Tíminn - 04.03.1973, Síða 30

30
TÍMINN
Sunnudagur 4. marz. 1973.
SNIGILLINN
Á VEGGNUM
„Hvað gengur að þér?"
sagði faðir Tuma. Tumi
stóð úti í garðinum fast við
húsvegginn. Hann hélt á
bók i hendinni og augu hans
voru full af tárum.
„Við eigum að læra
kvæði/" sagði hann. „Og sá
okkar, sem getur flutt það
bezt, á að fá verðlaun. En
ég er hræddur um, að ég
geti ekki lært það."
„Hví ertu hræddur um
það?" sagði faðir hans.
„Hinir strákarnir segja
það. Þeir segja, að það sé
ekki til neins fyrir mig að
reyna."
„Hirtu ekki um, hvað
strákarnir segja. Sýndu
þeim, að þú getir lært það."
„En ég held, að ég geti
það ekki, það er svo langt,
og sum orðin eru svo erfið.
Ég veit, að ég get ekki
unnið verðlaunin. En það
væri gaman, því að hinir
strákarnir hlæja alltaf að
mér og kalla mig seina
Tuma."
„Jæja, vinur minn, þó að
þú sért seinn, þá reyndu að
síga á það. Líttu á snigilinn
þarna á veggnum. Sjáðu
hvað hann er seinn, en þó
mun hann komast upp á
vegginn meðtímanum. Nú
ættir þú að fara eins að og
hann. Halda áfram jafnt og
þétt, læra fáeinar línur á
hverjum degi, og loksins
verður þú búinn að læra
kvæðið og þá getur farið
Hryllileg skepna W
skyldi hún hafa ráðizt ■'
á verðina. taEf'
y Biðið, m
takið eftir geisi
uninni.
Það er mjög
ótrúlegt, Jóhanna
Framhald
svo, að þú fáir verðlaunin.
Ef þér finnst það ganga
seint, þá mundu eftir
sniglinum."
Tumi þurrkaði augun,
þreif bókina og tók til
starfa. Hann lærði ekki
nema fáar línur af kvæðinu
þann dag, en hann lærði
þær svo vel, að hann
gleymdi þeim ekki. Næsta
dag sá hann, að snígillinn
hafði komizt dálítið haerra
upp eftir veggnum. Þann
dag lærði Tumi nokkrar
línur í viðbót, við það, sem
þegar var lært. Svona hélt
hann áfram dag frá degi,
og það stóð heima, að
þegar snígillinn var
kominn upp á brún,
var hann búinn að læra allt
kvæðið.
Loks rann upp dagurinn,
þegar kennarinn ætlaði að
veita verðlaunin. Hann lét
drengina flytja kvæðið einn
af öðrum. Þegar fimm eða
sex voru búnir, kom röðin
að Tuma. Nú átti hann að
sýna, hvað -hann gæti.
Þegar hann stóð upp, fóru
drengirnir að hlæja, því
að allir héldu þeir að hann
hefði ekkert getað lært, og
myndi hann verða að
hætta, þegar hann hefði
lesið fáar línur. Þetta fór þó
á annan veg. Hann las
hverja Ijóðlínu af annarri
með hreinum og skærum
rómiog gleymdi engu orði.
Það varekki hlegið lengur,
allir störðu undrandi á
Tuma, og þeir, sem áttu
eftir að lesa, hugsuðu svo
mikið um afburði Tuma, að
þeir lásu ekki eins vel, og
þeir hefðu annars getað.
Þegar þeir voru búnir að
reyna, sagði kennarinn, að
Tumi hefði lesið bezt og gaf
honum verðlaunin. 011
börnin sögðu, að það hefði
verið alveg rétt og svo
klöppuðu þau fyrir honum.
Kennarinn spurði nú
Tuma, hvernig hann hefði
getað lært kvæðið svona
vel, og hver hefði tijálp-
að honum.
„Það var snígill á
veggnum," sagði Tumi, og
aftur varð hlátur um allan
bekkinn, því að enginn vissi
við hvað hann átti.
Kennarinn þaggaði niður
hláturinn og bað Tuma að
segja upp alla söguna.
Tumi sagði, að hann
hefði séð snígil skríða upp
vegg hægt og seint en með
þolinmæði og þrautseigju.
Hann hefði alltaf haldið
áfram og aldrei litið til
baka, svo hefði hann af-
ráðið að fara eins að og
snígillinn og læra ofurlítið
af kvæðinu á hverjum degi.
„Á endanum komst
snígillinn upp, og ég lærði
kvæðið," sagði Tumi.
„Það var laglega af sér
vikið," sagði kennarinn.
„Nú skulum við hrópa ní-
falt húrra fyrir Tuma og
sniglinum á veggnum."
Ekki stóð á því, húrraópin
heyrðust langt út frá
skólanum.
Þú veizt aldrei hve mikið
þú getur fyrr en þú reynir
það.