Réttur - 01.01.1970, Blaðsíða 21

fyrir því hvernig færi um þann flokk, er hann hafði
leitt fram til sigurs og hverskonar forusta tæki þar
við. Lenín hafði lengstum getað sannfært flokks-
forustuna um réttmæti þeirrar afstöðu, er hann
hafði tekið, talið samstarfsmenn sina á sitt mál.
Traustið á honum persónulega hafði verið svo
mikið að það tókst ætíð að varðveita víðfeðma, en
stálharða einingu um úrræði hans, þótt oft væri
tekist óþyrmilega á í umræðunum. En Lenín hafði
ætíð gætt þess vel að til forustu með honum væru
valdir þeir félagar, er mesta höfðu hæfileikana,
— og lét þá aldrei gjalda þess, þótt þeir hefðu
verið á öndverðum meiði við hann um ýmis mál.
Hann hafði þannig átt I hörðum útistöðum við Si-
novjev og Kameneff út af ákvörðuninni um upp-
reisn 6. nóv., — sem þeir voru á móti, — við
Trotski út af Brest-Litovsk-friðarsamningunum, —
við Bucharin út af þeim og „vinstri-kommúnisman-
um“ o. s. frv., en alltaf lét hann kjósa þessa menn
aftur með sér í framkvæmdastjórn flokksins. Að
gera skoðanaágreining um baráttuaðferð að glæp,
kom Lenin ekki til hugar. Samfara hörkunni í um-
ræðunum um málefnin, fór hjá honum umburðar-
lyndi gagnvart félögunum.
Hið mikla traust, sem alþjóðahreyfingin á þriðja
áratug aldarinnar bar til sovézka flokksins, átti
fyrst og fremst rót sína að rekja til þeirra afreka —
og framar öllu þess afreks, er flokkurinn vann með
byltingunni, m.ö . orðum til þess stórvirkis, er
skipti sköpum í mannkynssögunni, en var alveg
sérstaklega Lenín að þakka.
Lenín var hinn raunverulegi leiðtogi Alþjóðasam-
bands kommúnista, meðan hann lifði, þótt aðrir,
félagar hans, skipuðu þar forsæti. Þessvegna vissi
hann að þróun alþjóðahreyfingarinnar gat einnig
oltið á því hvernig til tækist um forystu rússneska
flokksins.
Það var þvi ekki að furða þótt Lenín, bæði
vegna byltingarinnar og Sovétstjórnarinnar annars-
vegar og alþjóðahreyfingarinnar hinsvegar, væri
svo umhugað um að tryggja góða forystu í flokkn-
um, þegar hans nyti ekki lengur við.
Marxistískur flokkur með víðtæku innanflokks-
lýðræði og sterku miðstjórnarvaldi svipað og Len-
in hugsaði sér er ein höfuðforsendan fyrir valda-
töku verkalýðsins og sigri sósíalismans. En trygg-
'ngin fyrir því að slikur flokkur sigri, þegar ytri
kringumstæður veita aðstöðu til þess, er mann-
valið í flokknum sjálfum og einkum forystu hans.
Lenín trúði ekki á neinn óskeikulleik miðstjórn-
ar, jafnvel ekki svo ágætlega skipaðs flokks sem
Bolshevíkkaflokkurinn og miðstjórn hans var. Það
sýndi hann bezt, þegar mest reið á, — þegar um
var að ræða sjálfa ákvörðun uppreisnarinnar og
Lenín áleit að möguleikar byltingarinnar yrðu eyði-
lagðir, ef beðið væri of lengi. Þá krafðist Lenín
þess í grein og bréfi til miðstjórnarinnar ca. 19.
október 1917, að hafizt yrði handa um undirbún-
ning uppreisnarinnar, en ef það yrði ekki gert, sem
hann lést vera vondaufur um, þá gripi hann til
eftirfarandi aðgerða sem flokksmeðlimur:
21