Tíminn - 22.07.1973, Síða 10

10
TÍMINN
Sunnudagur 22. júll 1973.
Sjúklingar upp á háaloft
Handan Flatanna í Garðahreppi er Klambratún.
Þar ráða börnin ríkjum og enginn er tekinn fastur nema í gamni.
SUÐUR i Garðahreppi,
norðan við Vifilstaða-
veginn, er starfsvöllur
ungu borgaranna i
hreppnum. Þar dunda
þeir sér við að smiða og
mála daglangt og hefur
risið þar menningarlegt
hverfi með biói, lög-
reglustöð og fleira nauð-
synlegu, en ekki skal
fullyrt, að sami ibúrður
sé i timburhúsum barn-
anna og stál- og steypu-
húsum foreldra þeirra.
Við vorum á ferðalagi á þessum
slóðum i bliövirðinu fyrir helgina
og komum við á Klambratúni, en
svo heitir starfsvöllurinn, sem
rekinn er af hreppnum. Þar var
þá mýgrútur af krökkum, sem
hömuðust viö aö smiða, mála,
saga og fleira, sem nauðsynlegt
getur talizt við uppbyggingu
bæjarkjarna, og væri hreinlega
ljótt að segja börnin ganga
þegjandi til verks. Inn fyrir hliðið
fórum við og heilsuðum upp á
Sveinbjörgu gæzlustúlku, aðra af
tveimur slikum, þar sem hún sat i
skúrog leiðbeindi þegnum sinum.
Þegar við svo fórum að ganga um
svæðið og litast um, undirritaöur
með tröllstóra skrifblokk og
Gunnar ljósmyndari skreyttur
ljósmyndavélum eins og jólatré,
færðist heldur betur fjör i leikinn.
Allir vildu fá að vita hvaðan við
værum.hvenær myndirnar kæmu
i blaðinu, hvort okkur þætti ekki
þeirra hús finust, hvort við
gerðum aldrei neitt annað en að
kjafta við fólk.Spurningunum
rigndi yfir okkur — mörgum i
einu.
Það var þó ekki ætlunin, og við
spurðum ungan mann, sem var
að hefja smiði annarrar hæðar
kvikmyndahússins „Klambra-
biós”, hvað hann ætlaði að gera
Það má segja, að þetta séu glaðir borgarsmiðir, enda mörg lagleg bygging-
in, sem þeir hafa reist.
við efri hæðina. Atti kannski að
vera veitingastaður þar?
— Nei, svaraði hann dræmt.
Ætli ég hafi ekki skrifstofurnar
fyrir bióið þar.
Erfið heilbrigðis-
þjónusta
— Hver er bæjarstjóri?
spurðum við.
Skaranum, þessum brosmilda
og glaðlynda barnaskara, bar
saman um, að enginn bæjarstjóri
væri til, enda færi bezt á þvi, að
hver fengi að gera sitt.
— En löggur? Eru engarlöggur
heldur?
Jú vist eru löggur. Það eru
stelpur, sem eru búnar að smiða
löggustöð, hrópaði smáputti, sem
var mikið niðri fyrir. En þær eru
farnar núna, þær nenna ekki
alltaf að vera hérna. Komiði og
sjáiði löggustöðina!
Við þágum boðið og gengum
efst i hverfið, þar sem var stórt,
gulmálað hús. A hlið þess stóð
með fallegum stöfum:
„LÖGREGLUSTÖД og þar fyrir
neðan: Sjúkraskýli uppi. Hressi-
leg stelpa skauzt inn og mæltist
til, að við gerðum slikt hið sama.
Heldur var fátt húsgagna á neðri
hæðinni og innst i skoti er gat upp
á þá efri. Hún var fljót að klifra
upp stigann, sem negldur er
fastur við vegginn, en bæ litla
fólksins er þannig komið fyrir, áð
hávaxnir gestir ná her um bil upp
undir þak uppréttir og er þá gólf-
flötur efri hæðar i brjóstmáli.
— Hvernig ætlið þið að koma
sjúklingum hingað upp? spurði
undirritaður stúlkuna. Hann hafði
,þá komið sér fyrir i innra her-
bergi sjúkradeildarinnar og sá
aðeins i andlitið. Það dofnaði
aðeins andlitið — og augun i þvi
flögruðu til og frá. Ann að hvort
tveggja var, að hún hafði ekki
reiknað með svona spurningu eða
þá, að ekki hafði verið gert ráð
fyrir sjúklingum þarna upp á á
háalofti. Hún andvarpaði
mæðulega og sagð loks glaðlega,
greinilega með mikilli
meðaumkvun i garð þessa fávisa
manns: — Hvað, þeir fara bara á
spltalann!
Augljóst mál. Hingað til hefur
enginn meitt sig á Klamratúni,
ekki einu sinni slegið á fingur i
stað nagla, og hvi ætti þá að gera
ráð fyrir sjúklingum?
• En hvernig var svo með lög-
gæzlu á staðnum? Voru stelpurn-
ar, sem byggðu lögreglustöðina,
miskunnarlausar i starfi sinu?
Voru margir settir i steininn?
Stelpa hló og benti á strák,
sem roðnaði. Hann var oft tekinn
fastur, en það var vist vegna
þess, að einhver lögreglustelpan
var skotin i honum. Svo herti
hann sig upp og sagði: — Nei,
sumir eru stundum teknir fastir i
gamni.
Myndir:
Gunnar V. Andrésson
Texti:
Ómar Valdimarsson
Horft yfir borgina, þar sem merki bensinstöðvar innar gnæfir eiginlega yfir allt annað.