Réttur - 01.01.1954, Blaðsíða 15

RÉTTUR
15
mennsk og ábyrgðarlaus öfl, er eigi ætluðu að skirrast við að
hefja kjarnorkustyrjöld þrátt fyrir ógnþrungnar afleiðingar slíks
fyrir líf og framtíð mannkynsins á jörðinni.
Og meðan því ekki tekst að hleypa af stað^heimsstyrj öld, sýnir
ameríska auðvaldið sig í því að uppræta lýðíæði og mannréttindi
þar, sem það þorir til, og styðja opinberlega fasisma hvar, sem
það má því við koma, ef hann er því þægur.
Það er því augljóst að það er höfuðskilyrði fyrir áframhaldandi
tilveru og frelsi vor íslendinga á þessu landi að yfirgangur ameríska
auðvaldsins sé heftur, að ágangi þess sé hrundið, að tilræði þess
við lýðræði og sjálfsforræði þjóðanna, hvar sem er, sé hnekkt og
að um fram allt sé komið í veg fyrir það brjálæði þess að hleypa
heiminum í bál.
Það verður að losa. ísland úr klóm amerísks hervalds. Það
verður að leysa þjóðina undan áhrifum og oki amerísks auðvalds.
Samsvarandi verkefni bíður og annarra þeirra þjóða, sem líkt
er ástatt um. En þetta verður að gerast án heimsstyrjaldar, því
þótt ameríska auðvaldið að vísu bíði ósigur í styrjöld við alþýðu
Evrópu, ef það ræðst á hana, og verði því þurrkað út í lok slíkr-
ar styrjaldar, þá er slík styrjöld eigi að eins mannkyninu almennt
of dýr, heldur og oss íslendingum alveg sérstaklega. Því fyrir
oss getur hún valdið algerri útrýmingu þjóðarinnar eða slíkum
skelfingum að þjóðin þyrfti aftur aldir til að ná sér, ef hún næði
sér nokkru sinni. Og þeim einstaklingum þessarar og komandi
kynslóða, sem yrðu þjáningum kjarnorkustyrjaldar að bráð, yrði
aldrei að eilífu bætt það tjón, er þeir biðu.
Þess vegna verður alþýða íslands, sú, er sækir fram til sósíal-
ismans, að leggja leið sína til hins fyrirheitna þjóðskipulags frels-
is og öryggis með hliðsjón af þessum aðstæðum og hættum og
haga ferð sinni þannig að óvinum alþýðunnar sé í sífellu undan
þokað, en gefist aldrei tækifæri til að láta vopn sín tala við ís-
lendinga ef þess er kostur að forðast það. Þessi leið kann að taka
lengri tíma en oss þætti æskilegt. En hún er sú eina, sem alþýða
íslands getur gengið að marki því, sem hún setti sér í upphafi og
Þorsteinn helgaði með „Brautinni'* 1895. Og þetta er sú leið, sem
reynt hefur verið að fara, að svo miklu leyti sem þjóðin hefur
stigið sporin fram á við á síðustu áratugum, en ekki aftur á bak,
eins og oft síðustu árin.
Við skulum nú athuga hver hlýtur að verða bardagaaðferð