Fréttablaðið - 07.02.2009, Side 28

28 7. febrúar 2009 LAUGARDAGUR
H
i n n v i k u le g i
dá lkur „ Dag-
bók nýrra Íslend-
inga“ hefur nú
runnið sitt skeið
á enda. Þar sögðu
fimmmenningar af erlendu bergi
brotnir frá ævintýrum sínum hér
á landi. Þegar komið var að leiðar-
enda ákváðu Jón Sigurður og Olav
Davíð, sem fært hafa inn dagbók-
arfærslur þeirra, að bjóða þeim á
Fjörukrána til rifja upp árið yfir
brennivínsstaupi, súrsuðum hrút-
spungum, hákarli og öðru góðgæti
sem þar er borið á borð á þessum
árstíma.
En þorrinn býður ekki aðeins
upp á góss, hann getur líka verið
ódæll eins og hópurinn fékk að
kynnast en Rachid fékk að kenna
á flensunni og veðurharka fyrir
vestan varð þess valdandi að Fil-
ipe komst ekki á tilsettum tíma.
Hin þrjú komu prúðbúin og þáðu
af þorraborði.
Í viðurvist víkinganna
„Komdu hérna rýjan mín,“ segir
víkingurinn Kári Friðriksson og
tekur utan um Junphen hina fín-
gerðu. „Hér áður tókum við Íslend-
ingar konur frá fjarlægum löndum
og völdum einna helst þær síð-
hærðu því það var betra að ná á
þeim taki.“ Junphen hlær og lætur
sér vel lynda óheflaða víkingsl-
undina enda eru átta ár síðan hún
flutti hingað til lands.
Algirdas lætur sér líka fátt fyrir
brjósti brenna í þessum látum
og skorar hinn hjálmbúna vík-
ing Kjartan Ólafsson á hólm. Þó
að vopn séu tiltæk á Fjörukránni
fallast menn á að útkljá málin í
sjómann. Charlotte hefur gaman
af öllu saman en hún er líka með
íslenskt blóð í æðum þar sem faðir
hennar er íslenskur en hann hefur
búið erlendis frá fimm ára aldri
svo hin ylhýra tunga er honum
fyrir löngu horfin. Sjálf hefur
Charlotte búið í Suður-Afríku,
Bandaríkjunum, Englandi, Noregi,
Skotlandi, Ítalíu og Mósambík svo
hún hefur þurft að aðlagast ýmsu.
Ísland fær fyrstu einkunn
En hvað sem blóði og lífsins brölti
líður bera þau sig að eins og vanir
heimamenn þegar kemur að
óknyttans víkingum, brennivíns-
staupi eða þorramatshlaðborði.
Þegar búið er að kýla vömbina
ríður Algirdas á vaðið og rifjar
upp það sem honum þótti einna
markverðast á þessu ári.
Það sem vakti hvað mesta athygli
ÞORRINN BLÓTAÐUR Á FJÖRUKRÁNNI Junphen, Algirdas og Charlotte skála í íslensku brennivíni fyrir landinu sem þau hafa dálæti á þó að víkingarnir kunni að fara óblíðum höndum um þau. FRÉTTABLAÐIÐ/VILHELM
„Þetta var ekkert sérstaklega
gott ár að því leyti að ég fékk ekki
íslenskt ríkisfang eins og ég hafði
vonað,“ segir Junphen. Umsókn
henni var hafnað í haust þar sem
hún hafði eitt umferðarbrot á sam-
viskunni og verður hún að bíða
fram á vormánuði til að sækja um
næst.
„Það var ekki eina áfallið af
þessum toga en þegar ég ætl-
aði að fara til Póllands með kær-
asta mínum til að eyða jólunum
með honum þar þá var ég stöðv-
uð í Englandi og ekki gert kleift
að halda för minni áfram þar sem
vegabréfsáritunin var ekki tekin
gild. Við þurftum því að snúa við
til Íslands frá Englandi.
En það góða er að móðir mín
kom hingað í sumar og við höfð-
um það gott. Við náðum að ferðast
svolítið um og hún var afar hrifin
af landinu.“
Junphen vinnur við afgreiðslu í
Fjarðarkaupum og segist fá mikil
viðbrögð við dagbókarfærslum
sínum sem birst hafa síðasta árið
í Fréttablaðinu. „Meira að segja
fólk sem ég þekki ekki neitt segir
við mig, „það var leitt að þú skyld-
ir ekki fá ríkisfangið eða voðaleg-
ir fantar voru þessir í Bretar að
hleypa þér ekki áfram. Kollegar
mínir í vinnunni eru líka varnir að
spyrja mig útí það sem þeir hafa
lesið um mig í Fréttablaðinu.“
Junphen Sriyoha frá Taílandi:
Fantar voru þessir Bretar
„Ég var einu sinni á leiðinni úr Bónus sem er
aðeins fyrir utan bæinn á Ísafirði,“ segir Filipe.
„Venjulega fer ég gangandi en húkka síðan far til
baka. Það bregst ekki að Ísfirðingarnir eru fljótir
að stoppa. Ég man eftir því einu sinn að bílstjórinn,
sem ég þekkti ekki neitt, fer að spyrja mig hvern-
ig mér gangi með hitt og þetta líkt og hann þekki
mig. Ég gleymi því stundum að það er fullt af fólki
sem les dálkana um mig í Fréttablaðinu og kann
því deili á mér.“
Filipe kom hingað síðsumars 2007 og er ánægður
með dvöl sína hér. „Það er góð tilfinning að kom-
ast að því að maður getur bjargarð sér og aðlagast
aðstæðum sem eru gjörólíkar þeim sem maður er
vanur. Það er hálf sorglegt að ég skuli vera að yfir-
gefa landið í apríl þar sem ég er orðinn mun fram-
færnari og öruggari með mig núna. En auðvitað
verður gott að komast heim; vera með kærustunni
og fólkinu sínu.“
Hann hefur verið á ferð og flugi, allan þenn-
an tíma, á milli Ísafjarðar og Reykjavíkur og eins
dvalið stöku sinnum á Akureyri. „Það hefur komið
mér á á óvart hversu ólíkt fólkið á landsbyggðinni
er fólkinu hér höfuðborgarsvæðinu. Í mínum huga
er Reykjavík ekki mjög íslensk heldur frekar eins
konar vasaútgáfa af því sem finna má erlendis. Það
sama verður ekki sagt um landsbyggðina; hún er
ekta! Ég held ég eigi ekki eftir að finna eitthvað
þessu líkt annars staðar.“
Filipe Figueiredo frá Portúgal:
Frægur puttaferðalangur
FILIPE Góð tilfinning að geta aðlagast nýjum aðstæðum.
FRÉTTABLAÐIÐ/JÓN SIGURÐUR
Charlotte
Best: Náttúrufegurðin
Verst: Dýrt að komast úr landinu
Junphen
Best: Öryggið, þjóðin er eins og
fjölskylda
Verst: Vindasamt veður og hátt
verðlag
Algirdas
Best: Allt annað
Verst: Veðráttan, íslenska sumarið
Filipe
Best: Fólkið, hörkutól, tilgerðar-
lausir víkingar
Verst: Einangrunin
Rachid
Best: Fjölbreytnin í veðri og
náttúrur
Verst: Hátt verðlag
Það sem þeim þótti skrítið:
Fólk skilur bílana eftir í gangi, eftir
5 mínútna spjall komast ókunnug-
ir að því að þeir eiga sameiginlega
kunningja eða ættingja, maturinn
alla vega þorramaturinn, tungu-
málið þá sérstaklega orð eins og
„örbylgjuofn“ eða „uppþvottavél“
Hvað finnst þér verst
og best við Ísland?
JUNPHEN OG KÁRI FRIÐRIKSSON
Mikil viðbrögð við Fréttablaðsfærslum.
FRAMHALD Á SÍÐU 37
Við elskum þetta land
Nú er ár liðið síðan Fréttablaðið hóf að fylgja eftir erlendu fimmmenningum. Vikulega hafa þau sagt lesendum blaðsins frá
því sem á daga þeirra hefur drifið og hvernig gengur að fóta sig á eyjunni lengst í norðri sem þau hafa mismikla reynslu af. Nú
sleppa þau hendinni af Jóni Sigurði Eyjólfssyni og Olav Davíðssyni sem fært hafa ævintýri þeirra í letur fyrir lesendur.