Réttur - 01.01.1965, Blaðsíða 29

R É T T U R
29
fallsins, var ýmist að snjóaði í
logni eða maður andaði að sér
ísingunni.
Þeir bæjarbúar, sem höfðu fasta
vinnu, sem belzt voru iðnaðar-
menn og það fólk, sem vann á Vél-
unum, voru á fólum um sjöleytið
að troða snjóinn í vinnuna, verzl-
unarfólkið var nokkru seinna á
ferðinni. Eitthvað reittist úr sjó
og þeir, sem áttu trillur, risu árla
úr rekkjunni að róa til fiskjar.ins,
venjulega voru þeir komnir að
svo snemma á morgnana, að fisk-
urinn, sem ýmist fékkst á línu'eða
á skaki, var á borðum manna í há-
deginu, enda seldur upp úr bát-
unum við bryggjuna.
Margir bæjarbúar áttu kindur að hirða um og víða voru fjós-
holur í útiskúrum, þar sem ein og ein kýr hýrðist á bási, við þá
skúra voru heykumbaldar, sem dugðu til vetrarins ef vel lét og
studdust menn við skepnueignina.
Þennan vetur var að venju mjög tilfinnanlegt atvinnuleysi á
Akureyri, verkamannavinna var svo til engin ulan sú atvinnubóta-
vinna, sem bæjarsjóður stóð undir, menn fengu kannski eina viku
í mánuði, og þó sá kaupeyrir drægi skammt til framfærzlu fjöl-
skyldunnar í langvarandi atvinnuleysi, þá urðu menn að láta sér
það nægja.
í þessu atvinnuástandi bar það til tíðinda, að stjórn kaupstað-
arins lét undan kröfum verkafólksins og ákvað að stofna til tunnu-
smíða í tunnuverksmiðju Espolins við Höpnersbryggju.
Hafist var handa um að smyrja ryðfallin hjól og að brýna skörð-
ótta hnífa verksmiðjunnar. Það var dittað að vélum og húsi og
yfirmenn ráðnir og verksmiðjustjórn sett á lagg.irnar, og nú fréttist,
að tunnuefnið væri á leið til landsins. Mörgum verkamanni lyftist
brún, því fált er þyngra að þola en atvinnuleysi og alltaf myndu
þó 50 menn fá vinnu til vorsins.
En nú urðu ný tíðind.i. Bæjarstjórnin hélt enn fund í tunnumál-
inu og samþykkti að í tunnuverksmiðjunni væri ekki hægt að greiða
Tryqgvi Emilsson