Tíminn - 26.08.1973, Síða 20

20
TÍMINN
Sunnudagur 26. ágúst 1973.
Hér birtist siðari
hluti viðtalsins við
Hafstein Björnsson,
rniðil. Þar fáum við
að heyra, hversu góð
vinátta tókst með
honum og látnum
bónda austur i
Grafningi, — og
hefur staðið til þessa
dags. Þar er enn
fremur frá þvi sagt,
hver voru fyrstu til-
drög þess, að Haf-
steinn fór' að starfa
sem miðill. Hér segir
frá liðan miðilsins,
þegar hann er að
falla i trans, og vikið
að stjórnendum hans
handan landamær-
anna.
Undir lok viðtalsins
verður litið eitt vikið
að þvi tilverusviöi,
sem Hafsteinn telur
að hiði okkar, þegar
jarðvistin er á enda.
11al'sleinii lijiirnsson Tlniani vnd
Uúii'cii.
Kinar II. Kvaran. skáld, einn af
friniih verjuin spítitismans á
lslandi. lljá lioiiuni steig
Ilafsteinn Björnsson sin fyrstu
spor sem miðill.
Séra Haraldur Nielsson. Haf-
steinn Björnsson sá sr. Haraid
frainliðinn á heiniili Einars II.
Kvarans, en skáldið spurði:
„Hvaða sannanir liafið þér fyrir
þvi?” Þetta koni sem köld vatns-
gusa yfir piltinn og honuni varð
orðfall, enda hefur margur ungl-
ingur orðið feiminn af minna til-
efni.
HEFUR JAFNA
í HEIMANA T\
Aftur erum við Haf-
steinn Björnsson komnir
til lesenda okkar, en nú
er sviðið annað en
siðast. Nú er það ekki i
Skagafirði, heldur suður
i Grafningi og i Reykja-
vik, sem tiðindin ger-
ast. Við erum að nálgast
þann kapitula i starfs-
ævi hans, er aflað hefur
honum frægðar um allt
Island, og viðar þó.
Framliðni maðurinn á
Nesjum varð vinur minn
— llver urðu tildrögin að þvi, að
þú fórst að starfa sem miöill?
— Sú leið er talsvert krókótt. Arin
liðu, hvert af öðru, og það gerðist
fátt i lifi minu annað en að ég
vann fyrir mér i ýmsum stöðum,
að ég héll áfram að lifa og vera
til. En veturinn 1935-36 varð sú
breyting á högum minum, að ég
var þann vetur sjúklingur á
sjúkrahúsinu á Sauðárkróki.
Undir vorið komst ég þó á fætur
en þá var ekki margra kosta völ,
hvað atvinnu snerti, það var helzt
að leita fyrir sér um vinnu-
mennsku, eða einhvers konar vist
á hæjum.
Einhverra hluta vegna réðist ég
suður i Grafning og gerðist vinnu-
maður hjá frk. Gunnþórunni
Halldórsdóttur, leikkonu og
Guðrúnu Jónasson, kaupkonu, en
þær ráku bú á Nesjum i Grafn-
ingi. Þar komst ég i mjög náin
kynni við huldufólk, sem var alls
staðar i kringum Þingvalla-
vatnið, og eignaðist góða per-
sónulega kunningja á meðal þess.
Það sagði mér gamall maður á
Nesjum, að þar hefði ungur
maður ætlað að fara að búa fyrir
þrjátiu árum, en veikzt skyndi-
lega af lungnabólgu og fór við það
af þessum heimi. Hann var mjög
jarðbundinn, eins og fólk kallar
það hafði sterkan hug til þessa
bæjar, þar sem hann hafði ætlað
að búa, en orðið frá að hverfa.
Þessi framliðni maður varð fljótt
mikill vinur minn, og hann er þaö
enn. Samstarf okkar varð svo
náið, að ef einhver hlutur týndist,
— sama hvort það var dautt eða
lifandi — þá þurfti ég ekki annað
en að hugsa til þessa vinar mins,
þá viíaði hann mér á það sem
týnt var, og ég gat gengið að þvi.
Þetta varð svo áberandi, að þær
frk. Gunnþórunn og Guðrún
Jónasson komust fljótt á snoðir
um, að ég væri að þvi leyti öðru
visi en aðir menn, að mér birtist
ýmislegt, sem öðrum var hulið.
Hallgrimur Jónsson, fyrrver-
andi skólastjóri hérna við Mið-
bæjarskólann, var mikill vinur
þeirra kvennanna, Gunnþórunnar
og Guðrúnar. Nú sögðu þær hon-
um frá þessum pilti, sem sé hjá
þeim á Nesjum, en Hallgrimur
var mjög andlega sinnaöur og
vildi gjarna komast i tæri við
piltinn. Haustið 1936 var ég
nokkra daga hér i Reykjavik hjá
þeim frk. Gunnþórunni og
Guðrúnu. Þá fór ég heim til
Hallgrims og lýsti þvi, sem ég sá
inni hjá honum.
Hjá Einari Kvaran
Um vorið fór ég frá Nesjum og
til Reykjavikur. Þá fór ég heim til
Hallgrims. Þá tilkynnir hann
mér, að ég eigi að koma heim til
Einars H. Kvarans á hvitasunnu-
dag þá um vorið. Það gerði ég.
Þegar ég kom vestur á Sól-
vallagötu 3, þar sem skáldið bjó,
sat hann við skrifborð sitt og kona
hans hjá honum. Fleira fólk var
þar inni, sem ég hafði aldrei séð,
en átti eftir að kynnast þvi löngu
seinna. Þar á meðal voru séra
Kristinn Danielsson, Einar Lofts-
son, kennari, og einhverjir fleiri.
Mér var boðiö sæti, en ég var
ákaflega feiminn, enda hafði ég
ekki vanizt þvi að umgangast
aðra en mina jafninga. Eftir
nokkra þögn sneri Einar Kvaran
sér að mér og sagði: „Þér eruð
sagður skyggn.” Ég hef liklega
játað þvi, þvi að eftir litla stund
segir Einar: „Sjáið þér nokkuð
hér inni?” Og ég, i minni einlægni
og fljótfærni, svaraði: „Já, ég hef
séð Harald Nielsson.” Þá sió þögn
á alla viðstadda, þangað til Einar
segir: „Hvaða sannanir hafiö þér
fyrir þvi?” Mér varð gersamlega
orðfall. Ég hafði aldrei á ævi
minni heyrt nefndar sannanir i
þessum hlutum, og það var eins
og hellt væir yfir mig köldu vatni.
Þá varð aftur þögn, þangað til að
kona hans snéri sér að honum og
sagði: „Við skulum setjast i hring
og vita hvað hann sér." Siðan var
búinn til hringur, og það var
fyrsti mannhringur þeirra teg-
undar, sem ég hafði augum litið,
hvað þá tekið þátt i að mynda.
Ég lýsti nú þarna þvi sem ég sá,*
og siðan fór ég mina leið. Ég held,
að mér sé alveg óhætt aö segja að
ég hafi aldrei á ævi minni veriö
fegnari að losna út úr nokkru
húsi. Og ég hét þvi með sjálfum
mér, að þangað skyldi ég aldrei
koma aftur. Ég fór rakleiðis
heim, en þegar þetta var, var ég
fjósamaður hjá Geir i Eskihlið.
Næsta vika leið eins og aðrar —
ég hafi komið til Einars á hvita
sunnudag 1937. — A laugardaginn
var mér sagt að það væri verið að
biöja um mig i sima. Jú, ég
gegndi þvi, þótt ég væri hissa, þvi
aö ég vissi ekki til þess að neinn
gæti átt við mig erindi simleiðis.
En undrun min varð enn meiri,
þegar ég heyrði röddina i siman-
um segja: „Þetta er á heimili
Einars Kvarans. Getiö þér ekki
komið hingað til okkar i kvöld?”
Ég var gersamlega orðlaus,
þangað til loksins að út úr mér
datt: „Ja, jú, ég hlýt að geta
það.” „Já, haldið þér ekki að þér
getiö komið svona um niu-
leytið?” spurði röddin. „Jú....jú,
það ætti ég að geta.” stamaði ég,
og svo var ekki meira sagt, en á
tilsettum tima var ég kominn i
húsið, sem ég viku áður hafði
heitið að koma aldrei framar i.
Á miðilsfundi
Frá þessum degi, má segja að
byrji reglubundnar æfingar
minar sem miðill. Fyrst sem
skyggnimiðill, en siðan sem
transmiðill, þvi að það fór að bera
á þvi, að ég sigi nokkuð langt út úr
sjálfum mér.
— Varð þér ekki ónotalega við i
fyrstu skiptin, sem þú fellst i
trans?
— Jú, ákaflega. Það er eiginlega
ómögulegt að lýsa þessu. Það er
eins og sé togað i mann. Allt i einu
finnst manni eins og það sé þrifið i
öxlina á manni, eða fótinn.
Hausinn á manni er eins og hann
séaðklofna, og þessu fylgir geipi-
legur sársauki en ekki nema
andartak, svo hverfur hann jafn-
skjótt og hann kom, og á eftir
kemur sælutilfinning.
— Þú veizt aldrei neitt af þér
meðan þú ert i transi?
— Nei, nei. Yfirleitt kem ég alltaf
inn i mitt fundarherbergi i
myrkri. Fundargestir eru seztir
og sömuleiðis aðstoöarfólk mitt.
Ég kem seinastur inn, þegar búið
er að slökkva. Ég sezt svo i minn
stól i myrkrinu. Athöfnin byrjar
með faðirvori og sálmasöng og á
meðan losna ég úr minum likama
og það siðasta, sem ég skynja
hérna megin, er, að ég sé sjálfan
mig i stólnum, og sé aðeins móta
fyrir fundargestum eins og dökk-
um þústum. Siðan er ég horfin.
En stundum veit ég af mér hinum
megin og man, hvar ég hef verið.
— Þegar svo fundi er lokið, veizt
þú þá ekki, hvað gerzt hefur?
— Nei, aldrei. Aldrei nokkurn
tima. Stjórnendur minir fyrir
handan taka við stjórninni á
likama minum, tala með honum
og nota hann, án þess að ég viti af,
á meðan ég sef miðilssvefninum.
— Hefur þú kynnzt þeim og haft
samband við þá utan miðilsfund-
anna?
— Já, mjög mikið. Það liður
varla svo dagur að ég viti ekki af
einum þeirra i kringum mig.
Stundum eru þeir allir hjá mér i
einu.
— Er þetta fólk, sem á erfitt með
að losna héðan, eða er það bara
að vinna þetta?
— 1 trúarbók okkar, Bibliunni, er
getið um þjónustubundna anda.
Það eru þær sálir, sem sifellt
leitast við að hjálpa okkur, hér á
jarðarsviöinu. Stjórnendur minir
erueiniraf þeim. Þetta fólk hefur
ekki átt neitt erfitt með að fara
héðan á sinum tima. Einn stjórn-
andi minn fæddist noröur i Fljót-
um tiunda maí árið 1762. Það er
Finna. Um hana hafa fundizt
heimildir i krikjubókum frá þess-
um tima
Lifið eftir dauðann
— Hefurðu gert þér grein fyrir
þvi, hvernig lifinu muni verða
háttað hjá okkur, þegar við erum
farin héðan? Fáum við likama?
— Ég hef reynt að gera mér grein
fyrir þessu, og fyrir mér persónu-
lega, er það staðreynd, að við för-
um héðan eins og við erum. Við
förum meö okkar innri mann,
eins og hann er, dauðinn breytir
ekki neinu nema ytra ástandi
likamans, enda verður ekkert hér
eftir nema hann. En að við lend-
um i einhverjum þrenging-
um.kemur ekki tilmála. þvi að
ótölulegar hjálparsveitir eru fyrir
handan, til þess að taka á móti
okkur. Auðvitað hljótum við að
gera upp lifsreikning okkar, en
það gerum við gagnvart okkar
eigin samvizku, en ekki frammi
fyrir neinum dómara.
Þá er það hin spurningin, hvort
viö fáum likama. Já, það er stað-
reynd. Við erum á eins fastri jörð
þar, eins og þessi jörð er fyrir
okkur hér. Við erum i jafnraun-
verulegum likama þar eins og
hér, en þar er allt önnur tiðni, allt
önnur bylgjulengd og ólikt svið.
En það er jafnraunverulegt og
áþreifanlegt eins og þetta lif hér
er fyrir okkur núna.
Ég hef komið á óendanlega
fagra staði hinum megin, en ég
hef lika komið á ömurlega staði,
þvi að þeir eru einnig til.
— Hefur bú ekki orðið þess var,
að fólk sæki mikla huggun og
i fundi hjá þér?
— Þetta er að vissu leyti dáiitil
samvizkuspurning, vegna þess að
ég, persónulega, vil ekki vera
ábyrgur gagnvart þvi, hve mikið
fólk hefur sótt til min. And-
stæðingar spiritismans halda þvi
fram, að við séum að kalla fram
andana úr öðrum heimi, _án þess
að þeir vilji það. En ’ ég vil
spyrja á móti? Hvað eru þeir
að kalla á okkur? Það er ekki
minni ásókn frá hinum heiminum
I aðnásambandi við okkur heim,
en frá okkar hálfu að ná sam-
bandi við þá, sem farnir eru
héðan.
— Verðið þið vör við mikinn vilja
til sambands við okkur, hinum
megin frá?
— Það er svo þrotlaus ásókn og
svo óendanlega mikil þrá eftir þvi
að ná sambandi við okkur hérna,
að þvi verður naumast með orð-
um lýst. Ég get sagt frá einu er
ég hef orðið var við i minu starfi,
en sem ég get búizt við að mörg-
um muni þykja mjög ótrúlegt, en
það er eins mikill sannleikur, og
að ég sit hér.
Það er það, að ungur maður,
sem fer skyndilega héðan, hann
veit ekki, að hann er farinn héðan
fyrsteftir að hann er kominn yfir
i hina nýju tilveru. En þvi fyrr
sem hans fólk kemur á fund, þvi
fljótar og betur gengur að hjálpa
honum. Því fyrr áttar hann sig. á
þvi, hvernig komið er.
Ég hef nú stundað miðilsstörf i
hartnær fjörutiu ár og nú á siðari
árum er svo komið, að verði
spiritistar, eða fólk, sem kynnzt
hefur spiritismanum, fyrir þeirri
raun að missa náinn ástvin, þá er
þaö venjulega þess fyrsta verk að
reyna að komast á fund hjá miðli
til þess aö hjálpa þeim sem farinn
er, og tala við hann. Ég vil jafnvel
taka svo stórt til orða að segja, aö
þetta sé það stærsta, sem
spiritisminn hefur að bjóða.
Sannagildi hans verður lengi
umdeilanlegt, einum hentar
þetta, og öðrum hitt. Ein vill hafa
samband við sina nánustu, eftir
að þeir eru farnir héðan, öðrum
hentar það ekki, stundum af þvi
Rætt við Síðari Viðtal:

Hafstein Björnsson, miðil grein Valgeir Sigurðsson