Tíminn - 20.04.1975, Blaðsíða 30

30
TÍMINN
Sunnudagur 20. apríl 1975.
HLJÓMPLÖTUDÓMAR
NÚ-TÍMANS
o
ÉG ER STARFANDI
HLJÓÐFÆRALEIKARI
Á BARNUM í EYJUM
★ ★ ★ ★ ★
MIKLAR BREYTINGAR hafa
átt sér staö á sviði piötumála
hjá Eric Ciapton slðasta árið.
Fyrir tæpu ári hafði hann ekki
gefið út plötu I þrjú ár, en sið-
an eru komnar út tvær plötur,
— og er sú siðari nýkomin á
markað.
Þessi nýja plata Claptons er
að mörgu leyti svipuð 461
Ocean Boulevard, m.a. vegna
þess, að flestir sömu tóniistar-
mennirnir aðstoða hann á
þessari plötu, og hljóð-
færaskipan er sú sama á báð-
um plötunum. Eg álit samt að
þessi nýja plata sé talsvert
betri en sú fyrri.
Eins og á fyrri plötunni tek-
ur Clapton fyrir nokkur gömui
lög, sem hann útsetur að nýju,
og má þar frægast teija lagið
„Swing Law Sweet Chariet”
(sem eflaust á eftir að koma út
á litilli plötu).
Persónulega finnst mér
samt beztu lög plötunnar vera
eftir hann sjálfan. Tónlistar-
still hans hefur talsvert
breytzt I gegn um árin, — lög
hans eru nú öll mikiu róiegri
og fágaðri en áður. Hljóðfæra-
leikur á plötunni er fyrsta
flokks, og ber þar að sjálf-
sögðu hæst leik Claptons á git-
arinn og dobróið.
Enginn Clapton-unnandi
iætur þessa plötu fara framhjá
sér, og það eitt er vist, að þeir
sem heyröu 461 Ocean Bouie-
vard og hrifust af, — þeir
verða sér úti um eintak. —
SþS.
★ ★ ★
NÝJU PLÖTUNNAR frá Ar-
gent hefur verið beðið meö
talsverðri eftirvæntingu,
vegna þess að sl. haust yfirgr.f
Russ Bailard gitarleikari og
annar aðal iagasmiðurinn
hljómsveitina. Töldu menn þá,
að dagar hennar væru taldir,
þvi öll beztu og vinsælustu lög
hennar siöustu árin hafa verið
eftir hann. Eftir brottför Ball-
ards fór Rod Argent, höfuð-
paur hljómsv. (hljómborðs-
leikari) aö leita að öðrum git-
arleikara og söngvara.
Honum tókst þó ekki að finna
rétta manninn, sem bæði gat
sungið og leikið á gitarinn, en
valdi tvo I stað Ballards, John
Grimaldi, gitarleikara, 19 ára,
sem talinn er einn efnilegasti
gitarleikari Breta um þessar
mundir, og John Verity söngv-
ara. Ekki fæ ég samt skilið,
hvaö Verity hefur að gera I
hljómsveitinni, þvi á plötunni
sér Argent sjálfur um sönginn
aö verulegu leyti. En kannski
fær Verity að njóta sin siöar.
Ekki hefur stfll hljómsveit-
arinnar breytzt neitt að ráði
við þessar mannabreytingar,
þvi Rod Argent semur nú öll
lögin, utan eitt, sem er eftir
bassaleikarann, Jim Rodford.
Þessi lög eru i svipuöum dúr
og fyrri lög Argents. Ekki er
hægt að segja, að piatan komi
á óvart, og svo viröist sem
áhrif nýju mannanna séu
næsta litil. — SþS.
★ ★ ★ ★ +
ÞEIR ERU eflaust margir,
sem muna eftir þvi, er Seals
og Crofts heimsóttu okkur á
árunum 1970-1971, þá tiltölu-
lega litt þekktir, — og héldu
tvenna ógleymanlega hljóm-
leika. Siðan hefur margt
breytzt, þvi að rúmu ári eftir
heimsókn þeirra hingað tii
lands, urðu þeir heimsfrægir
með plötu sinni Summer
Brccze.
Sú plata var hin fjórða i
röðinni og var stöðugt á
bandariska vinsældalistanum
i nærri þrjú ár. Diamond Girl
kom út árið 1975, og er hún að
minum dómi sú bezta, sem
þeir liafa sent frá sér, enda
mest selda plata Bandarikj-
anna það ár. Siðan kom
Unborn Child, og þar fataðist
þeim aðeins flugið, þó ekki al-
varlega. Var bætt viö i nokkr-
um lögum ýmsum hljóð-
færum, sem þar áttu alls ekki
heima, og útkoman var heldur
þunglamaleg plata.
Þá er ioksins komið að nýju
plötunni I’ll Play For You.
Sem betur fer á hún lítið
sameiginlegt meö Unborn
Child. Textarnir vekja sem
fyrr mestan áhuga og athygli,
enda eru þeir nokkuð sér á
parti i textasmlð, þar sem
báðir eru Baháiar. Blessuð (?)
mengunin fær sinn skerf I lagi,
sem heitir Ugly City, en ein-
mitt i þvi lagi kemur vel fram
hin skemmtilega melódiu-
skipting þeirra, — en I mörg-
um laganna eru þrjár til fjórar
melódiur, sem þeir tengja
saman á frábæran hátt. Ég
gæti haldið áfram að skrifa
um lögin, en látum þetta duga.
Hljóðfæraleikurinn er óað-
finnanlegur að vanda, og sem
fyrr er hvert smáatriði þaul-
hugsað, og hvergi kastað til
höndunum. I’ll Play For You
er frábær plata og sannarlega
þess virði, að henni sé gaumur
gefinn — G.G.
★ ★ ★ ★
A UNDANFÖRNUM árum
hafa fremur litlar breytingar
átt sér staö I popptónlistinni,
þ.e. I viðustu merkingu þess
orös. Hljómpiötur hafa aö visu
stöðugt orðið fulikomnari
hvað tæknileg atriði áhrærir,
en hvaö efni snertir, hafa eng-
ar grundvallarbreytingar
orðið á siðari árum. Þetta hef-
ur leitt til þess, að margir
teija, að popptóniistin hafi
staðnað, — um það má náttúr-
lega endalaust deila, en þaö er
min skoðun, aö svo sé ekki.
Nú örlar hins vegar á mikiili
breytingu, en hún er á þann
veg, að soul-tónlistin er ails
staðar i verulegri framþróun,
og hjá glfurlega stórum hóp
tónlistarunnenda er hún þegar
'orðin alls ráöandi. Hvitir lista-
menn eru nú farnir að setja
svip á þróun soul-tónlistarinn-
ar, og I þvi sambandi ber hæst
hljómsveitina Avarage White
Band, en þar á eftir kemur
eflaust hljómsveitin Kokomo.
Kokomo er brezk, eins og
AWB, og hefur á slðustu mán-
uðum orðið gifurlega vinsæl.
Meðlimir hljómsveitarinnar
eru niu talsins, fjórir voru I
söngflokknum Arrival, tveir
voru I Grease Band, einn var I
King Crimson og annar i Pibl-
okto. Tónlist þeirra er soul-
rokk, blandað evrópsku rokki,
— og kemur á óvart, hversu
góð skil þcir kunna á reglum
soul-tóniistarinnar. Kokomo
er piata, sem enginn soul-
aðdáandi lætur vanta i
plötubunka sinn. — G.S.
★ ★ ★ +
LISTAMENN reyna ott aö
vekja á sér athygli með frum-
legum tilburðum, og á þetta
ekki slður viö um tónlistar-
menn en aðra. Glitter-rokkið i
Bretiandi, og alls kyns útúr-
dúrar frá þvl, hafa sett mikinn
svip á brezkt popp, en Banda-
rikjamenn hafa farið hægar i
sakirnar, þótt þar I iandi séu
fyrir löngu þekktar þessar
sviðstilburða-ýkjur, sem ég vil
nefna svo, s.s. Alice Cooper og
New York Dolls.
Persónulega finnst mér
svona skripaháttur asnalegur,
og sitji hann i öndvegi, tel ég
það miður, enda vill það oft
verða svo, að þeir lélegustu
skreyta sig með þessum fjöðr-
um. Labelle-trióiö er dæmi um
þennan skriðahátt, að undan-
skildu þvi, að þar eru á ferð-
inni ágætis listamenn.
Hlustir þú á plötu þeirra
Nightbirds, finnst þér hún ef-
laust góð, en I raun og veru
vantar citthvað á að þú fáir
notið tónlistarinnar fullkom-
lega. Sviðstilburðaýkjur
þeirra eru það snar þáttur I
þeirra tónlistarflutningi, að
hijómpiata segir ekki allt.
Lög plötunnar virðast I
fyrstu vera næsta einföld,
jafnvel barnaleg (að undan-
skiidu Lady Marmaiade) —en
þau vinna á, og eftir nokkurn
tima ertu orðinn sáttur við
þetta ósvikna soul, þessa
miklu rödd, — og þessi ágætu
lög. Stelpurnar búa yfir krafti
og fjöri, sem ekki heyrist á
hverjum degi.— G.S.
Hljómplötudeild
Faco hefur lónað
Nú-tímanum
pessar plötur til
•jmsagnar
GYLFI ÆGISSON heitir maður-
inn og ég hitti hann suður i
Hafnarfirðí, þarsem hann er að
taka upp sina fyrstu LP-plötu,
ásamt valinkunnum hljóðfæra-
leikurum. Það er laugardagur
og búið er að taka grunnspilið
uppaf fjórum lögum. Gylfi situr
inni I hljóöstjórnunarklefanum
og hlustar.
— Þið eruð kannski ógurlega
uppteknir, segi ég við Jónas R.
Mig langaði að rabba aðeins við
Gylfa.
Jónas fer inn og ber upp er-
indið og að vörmu spori kemur
Gylfi fram á gang til min þar
sem ég bið hans. Við förum inn i
kaffistofuna.
Gylfi Ægisson er sérstæður
persónuleiki, um það vitnar
hann sjálfur og lögin hans, — og
auðvitað textarnir. En það fær
fólk að vita þegar platan er
komin út.
Gylfi hlammar sér niður á stól
og heilsar mér. Þá mundi ég að
hann er sjómaður.
— Ertu á sjónum, ennþá?
spyr ég.
— Ég var á báti — Jöklinum,
— en hætti 19. september siðast-
liðiö haust. Siðan hef ég verið að
leika á orgel á kvöldin i hótelinu
i Vestmannaeyjum. Konan
hefur unnið fyrir hádegi.
— Hefurðu alveg sagt skilið
við sjóinn?
— Já, ég er hættur á sjónum,
alla vega i bili. -
— Mér var eínhvern tima
sagt, að þér félli bezt að semja á
sjónum. Er ekki vont að semja i
landi?
— Jú, það var afskaplega gott
að semja úti á sjó. Hins vegar er
þetta voðalega misjafnt hvenær
maður cr bezt til þess fallinn að
semja. Það fer mest eftir þvi
hvemig liggur á manni þá og þá
stundina.
Það verður smá þögn, sfðan
segir Gylfi:
— Það er kannski ljótt að
segja frá þvi, — en það er engu
að siður alveg satt, að elztu lög-
in á plötunni eru um þriggja ára
gömul. — Ég hef nefnilega litið
hugsað um að semja.
— Datt þér bara allt i einu i
hug að gefa út plötu?
— Nei, mér datt ekkert i
hug. Gunni (Þórðarson) og
Haukarnir (hann var þá i Hauk-
um) komu til min til Eyja og
sögðu við mig að liggja ekki
með þessi lög i skúffu, — heldur
rifa þau upp úr skúffunni og
gera eitthvað við þau. Þeir töl-
uðu um að koma þessu á fram-
færi.
— Og textarnir? Þeir eru
auðvitað á islenzku og eftir þig
sjálfan?
— Já, já, — ég sem alla texta,
og öll lögin nema eitt. Það er
rauðhettulagið, — ég samdi það
ekki, það er enskt, Manfred
Mann sungu það eitt sinn, segir
Rúnar mér.
I stúdióinu voru Gylfa til að-
stoðar, þegarég brá fæti minum
þar inn fyrir dyr, Gunnar Þórð-
ar, Rúnar Júliusson, Engilbert
Jensen og Sigurður Karlsson.
Stjórn hljóðupptöku annaðist
Gunnar Þórðarson.
— Textarnir? Þeir fjalla um
allt mögulegt, — sjóinn, börnin,
móður mina....
Hljómar hf. gefa plötuna út og
útsendingar eru eftir Gunnar
Þórðarson.
— Þeir vildu endilega að ég
syngi lögin. Ég var nú ekkert
hlynntur þvi. J4, ég syng öll lög-
in nema Engilbert syngur eitt
og Linda Gisladóttir annað. Svo'
eru tvö lög eingöngu leikin. Ég
syng sem sagt átta lög.
— Linda Gisladóttir? Hver er
hún?
— Þaðer vinkona min i Kópa-
vogi.
— Ég var búinn að segja þér
það, — ég er starfandi hljóð-
færaleikari á barnum i Eyjum,
leik á orgel og Páll Elisson leik-
ur með mér á gitar og syngur.
Hann er mjög góður. Hótelið er
skemmtilegt, — það var i nokk-
urri niðurniðzlu, svo keyptu þeir
bræður það, — og það er mjög
skemmdilegt núna.
Það stóð einhvers staöar á
prenti að ég ætti heima á Horna-
firði. Það er ekki rétt. Ég' á
heima i Eyjum. Þaö stóð lika
einhvers staðar á prenti að ég
væri 33—35 ára gamall. Það er
ekki rétt. Ég er 27 ára og fjög-
urra barna faðir.
— Þú ert Eyjamaður i húð og
hár, ekki satt?
— Jú, ég ólst þar upp og vil
hvergi annars staðar eiga
heima. Meðan Guð lofar mun ég
búa i Eyjum.
— Þú mátt koma þvi að, að
platan er tileinkuð móður minni
og Engilbert syngur lagið um
móður mina. Það heitir „Til
móður minnar”.
Ekkert nafn hefur enn verið
ákveðið á plötuna. Gunnar
Þórðarson kallar á Gylfa og bið-
ur hann að koma til upptöku.
Mér er þvi ekki lengur til set-
unnar boðið. —Gsal—
Gylfi Ægisson I upptökusal Hljóðritunar h.f. ásamt Rúnari
Júllussyni, Engilbert Jensen og Gunnari Þórðarsyni —
Nú-tlmamynd: Gunnar.