Réttur - 01.11.1964, Blaðsíða 7

R É T T U R
199
Nokkur orð um nafnið „Mohr“. Heima fengum við öll auknefni.
(Lesendur „Auðmagnsins“ kannast við hve Marx var hugkvæmur
í slíku.) „Mohr“ var algengasta nafnið á Marx, næstum því opin-
bert. Það var ekki aðeins notað okkar í milli heldur einnig af öllum
nánari vinum. Við kölluðum hann líka „Challey“ (ég ætla upphaf-
lega afbakað úr Charley) og „Old Nick“. Móðir mín var alltaf
kölluð „Mohme“. Hélene Demuth, okkar ástkæra gamla vinkona —
alla ævi nánasti vinur foreldra minna — hlaut framan af ýms nöfn,
en að lokum aðeins „Nym“. Eftir 1870 var Engels kallaður „Gener-
állinn“. Mjög góð vinkona okkar, Lina Schöler, var kölluð „Old
Mole“. Jenny systir mín Qui, Qui, Emperor of China“ og „Di“.
Laura systir mín (frú Lafargue) „Hottintottinn“ og „Kakadou“.
Eg var „Tussy“ — það nafn hefur loðað við mig — og „Quo, Quo,
Successor to the Emperor of China“, og alllengi „Getwerg Alberich“
(úr Niebelungen kvæðunum).
Þótt Mohr væri góður hestur hafði hann aðra og meiri hæfileika.
Hann var einstakur og óviðjafnanlegur sögumaður. Ég heyrði föður-
systur mínar segja, að sem líLill drengur hafi hann verið ógurlegur
harðstjóri. Hann hafði þær fyrir hesta og „rak“ þær á harðaspretti
niður Markusberg hjá Trier. Og það sem var enn verra, hann heimt-
taði að þær borðuðu „kökur“ sem hann bjó til úr óhreinu deigi með
óhreinum höndum. En þær létu hann „reka“ sig og borðuðu „kök-
urnar“ umyrðalaust vegna ævintýranna sem hann sagði þeim í við-
urkenningarskyni. Og mörgum, mörgum árum síðar sagð.i Marx
sínum eigin börnum sögur. Systrum mínum sagði hann sögur þegar
hann fór með þær í gönguferðir — ég var þá enn of ung — og þau
æfintýri voru mæld í milum. „Segðu okkur aðra mílu,“ hrópuðu
Láðar stúlkurnar. Æfintýrið um Hans Röckle var dýrðlegast og
skemmtilegast hinna mörgu dásamlegu æfintýra sem Mohr sagði
mér. Það tók marga mánuði, var eiginlega margar sögur. Það var
skaði að enginn skyldi festa þessi æfintýri á pappír. Þau voru barma-
full af skáldskap, fyndni og húmor! Röckle var galdramaður í stíl
Hoffmanns.*) Hann átti leikfangabúð og var alltaf „í krögguin“.
Rúðin var sneisafull af dásamlegustu hlutum, körlum og konum úr
tré, risum og dvergum, kóngum og drottningum, verkamönnum og
meisturum, spendýrum og fuglum eins og í örkinni hans Nóa, borð-
um og stóluin, vögnum og kistlum af öllum stærðum. En þótt hann
væri galdramaður gat hann aldrei staðið í skilum, hvorki v.ið kölska
*) Hoffmann, liýzkt skáld 1776—1882.