Réttur - 01.01.1965, Blaðsíða 5

MARIA ELENA CAPOTE:
Aloima
LFrásögn þussa ritar ung blaðakona írá Kúbu. Hún gefur
góða hugmynd um líf æskunnar í þeini löndum, sem auðvald
Bandaríkjanna arðrænir, og um þau vandamál, sem alþýðan
þarf að leysa með baráttu sinni. Frásagan er þýdd úr „Women
of the whole world“ af G. K.].
I hinum víðáttumikla fjallgarði, Andesfjöllunum í Suður-Ame-
ríku, lifa Indíánar, sem eru afkomendur Inkanna. Þarna er lands-
lagið lirikalegt og stórfenglegl, en örbirgð, hungur og þjáning
markar líf íbúanna.
Litli Indíánadrengurinn Alointa átti heima í Andesfjöllum. Hann
var magur, dökkur yfirlitum með stór dökk augu. Hann fór jafn-
an þegar í dögun með föður sínum lil fjalla, en þar unnu þeir
baki brotnu myrkranna á milli, plægðu skrælnaðan jarðveginn
og reyndu að rækta matjurtir handa svellandi fjölskyldunni. Að
loknu dagsverki fór Aloima með ávexti á lamadýrinu sínu á mark-
aðinn í þorpinu. Þar keypti hann það, sem skorti tilfinnanlegast
iil fæðis og klæðis, nýtt pils einu sinni á ári, nýtl sjal þegar gamla
sjalið var gatslitið.
Mesta yndi hans og ánægja var að skoða varninginn á markaðs-
torginu, horfa á dýrin og athuga fátæklegan fjallagróðurinn. Hann
kom víða við og sífellt opnaðist fyr.ir honum nýr og nýr heimur.
Þótt Aloima væri aðeins 6 ára gamall, var hann þegar orðinn
duglegur að selja og hann þrefaði ósparl um vöruverðið. Ef hann
fengi gott verð, þá yrði ef til vill örlítill afgangur, og þá gæti hann
glatt möminu sína með lílilli gjöf. En peningarnir hrukku aldrei
til. Þegar hann bar sem minnst úr býtum, var eins og þyrmdi yfir
hann og litla hrjúfa höndin krepptist fast utan um þessa fáu skild-
inga. Hugur hans fylltist beizkju og vonleysi og honum miðaði
hægt áfram á leiðinni heim. í tunglskininu mátti sjá skuggann af
drengnum og lamadýrinu, þar sem þeir fetuðu fjallastíginn í næt-
urkuldanum. Þessa slóð höfðu Indíánarnir farið öldum saman.
Landið var ríkt en börn þess voru að hverfa.