Tíminn - 20.04.1975, Blaðsíða 9

Sunnudagur 20. aprfl 1975.
TtMINN
9
Farkostur okkar á flugvellinum f Bahrein en þar var notið hvfldar fyrir næsta áfanga, sem var lengsti
áfangi leiðarinnar, nær ellefu klukkustunda flug til Malakkaskaga.
A langleiðum, hvort sem fiogið er
yfir þéttbýii, eyðimerkur, eða
blæðandi úthöf, þá hafa flugmenn
ærin verkefni. Það verður að
fylgjast með vélarhlutum, hreyfl
um og öðru, navigation er
einnig stöðugt viðfangsefni og
stöðugt fjarskiptasamband er við
stöðvar I landi. A 1. mynd, sjáum
við flugmanninn vera að „sam-
stilla” hreyflana, þannig að þeir
vinni jafnt. A 2. er verið að breyta
um stefnu með sjáifstýringunni
og á þriðju mynd er aðstoðarflug-
maðurinn að skrá siglingafræði-
legar staðreyndir í leiðarbókina.
Það er eðli fiókinna hluta að þeir
virðast einfaldir I höndum þjálf-
aðra manna. Þótt allir séu af-
slappaðir og virðist hafa nægan
tima, er alþjóðaflug þó siður en
svo einfalt. Þar verður margs að
gæta. Fylgja verður ferðaáætlun
út i æsar, því flugleyfa hefur verið
aflað á þeirri leið, en öðrum ekki
og umfram allt verður flugið að
ganga tafarlaust fyrir sig og á til-
Þaö er ekki nóg aö fljúga sjö flugvélum um veröldina alla, þar'veröur aö selja flugiö, afla varnings og vélarnar mega aldrei fljúga tómar, ef unnt
er. Geysilegt starf er þvi á „jöröu niöri” hjá skrifstofu CARGOLUX I Luxemburg. Forstjóri þessa flugfélags er fslenzkur, Einar ólafsson,
sem áöur vann hjá Loftleiöum 0g framkvæmdastjóri á sölu og markaös deild er Robert S. Arendal. Hér sjást þeir I aöalstöövum CARGOLUX á
Luxemburgarflugvelii. Einar lengst til vinstri, en Robert er annar frá hægri á myndinni (meö gleraugu). Þessir menn hafa náö ótrúlegum
árangri I störfum, og er þaö mál manna aö .þeim hafi tekizt aö byggja tekizt aö byggja upp stórveldi i vorutiugi a sKommim ttma.
sem hótelmenningin og þjóðarbú-
skapurinn hangir ekki upp á
ferðamálalyrikk og túrisma. Hið
ytra var það auðvitað sundursoð-
ið af sólinni en hið innra var það
vélkælt niður fyrir þægilegan
stofuhita.
Við Gunnlaugur Sigvaldason
fengum sérherbergi og var hans
herbergi innan af minu og þar
innaf var klósett og bað, en það
undarlega var að baðið var
hinum megin við gang, en gangur
með lágum skilveggjum, sem
varla hélt öðru en sauðfé skildi
ganginn frá öðrum hlutum hótels-
ins. Herbergin voru ágæt, en linið
var þvalt og rakt. Ég gaf mér
naumast tima til þess að skoða
herbergið nánar, úr glugganum
var útsýni yfir borgina og til
sjávarins. Hafið var nú
marmaragrænt og sandurinn
rauður og hvitur.
Ég kallaði á Gunnlaug til þess
aðfilma, en hann var þá i djúpum
þönkum. Yfir rúminu hans var
heljarmikill krókur úr járni og
spumingin var: Til hvers var
þessi krókur ætlaður og okkur
kom helzt i hug að þetta væri eitt
af þægindum hótelsins og til taks
ef gesturinn vildi hengja sig i
reipi.
Langur áfangi
fyrir höndum
Svo fórum við að mynda. Eftir
það fengu menn sér snarl áð-
ur en gengið var til hvilu.
Framundan var lengsti áfangi
ferðarinnar nær ellefu klukku-
tima flug til Kuala-Lumpur i
Malasiu, en þangað voru rúmlega
6000 kilómetrar eftir þeirri flug-
leið, sem við yrðum að fara, yfir
Persaflóa og Arabiska hafið, yfir
Indlandsskapa og svo þvert yfir
Bengalflóann. Menn gengu þvi til
hvilu og drógu þykka hlera fyrir
veggina. Inni varð svarta myrk-
ur, þrátt fyrir steikjandi sólina
úti.
Við sváfum draumlausum
svefni, unz Guðjón flugstjóH
barði harkalega á dyrnar og ræsti
menn til ferðar. Niðri beið okkar
ágæt máltið, undirstaða i ferðina
miklu yfir flóana tvo og Indland.
Úti á velli svaf Höskuldur um
borð i vélinni, þvi honum þótti
ekki taka þvi að koma heim á
hótel, eftir að búið var að taka
þann hluta farmsins I land, er
hingað átti að fara. Höskuldur
vaknaði við komu okkar og opn-
aði flugdrekann mikla og von
bráöar var sett i gang og skrúfu-
þotan rölti þreytulega niður á
enda flugbrautarinnar.
Eldsneytisgeymarnir voru full-
ir og allt var tilbúið undir lengsta
áfanga ferðarinnar, til Kuala
Lumpur.
Og með miklum gný hóf vélin
sig upp af flugbrautinni i Bahrein
og brátt var hún komin út yfir
Persaflóa með Iran á vinstri
væng og Saudi Arabiu á þann
hægri. Það var létt i mönnum
hljóðið og mikið drukkið af kaffi,
eins og i sumum góðum bókum
eftir þjóðlega höfunda. Þegar vél-
in hafði klifrað i fulla flughæð
minnkaði hávaðinn frá hreyflun-
um aftur og komst von bráðar i
þann knýjandi són, sem þú hættir
að heyra, þvi hann hefur samein-
azt þögninni miklu, sem rikir á
háloftum jarðar.
Hvað er gert á
langri leið?
— Hvaö gera menn svo á svona
langri leið? Flugvélin flýgur
sjálf. Autopilot, sjálfstýring, sér
um það og maðurinn les aðeins af
mælum öðru hverju og stendur
stimvakt sina eða öllu heldur
situr. Þetta var munurinn á sjón-
um og loftinu. Á skipum mátti
aldrei sitja viðneitt, ekki a.m.k. á
varðskipunum.
Menn urðu veskú að standa við
að stýra þessum púngum, rétt
eins og þeir ættu von á að allt
sigldi i strand, ef rórmaðurinn
tyllti sér á stýrismaskinuna.
Stýrimaðurinn mátti ekki heldur
setjast niður, heldur átti að stara
út á hafið með einörðum svip eins
og glimumaður við fánahyllingu.
Nei það mátti ekki setjast niður
við stjórn á þessum koppum, en
þeir höfðu svo sannarlega rangt
fyrir sér og nú eru stólar i öllum
skipum, stólar eins og i þotum og
á sumum islenzku sildarskipun-
um i Norðursjónum sitja þeir i
rakarastólum, sem eru göfugustu
og beztu sæti, sem mannsandinn
hefur fundið upp. Já, þeir hefðu
átt að sjá þetta, þessir gömlu
saltstólpar, sem maður var með
til sjós i gamla daga.
Hinn sofandi
maður beztur
— Menn skiptust niður i rabb-
hópa og reyndu að slúðra svolitið
yfir kaffinu. Andinn var svolitið
upphafinn, eins og gjarnan vill
veröa i upphafi langra útreiðar-
túra. Lifið finnur svo sjálft ein-
hvern takt. Menn gátu fleygt sér á
bekk og reynt að sofa svolitið
meira, eða þeir gátu sett steik i
óninn og „fengið sjer meira að
jeta” eins og sagt var á togurun-
um, þegar verið var að brjótast
inn hjá kokknum. Til ferðarinnar
var mikið nesti og gott, þvi á
langleiðum er betra að hafa eitt-
hvað til i svanginn en brátt leyst-
ist félag okkar upp i samfélag
þagnarinnar, eins og knýjandi
sónninn frá hreyflunum og menn
þögðu með himninum og jörðinni,
sem svaf undir fótum okkar.
Börn eru bezt i sefni, segir
fólk. Það er fullorðna fólkið lika.
Fyrir neðan okkur var jörðin,
sem við hver dagmál fyllist af
óleysanlegum vandamálum og
allt logaði i ófriði. Nú sváfu her-
irnir i friði næturinnar^ Fyrir
norðan okkur sváfu Kúrdar og
írakar og enginn vandamál voru -
til þar vestrar og norðar sváfu
Ættkvislir Abrahams og Mú-
hameðs, úlfaldarnir voru lagstir
við hlið skriðdrekanna og lambið
hjá ljóninu. Kannski ætti alltaf að
vera nótt, þvi þá héldu menn frið-
inn og fimm höfða drekinn sigldi
út á Bengalflóann i húmi kyrrar
nætur.
hendi fýkur afreftir atvikum. Hér
eru allir tvihentir menn þvi
heiðarlegir.
Flugstöðvarbyggingin er mjög
glæsileg og spáný. Eftir nokkra
bið, fengum við að halda áfram
inn i landið og þegar komið var I
gegnum toll og vegabréfseftirlit,
fengum við okkur leigubll til þess
að aka okkur á hótel. Við ókum i
tveim ameriskum bilum með
farangur okkar og nú átti að hvil-
ast um stund.
Hótelið og krókurinn
Hótelið okkar var mjög fram-
bærilegt miðað við það sem menn
eiga að venjast á svona stöðum,
Fólkið heiðarlegt. Bankinn
átti ekki peningaskáp, heldur
voru aurarnir geymdir eins og
verið væri að þurrka mó á
grindum