Réttur - 01.01.1954, Síða 92

92
RÉTTUR
Fóstra skammaði hann soldið fyrir að hafa týnt smérinu,
en ekkert mjög mikið, þegar hún sá hvað hann var blautur.
Hún meira að segja burstaði dálítið af honmn og þurrk-
aði úr nefinu á honum með lúkunni, kallaði hann greyið
sitt og bað hann að hætta að skæla.
Jónsi gretti sig bara og sagði iss og erðaðnú.
Svo héldu þau áfram.
Þegar þau komu upp á leitið þar sem sá heim að bæn-
um, sagði fóstra hans:
— Láttu mig leiða þig, rýjan mín.
Svona hlýlega hafði hún aldrei talað við hann. Hann
fékk kökk í hálsinn, honum fannst hún svo góð. Hann
gleymdi því strax, hvað hún hafði oft verið vond við hann,
hann gleymdi því strax hvað hann hafði oft verið svangur,
hvað hann hafði oft verið blautur, hvað honum hafði oft
verið kalt.
Og hann fann, hvað veðrið var gott, hvað sólin skein
fallega á sléttan fjörðinn og hvað lognaldan hjalaði blítt
við þaravaxnar hleinarnar niðri í fjörunni.
Hann varð kátur og fór að hjala við fóstru sína og spyrja
um hitt og þetta eins og barna er siður.
Því svaraði hún í hófi, hún bara leiddi hann.
Og hún leiddi hann alveg heim að bænum, alveg inn að
rúmi til móður hans, og þær kysstust mjög mikið.
Móðir hans var svo veikburða, að hún gat ekki setið uppi
nema hafa marga kodda við bakið. Hönd hennar var mjög
hvít og hún var kreppt og ákaflega mögur, en samt var hún
svo mjúk, að þegar hún strauk honum um vangann fór
hann að gráta. Hann grúfði sig niður í brakánið, sem móðir
hans hafði ofan á sér og grét lengi. Hann hafði aldrei grát-
ið svona lengi.
Fóstra hans fór líka að klappa honum og tala um, hvað
hann væri hændur að sér.
Móðir hans sagði bara drengurinn minn, og strauk hon-
um um kollinn.