Réttur - 01.06.1942, Page 91

Björn Sígfússon magísler:
Gíssur Ísleífsson bfskup
Á Þingvöllum er hámessa, þingheimur við kirkju,
biskup fyrir altari. Ártalið er 1080. Ungir og gamlir
hlusta á öldungsrödd hans, teyga reykelsiseim, undr-
ast kirkjuskrúða, helgimál og kórsöngva, bíða þó
hins af meiri ákefð, hvað kunni að gerast á þinginu
sögulegt. Stórdeilur, mannsektir og víg voru það, en
bragðminni þótti biskupskenningin um frið og fé-
lagshyggju, trúrækni, mannúð og menntir var
baráttutækni þess tíma gegn harðsvíruðu höfð-
ingjavaldi og siðleysi og þurfti vaska bardagamenn
óblóðugra vopna. Undiralda barst hingað af deilum
Gregors páfa 7. og Hinriks 4. Þýzkalandskeisara.
Þar sem raðir ólæröra taka við gegnt altari, stend-
ur tólf vetra sveinn að höfði fjörgamals fóstra sins,
er situr. Drengnum er varla smátt í hug. Stórlyndi
Guðrúnar Ösvífursdóttur brennur honum í blóði,
dirfska Þorsteins Síðu-Hallssonar, líkleg^st einnig
hæglátur hefndarþxmgi Brennu-Flosa, —r af þeim
mun hann ættaður. Hans beið það hlutverk að letra
landssögu síðar, athugull eigi síður en minnugm-, og
kirkjuhöfðinginn vex honmn í augum, mjallhærur
ísleifs biskups búa yfir véfréttum menningarskeiðs,
sem hann hafði undirbúið þjóðinni. En hverrar for-
ystu gat hinn kapplundaði tólf vetra sveinn og rót-
tæk æska landsins vænzt eftir skólafrömuðinn ís-
leif látinn?
Friður er beztur, en fátt öröugra en tryggja hann.
Góömennið ísleifur hafði stundum barizt af þeii’ri
hörku, að stórættaöan lögsögmnann, sem dó í ó-
155