Fréttablaðið - 21.08.2006, Qupperneq 64

21. ágúst 2006 MÁNUDAGUR
KEMUR ÚT ALLA FIMMTUDAGA
GLÆSILEGRA TÍMARIT MEÐ SPENNANDI
VIÐTÖL OG FRÉTTIR AF FÓLKI SEM ÞÚ
MÁTT ALLS EKKI MISSA AF!
NÚ ER KOMIÐ
NÝTT OG STÆRRA
HÉR & NÚ
Eyrún Huld Haraldsdóttir
Segir frá heimsókninni til Magna síns í LA
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Kjölturakkar Eftir Patrick McDonnell
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
■ Pondus Eftir Frode Øverli
Kýr meiddist á hrygg nú rétt
fyrir hádegi þegar hún datt af
húsþaki fyrir norðan...
Hmmm... Dular-
fullt! Ég hélt að
kýrnar lentu alltaf
á löppunum!
Nei,
nei,
nei!
Það gera
svínin!
Ah! Þú verður að vera
með landafræðina á
hreinu, Ívar minn!
Þetta eru
skjaldbökurnar
mínar.
Vá! Þær
eru risa-
stórar!
Já, ég er búin að eiga
þær í eitt ár.
Þær heita Dúlla og
Morðóð.
Þær eru jafngamlar, en ég
keypti þær á sitthvorum
tíma mánaðarins.
Auðvitað.
Þetta er frægðar-
stund Guðbergs
Friðrikssonar...
...vinsamlega horfðu
á þessa myndasögu í
15 mínútur...
Ég held ég
þurfi að gefa
kettinum.
Ég óska
að ég fái
hest!
Ég
líka!
Þú getur ekki
óskað eftir hest,
það er mín ósk!
Get það
víst!
Nei!
Nei!
Nei!
Jú!
Jú!
Jú!
Pabbi!
Viljiði giska
á óskina
mína?
Á Íslandi er það við-
tekin venja að allir
mæti of seint á allt.
Það virðist vera
þegjandi samkomu-
lag um að þannig
eigi það að vera.
Fólki er meira að
segja ráðlagt að aug-
lýsa að skemmtanir byrji klukkan
átta þótt þær byrji í raun ekki fyrr
en klukkan níu. „Bara svo það
mæti einhver á réttum tíma,“
segja menn eins og það sé sjálf-
sagðasti hlutur í heiminum að allir
mæti alltaf of seint.
Kannski er þetta svona alls
staðar í heiminum en ég læt þetta
samt fara í taugarnar á mér. Ein-
hverra hluta vegna hef ég nefni-
lega vanið mig á einhverja bévít-
ans stundvísi og frá því ég man
eftir mér hefur mér leiðst að bíða
eftir fólki sem mætir of seint.
Ég hef beðið eftir fólki á veit-
ingastað og verið farin að narta í
munnþurrkuna meðan þjónninn
lítur mig hornauga og telur mig
einmana sál sem enginn vill fara
út að borða með. Ég hef líka hlaup-
ið í stresskasti á viðburði – hrædd
um að missa af fjörinu – og lent
svo í því að bíða eftir öllum hinum
í klukkutíma af því þeir ákváðu
allir að vera ekkert að stressa sig.
Það er líka þannig að það er alltaf
sama fólkið sem er of seint og þar
af leiðandi líka sama fólkið sem
þarf að bíða.
Stundum er mér nákvæmlega
sama um óstundvísi annarra. Til
dæmis er mér alveg sama þótt
samstarfsfélagarnir mæti of seint
í vinnuna eða strætó komi tveimur
mínútum of seint. Mér finnst hins
vegar leiðinlegt þegar einhverjir
laumast inn í leikhússalinn þegar
sýningin er byrjuð eða þegar tann-
læknatímanum mínum seinkar um
hálftíma vegna þess að sá sem átti
tímann á undan mér gleymdi sér í
búðinni. Það bregst heldur ekki að
þegar seina fólkið mætir er það
glórulaust um að beðið hafi verið
eftir því. Mér hefur til dæmis verið
bent á að fyrst þetta fari í taugarn-
ar á mér eigi ég bara að hætta að
vera svona stundvís. Líklega er það
hið eina rétta – ef allir eru jafn
óstundvísir kvartar enginn.
STUÐ MILLI STRÍÐA Hið akademíska korter, eða hálftími, eða klukkustund
ÞÓRGUNNUR ODDSDÓTTIR LÆTUR ÓSTUNDVÍSI FARA Í TAUGARNAR Á SÉR