Réttur - 01.11.1964, Blaðsíða 28

220
R É T T U R
uðu að skjóta hann umsvifalaust. Loks var hann settur í handjárn
og færður í dauflýstan klefa. Þar réðust þrír lögreglumenn á hann
og héldu áfram að berja hann miskunnarlaust, aðallega í höfuðið
og andlitið. Síðan var honum fleygt á gólfið, og þar var hann bar-
inn með gúmsvipum, enn aðallega í höfuð.ið. Einn af þessum fönt-
um, sem þóttist vera læknir, sagði við Julian: „Hvort viltu heldur,
að ég berji þig sem lögreglumaður eða læknir? Þú mátt vera viss
um, að geri ég það læknisfræðilega, ferð þú verr út úr því.“ Það
var það síðasta, sem Julian mundi. Þegar hann kom aftur til með-
vitundar, var hann í sjúkrahúsi fangelsisins, þar sem gerð hafði
verið á honum skurðaðgerð.
Frásögn Julians af pyntingunum, sem hann varð að þola, sýnir,
að orðrómur sá, sem Franco-yfirvöldin reyndu að útbreiða, að hann
hefði reynt að fremja sjálfsmorð, var tilbúningur í því skyni að
breiða yfir ódæði böðla lians. Hvernig hefði hann átt að fleygja
sér út um glugga, úr því klefinn, þar sem hann var pyntaður, var
gluggalaus?
Ekkert okkar grunaði, að hann mundi verða tekinn af lífi. Mér
er kvöl að hugsa til þess. Eg kysi heldur að tala ekki um það,
gleyma því. En ég veit, að þúsundir kvenna hafa liðið sömu þján-
ingar og ég líð nú, og sem ein í þeirra hópi veit ég, að ég verð að
segja heiminum, hvers vænta má af Franco og stjórn hans og þeirra
likum í öðrum löndum.
Hvernig finnur maður þrek til að standast svona áfall? Eg býst
við, að hver kona í sv.ipuðum kringumstæðum snúist við slíkri
íeynslu með sínu móti. Hvað mig snertir, þá fann ég fróun í að
hugsa um Julian. Ur því hann hafði megnað að standast pynting-
arnar, gat ég þá leyft mér að láta örvæntinguna yfirbuga mig?
Og það verð ég að segja: Aldrei nokkra stund hef ég verið látin
bera þjáningar mínar ein.
Listi hinna föllnu hetja er orðinn alltof langur. Flokkur okkar,
önnur lýðræðissamtök og öll alþýðan hafa vakið til dáða skara af
hetjum. Það verður að binda endi á einræði Francos, sem hefur
lagt svo miklar þjáningar á þjóð vora. Við verðum að berjast fyr-
ir afnámi þess í sameinaðri fylkingu allra Spánverja. Fyrir okkur
konurnar, sem höfum misst menn okkar, vegna þess að þeir liafa
gefið líf sitt í þágu málefnis vors, er það bezta ráðið til að heiðra
minningu þeirra að halda áfram baráttu þeirra og gera allt, sem i
okkar valdi stendur til að gera að veruleika það takmark, sem þeir
börðust og létu lífið fyrir.