Réttur - 01.11.1964, Blaðsíða 14

206
R É T T U R
legur dauðadómur yfir þessari stefnu, þar sem hinir raunsæjari leið-
togar borgarastéttarinnar hverfa burtu frá henni, en hinir ófor-
betranlegu biðja erlenda auðvaldið að koma inn í landið, til að kála
sjálfstæði hins óhefta einkaframlaks að fullu og öllu!
En hvað um framfarirnar í síldinni? — kann þá einhver að
spyrja. — Það er vissulega allt jafn óheppilegt fyrir kenningar aftur-
gangnanna, en þægilegt fyrir efnahagslega afkomu þjóðarinnar
undir viðreisnarstjórn. Við síldina fengu afturgöngurnar ekkert
ráðið, — hún kom, sá og sigraði. Það var aldrei ætlun „hagfræð-
inga“ afturgangnanna að stórauka síldveiðarnar, — þeir urðu á
því sviði ekki forystumenn heldur leiksoppar framleiðsluaflanna:
Hin nýja veiðitækni, síldarmergðin og dugnaður sjómanna og út-
gerðarmanna lóku ráðin af hagfræðingum og afturgöngum. Og síld-
veiðin mikla gereyðilagði höfuðtilgang allrar afturgöngu-stefn-
unnar: að skera á viðskiptin við sósíalistisku löndin. Þau lilutu nú
c-inmitt að verða höfuðmarkaðurinn, ekki sízt ef fullvinna skyldi
síldina, eins og hagsmunir Islands og alþýðu heimtuðu og Sósíal-
islaflokkurinn vísaði veginn til.
En hefur þá fésýslustéttin ekkert haft upp úr krafsinu, — fimm
ára afturhaldsstjórn sinni, — þó öll stefna hennar hafi brugðizt og
allir draumar hennar um óhefta einkaframtakið hrunið til grunna?
Jú, vissulega. Þó fésýslustéttin haf.i sýnt sig ófæra til að stýra
þjóðarskútunni inn á nýjar leiðir og allar kenningar sérfræðinga
hennar reynst tálvon ein, þá hefur hún getað grætt. Hún hefur ein-
faldlega notað ríkisvaldið til þess að arðræna launþega og allan
almenning vægðarlausar en nokkru sinni fyrr: Gengishækkanir,
margföldun dýrtíðar, okurvextir á lánum, skattfrelsi auðfélaga,
óbær.ilegur þungi skatta og tolla á almenning, lækkun raunverulegs
kaupmátlar launa niður í 81 stig um langt skeið (miðað við 100
árið 1945) — allt er þetta myndin af arðráni fésýslustéttarinnar á
fimm árum.
Að veita landinu og þjóðinni heilbrigða og viturlega forystu, —
f>að getur íslenzk burgeisastétt ekki. Það sýnir hún, þegar hún er að
hurðast við að stjórna ein. — En að rœna og rupla í lcrajti laga
og ríkisvalds, — það kann hún. — Og síðan að eyða eins og óðir
menn, því sem reytt er af almenningi með arðráninu.
Þetta er ekki ný reynsla.
Þjóðin fékk sömu reynsluna af helmingaskiptastjórn fésýsluvalds-
ins 1950 til 1956, þegar Framsókn og Sjálfstæðisflokkurinn deildu
arðráninu á almenningi og sætleika ríkisvaldslns „bróðurlega“ á
milli sín, komu raunverulegum lægstu launum með gengislækkunum