Réttur - 01.11.1964, Blaðsíða 39

R É T T U R
231
Það er óhætt að fullyrða, að sjálfstjórnarkerfið (þ. e. stjórn
verkamannaráðanna) tákni tímamót í þróun byltingarinnar. Með
því opnast leiðir fyrir vinnandi alþýðu til meiri þátttöku í upp-
byggingu iðnaðarins og pólitísku lífi, jafnframt því sem það þreng-
ir kost borgarastéttarinnar. Þessar ráðstafanir þýða einnig það, að
nú er markvisst stefnt inn á braut sósíalismans, að sjálfstjórnar-
kerfið muni einkenna fyrsta skeiðið, og að nauðsynlegt er og að-
kallandi að breyta Þjóðfrelsisfylkingunni úr samtökum, sem börð-
ust einkum fyrir sjálfstæði landsins, í samhentan, og markvissan for-
ustuflokk, er berst fyrir þjóðfélagsbyllingu, sem leiðir til sósíal-
isma. Sú innlenda borgarastétt, sem ætlaði sér að verða arftaki
þeirrar erlendu, Idaut að þróast í gagnbyltingarsinnaða átt og
verða handbendi franskra nýlendukúgara og erlends auðmagns.
I hinni nýju stefnuskrá frá þingi Þjóðfrelsisfylkingarinnar í ár
er lögð áherzla á, að enn sem fyrr sé heimsvaldastefnan höfuð-
óvinur þjóðarinnar og er það stutt mörgum staðreyndum, einkum
frá samskiptum Alsírs og Frakklands. T. d. veita Frakkar Alsír
100 milljarða franka aðstoð, en helmingurinn er bundinn því skil-
yrði, að Frakkarnir ráði fjárfestingunni. Þessarri aðstoð lýkur í
júní 1965. Frakkar hafa enn mikið af náttúruauðæfum landsins í
sinni hendi, einkum olíu og gas, og spöruðu sér t. d. síðastliðið
ár af þessum sökum 480 milljónir dollara í erlendum gjaldeyri.
Þá hafa þeir sterka einokunaraðstöðu í vöruflutningum, sem gefur
þeim 400 milljónir nýfranka á ári. Og þannig er margt fleira talið.
Ennfremur halda þeir enn herstöðvum í Mers-El-Kébir, eldflauga-
stöðvum í Regane, tilraunasvæðum í Colomb-Béchar og Hamaguir
og eru með neðanjarðartilraunir kjarnorkuvopna í Ai'n-Ikker.
Onnur hætta er innlenda auðmagnið, sem hefur hreiðrað um
sig í landbúnaði og stórum verzlunarfyr.irtækjum. Sú hætta er að
vísu ekki mikil nema af þeim sökum, að það hefur gengið í fóst-
bræðralag við fjandsamleg öfl erlendis.
Nýja stefnuskráin leggur áherzlu á að nauðsynlegt sé að sam-
eina í einn flokk verkamenn og bændur, auka stéttarmeðvitund
og efla baráttu þeirra. Af eðlilegum ástæðum hefur stéttabaráttan
hingað til setið á hakanum fyrir þjóðfrelsisbaráttunni, átt litla
forsögu og þroskuð stéttarmeðvilund aðeins verið til hjá litlum
hlula verkalýðsins. Við slíkar aðstæður veltur mikið á því, hvern-
ig þeir eru, sem veljast til forustu, og ríður oft baggamuninn.
Þetta hefur sannast á Ben Bella, sem haft hefur forustu í þjóð-
frelsisbaráttunni, í ríkisstjórn hins nýja lýðveldis og Þjóðfrelsis-
fylkingunni. Hann hefur ráðið mestu um stefnu byltingarinnar.