Tíminn - 28.03.1976, Blaðsíða 23

Tíminn - 28.03.1976, Blaðsíða 23
Sunnudagur 28. marz 1976 TÍMINN 23 ® „Eftir fimmtíu ára dvöl að Skerpir minn sé búinn að fá svo gott orð á sig, að ég muni ekki þurfa að kviða atvinnuleysi á meðan ég held einhverri starfs- orku. an gæðing hefja keppnissprett og koma i mark á þessum áratugum. — Hvernig merki gafstu, þegar þeir áttu að taka til fótanna? — Stundum bjöllu, en stundum lét ég nægja að kalla til þeirra, enda dugði það alveg. — Hefur þú þá sjálfur átt hesta hér i Reykjavik, fyrst þú hefur verið i svona náinni snertingu við félagsskap hestamanna? — Já,éghef átthest — og hesta — sfðan árið 1937, og tel það hafa verið mikla gæfu fyrir mig, ekki sizt hin siðari ár.Ég er einn hinna svokölluðu innisetumanna, og vinna min er þannig, að henni fylgir talsvert ryk, jafnvel þótt reynt sé að vanda loftræstingu eins vel og unnt er. Þarna hafa hestarnir minir og útiveran með þeim komið til skjalanna og bætt mér upp inniveruna. Það eru ekki ýkjur þótt ég segi, að heilsa min og hreysti, andleg og likamleg, sé að verulegu leyti hestunum min- um að þakka. — Þú átt þá hest ennþá? — Já, það á ég, og ég vona að ég haldi áfram aö eiga hesta á meðan ég kemst á bak. A siðustu árum hef ég alið upp hesta handa sjálfum mér og er nú sem stendur að temja nokkur trippi, sem ég hef alið upp sjálfur. Tamningartiminn ætti fremur að vera tvö ár en tveir mánuðir — Er ekki miklum vandkvæð- um bundið að njóta hesta og eiga þó heima i Reykjavik, svo mjög sem byggð hefur þanizt út hér á siðari árum? — Þvl ber ekki að neita, að stundum eru útreiðar hér litil skemmtun, einkum á sumrin, en vetrarferðirnar eru miklu betri. Að sumrinu ausa bilarnir ryki yfir reiðmanninn og hesta hans, ef hann er á ferð nálægt akveg- um, en að vetrinum verður ryks- ins miklu minna vart. Annars er ég h ættur að hafa hesta m in a hér i nágrenni Reykjavikur á sumrin, en er kominn með þá austur i Flóa, þar sem ég fæ að hafa þá hjá ágætum kunningja minum og umgangast þá eins og mér sýnist. Ég skrepp þá austur á bil minum, en það er fljótfarið, og malbikað- ur vegur svo að segja alla leið. Þegar ég hef sýslað við hestana svo sem mér likar hverju sinni, tek ég bilinn og ek heim. Þetta er ágætt. — Og þarna hefur þú hestana ailt sumarið? — Já. Þeir fara beint úr húsinu á vorin og eru i sveitinni þangað til mál er að taka þá á hús á haustin. — Ferð þú langferðir um land- ið, ef þú átt kost á lengra frii en einni helgi? — Ég gerði það oft i gamla daga, en er næstum hættur þvi. Hin siðari ár hef ég ekki farið neina öræfaferð. Arið 1954 riðum við hjónin norður yfir hálendið til Eyjafjarðar og vorum þar á landsmóti hestamanna. — Ekkihafið þið verið tvö ein á ferð? — Nei, það voru niu manns i hópnum, og hestarnir voru sextiu og fimm. Þar af vorum við hjónin með átján. Ekki áttum við þá þó alla sjálf, heldur voru þar með sex hestar, sem ég hafði verið beðinn að flytja norður, en hina tólf áttum við. Tvo undir töskum og tiu til reiðar. — Þú minntist áðan á tamning- ar. Ilefúr þú iagt skipulega stund á tamningar fyrir aðra en sjálfan þig? — Nei, aldrei skipulega. Hins vegar hef ég tamið einn og einn hest, aðallega fyrir kunningja mina,ogsvomineigintrippi, eins og ég gat um þarna áðan. — Ég hlýt að játa, að tamningar, eins og þær eru stundaðar núna, eru ekki að minu skapi. Nú er sagt, að hestur sé fulltaminn eftir tvo mánuði eða svo, en mér hefði fundizt nær lagi að nefna tvö ár, ef um góða tamningu ætti að vera að ræða. — Hefur þú notað einhvern vissan tamningastil? Frið fylking. Hestamenn l'ara fyrir fylkingu barna úr .Melaskóianum Biómadrottningin situr i kerru, hin íylgja fast á el'tir. Slika skeinin börnum okkar, þegar þvi verður við komið. I Reykjavik á sumardaginn fyrsta. tan ættum við sem oftast að veita — Nei, það held ég að mér sé ó- hætt að segja að hafi ekki verið. Ég hef alltaf lagt kapp á að kom- asteftir þvi hvað hverju trippi er eðlilegast, og siðan reynt að gera mér grein fyrir þvi hvað ég gæti gertbezt fyrir þau. Ég held, að ég hafi aldrei reynt að móta einn hest eftir einhverjum öðrum, en hins vegar hefur sjálfsagt eitt- hvað af sjálfum mér orðið eftir i þeim öllum. Hestum er útivera eðli- leg — Hefur ekki meðferð á hestum farið mjög batnandi á siðari ár- um ? — Jú, alveg tvimælalaust. Uppeldi á trippum og meðferð á hrossum yfirleitt, héfur tekið miklum framförum. Oft er sagt, að sumir bændur i miklum hrossasveitum eigi ekki hús yfir öll hross sin. Sjálfsagt er það al- veg rétt, en ég segi fyrir mig, að ég er ekkert sérlega hlynntur þvi að hestar séu alveg aldir upp á húsi. Auðvitaðþurfa þeir alltaf að hafa nægilegt og gott fóður, en þeim likar útiveran vel, og þess vegna held ég að ekki eigi að svipta þá henni. Islenzki hestur- inn er ákaflega vel út búinn frá náttúrunnar hendi til þess að þola útiveru, þótt þeir eiginleikar minnki að visu til mikilla muna, ef hanri elst alveg upp i húsi. Viða er gott skjól i högum, enda hefur það sýnt sig, að þótt byggð hafi verið hús handa þeim og þau látin standa opin svo að þeir geti gengið út og inn, þá fara þeir ekki inn I þau nema til þess að éta. Þeir standa heldur undir veggj- um eða undir næsta hól. Þarna held ég að það sé eðli hestanna — náttúran sjálf — sem er að verki. Og eitt er einkennilegt: Hestar, sem aldir eru upp alger- lega undir mannshendinni, eru allt öðru visi skapi farnir en þeir sem hafa alizt upp á útigangi. Mannvana hestinn er miklu erfið- ara að temja, og það tekur lengri tima. Flestir halda að þessu sé öfugt farið, en þeir gæta ekki að einu: Ef þú hefur haft hest fyrir leikfélaga i ein tvö eða þrjú ár, og ætlar svo allt í einu að fara að siða hann og temja, — það er ekki von að hann skilji þig. Þetta eruekki skynlausarskepnur, þótt sumir hafi látið sér slika heimsku um munn fara. Störf hins rúmhelga dags — Þetta, sem við höfum verið að tala um — blessaðir hestarnir — er það sem kalla mætti tóm- stundaiðju þina. En þá eigum við eftir að tala urn hitt. — það sem þú hefur gert til gagns. — Já, þú segir nokkuð. Sann- leikurinn er sá, að ég hef fengizt við ýmislegt siðan ég kom til Reykjavikur fyrir hálfri öld, og kannski bæði til gagns og ógagns. Fyrstu árin eftir að ég kom hingað vann ég nær eingöngu við húsasmiðar. Ég vann hjá Sigfúsi Jónssyni i trésmiðjunni Fjölni, meðal annars við að smiða „boddýin” á bilana sem fluttu fólkið á alþingishátiðina á Þing- völlum 1930. Þá var bilakostur landsmanna harla ólikur þvi sem hann er núna. Eftir 1930 varð mikil kreppa og atvinnuleysi i Reykjavik. Þá tók ég það ráð að fara að aka bil, og stundaði ég siðan leigubilaakstur fram til 1940. Þá fór ég aftur að byggja hús, en siðan vann ég við bilayfirbyggingar. Arið 1947 sá ég um allar verklegar framkvæmdir við landbúnaðarsýningu, sem þá var haldin i flugskýli á Reykja- vikurflugvelli. Siðan má heita að ég hafi eingöngu verið minn eigin herra. Fyrst i stað stundaði ég bilaviðgerðir, sjálfstætt, en fyrsta dag febrúarmánaðar 1951, stofn- api ég fyrirtæki sem heitir Skerpir. Þar skerpi ég og brýni alls konar tæki, sem notuð eru á verkstæðum, við iðnað,m á heim- ilum o.sirv. — Þú hefur þá stjórnað þessu fyrirtæki þinu nákvæmlega heim- ing þess tima, sem þú hefur átt lieima i Reykjavik? — Já, rétt er það. Að visu var starfsemin ekki meiri en svo fyrstu tvö árin, að ég þurfti að hafa annað starf meðfram, hluta úr deginum, en að tveim árum liðnum þurfti þess ekki lengur. — Var það af ásettu ráði, að þú stofnaðir fyrirtæki þitt fyrsta febrúar, þegar aldarfjórðungur var liðinn frá þvi að þú fiuttist til Reykjavikur? — Nei, það var hrein tilviljun, að þetta skyldi bera upp á sama daginn. Ég hafði keypt tæki til verkstæðisstofnunar um haustið eða siðla sumars 1950, eftir að hafa þá um sumarið séð um fyrsta landsmót hestamanna, sem haldið var á Þingvöllum. — Þig hefur verið farið að ianga til þess að vera sjálfs þin húsbóndi? — T>essi ákvörðun min stafaði ekki af þvi að mér hefði likað neitt illa við yfirboðara mína eða sam- starfsmenn, þar sem ég hafði áður unnið. En ég var réttinda- laus sem smiður, og mér datt i hug, að verið gæti að einhverjum kynni að detta i hug að reka i mig fótinn, ef eitthvað færi að þrengj- ast um á vinnumarkaðinum aft- ur. Þá gæti verið gott að reka eigin fyrirtæki og þurfa engan leyfis að biðja. Reyndin hefur lika orðið sú, að ég hef aldrei iðrazt þeirrar ráðabreytni. Ég held lika, Flestum þykir vænt um fleira en eitt — Þú ert þá ánægður á þessu tvöfalda afmæli, þegar fimmtiu ár eru liðin siðan þú komst til Reykjavikur, og tuttugu og fimm ár siðan þú stofnaðir fyrirtæki þitt? — Já, ég er það. Ég tel, að ég hafi verið gæfumaður alla ævi mina, og ekki sizt siðan ég kom hingað til Reykjavikur. Ég kvæntist afbragðskonu, Unni Þorsteinsdóttur, frá Bugðustöð- um i Höröudal, Dalasýslu. Við eignuðumsttværdætur, sem báð- ar eru giftar og búsettar i Reykjavik. Mesta hamingja min var heimilið og fjölskyldan, en nú hefur þann skugga borið á, að kona min lézt fyrir tæpu ári. Mér finnst Reykjavik hafa farið vel með mig, og mér þykir vænt um Reykjavik, þótt ég á hinn bóg- inn eigi djúpar rætur i heimahög- um minum fyrir norðan. Menn- irnir eru nú einu sinni þannig gerðir, að þeim getur þótt vænt um fleira en eitt i einu. Mér fyrir mitt leyti gengur ekki neitt illa að samræma það, þótt mér þyki i senn vænt um Reykjavik og Þing- eyjarsýslu, hestana mina og verkstæðið, þar sem ég vinn dagsverk mitt. —'VS Halogen-ljós fyrir J-perur - ótrúlega mikið Ijósmagn PERUR í ÚRVALI NOTIÐ tAÐBESIA BIiOSSI Skipholti 35 ■ Simar: 8-13-50 verzlun • 8-13-51 verkstæði • 8-13-52 skrifstofa Eggjaframleiðendur Hinir gömlu, góðu timar eru komnir aftur og Teigur býður aftur upp á landsins beztu hænuunga — nýtt norskt kyn. Aukin framleiðsla. Tryggið ykkur ,unga hið allra fyrsta. TEIGUR S.F. Mosfellssveit. Simi 91-66130. Auglýsið í Tímanum

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.