sig, vatniö er
gjörsamlega ónothæft til annars
ensjóða mat i þvi meira aö segja
er oröiö illmögulegt að baða sig úr
þvi vegna fýlunnar. Kókið er eins
og áöur sagöi hreinasta skolp
miöaö við þaö islenzka, og þá er
litiö annaö eftir til aö svala sér á
en blessaöur bjórinn. Sem sagt,
dálitiö einhæft mataræöi og leiöi-
gjarnt, en viö reynum aö bæta úr
þessu meö þvi aö tala um skyr
rjóma, súran hval og aörar dá-
semdir og vona, aö hægt sé aö fá
eitthvaö gott I Honolúlú.
Viö höfum engar fréttir heyrt
eöa séö frá Islandi I hálfan mánuö
og erum oröin allfréttaþyrst.
Eina sambandiö, sem viö höfum
haft viö umheiminn á leiöinni, er
viö Bretting, sem er átta dögum á
undan okkur. Þeir þar um borö
sögöu okkur I gær, aö dásamlegt
væri aö vera i Honolúlú.
Fátt hefur gerzt stórtiöinda um
borö, en þó ber eitt og annað viö.
Einhvern fyrstu daganna sáum
við fjóra höfrunga leika listir sin-
ar kring um skipiö. Þá hafa
fuglarnir okkar stóru flogiö
óþreytandi umhverfis okkur alla
leiöina frá Japan og nokkrir bætzt
i hópinn i hvert sinn, sem viö
mættum skipi, sem var þó sjald-
an. i morgun fannst svo flugfiskur
á dekkinu. Hefur hann sennilega
langaö til aö athuga ljósin á skip-
inu nánar, en þaö varö hans bani.
Hann hvílir nú i frystinum og er
fallegtlik.blároggljáandieins og
sild með vængi.
En, sem sagt, Honolúlú er rétt
framundan, bráöum veröur fariö
aö slá af og ég er aö hugsa um aö
gera þaö lika, enda oröin renn-
sveitt af þessu litla pikki á ritvél-
ina.

ST
UR
BÓK

Ég held, að ég hafi verið meðal
nauðafárra, sem skildu föður
minn til hlitar. En ég held, að
hann hafi aðeins litið á mig, sem
vél, sem festi það á pappir, er
hann hugsaði. Ég minnist þess
eitt sinn, að ég greip fram i fyrir
honum og spurði um eitthvað,
sem hann hafði sagt. Hann leit
forviða á mig: Það hafði ekki fyrr
hvarflað að honum, að ég hugsaði
um það, sem hann sagði. Og sam-
vinna okkar yrði torveldari eftir
þessa uppgötvun hans.
Tolstjo hafði þegar skrifað
frægustu bækur sinar, er
Alexandra fæddist — bæði Striö
og frið og önnu Kareninu. Hugur
hans var allur tekinn að snúast
um heimspeki og trúarbrögð.
Hann leiddi ekki hugann að þvi,
sem hann haföi áður skrifað, og
ég varð þess greinilega vör, aö
hann mundi ekki lengur, um hvað
eldri bækur hans snerust. Hann
fór litilsviröingarorðum um Striö
og frið. Einu sinni, þegar hann
kom að mér, þar sem ég var aö
lesa þessar bækur, spurði hann,
hvað ég væri með. Ég lofaði hon-
um aö lita á siðuna. Hann las
efstu linuna og sagöi svo: Ekki
svo afleitt.
En hann mundi alls ekki, að
hann hafði sjálfur skrifað þetta.
VIÐ
SMÍÐUM
HRINGANA
SÍMI S491 □
Alexandra Tolstoj — komin hátt á nlræðisaldur.