Tíminn - 01.08.1976, Blaðsíða 21

20
TÍMINN
Sunnudagur 1. ágúst 1976.
W8m
m
EINHVERN TIMA á nýliönu
vori gerbist þaö aö einn af vel-
unnurum þessa blaös hringdi til
undirritaös og sagöi: Þú ættir aö
taka viötal viö hann Aöalstein
Guöjónsson. Og siöan kom kjarn-
yrt lýsing á dugnaöi Aöalsteins og
ódrepandi bjartsýni hans og lifs-
gleöi, á hverju sem hefur gengiö i
„veraldarkorninu”.
Jú, þaö var hringt til Aöalsteins
og hann beöinn um viötal, en hann
bað um frest, og sagöist enda ekki
hafa neittmerkilegt aö segja. Um
siöir féllst hann þó á að spjalla
smástund viö lesendur Tímans.
Það var gaman að sækja hann
heim. Og hér fer á eftir það helzta
sem okkur fór á milli.
Húnvetningur að upp-
runa.
Viö skulum byrja á upphafinu:
— Ert þú ekki Húnvetningur aö
uppruna, Aðalsteinn?
— Jú, ég fæddist á Leysingja-
stööum i Sveinsstaðahreppi i
Húnaþingi 16. desember 1899.
Faöir minn hét Guöjón Jónsson
og móöir min Steinunn Pálsdóttir.
Þau bjuggu á Leysingjastöðum
frá 1890 til 1924. Þá dó móðir min,
og þá var jörðin seld, pabbi brá
búi, og viö fluttumst I burtu. Þá
yfirgaf ég heimahaga mina^flutt-
ist hingað til Reykjavikur og átti
ekki afturkvæmt á æskustöövarn-
ar eftir þaö, nema sem gestur.
— Nú hefur Húnaþing átt
marga stórmerka og ágæta
menn, eins og allir vita. Var ekki
margt stórbrotinna einstaklinga
þar, þegar þú varst aö vaxa upp?
— Jú, þar var ágætt fólk, bæöi
karlar og konur, en ég man aö
sjálfsögöu bezt eftir nágrönnum
minum, og kemur mér þá einna
fyrst i hug Jón Jónsson bóndi i
Haga, en Hagi er næsti bær fyrir
framan Leysingjastaöi. Báöir
þessir bæir standa niður viö stórt
vatn, sem heitir Miöhóp. Ég man
lika vel eftir móöurbróöur min-
um, séra Bjarna Pálssyni i Stein-
nesi. Hann mun hafa búið þar á-
lika langan tima og foreldrar
minir voru á Leysingjastööum.
Steinnes stendur niöur viö
Hnausakvisl, en þetta vatnsfall
heitir ýmsum nöfnum. Fyrst er
Vatnsdalsá, sem rennur i Flóöiö,
þá tekur viö svokallaö Skriöuvaö,
siðan Hnausakvisl, sem rennur i
Húnavatn, en Húnavatn myndar
ós, sem kallaöur er Húnós. Þar
lögðu menn skipum sinum fyrr á
timum, eftir þvi sem Vatnsdæla
segir, og þá hét þetta allt Vatns-
dalur, bæði dalurinn sjálfur og sú
sveit, sem nú hefur lengi heitið
Þing.
Leysingjastaðir eru upphaflega
hjáleiga frá Þingeyrum, en Þing-
eyrarklaustur átti á sinum tima
tvö hundruð tuttugu og niu jaröir.
Faðir minn var ættaður frá Þing-
eyrum. Hann var sonur Jóns As-
geirssonar, sonar Asgeirs
Einarssonar, alþingismanns frá
Kollafjaröarnesi. Móöurætt fööur
mins er aftur á móti Olsensættin.
Jón Asgeirsson, faöir pabba, var
kvæntur Ingunni Olsen, dóttur
Magnúsar Olsens, stúdents á
Þingeyrum, en hann var sonur
Björns Olsens, sem keypti Þing-
eyrar áriö 1804. Hann var þá
„faktor” á Skagaströnd, en var
annars ættaöur frá Vindhæli á
Skagaströnd. Hann fór utan,
nam verzlunarfræði og geröist
„faktor” danskrar selstööu-
verzlunar á Skagaströnd, efnaö-
ist vel, og keypti Þingeyrar áriö
1804, eins og ég sagði. Þetta var
upphafiö, og siöan voru Þing-
eyrar I ættinni til 1898, eöa I tæp-
lega eina öld. Þá seldi afi minn
jörðina Hermanni Jónassyni —
Drauma-Hermanni — sem svo
var kallaöur.
„Mun vera nokkuð
sjaldgæft..”
Saga þessa afa mins er dálitiö
sérstök. Kona hans, Ingunn
amma min, dó úr berkj^um aöeins
þrjátiu og eins árs gomul. Þau
höföu eignazt tvo drengi, fööur
minn og annan til, sem hét
Magnús Asgeir Ingólfur. Hann
var trésmiður, og ól mestan aldur
sinn I Fljótum og á Siglufiröi.
Eftir dauöa ömmu minnar,
kvæntist afi minn ekki aftur, en
eignaöist mörg börn. Hann átti
timm börn meö ráöskonu sinni,
Guöbjörgu Arnadóttur, þar á
meðal eru Asgeir L. Jónsson,
vatnsvirkjafræöingur, Magnús,
bókbindari og Fanney, sem giftist
Jóhanni frá Holti, bróður Magn-
usar Guömundssonar ráöherra.
Jenný hét ein systirin og Lára
önnur, og var hún elzt. al-
systkinanna. Hún var lengi
starfsstúlka hjá Páli Þormar ,
kaupmanni og bankamanni á
Seyöisfirði og viöar.
Auk barnanna meö ráöskonu
sinni eignaöist afi minn þrjú önn-
ur börn. Meö bráöglæsilegri
stúlku sem hét Signý, eignaöist
hann Asgeir Jónsson, sem kenndi
sig viö Gottorp. Hann skrifaöi
bækur, meöal annars um góð-
hesta og forystufé. Þannig var
Asgeir frá Gottorp fööurbróöir
minn.
Amma min, Ingunn Olsen, var
systir Björns M. Olsens, sem var
kunnur lærdómsmaöur og fræðari
á sinni tiö. Vafalaust heföu þau
eignazt mörg börn saman, afi
minn og hún, ef henni heföi enzt
lif og heilsa, en hitt mun vera
nokkuð sjaldgæft, aö maöur eign-
ist átta börn eftir lát konu sinnar,
án þess aö kvænast aftur, enda
þótt hann missti hana á meðan
þau voru bæði I blóma lifsins. En
að visu hefur hann án efa búiö
meö Guðbjörgu ráöskonu sinni
eins og eiginkonu, þótt þau gengju
ekki i hjónaband, og þótt hann
eignaöist einnig börn meö öörum
konum.
Þangað ættu sem
flestir að koma.
Þingeyrar eru ákaflega fagur
og merkilegur staöur. Viösýni er
þar mikiö, þótt bærinn standi
lágt. Langafi minn mun hafa
keypt jöröina á milli 1850 og 60,
eftir aö Magnús Olsen dó. Hann
lét reisa kirkju á staönum og hún
er öll byggö úr blágrýti, sem tekiö
er úr svokölluöum Nesbjörgum,
fyrir vestan Hóp. Vegalengdin,
sem farin var meö grjótiö, er hálf
önnur dönsk mila. Þaö var allt
flutt á Isum, og uxar látnir draga
þvi aö hann vissi af hyggjuviti
sinu, gamli maöurinn, aö uxar
eru aö minnsta kosti tvigildi hesta
til dráttar , ef ekki meira , sökum
þyngdar sinnar og afls. Hann lét
þvi gera uxunum nautajárn, og
notaði þá siöan viö dráttinn.
Til kirkjubyggingarinnar var
fenginn snjall maður og frægur á
sinni tiö. Hann hét Sverrir Run-
ólfsson, og mun hafa verið meö
fyrstu steinhöggvurum hér á
landi sem lært höfðu þá . iön
erlendis. En auövitað var hann
ekki einn að verki, ööru nær. Þaö
munu hafa verið tugir manna i
heimili á Þingeyrum 'á meðan
byggingarframkvæmdir stóðu yf-
ir. Turn kirkjunnar er fjórtan
metrar á hæö, og veggirnir eru
metersþykkir. Stálgrindur eru I
gluggum, og I hverjum glugga
hundrað smárúöur. 1 kirkjunni er
b\á hvelfing, og þúsund gylltar
stjörnur i hvelfingunni. Kirkjan
mun taka á þriöja hundrað manns
I sæti, en sérstakt „söngloft” er
fyrir kór og organleikara.
Ég held mig muna þaö rétt, aö
kirkjan hafi verið fullgerö áriö
1869, og má nærri geta hvilikt
stórvirki bygging hennar hefur
verið á þeim tima, enda mun hún
hafa verið þrettán ár i smiöum.
Pantaö var helluþak frá Dan-
mörku, til þess að láta á kirkjuna.
Þaö var skaraö, og mjög vandaö,
en seinna gekk þaö úr sér, og nú
er komið koparþak á kirkjuna.
Ég vjl ráöleggja öllum, sem
eiga leiö um þjóðveginn, aö láta
sig ekki muna um spölinn út aö
Þingeyrum. Þaö eru ekki nema
fimm kilómetrar frá Sveinsstöö-
um, eftir ágætum vegi. Aö visu
koma margir aö Þingeyrum, þaö
sýna gestabækur kirkjunnar, en
margir láta þaö lika ógert, af þvi
aö þeir halda, aö þetta sé meira
úr leiö en þaö er. En engan mann
hef ég hitt, sem ekki hefur fundizt
þaö borga sig aö skoöa Þing-
eyrarkirkju, og enginn sem ann
sögu þjóöar sinnar mun iörast
þess aö koma á þessar fornfrægu
slóöir. Á Þingeyrum mun vafa-
laust hafa veriö stofnaö fyrsta
klaustriö á Islandi, og I ná-
,renninu er Breiöabólstaöur i
esturhópi, þarsem islenzk ritöld
99 • • • AÐ
RÆKTA
GARÐINN
MINN

— Rætt við Aðalstein Guðjónsson verzlunarmann

námi á einum vetri, eftir aö hafa
veriö tvo vetur I unglingaskólan-
um á Hvammstanga. Ég var á
þessum skóla i tvo vetur, og sú
skólaganga varö mér ákaflega
notadrjúg. Maöurinn, sem
stofnaöi skólann á Hvammstanga
og rak hann, hét Ásgeir Magnús-
son og var bróöir Magnúsar
Magnússonar, sem kenndur er
viö Storm. Asgeir var mikill lær-
dómsmaöur. Hann læröi
hebresku á gamals aldri, þýddi
siðan Jobsbók á islenzku og
skrautritaði hana.
En um skólastarfsemi Asgeirs
Magnússonar er þaö eð segja aö
skilningur umhverfisins var af
skornum skammti og svo lognaö-
ist þessi myndarlega tilraun út af,
Asgeiri til mikilla vonbrigöa,
eins og eölilegt var.
— En hvaö um nám þitt i Dan-
mörku?
— Ég kunni ágætlega viö mig
þar i landi. Þótt ekki séu þar
fjöllin til þess að gleöja augaö, þá
er landið bæöi fallegt og bú-
sældarlegt. Og ræktunarskilyröi
eru þar fram úr skarandi góö.
En um námiö er þaö að segja,
aö þaö var bæöi bóklegt og verk-
legt. Mér hefur alltaf þótt gaman
aö fást viö ræktun, og bóklega
námiö þótti mér lika skemmti-
legt, enda naut ég góöra kennara.
Ég á einungis góöar minningar
frá þessari tæplega tveggja ára
dvöl minni i Danmörku.
— Og svo hefur þú auövitaö
haldiö heim meö þann lærdóm,
sem þú haföir oröiö þér úti um?
— Já, þaö er nú þaö. Satt aö
segja var þaö alls ekki ætlunin —
ekki i bráö. Mig langaöi lengra út
I heiminn, en það sannaöist á
mér, sem margir aörir hafa oröiö
aö reyna, aö enginn ^æöur sinum
næturstaö. Vegna tilmæla eins á-
kveöins manns, hætti ég viö allt
frekara veraldarflakk og sneri
heim til Islands, en þaö er saga,
sem ekki er ástæöa til aö rekja
hér.
— Hvaö tókst þú þér svo fyrir
hendur hér heima?
— Fyrst var ég eitt sumar hjá
frænda minum hér i nágrenni
Aöalsteinn Guöjónsson.
hefur að öllum likindum hafizt.
Þar var Vigaslóði ritaöur, og þar
bjó Hafliöi Maáson á sinni tiö, sá
er um voru sögö hin fleygu orö:
„dýr myndi Hafliöi allur.”
— Þér hefur ekki dottiö i hug aö
gerast bóndi i þessu sögurika og
búsældarlega héraöi?
— Nei, ég haföi ekki hug á þvi.
En mér stóö til boöa aö taka viö
Leysingjastööum, og raunar var
jöröin i umsjá minni i eitt ár. Ég
bjó á nokkrum hluta jaröarinnar,
en leigöi öörum manni hitt. En aö
þesu ári loknu, var jöröin seld, og
ég fluttist hingaö suöur, eins og ég
sagöi áöan.
Ég hóf feril minn hér sunnan
fjalla meö þvi aö vera kaupamaö-
ur hjá frænda minum, Jóni
Bjarnasyni, lækni á Kleppjárns-
réykjum. Þar var ég hluta úr
sumri, en aö þvi loknu fór ég til
Danmerkur og stundaði þar nám
á tveimur búnaöarskólum, og
vann á tveimur búgöröum.
— Var það fyrsta tækifæri þitt
til skólanáms?
— Nei.reyndar var þaö nú ekki.
Þegar ég var sextán ára gamall,
heima á Leysingjastööum var ég
látinn fara á unglingaskóla á
Hvammstanga, sem mikill á-
hugamaöur um skólamál haföi
stofnaö þar. Þetta var góöur
skóli, og ég veit um þrjá nemend-'
ur, sem gátu lokiö gagnfræöa-
Reykjavikur og vann á búi hans.
Svo fluttist ég til Reykjavikur og
stundaöi alla algenga verka-
mannavinnu um tveggja ára
skeiö. Þar næst fór ég ásamt
kunningja minum aö fást viö fast-
eignasölu og geröi þaö nokkuð á
annaö ár. Aö þvi loknu hóf ég
vinnu i heildverzluninni Eddu
h.f., sem brööir minn haföi
stofnaö, og sem hann átti hlut i.
Þar hef ég unniö siöan, þangaö til
ég varö að hætta, sökum aldurs
og heilsubrests.
A áramótum 1939-’40 kvæntist
ég minni ágætu eiginkonu, Mariu
Björnsdóttur, ættaðri úr Austur-
Húnavatnssýslu. Við höfum
eignazt þrjú börn, sem öll eru
fyrir löngu uppkomin, og hafa
reynzt hlutgeng á sinum starfs-
sviðum.
Við getum ræktað skóg
með ágætum árangri
— Nú hefur þú lagt hönd aö
ýmsu um dagana. Hvað heldur þú
að þér hafi þótt skemmtilegast að
fást viö?
— Aö rækta garöinn minn. Um
tuttugu og sjö ára skeið bjuggum
við á hverju sumri I þrjá til fjóra
mánuöi i sumarbúsfaö bróöur
mins hér skammt frá Reykjavik.
Þar áttum viö matjurtagarö og
ræktuöum yfirleitt allt grænmeti
til heimilisnota, en auk þess
stunduðum viö þar skipulega
skógrækt. Viö vorum lika búin aö
giröa okkur svo rækilega inni, aö I
rjóörinu var blæjalogn, þótt
striöur vindur geisaöi fyrir utan.
Þaö eru ekki ýkjur þótt ég segi, aö
þetta ræktunarbjástur hafi veitt
mér meiri ánægju en allt annaö,
sem ég hef fengizt við um dagana.
Þótt ég kæmi ekki heim úr vinnu
fyrr en klukkan sjö á kvöldin, þá
var það oftar en ekki aö ég færi út
i garö, eftir aö hafa boröaö kvöld-
matinn, og svo gat þaö dregizt allt
fram til klukkan eitt eöa tvö á
nóttunni aö ég gæti fengiö mig til
þess að hætta verki og ganga til
náöa.
— Þú ert auövitaö áhugamaöur
um ræktun yfirleitt, og fylgist

Sunnudagur 1. ágúst 1976.
TÍMINN
21
.v:: :v
tv"!k“,r.e“í,PT.S ,h.t.r."'biv,'h?„dr,k“r Þ“*"r 1 "<r
meö þvi sem er aö gerast á þeim
vettvangi?
— Ég hef ákaflega sterka trú á
skógrækt. Eitt stærsta og
viðamesta framtiöarverkefni
okkar íslendinga er að rækta
skóg, — og það svo um munar. Ég
er sannfæröur um, aö sá ágæti
maöur, Hákon Bjarnason skóg-
ræktarstjóri, hefur rétt fyrir sér,
þegar hann heldur þvi fram, að
við getum auðveldlega búiö svo
um hnútana, að hér verði kominn
nytjaskógur til húsageröar og
fleiri almennra nota eftir svo sem
áttatiu til hundrað ár. — Þaö er aö
segja á vissum svæöum landsins,
þar sem skilyrði eru hagstæöust.
— Mælingar, sem gerðar hafa
verið á Hallormsstað og viöar,
sanna, að þetta er ekki út i bláinn.
Þar við bætist svo,að skógurinn
mildar og bætir loftslag, hvar
sem hann er. — Ég fyrir mitt leyti
trúi þvi, aö i fornöld hafi Island
veriö skógi vaxiö milli fjalls og
fjöru, og aö þaö hefur haft sin á-
hrif á veðurfarið hér.
Ég veit, aö sumir halda aö hér
sé ekki hægt aö rækta skóg, svo aö
teljandi sé. Það var lika einu sinni
álitið, aö úilokað væri að stunda
skógrækt svo heitið gæti I Noröur-
Noregi. En hvaö segir reynslan.
Fyrir mörgum árum var þar
kominn vinnsluhæfur nytjaskóg-
ur. Ég er viss um aö viöa á Islandi
eru skilyröi til skógræktar ekki
lakari en i kringum Tromsö I Nor-,
egi, — og vafalitiö miklu betri.
— Nú hef ég nýlegi lesiö I ritinu
Húnavöku, glögga grein eftir
Guömund Jósafatsson frá
Brandsstöðum, þar sem hann tel-
ur, aö I Húnavatnsþingi hafi
tæpast veriö neinir skógar til
forna, nema þá kjarr og annar
kvistgróöur. Hvaö segir þú um
þetta?
— Ég er Guömundi sammála
aö mjög verulegu leyti. Þó er ekki
hægt aö ganga framhjá þeirri
staöreynd, aö viö mótekju þar i
sýslunni hafa komiö upp býsna
gildir trjástofnar. Þar hefur þvi
einhvern timaveriö gróskumikill
skógur, en hvort nokkurt manns-
auga hefur litiö hann, er annaö
mál.
A uppvaxtarárum minum mátti
skógrækt heita gersamlega ó-
þekkt i Húnavatnssýslu. Nú hefur
þetta breytzt, og á einum staö I
sýslunni hefur félag beitt sér fyrir
ræktun svokallaðs Þórdisarlund-
ar i Vatnsdalshólum. Mér hefur
verið sagt, að sú ræktun sé komin
vel á veg, og virðist ætla aö
hljóta vöxt og viðgang. Heima viö
bæi eru margir farnir aö planta
trjám, og er sannarlega gott til
þess að vita. Areiðanlega er vel
hægt að rækta skóg i Húnavatns-
sýslu, þótt ekki séu skilyrðin þar
jafngóð og til dæmis á Hallorms-
stað og i Fljótshlið.
Náin kynni af
Norðmönnum og
norskum bókmenntum
— En fleira hefur þú gert þér til
gamans en aö huga aö gróöri
jarðar. Ert þú ekki bókamaöur,
eins og löngum hefur fylgt
islenzkri alþýöu til sjávar og
sveita?
— Mér þykir ákaflega gaman
að lesa, en ég held þvi ekki fram,
aö ég hafi tileinkaö mér bók-
menntir eins vel og æskilegt væri.
Hins vegar hefur bóklestur veitt
mér mikið yndi og létt mér lifið á
margan hátt. Eg hef lesiö talsvert
eftir Noröurlandahöfunda á
frummálunum, og verk sumra
þeirra á ég öll. Þannig á ég á
frummáli allt eftir Björnstjerne
Björnson, Henrik Ibsen og Sigurd
Hoel. En þeir norskir höfundar
sem ég hef mestar mætur á eru
Knut Hamsun, Alexander Kiel-
land, Jonas Lie, Sigurd Hoel,
Wergeland, Johan Bojer o'g'
Tarjei Vesaas. Eftir þennan
siöast nefnda hefur komið út
forkunnargóö bók á islenzku,
Klakahöllin. Hana ættu menn aö
lesa — og þaö vandlega.
Af dönskum höfundum hef ég
< * r '"'
MÆMWik ■
Vesturhóp I Húnavatnssýslu. Um þessar sióöir hafa spor Aöalsteins og ættmenna hans legiö mann fram
af manni.
mestar mætur á H.C. Andersen,
Karen Blixen og J.P. Jacobsen,
en uppáhalds Sviar minir eru
Gustaf Fröding og August Strind-
berg.
— Hefur þú kannski einhvern
tima veriö I Noregi, fyrst þú hefur
lesið svona marga norska höf-
unda á frummálinu?
— Bækur þessara höfunda sem
ég nefndi, hef ég flestar lesiö hér_
heima, en hitt er rétt aö ég var
tæpt ár i Noregi
fyrir ellefu árum, og þá las
ég auðvitaö mikiö lika. Ég lá áT
sjúkrahúsi I Osló, þaö þurfti aö
skera upp á mér báöar mjaömir-
nar (þú sérö, aö ég geng við tvo
stafi). Ég komst þetta fyrir
atbeina Bjarna bróður mins, sem
þurfti að fá sams konar meöferö,
og lá á sjúkrahúsi I ósló af sömu
ástæðum og ég.
Jú, mér þótti ákaflega gott aö
vera i Noregi, og fékk miklar
mætur á Norðmönnum. Læknir-
inn, sem geröi á mér aögeröina,
hét Carl Semb, og var orðinn nær
sjötugur, þegar þetta var. Hann
er dáinn núna.
Hann var mjög snjall og merk-
ur maður, og haföi séö sitt af
hverju um dagana. A striösár-
unum var hann tekinn til fanga af
Þjóöverjum og neyddur til þess
að vinna á sjúkrahúsum I Noregi.
Honumi tókst þó aö flýja til Svi-
þjóðar og þaðan til London, þar
sem hann starfaði til striösloka.
Þegar Þjóöverjar urðu þess var-
ir, aö hann var genginn þeim úr
greipum, rændu þeir öllu fémætu
úr húsi hans og kveiktu siöan i
þvi. Svona var nú siöferöiö þeim
megin.
Það er forheimskandi að
lesa,
án þess að skilja og
muna
— En svo viö snúum okkur
aftur aö bókmenntunum: Hefur
þú ekki lika lesiö mikiö af Ijóö-
um?
— Þaö læt ég vera. Jú, ég hef
ákaflega gaman af kveöskap og
les talsvert af þvi tagi, þótt sjálf-
ur hafi ég aldrei getaö bögglaö
saman visu. Jú, ég kann dálitið af
kvæöum, einkum eftir eldri
skáldin.
Aðalatriöiö er ekki lesturinn
sjálfur, heldur skilningurinn og
minnið. Þaö er rétt, sem Brandes
gamli segir á einum staö, aö þaö
sé i raun og veru forheimskandi
að lesa, án þess aö muna. — Nú á
dögum er alltof aigengt aö fólk
hraðlesi bækur, svo allt fer I einn
graut, og þegar upp er staöið,
muna menn ekki nema sáralitiö
af þvi sem lesiö hefur veriö. Svo
er lika mötunin oröin alltof mikil.
Blöð, útvarp og sjónvarp dynja á
fólki i tima og ótima, og þeir sem
fyrir að verða, hafa ekki við að
taka við þvi sem i þá er mokaö,
hvað þá að hugsa um þaö og
leggja það á minnið. Að ekki sé nú
minnzt á að fólki gefizt ráðrúm til
þess að framleiða eitthvað af
eigin rammleik.
— Hvaö islenzkum höfundum
hefur þú mestar mætur á?
— Ég met Gunnar Gunnarsson
einna mest þeirra sagnaskálda,
sem eru samtiöarmenn okkar, og
sem ég hef náð aö kynnast svo aö
ég treysti mér til aö segja eitt-
hvað um verk þeirra. Og svo hef
ég lika mikar mætur á Jóni
Trausta og Einari H. Kvaran. —
Fornsögur okkar undanski) ég aö
sjálfsögöu, þær eru i sérflokki. En
taka vil ég fram, aö fátt lestraefni
hefur oröib mér hugstæöara en
þær.
Þegar til ljóöskáldanna kemur
er ég hrifnastur af Einari
Benediktssyni, Matthiasi
Jochumssyni og Stephani G.
Stephanssyni. Annars finnst mér
islenzk ljóölist vera I öldudal um
þessar mundir. Aldamótaskáldin
voru ekki aöeins skáld og hugs-
uöir, heldur lika þjóöskörungar.
A þvi er enginn efi, aö hvatn-
ingarljóö þeirra voru þung á met-
unum i sjálfstæöisbaráttu þjóöar-
innar. Og beztu og list-
rænustu verk þessara skálda eru
perlur, sem munu geymast I hug-
um Islendinga „meöan sól á kald-
an jökul skin”.
—VS

mi
m
m
Hl
m
■