Fréttablaðið - 26.07.2007, Blaðsíða 58

DV var með athygl-
isverða forsíðufrétt
í fyrradag af þriggja
ára stelpu sem keypti
tyggjó með debetkorti
móður sinnar. Fréttin er
góður vitnisburður um
sjálfsbjargarviðleitni
barna, sem eru alltof oft vanmetin að
verðleikum.
Hafa ekki velflestir frá svipuðu að
segja? Sjálfur var ég til dæmis ekki
nema fimm ára þegar ég gekk um í
hús og seldi heimagerðar pappafíg-
úrur á uppsprengdu verði til að eiga
fyrir blandi í poka.
Sumarið á eftir betlaði ég pening í
götunni heima ásamt frændum mínum
og bar við fátækt. Þegar fólk var hætt
að trúa fátækrasögunni gerði ég mér
lítið fyrir og stal gotteríi en glæpurinn
komst upp. Verst þótti mér þó að vera
undir stöðugu eftirliti verslunareig-
andans alveg fram á fullorðinsár, þar
sem ég hafði ekki haft vit á að stela
annars staðar en í hverfisversluninni.
Þrátt fyrir að vera með eindæmum
útsmogið barn.
Þessi útsjónarsemi virðist hafa
gengið í erfðir þar sem systir mín
stundaði það sem barn að betla mat á
þeirri forsendu að hún fengi ekkert að
borða. Þið getið rétt ímyndað ykkur
hvernig það fór með blessað barn-
ið að borða alltaf tvisvar á hverjum
matmálstíma enda lagði fólk að lokum
ekki trúnað við sögunni og dag einn
var henni skilað feitri og pattaralegri
í föðurhús.
Þótt börn í dag séu velflest komin
með ofþjálfaða vöðva á milli þum-
alputta og vísifingurs vegna tölvu-
leikjanotkunar og þekki ekki leiki eins
og eina krónu, virðist þessi geta ekki
hafa glatast. Vinkona mín sagði mér til
dæmis frá því að dóttir hennar hefði
nýlega beðið um annan hamstur. Þegar
móðirin neitaði að verða við því af ótta
við að enda með hamstrabú, sagði
dóttirin það ástæðulaust þar sem allt-
af væri hægt að „kaupa homma handa
Tomma“.
Loks er sagan af syni vinar míns sem
fékk leyfi til að kaupa lítið gos og popp
þegar hann fór í bíó. Stráksi fór í fylgd
fullorðins, sem skildi lítið í því þegar
kauði kom úr sjoppunni klyfjaður af
gosi og poppi. Hafði hann þá tekið for-
eldra sína á orðinu og keypt lítið gos
og popp. Bara tvennt af hvoru.