Réttur - 01.01.1970, Blaðsíða 4

verkalýðshreyfingin á mjög litla grunnkaups-
hækkun.
Samið var um, að lán húsnæðismálastjórn-
ar skyldu hækka en lánin skyldu vísitölu-
tryggð.
Samið var um, að byggðar skyldu 1250
íbúðir yfir efnalitla félaga í verkalýðsfélög-
um og þar lánað 80% af andvirði íbúðanna
til langs tíma, en þau lán voru einnig vísi-
tölutryggð.
Við undirbúning hverrar kjaradeilu hefur
verkalýðshreyfingin stöðugt verið brýnd á
því að sýna ábyrgð og þjóðhollustu.
Og allt viðreisnarskeiðið hefur hún sýnt
ábyrgð og þjóðhollustu. Allt frá því, að hún
lét stjórn Alþýðuflokksins taka af sér 17
vísitölustigin, sem þó var farið að greiða, án
þess að gera annað en mótmæla í orði.
Aldrei á neinu tímabili hafa verið sett
fleiri lög til lausnar vinnudeilum en í tíð
viðreisnar og alltaf hefur verið gengið á rétt
launþega með þeim lagasetningum.
Þegar verkföll hafa verið bönnuð með
lögum, hafa alltaf komið mótmæli frá verka-
lýðshreyfingunni, en við þau hefur verið lát-
ið sitja.
Oft er ríkisstjórnin búin að reyna að af-
nema vísitölu á laun en aldrei hefur hún lát-
ið sér detta í hug að afnema vísitölu af lán-
um húsnæðismálastjórnar.
Þrátt fyrir mikið atvinnuleysi í bygging-
ariðnaði og skort á íbúðarhúsnæði, þá er að-
eins búið að byggja innan við fjórðapart af
þeim 1250 íbúðum, sem láglaunafólk átti
að geta flutt inn í á þessu ári.
Þannig varð raunin sú, að aðeins annar
aðilinn stóð við samningana, ríkisstjórnin
stóð aðeins við þá þætti þeirra, sem hún sjálf
vildi.
Ekki er hægt að segja, að þessi tilraun til
að halda uppi kaupmættinum, án þess að
um verulegar kauphækkanir yrði að ræða,
4
hafi tekizt vel og þess er tæplega von, að
launþegar treysti oftar fyrirheitum eða samn-
ingum við þetta ríkisvald.
TRAUSTIÐ
Það sem hér að framan hefur verið rakiö,
er að mestu leyti orsök þess, að traust manna
á getu verkalýðshreyfingarinnar til að end-
urvinna kaupmátt tímakaupsins, hefur rýrn-
að verulega.
Oryggisleysi og vonleysi launþega er ein-
kenni þessa vetrar.
Ekki urðu tvær síðustu vinnudeilur til að
auka mönnum bjartsýni, þegar eingöngu var
barizt við að halda að mestu óbreyttum kjör-
um. Þegar kröfurnar voru ekki reistar hærra
en það, að fá að búa við óbreytt vísitölu-
ákvæði, þrátt fyrir að kaupmáttur launa væri
orðinn smánarlega lítill.
Verkalýðsforystunnar bíða mikil verkefni,
eitt meginverkefnið verður það, að endur-
vekja og glæða baráttuhug og bjartsýni fé-
laga sinna.
Fyrir samningana í vor veltur á miklu að
gera hinn almenna félagsmann virkan. At-
vinnuleysið og kjaraskerðingin hefur á ný
beint sjónum manna að gildi samtaka sinna
og samstöðu.
Þetta afl verður að virkja. Átökin í vor
eiga ekki að vera mál forystumannanna einna
heldur félaganna allra með virkri þátttöku.
Til þess að það geti orðið, er nauðsynlegt
að hyggja vel að ástandinu í verkalýðsfélög-
unum sjálfum. Gera sér grein fyrir þeim
breytingum, sem orðið hafa og reyna að átta
sig á því áhuga- og afskiptaleysi, sem mjög
mikill fjöldi launþega sýnir stéttarsamtökum
sínum.
Finna ástæðu þess, að á fundum um þýð-
J