Fréttablaðið - 28.04.2005, Blaðsíða 36

2 ■■■ { LANDBÚNAÐUR } ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Sóknarfæri til sveita er verkefni
sem Bændasamtök Íslands standa
að til að stuðla að meiri og nýrri
uppbyggingu í sveitum landsins.
Það gekkst fyrir fundarherferð í
lok mars undir heitinu „Að kreista
mjólk úr steini“, ásamt Frum-
kvöðlafræðslunni og verkefninu
Lifandi landbúnaður. Að þessu
sinni var farið í Hrútafjörð, á
Blönduós, í Reykhóla og Dali.
Fundarsókn var misjöfn en áhugi
þeirra sem mættu mikill.
Margir ganga með hugmyndir í
höfðinu sem þeir vildu gjarnan
kanna hvort einhver grundvöllur
er fyrir eða vit í að framkvæma.
Rannsóknir benda til þess að rúm-
lega helmingur kvenna í landbún-
aði vinni utan bús og rétt tæplega
helmingur karla. Greinilegt er því
að fleiri og styrkari stoðum þarf
því að renna undir atvinnulífið í
sveitum landsins ef ekki á að
missa fólkið á mölina.
Af vefnum www.bondi.is
Helmingur vinnur utan bús
Átaks er þörf í atvinnumálum sveitafólks ef ekki á að missa það á mölina.
Hefði getað valið léttara líf
Ingibjörg Hafstað og maður hennar Sigurður Sigfússon hafa búið í Vík í Skagafirði í þrjátíu ár og eiga fimmtíu kýr í fjósi.
Eldhúsið í Vík angar af bökunarlykt
enda húsfreyjan að baka snúða
fyrir basar kvenfélagsins. Sonar-
sonurinn er í heimsókn utan af
Sauðárkróki og hans snúðar eru
með bleikum glassúr en amma hans
hefur annan hátt á. „Þetta er bara
venjuleg grunnuppskrift að ger-
brauði og svo blanda ég út í deigið
skinku, osti, grænni og rauðri
papriku, blaðlauk og smávegis af
mexíkóosti, það kemur svo góður
keimur af honum,“ lýsir hún og
býður að smakka.
Ingibjörg ljómar af hreysti og þegar
hún er spurð hvort henni þyki gam-
an að búa í sveit svarar hún bros-
andi. „Ég kaus það að minnsta kosti
þó ég ætti kost á öðru. Svo er þetta
nú ekki afskekkt sveit. Maður getur
sótt í fjölmennið og félagsskapinn
þegar maður vill og verið svo í friði
þess á milli. En maður hefði getað
valið léttara líf. Fyrstu átján árin
var ég með sumardvalarheimili hér
fyrir börn. Svo kenndi ég á veturna
úti á Krók en hætti eftir að skólinn
varð einsetinn og sneri mér að bú-
skapnum. Auk þess sinnti ég
sveitarstjórnarmálum um tíma.“
Hún kveðst kunna á dráttarvélarnar
og ekki veigra sér við að vinna á
þeim. „Ég er að minnsta kosti með í
öllu og finnst það voða gaman. Til
dæmis slæ ég yfirleitt öll túnin. Ég
er sláttukerlingin,“ segir hún og
bætir við að það sé mikill ábyrgðar-
hluti að láta unglinga vera á vélun-
um, bæði vegna slysahættu og svo
séu þetta dýr tæki og vandmeð-
farin.
Ingibjörg segir Skagfirðinga félags-
lynt fólk og samhent. „Hér er til
dæmis „inn“ að vera í kvenfélagi,“
segir hún og verður ekki rengd þar
sem hún er formaður Sambands
skagfirskra kvenna. Nú kemur eig-
inmaðurinn inn og fær sér kaffi-
sopa. Hann heitir Sigurður Sigfús-
son. Kveðst vera Skagfirðingur en
þó hvorki hesta- né kóramaður. „Já,
hann var reyndar fluttur suður, þar
kynntumst við og ég dró hann
norður aftur,“ segir Ingibjörg hlæj-
andi.
Nú er klukkan að verða hálf sex og
tími kvöldmjalta runninn upp enda
kveðst Ingibjörg ekki vilja vera
lengi fram eftir við útiverkin. Að-
staðan er öll til fyrirmyndar í fjós-
inu og vélvæðingin mikil. Þar er til
dæmis bara gefið fjórða hvern dag.
Þá eru baggarnir keyrðir inn og svo
ganga kýrnar að mat sínum þegar
þær vilja. Sjálfvirk skafa skefur
flórinn og mjaltagryfja hefur verið í
fjósinu frá 1977 að sögn Ingibjarg-
ar. „Það er mjög þægilegt. Ég segi
að það lengi líf manns í búskapnum
um tíu ár að þurfa ekki að bogra
við mjaltirnar,“ segir hún.
Guðríður Baldvinsdóttir á Lóni í Kelduhverfi er skógfræðingur og bóndi. Hún og hennar
maður vinna bæði utan heimilisins að hluta.
Aðstaðan er öll til fyrir-
myndar í fjósinu og vélvæð-
ingin mikil. Þar er til dæm-
is bara gefið fjórða hvern
dag. Þá eru baggarnir
keyrðir inn og svo ganga
kýrnar að mat sínum þegar
þær vilja.
Ingibjörg með sonarson sinn Aron Má Jónsson.
Húsið í Vík er byggt 1907. Gæfa, Júlía, Gella og Grýta. Ingibjörg þekkir þær allar með nafni.
Það verður að þvo tankinn vel. Ingibjörg kveðst viss um að það lengi líf fólks í búskapnum að þurfa ekki að bogra við
mjaltirnar.
Fr
ét
ta
bl
að
ið
/G
un
.