Tíminn - 03.04.1977, Page 25

Sunnudagur 3. apríl 1977
25
SUNNUDAGSSAGAN
unarreglurnar, þegar eitthvert
hljóö varB tilþess aB hann leit viB.
Sér til skelfingar sá hann höfuBiB
á Edyth rétt utan viB
baBherbergisgluggann uppi á
flötu skúrþakinu. Hún var aö
hreinsa visin Iáufblöö' úr þak-
rennunni.
Eins og ævinlega hélt hann ró-
semi sinni, steig fram aö
glugganum, svo hún sæi ekki
baökeriö og spuröi: — HvaB I
ósköpunum ertu áö gera þarna,
eiskan min?
Edyth hrökk viö. — 0, hvaö þú
geröir mér illa viö! Ég ætlaöi
baraaBlaga þetta áöuren ég færi
i önnur föt.
— Hvilik hugsunarsemi! sagöi
hann i Vón sem hann vissi aö
mundikæfa sjálfsöryggi hennar.
— En ekki sérstaklega skynsam-
legt, þegar þú veizt aö ég er aö út-
búa fegrunarbaöiö þitt. Hann
lagöi sérstaka áherzlu á „fegr-
unar” og þaö fór ekki framhjá
henni.
— Nei, liklega ekki, sagöi hún
án þess aö lita á hann. — Þaö er
fallegt af þér aö hafa svona mikiö
fyrir mér.
— Allt i lagi, þetta er bara
eigingirni, sagöi hann rausnar-
legur. — Ég ætla aö fara meö þig
út f kvöld og vil þess vegna aö þú
litir sem allrabezt út. Flýttu þér
nú, þvifroöan varir ekkieiliflega.
Hún hvarf frá glugganum og
hann hristi duftiö úr pokanum
niöur i vatniö. Kristallarnir voru
ferskjulitir og meö rósailmi en
leystust fljótlega upp i þúsundir
af ógagnsæjum bólum, sem
stækkuöu og stækkuðu, unz þær
huldu ekki aöeins botn baö-
kersins, heldur runnu einnig út
fyrir brúnirnar og niöur á gólfiö
og mottuna. Þetta var fullkomin
sviösetning!
Hann fór i jakkann og opnaöi
dyrnar. —Flýttuþér,elskuEdyth
min! A næstu sekúndu kom hún
klædd bláa sloppnum sinum og
forljótri baöhettu.
— 0 Ronald, hrópaöi hún. —
Þaö er allt á floti! Bara aö
gólfiö veröi ekki ónýtt!
— Auövitaö ekki. Komdu þér
nú upp f meöan jurtirnar f froö-
unni verka ennþá.
Hann gekk fram fyrir og
hlustaöi. Hún læsti, eins og hann
haföi vitaö. Þaö er vont aö venja
sig af þvi sem maður hefur gert
alla ævi. Hann gaf henni eina
minútu.
— Hvernig er þaö? kallaöi
hann frá skápnum meö raf-
magnstöflunni.
— Veit ekki enn. Ég er rétt
komin ofan i, en lyktin er dásam-
leg.
Þá beiö hann ekki sekúndu
lengur, en greip meö höndinni,
sem aftur var vafin i vasaklútinn,
um stofnöryggið. — Einn, tveir,
þrfr, taldi hann og sneri.
Ljósglampi sagöi honum aö
öryggin heföu sprungiö, en
annars var allt hljótt og hann gat
heyrt sín eigin hjartaslög.
- Edyth?
Þögnin var algjör. Andartaki
siöar rétti hann úr sér og gaf frá
sér djúpt andvarp.
Hann læddist inn f svefn-
herbergiö og sótti hattaöskju
Edyth i skápinn. Hann vissi aö
þar geymdi hún læstu möppuna.
Lásinn var svolitiö erfiöari en
hann haföi búist viö, en honum
tókst þó aö opna hann. Innihaldið
virtist i fyrstu afar ánægjulegt.
Þarna voru tvö þykk umslög frá
lögfræöingum og neöst var
bankabók. Hann opnaði hana og
renndi augunum niöur dálkana.
Tvö þúsund pund! Ekki slæmt!
Svo haföi hún lagt inn átta
hundruö og seinna hundraö. Tvö
þúsund og niu hundruö pund! Þau
hundraö pund sem hún haföi tekiö
út, voru fyrir brúöarbúnaöi henn-
ar. Tvö þúsund og átta hundruö
var lokatalan! En þegar hann
fletti viö, sá hann aö hún haföi
tekiö nær alla upphæöina Ut úr
bókinnifyrirminna en einni viku!
Fyrsta hugsun hans var aö pen-
ingarnir hlytu aö vera þarna ein-
hvers staöar í reiöufé, ef til vill i
ööru hvoru umslaginu. I ákafan-
um reif hann þau upp. Skjöl, bréf
og kvittanir flugu út um allt gólf.
Umslagið sem var merkt
honum sjálfum, varö til þess aö
hann hætti aö róta i hattaöskj-
unni. Andartak staröi hann agn-
dofa á þaö, en svo opnaöi hann
þaö og tók bréfiö út.
Kæri Ronald!
Ef þú lest þetta nokkurn tima,
er ég hrædd um aö þú veröir fyrir
alvarlegu áfalli. Ég hef lengi
vonaö aö ekki reyndist nauösyn-
legt aö skrifa þaö, en nú hefur
hegöan þin neytt mig til aö
horfast i augu viö nokkrar sér-
staklega óþægilegar staöreyndir.
James Joseph Smith og konur
hans eru ekki ennþá alveg
gleymd, skal ég segja þér. Ég
vildi ekki trúa neir.u illu um þig.
Lengi vel hélt ég aö ég væri ást-
fangin af þér, en þegar þú á brúö-
kaupsdaginn okkar vildir endi-
lega aö ég geröi erföaskrá , gat ég
ekki stillt mig um aö fara að velta
hlutunum fyrirmér. Svo þegar þú
byrjaðir aö endurbæta baö-
herbergiö, varöég aö gera minar
ráöstafanir. Ég er af gamla
skólanum, svo ég fór til lögregl-
unnar. Hefuröu tekiö eftir þvi aö
nýju nágrannarnir okkar hafa
aldrei reynt aö tala viö þig? Okk-
ur fannst þaö skynsamlegast. Ég
talaöi aöeins viö frúna yfir lim-
geröiö og þaö var reyndar hún
sem sýndi mér úrklippurnar úr
gömlum sveitablöðum, um kon-
umar sem létu lifið i freyöibaöi
skömmu eftir aö þær giftu sig. i
báöum tilfellum var um aö ræöa
ljósmyndir af hinum syrgjandi
eiginmönnum viö útförina. Þær
voru ekki sérlega góöar, en um
leiö og ég sá þær, geröi ég mér
grein fyrir aö þaö var skylda min
aö samþykkja áætlunina, sem
leynilögreglumaöurinn geröi.
Hann hefur i þrjú ár leitaö aö
manni, sem kemur heim viö lýs-
ingu á eiginmönnunum tveimur,
já alveg siöan bróöir seinni konu
þinnar sendi honum ljósmyndirn-
ar.
Til aö gera langa sögu stutta: ef
ég skyldi einhvern tima hverfa úr
baöherberginu, er ég farin yfir
skúrþakiö og sit i eldhúsi ná-
grannans i sloppnum. Ég var
bjáni aö giftast þér, en þó ekki
eins mikill bjáni og þú hélzt.
ÞinEdyth.
P.S. Þegar ég les bréfiö yfir, sé
ég aö ég hef gleymt aö segja þér
aö nágrannar okkar eru ekki ung
hjón, heldur Batsford leynilög-
reglumaöur og leynilögreglu-
konan Richards. Lögreglan sann-
færöi mig um, aö ekki væru fyrir
hendi nægar sannanir til aö fá þig
dæmdan, nema þú reyndir einu
sinni enn. Þess vegna neyddist ég
til að vera hugrökk og leika hlut-
verk mitt.
Þaö var ennþá hljótt i húsinu,
meira aö segja sláttuvélarhljóöiö
úrgaröi nágrannans var þagnaö.
En skyndilega heyröi hann aö
eldhúsdyrnar opnuöust og þungt
fótatak kom upp stigann! aö
svefnherbergisdyrunum — i
áttina til HANS.
O
SUNNUDAGSSAGAN